Οι Αμερικάνοι Radio Moscow έχουν αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια σε ένα από τα πιο αγαπητά hard rock/ heavy rock γκρουπ του Ελληνικού κοινού. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι μας επισκέπτονται τόσο τακτικά (αν δεν έχουμε χάσει το μέτρημα, αυτή ήταν η τέταρτη εμφάνιση τους στη χώρα μας). Αφορμή αυτή τη φορά αποτέλεσε η κυκλοφορία του περσινού αξιόλογου Magical Dirt, για την προώθηση του οποίου περιοδεύουν ανά την Ευρώπη.
Το ρόλο του support σχήματος ανέλαβε μια καινούρια μπάντα: οι Cave Children, οι οποίοι μετρούν μόλις δύο χρόνια ύπαρξης και μέσα στο 2015 σκοπεύουν να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους. Οι Cave Children ανήκουν στην κατηγορία εκείνη των νέων ελληνικών συγκροτημάτων που καταπιάνονται με την ψυχεδέλεια, το garage και την retro pop κοιτώντας κατευθείαν στη δεκαετία του 60. Βεβαίως, τα τελευταία χρόνια καταγράφεται υπερπληθώρα γκρουπ που κινούνται στο συγκριμένο ύφος με αποτέλεσμα να είναι ήδη εμφανή τα σημάδια κόπωσης (κάτι ανάλογο συμβαίνει εξάλλου και στη stoner σκηνή). Οι Cave Children στα περίπου 40 λεπτά που έμειναν στη σκηνή προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του κοινού με τις ψυχεδελικές μελωδίες τους και την pop αισθητική τους. Οι συνθέσεις τους ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες αν και σε κάποια σημεία θύμισαν έντονα τους Αυστραλούς Tame Impala. Προς το τέλος του σετ τους περιέλαβαν μια διασκευή στο κλασικό και αγαπημένο See Emily Play από την πρώτη (και κατά πολλούς καλύτερη) περίοδο των Pink Floyd, επιβεβαιώνοντας έτσι την αγάπη τους για τα 60s. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε την πρώτη τους δουλειά ώστε να σχηματίσουμε πλήρη άποψη για την αξία τους.
Ένα μικρό πρόβλημα με τα πιατίνια του drummer καθυστέρησε ελαφρώς την έναρξη της εμφάνισης των Radio Moscow, οι οποίοι ωστόσο δεν έδειξαν να προβληματίζονται από αυτή τη μικροατυχία αντιθέτως εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για να πάρουν δυνάμεις χρησιμοποιώντας… προϊόντα της φύσης. Μόλις τελείωσαν με τα διαδικαστικά, η κιθάρα του Parker Griggs ήχησε εκκωφαντικά δίνοντας το έναυσμα για τη μουσική καταβύθιση στη δεκαετία του ’70.
Μένοντας πιστοί στις παραδόσεις, η σύνθεση τους δεν θα μπορούσε παρά να περιλαμβάνει μόνο τα απαραίτητα: κιθάρα – μπάσο – τύμπανα, στα πρότυπα των σπουδαίων rock & roll trio. Άλλωστε ποτέ δεν έκρυψαν την αγάπη τους για σχήματα όπως Blue Cheer, Jimi Hendrix Experience και Cream. O Griggs μοιάζει να έχει γεννηθεί σε λάθος εποχή. Το διαπιστώνεις βλέποντας πάνω στην σκηνή αυτόν το μακρυμάλλη, με το jean καμπάνα και το λουλουδάτο γιλέκο να κεντάει πάνω στην Stratocaster. Ένας γνήσιος βιρτουόζος που δεν συναντάς εύκολα πλέον. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο σπουδαίος Dan Auerbach των Black Keys πίστεψε στο ταλέντο του και τον βοήθησε στα πρώτα βήματα της μπάντας.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει κάποιο από τα προηγούμενα live τους ή γενικά έχουν μια καλή εικόνα από τις πέντε δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει (συμπεριλαμβάνοντας και το 3 & 3 Quarters, το οποίο ουσιαστικά ήταν μια προσωπική εργασία του Griggs) ήξεραν τι ακριβώς να περιμένουν από τη συγκεκριμένη συναυλία. Ατελείωτα κιθαριστικά solo, σαρωτικά τύμπανα και στιβαρό μπάσο περιέχει η συνταγή που ακολουθούν εδώ και μια δεκαετία και δεν δείχνουν καμία διάθεση να την αλλάξουν στο ελάχιστο. Η μουσική τους είναι παλιομοδίτικη από επιλογή και δεν ενδιαφέρονται να παραστήσουν κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Εδώ προκύπτουν βεβαίως οι όποιες ενστάσεις, καθώς το συγκρότημα μοιάζει ουσιαστικά να βάζει το ίδιο όρια στην εξέλιξη τους, ωστόσο αυτό μοιάζει λογικό, σε ένα βαθμό, με δεδομένο ότι καταπιάνονται με ένα μουσικό είδος, η ακμή του οποίου καταγράφηκε πριν τέσσερις δεκαετίες.
Ωστόσο, έστω και με αυτούς τους περιορισμούς, τα live των Radio Moscow είναι απολαυστικά και όσοι τους έχουμε δει στο παρελθόν το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι. Με τη μουσική τους καταφέρνουν να παρασύρουν το κοινό, βάζοντας το στο δικό τους trip, προσφέροντας σε τελική ανάλυση αγνή ψυχαγωγία. Συνεπώς, όσοι γέμισαν το An Club (παρότι καθημερινή και παρά το κρύο) πέρασαν εγγυημένα καλά. Το παθιασμένο παίξιμο των τριών μουσικών και η ανέμελη προσέγγιση τους στη μουσική για άλλη μια φορά εκτιμήθηκε από το Ελληνικό κοινό, που τους έδωσε απλόχερα την αγάπη του. Η μιάμιση ώρα της εμφάνισης τους ήταν χορταστικότατη και δεν πρέπει να άφησε κανένα παραπονεμένο.
Ακόμα κι αν το heavy rock δεν βρισκόταν στα ντουζένια του τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, οι Radio Moscow θα κατάφερναν να βρουν το δρόμο προς τα ηχεία των ακροατών και των εγχώριων σκηνών. Άλλωστε το 70s hard rock διατηρούσε ανέκαθεν ένα σταθερό πυρήνα και σχήματα σαν Radio Moscow καταφέρνουν να το περνούν σε ένα νεότερο κοινό, πράγμα από μόνο του σημαντικό. Αυτοί λοιπόν που θέλουν να ακούσουν κιθάρες στη διαπασών και παλιομοδίτικες μελωδίες, πέρα από τη μόδα και τα trends, αυτοί γεμίζουν τα club που παίζουν οι Radio Moscow και το πιο πιθανό είναι να συνεχίσουν να το κάνουν και στο μέλλον. Ίσως η επόμενη αφορμή για να συμβεί αυτό να είναι η επόμενη δουλειά τους ή η επόμενη Ευρωπαϊκή περιοδεία τους.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
