Στην περίπτωση του Underneath The Rainbow έχω την εντύπωση ότι συμβαίνει ακριβώς ό,τι συνέβη και στην περίπτωση του προηγηθέντος Arabia Mountains: περισσότερος ντόρος γίνεται για το ποιος ανέλαβε την παραγωγή, πόσο «καθάρισε» τον ήχο των Black Lips, τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη μουσική τους κατεύθυνση και λιγότερο για τη μουσική καθαυτή. Την προηγούμενη φορά ήταν ο Μark Ronson, τώρα είναι ο Tommy Brenneck (γνωστός ως παραγωγός, μέλος των Dap Kings και «αφεντικό» της Dunhmam Records) και ο Patrick Carney (Black Keys) – παραγωγός κάποιων τραγουδιών του δίσκου ο πρώτος, συμπαραγωγός των υπολοίπων, μαζί με τους ίδιους τους Black Lips, ο δεύτερος. Ίσως όμως πρέπει να μιλήσουμε λίγο περισσότερο για την μουσική.
Οι Black Lips είναι ένα από τα καλύτερα garage συγκροτήματα της τελευταίας δεκαετίας αν όχι το καλύτερο. Σε ένα είδος που ρέπει προς την πλέον αυστηρή τυποποίηση, οι Black Lips όπως και o Τy Segall έχουν να επιδείξουν πολυσυλλεκτικότητα στις επιρροές τους, αλλά κυρίως μία λιγότερο συμβατική προσέγγιση του υλικού τους από την πλειονότητα των σχημάτων του είδους. Σε αντίθεση όμως με τον Ty Segall, οι Black Lips έχουν το ταλέντο να συνθέτουν κομμάτια πρωτότυπα, στο μέτρο του εφικτού, αλλά, το κυριότερο, χαρακτηρισμένα από μία pop αντίληψη, που τους προσδίδει κάτι το εύληπτο, αυτό ακριβώς που κάνει το κομμάτι να σου «μένει». Και τούτο ακόμη και τις εποχές που τα επίπεδα του θορύβου στους δίσκους τους ήταν ιδιαίτερα αυξημένα. Αυτό το ταλέντο δεν τους έχει παρατήσει (όχι ακόμα τουλάχιστον).
Σίγουρα το Underneath The Rainbow δεν αποτελεί τον καλύτερο δίσκο τους. Αυτό όμως δεν οφείλεται στο ότι ο ήχος τους έπαψε να είναι όσο βρώμικος ήταν στο παρελθόν ή ότι είναι το δεύτερο στη σειρά άλμπουμ τους με παραγωγή, ας την πούμε, πιο επαγγελματική. Στην πραγματικότητα η παραγωγή, αν και υπερβολικά, ίσως, προσεγμένη για το είδος, σέβεται τον χαρακτήρα του υλικού. Άλλωστε ούτε ο Brenneck, ούτε, πολύ περισσότερο, ο Carney είναι ξένοι αισθητικά προς τον ήχο των Black Lips. Απλούστατα, το περιεχόμενο του συγκεκριμένου δίσκου είναι σχετικά άνισο.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να τονιστεί ότι τα καλά κομμάτια είναι τα περισσότερα: Αναφέρομαι ιδίως στo θαυμάσιο Drive-By Buddy στο ύφος του Last Time tων Rolling Stones, το εξαιρετικό Waiting, που φέρνει στο μυαλό πρώιμους Yardbirds, το απροσδόκητα country Justice After All, το νευρικό Dorner Party, το Boys In The Wood με τις bluesy κιθάρες και τα πνευστά και το γιγάντιο psych punk Do The Vibrate. Δίπλα σε αυτά όμως υπάρχουν και κάποια μέτρια rock’n’roll τραγουδάκια της σειράς, όπως το Smiling, το Μake You Mine και το Dog Years. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ακόμη και οι καλές συνθέσεις του δίσκου δεν είναι συγκρίσιμες – τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις - με αυτές παλαιότερων κυκλοφοριών. Μπορεί να είναι δείγμα παρακμής αυτό; Θα το μάθουμε σύντομα. Προς το παρόν το μόνο που αυτό αποδεικνύει είναι ότι το Underneath The Rainbow είναι χειρότερο από παλαιότερες κυκλοφορίες, όπως το Good Bad Not Evil και το 200 Million Thousand. Αυτό όμως δεν το καθιστά έναν κακό δίσκο. Κάθε άλλο. Οι Black Lips εξακολουθούν να είναι πολύ μπροστά από την πλειοψηφία των σχημάτων, που χαρακτηρίζονται ως garage rock είτε με την στενή είτε με την ευρεία έννοια.
7/10
Παναγιώτης Γαβρίλης
