Οι Blues Pills είχαν εξ αρχής όλα αυτά τα στοιχεία που θα έκανα τους φίλους του stoner rock να τους αγαπήσουν: δυναμικά riffs, 70’s αισθητική, τραγούδια που κολλάνε στο μυαλό και μια καταπληκτική γυναικεία φωνή. Προέρχονται και αυτοί από τη Σουηδική heavy rock σκηνή (παρότι η σύνθεση τους περιλαμβάνει μέλη επίσης από τη Γαλλία και τις ΗΠΑ) που ανθεί τα τελευταία χρόνια, μια σκηνή που, όπως εξήγησε ο drummer τους André Kvarnström στην συνέντευξη του στο Soundgaze δεν δημιουργήθηκε τυχαία αλλά έχει ακόμα και τη στήριξη του κράτους! Εδώ και αρκετό καιρό ακουγόταν ότι το συγκρότημα θα έρθει στη χώρα μας για το εδώ συναυλιακό ντεμπούτο του, κάτι που τελικά έγινε παραμονή των εκλογών στην Ελλάδα, κερδίζοντας με την εμφάνισή του εύκολα αυτοδυναμία ανάμεσα στους στονεράδες, που γέμισαν ασφυκτικά το Gagarin.

Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή στις 9:30 οι Αθηναίοι Soundtruck αναλαμβάνοντας το ρόλο του πρώτου support σχήματος. Με παλιομοδίτικο hard rock ήχο με ξεκάθαρες southern επιρροές και θεματολογία στα τραγούδια τους που, όπως ανέφερε ο τραγουδιστής τους, έχει να κάνει με φορτηγά, τον Αμερικάνικο Νότο και τις μπύρες, μάλιστα αστειευόμενος ανέφερε ότι η μουσική τους ακούγεται πολύ καλύτερη μετά την κατανάλωση πολλών μπυρών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι είχαν επιλεγεί ανάμεσα στα support συγκροτήματα στη συναυλία των Lynyrd Skynyrd στην Αθήνα το 2012, αφού βρίσκονται πολύ κοντά στο ύφος της διάσημης μπάντας. Με πολύ κέφι και πάθος ερμήνευσαν κομμάτια από το ντεμπούτο τους καθώς και μια σύνθεση από το νέο τους άλμπουμ που ηχογραφείται τώρα. Προς το τέλος μάλιστα χώρεσαν στο σετ τους και μια δυναμική διασκευή στο κλασικό Sweet Emotion από την χρυσή εποχή των Aerosmith και το αξεπέραστο Toys in the Attic του 1975. Μετά από 40 λεπτά στη σκηνή παρέδωσαν τη σκυτάλη στο ντουέτο των Big Nose Attack που επίσης αγαπάει τους ήχους του Νότου.  

Οι Big Nose Attack έχουν παίξει ως support σε σημαντικές συναυλίες (π.χ. Blue Öyster Cult, Clutch) τον τελευταίο χρόνο, ενώ το προηγούμενο δίμηνο είχαν «αλώσει» τις συναυλιακές σκηνές. Το ύφος τους γνωστό πλέον στους μυημένους: blues στη βάση του, με αναφορές σε πιο σύγχρονες μπάντες όπως οι Black Keys. Ορεξάτοι, δεμένοι (ΟΚ δίδυμο είναι, αλλά ας μην τα παίρνουμε όλα ως δεδομένα) και με δυνατό ήχο, κέρδισαν μερικούς οπαδούς με την εμφάνισή τους και οπωσδήποτε ικανοποίησαν όσους τους ήξεραν από πριν. Μπροστά στο πολύ νεανικό κοινό του Gagarin, είχαν την ευκαιρία να ζητήσουν – και να πάρουν – την ρυθμική του βοήθεια, αν και από ένα σημείο και πέρα οι προτροπές περίττευαν. Η εκτενής εκτέλεση του Wild Cherry, τα All By Myself, Yeah (That Girl), Left Alone και το καταληκτικό Down With Me, όλα σε εκτελέσεις που έκαναν τις αντίστοιχες στουντιακές να ωχριούν, παρουσίασαν εικόνα μπάντας έτοιμης για το επόμενο βήμα και πρόσφεραν κάτι παραπάνω από ένα εξαιρετικό ζέσταμα για το headline act της βραδιάς.

