Αν ξεκινήσω λέγοντας ότι το Aphelion είναι ένας εντυπωσιακά καλός δίσκος, κινδυνεύω, ίσως, να κατηγορηθώ ότι θυσιάζω χάριν μίας κακώς εννοούμενης αλληλεγγύης προς την τοπική σκηνή την αντικειμενικότητά μου. Προφανώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Και όσον αφορά το Αθηναϊκό ντουέτο των Noise Figures, με τις πολλές και σημαντικές εμφανίσεις στο εξωτερικό, η έννοια της εντοπιότητας σχετικοποιείται, προφανώς. Όπως και να έχει, το Aphelion, δεύτερο LP των Noise Figures δεν αφήνει και πολλά περιθώρια στην κριτική. Το θετικό πρόσημο είναι δεδομένο από την πρώτη κιόλας ακρόαση.
Σε μία εποχή που η νεοψυχεδέλεια έχει γίνει trend, με ό,τι καλό ή κακό αυτό μπορεί να συνεπάγεται, οι Noise Figures κατορθώνουν να ξεχωρίσουν από τον σωρό και μάλιστα άνετα. Οι Black Angels στα Phosphene Dream και Indigo Meadow, ιδίως, αποτελούν ένα σαφέστατο σημείο αναφοράς, όμως το Aphelion είναι πολλά πράγματα παραπάνω από μία απλή κόπια του ήχου των φοβερών Τεξανών. Βλέπετε, ακριβώς εκεί που κάποιος θα ανέμενε από οποιοδήποτε νεοψυχεδελικό σχήμα να “απλώσει” τον ήχο του, να ρίξει τους τόνους, να “τριπάρει”, εκεί ακριβώς οι Noise Figures “γκαζώνουν”, δίνουν ένταση, παίζουν ψυχωμένα, για να αποκαλύψουν ότι, παρά το νεοψυχεδελικό περίβλημα (περίβλημα που εμπεριέχει βέβαια ουσία, δεν αποτελεί επίφαση), το DNA τους έχει πολύ, πάρα πολύ rock’n’roll. Το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με ντουέτο (κιθάρα – ντραμς), ένα σχήμα που έχουμε εκ των πραγμάτων παράγει πιο “ξερό”, μινιμαλιστικό ήχο, τονίζει το γεγονός αυτό. Όμως εκεί που οι Noise Figures κερδίζουν πραγματικά το παιχνίδι, είναι οι συνθέσεις. Χωρίς να δρέπουν δάφνες πρωτοτυπίας (πως θα μπορούσαν; σχεδόν τα πάντα έχουν παιχτεί!) έχουν την ικανότητα να γράφουν θέματα απλά, έξυπνα, που σου κολλάνε στο μυαλό. Υποψιάζομαι ότι οποιοσδήποτε έχει γρατζουνίσει έστω και λίγο μία κιθάρα προσπαθώντας να γράψει την δική του μουσική, θα έλεγε ακούγοντας τον δίσκο “και εγώ θα μπορούσα να το γράψω αυτό”. Πολύ καλά, μόνο που τελικά το έγραψαν οι Noise Figures και, δεδομένου ότι αυτό συμβαίνει στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ, αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα εθιστικό.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μέτριο κομμάτι στον δίσκο. Από το Shoot The Moon με το επιβλητικό fuzz και τα εξαρετικά μέρη στα φωνητικά, το ηλεκτρισμένο psych groove του In The Boneyard, το psych garage διαμαντάκι Run και το Don’t Throw Your Hand, μία ιδανική πρώτη τετράδα, μέχρι το outro Celebration Time, ένα fusion των Doors με τους Brian Jonestοwn Massacre που, ενώ μοιάζει τετριμμένο, δεν μπορείς να σταματήσεις να το ακούς, ο δίσκος έχει πάρα πολλά να προσφέρει. Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ότι οι Noise Figures κάπου στη μέση επιδίδονται με επιτυχία σε ένα πέρασμα σε πιο βαρύ ήχο (ακούστε για παράδειγμα το καλό ομότιτλο, που είναι ενδεικτικό), με αποκορύφωμα το φοβερό Blood, ορμητικό, ζόρικο μέχρι εκεί που δεν παίρνει, που μέχρι να μπουν τα αφαιρετικά, ψυχεδελίζοντα φωνητικά παραπέμπει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε πρώιμους Kyuss. Ο όγκος που δίνει στον ήχο η παραγωγή επιτρέπει στο γκρουπ να φέρει σε πέρας με επιτυχία αυτή την άσκηση, αλλά, για να μιλήσουμε γενικότερα, η παραγωγή λειτουργεί πολύ θετικά σε όλη την ηχογράφηση, ενώ, ο ήχος που βγάζει ο vintage εξοπλισμός αποτελεί ένα ακόμα συν σε ένα ήδη καλό αποτέλεσμα.
Τα καλύτερα πράγματα φτιάχνονται συνήθως με απλά υλικά. Μιλώντας για έναν rock δίσκο, το μόνο που χρειάζεται είναι μπόλικη ενέργεια και να γνωρίζεις πότε πρέπει να ρίξεις και πότε να ανεβάσεις την ένταση, πότε να κάνεις ένα κόψιμο, πως να γεμίσεις το κομμάτι σου χωρίς περιττές φιοριτούρες. Και αυτό, είναι ένα παιχνίδι που οι Noise Figures γνωρίζουν να παίζουν άψογα. Το αποτέλεσμα είναι μία από τις καλύτερες ηχογραφήσεις της εγχώριας (και όχι μόνο) παραγωγής.
8/10
