Πριν μερικά χρόνια τυχαία ο σύντροφος Κουρής είχε αναφέρει σε μια συζήτηση ένα γκρουπ με βάση τη Φινλανδία ονόματι Beastmilk, το οποίο αποτελούταν από μουσικούς του black metal και έπαιζε εξαιρετικό post punk. Πολλές αμφιβολίες μου είχαν δημιουργηθεί για το πώς μουσικοί προερχόμενοι από τον ακραίο ήχο θα προσέγγιζαν ένα τόσο ιδιαίτερο και απαιτητικό είδος όπως το post punk. Αρκούσε μονάχα μια ακρόαση του ντεμπούτου τους Climax (2013) για να διαλύσει τη παραμικρή καχυποψία. Οι Beastmilk είχαν δημιουργήσει έναν απολαυστικό δίσκο μοντέρνου post punk το οποίο πατούσε γερά στο παρελθόν. Ήταν ολοφάνερο ότι είχαν μελετήσει σε βάθος το κεφάλαιο «βρετανικό post punk» και είχαν εντρυφήσει στην παρακαταθήκη συγκροτημάτων όπως οι Joy Division, οι Bauhaus, οι Cult αλλά και οι Sisters of Mercy. Μετά ήρθε και αυτή η αλησμόνητη εμφάνιση στο An Club που επιβεβαίωσε την αξία του σχήματος.
Η συνέχεια περιλάμβανε αλλαγές στο line up (σταθερή πλέον η καλλονή Linnea Olsson στις κιθάρες), αλλαγή ονόματος και υπογραφή συμβολαίου με πολυεθνική. Το βάρος των Grave Pleasures (όπως ονομάζονται πλέον) ήταν εξαρχής δυσβάστακτο. Έπρεπε να επαναλάβουν τον θρίαμβο του Climax, γεγονός εξ ορισμού δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο. Η πρώτη ακρόαση της νέας τους δουλειάς Dreamcrash (πρώτη με το νέο τους όνομα) επιβεβαίωσε την παραπάνω άποψη. Η μπάντα δεν καταφέρνει να κάνει ένα δεύτερο εντυπωσιακό άλμπουμ, πράγμα λογικό και εν μέρει αναμενόμενο. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι το Dreamcrash είναι ένα κακός δίσκος, απλώς δεν φτάνει στα επίπεδα του προκατόχου του.
Το νέο τους πόνημα ξεκινάει με μια πολύ δυνατή τριάδα Utopian Scream - New Hip Moon - Crying Wolves αλλά η συνέχεια δεν είναι το ίδιο καλή. Δεν λείπουν οι καλές στιγμές όπως τα punk φιλοσοφίας Futureshock και Taste The Void αλλά και το μελωδικό Girl In A Vortex, όμως απουσιάζουν οι «ανθεμικές» συνθέσεις του ντεμπούτου τους όπως, για παράδειγμα, τα Death Reflects Us, The Wind Blows Through Their Skulls ή Love In A Cold World. Όπως επίσης απουσιάζει αυτή η πνιγηρή, θανατερή ατμόσφαιρα που περιέβαλε τα κομμάτια του Climax (όχι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ευδιάθετα και φωτεινά τραγούδια).
Συμπερασματικά το Dreamcrash είναι μεν μια προσεγμένη δουλειά με πολλές ιδέες, ωραίες μελωδίες και θαυμάσια φωνητικά (εδώ επιβάλλεται μια αναφορά στον frontman Kvohst ή κατά κόσμον Mat McNerney, ο οποίος, απελευθερωμένος από τα βάρη του black metal, κάνει πραγματικά σπουδαία δουλειά) που όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την ποιότητα του Climax. Το υλικό του ωστόσο είναι σχεδόν βέβαιο ότι στις ζωντανές εμφανίσεις τους θα ακούγεται με μια άλλη δυναμική, διαθέτει τα απαραίτητα στοιχεία άλλωστε. Κατά τα λοιπά, εξακολουθούμε να πιστεύουμε στο θηρίο που κρύβουν οι Grave Pleasures και αναμένουμε ακόμα περισσότερα από αυτούς.
6,5/10