Λίγο μετά τις 11:30 οι headliners της βραδιάς Blues Pills ανέβηκαν στη σκηνή του κατάμεστου Gagarin. Το ξεκίνημα, άκρως δυναμικό με το High Class Woman, ένα από τα γνωστότερα τους κομμάτια (για το οποίο μάλιστα έχουν γυρίσει και βίντεο). Όπως ήταν λογικό, από την πρώτη στιγμή τα βλέμματα τράβηξε πάνω της η υπέροχη Elin Larsson, από τις λίγες περιπτώσεις που η εξωτερική εμφάνιση συνδυάζεται με μια θαυμάσια φωνή. Παρά το νεαρό της ηλικίας της έμοιαζε να έχει μεγαλώσει με την αφίσα της, κορυφαίας ίσως τραγουδίστριας του rock & roll Janis Joplin στο δωμάτιο της. Χωρίς υπερβολές στην ερμηνεία της αλλά με περίσσιο τσαμπουκά και πάθος, ξυπόλυτη, έκανε δική της τη σκηνή του Gagarin καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Ωστόσο οι Blues Pillsέχουν την τύχη να διαθέτουν εκτός από μια χαρισματική τραγουδίστρια και τρεις πολύ καλούς μουσικούς, ξεκινώντας από τον Βενιαμίν της παρέας τον Γάλλο κιθαρίστα Dorian Sorriaux, ο οποίος δεν έχει πατήσει καν τα 20. Ανέκφραστος σε όλο το live, ξεπέρασε με ψυχραιμία το πρόβλημα στην κιθάρα του στο πρώτο κιόλας κομμάτι και μας χάρισε στην πορεία μερικά άψογα solos στο στυλ του μεγάλου Ritchie Blackmore (ο οποίος άλλωστε έχει παραδώσει μαθήματα για το πώς να παίζεις μουσική χωρίς την παραμικρή έκφραση στο πρόσωπο). Αντίστοιχα βλοσυρός αποδείχτηκε και ο Αμερικάνος μπασίστας Zach Anderson (ακόμα και κατά την παρουσίαση της μπάντας στο φινάλε δεν του ξέφυγε η παραμικρή έκφραση). Ο Anderson, ο πιο έμπειρος της μπάντας καθώς έχει παρελθόν στους αναβιωτές του 70’s rock Radio Moscow (ανακάλυψη πριν από χρόνια του Dan Auerbach των Black Keys), προσέφερε τις στιβαρές μπασογραμμές που απαιτεί το συγκριμένο μουσικό ύφος, κατέχοντας ρόλο στυλοβάτη στη μπάντα. Τελευταίος, λόγω θέσης στη σκηνή, ο τρομερός drummer André Kvarnström, τον οποίο είχαμε απολαύσει πέρυσι με τους θεοπάλαβους Truckfighters στη σκηνή του An. Παρότι είναι λίγο καιρό στο σχήμα (αντικατέστησε των Cory Berry, πρώην μέλος των Radio Moscow και αυτός), όχι μόνο δεν αποδείχτηκε «ψαρωμένος» αλλά αντίθετος ήταν από τα βασικά συστατικά του ήχου των Blues Pills.

Η βραδιά κύλησε όμορφα, όπως άλλωστε αναμενόταν, με κομμάτια από το ομώνυμο ντεμπούτο καθώς και τα EPs (τα οποία άλλωστε τους χάρισαν από νωρίς δημοσιότητα). Ξεχωριστή στιγμή αποτέλεσε σίγουρα η εκτέλεση του Astralplane (από τις πιο εντυπωσιακές συνθέσεις του ντεμπούτου τους), όμως το πραγματικό highlight ήταν η απόδοση τους Devil Man με τη συμμετοχή φυσικά του κοινού, που τραγουδούσε όλους τους στίχους του. Το set τους περιελάμβανε επίσης και μια άψογη διασκευή στο Elements And Things  του Tony Joe White από το μακρινό 1969 (είναι να απορείς πώς αυτοί οι πιτσιρικάδες ανακάλυψαν το συγκεκριμένο κομμάτι). Τέλος, ως encore κράτησαν, όπως αναμενόταν, το Black Smoke, από τα πιο αγαπημένα κομμάτια των fans τους, μετά το οποίο κατέβηκαν οριστικά από τη σκηνή αφού προηγουμένως η Larsson είχε ευχαριστήσει εγκάρδια τους παρευρισκόμενους και έχοντας σκορπίσει ατέλειωτα χαμόγελα.

Κρίνοντας συνολικά την παρθενική εμφάνιση των Blues Pills δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι ήταν άκρως ικανοποιητική. Οι μόνες ενστάσεις που θα μπορούσαν να εκφραστούν έχουν να κάνουν με τους περιορισμούς που θέτει το γεγονός ότι παίζουν ένα είδος μουσικής που η ακμή του υπήρξε πριν πολλές δεκαετίες καθώς και η σύντομη διάρκεια του set (φυσιολογικό αν σκεφτούμε ότι έχουν κυκλοφορήσει μόνο ένα δίσκο). Κατά τα άλλα οι Blues Pills υπήρξαν άριστοι, κινούμενοι στα επίπεδα των Graveyard που είχαν εμφανιστεί πέρυσι στη χώρα μας και δικαίως αποτελούν το γνωστότερο Σουηδικό γκρουπ σε αυτή τη σκηνή που αναβιώνει το hard rock της δεκαετίας τους ‘70. Εκτός, λοιπόν, του ότι διαθέτουν το προνόμιο να έχουν στη σύνθεση τους μια θαυμάσια, από κάθε άποψη, frontwoman, έχουν, επίσης, τα τραγούδια αλλά και τις ικανότητες να στήσουν ένα απολαυστικό live. Στοιχηματίζουμε ότι οι Blues Pills θα χτίσουν γερές σχέσεις με το Ελληνικό κοινό και θα τους ξαναδούμε πολλές φορές στο μέλλον.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος - Μιχάλης Κουρής / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής