Λίγες ημέρες έχουν περάσει από το θάνατο του μεγάλου David Bowie. Ο ίδιος φρόντισε να μας αφήσει ένα θαυμάσιο αποχαιρετιστήριο δώρο, το Blackstar, και όλως τυχαίως η μπάντα που περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στη Βρετανία τις τελευταίες δεκαετίες έχει επηρεαστεί από τη μουσική του, οι Suede, ακολούθησαν κυκλοφορώντας τον πιο ενδιαφέροντα δίσκο τους εδώ και 20 χρόνια.
Το γεγονός ότι οι Suede ακόμη υπάρχουν και συνθέτουν καινούρια μουσική είναι από μόνο του ένα μικρό επίτευγμα. Κανείς δεν πίστευε, μετά από το ασθενικό A New Morning (2002) και τη διάλυση της μπάντας, ότι θα ξαναέβρισκαν το νήμα. Άλλωστε, ελάχιστες από τις μπάντες που έλαμψαν (οι περισσότερες ως διάττοντες αστέρες) την εποχή της Brit pop επιβίωσαν από το πέρασμα του χρόνου.
Ήταν λοιπόν μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη η δισκογραφική επιστροφή των Suede με το Bloodsports πριν από 3 χρόνια. Μετά τις χαμηλότονες, ακουστικές διαδρομές της solo δουλειάς του Brett Anderson που ακολούθησε τη διάλυση του group, η κυκλοφορία ενός δίσκου που περιείχε (μεταξύ άλλων) δυνατά και ρυθμικά κομμάτια με κιθάρες και «κανονική» rhythm section που θύμιζε κάτι από τις ένδοξες ημέρες ήταν από μόνη της ένα αξιοπρόσεκτο γεγονός. Το Bloodsports ήταν ένας ικανοποιητικός δίσκος που εγκωμιάστηκε κριτικά (και από εμένα) περισσότερο από ότι ίσως του άξιζε, κυρίως ως ένα νεύμα ενθάρρυνσης για το Brett και την παρέα του να συνεχίσουν έτσι, ως ένα καλωσόρισμα στον κόσμο των μουσικά ζωντανών.
Και τελικά αποδεικνύεται ότι η εμπιστοσύνη που οι κριτικοί και το κοινό έδειξαν στους Suede άξιζε τον κόπο. Διότι το προϊόν που μας προσφέρουν σήμερα, το Night Thoughts, είναι ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ χωρίς αστερίσκους, χωρίς διάθεση επιείκειας και υποκειμενισμού. Είναι ένα στιβαρό, ομοιογενές μουσικό έργο που αντανακλά υγεία, ωριμότητα και συνάμα ενθουσιασμό πρωτάρηδων. Ένας δίσκος που ακούγεται σχεδόν απρόσκοπτα από την αρχή μέχρι το τέλος, όπως άλλωστε φιλόδοξα μας υποσχέθηκε ο Brett λίγο πριν την κυκλοφορία του. Σπάνιο γεγονός για δίσκο σήμερα…
Διαβάζω σε διάφορες κριτικές ότι η μουσική των Suede στο παρόν άλμπουμ διαφέρει από τους προηγούμενους δίσκους της μπάντας, διότι είναι – λέει – κινηματογραφική. Δεν αδικώ τους συντάκτες, οι περισσότεροι είναι πιτσιρίκια που προφανώς δεν έχουν ακούσει κανένα δίσκο τους από τα 90s. Η μουσική των Suede είχε πάντοτε «κινηματογραφικά» χαρακτηριστικά που ενισχύονταν από τις δυνατές εικόνες ενός δυστοπικού, μοντέρνου κόσμου που φιλοτεχνούσε ο Anderson και συνόδευαν τις glam, trippy μελωδίες του Butler αρχικά και του Oakes και των άλλων παιδιών στη συνέχεια.
Συχνά καταφεύγουμε σε συγκρίσεις με το παρελθόν για να οριοθετήσουμε το παρόν. Αν, λοιπόν, με ρωτούσε κάποιος «τι σου θυμίζει το Night Thoughts», θα απαντούσα ανεπιφύλακτα ότι είναι μια μίξη ανάμεσα στο Dog Man Star και στο Coming Up. Και ναι μεν οι περισσότερες μπαλάντες του παρόντος δύσκολα φτάνουν το επικό βάθος και το δράμα του Dog Man Star, όμως η ατμόσφαιρα είναι εκεί. Και συνοδεύεται, για πρώτη φορά μετά από δύο δεκαετίες, με νευρώδη, υπέροχα pop singles με κολλητικά ρεφρέν και την παλιά, καλή extravagant και πομπώδη διάθεση που μας μεταφέρει πίσω στο χρόνο, όταν ο androgynous Brett κουνούσε μανιασμένος τους γοφούς του και ανέμιζε τη φράντζα του στο εκστασιασμένο κοινό που περίμενε εναγωνίως για το διάδοχο του Bowie (ή του Morrissey) στα βρετανικά concert halls.
Το εισαγωγικό When You Are Young ξεκινά με μια πλήρη string orchestra που σταδιακά αντικαθίσταται από ένα τετράλεπτο noir έπος που θυμίζει λίγο σε ατμόσφαιρα το Ocean Rain των Bunnymen. Μια ταιριαστή εισαγωγή σε ένα φιλόδοξο δίσκο που πραγματεύεται το θέμα της νεότητας που φεύγει και της γλυκόπικρης παραδοχής ότι η ζωή πια δεν μπορεί να είναι ίδια. Τα επόμενα κομμάτια του δίσκου σχεδόν ξεκινούν αμέσως το ένα μετά το άλλο, θέλοντας να δώσουν έμφαση στη συνεκτικότητα του δίσκου και στη θεματική του ομοιογένεια. Πράγματι, η μουσική δείχνει να ρέει αβίαστα, σαν ένα ιδιαίτερο dj set, ή σαν μια σειρά μουσικών «εικόνων» που η μια αρχίζει από εκεί που τελειώνει η άλλη. Το Outsiders προκαλεί τις πρώτες ανατριχίλες, καθώς είναι Suede by numbers, ίσως το κοντινότερο σε hit single από την εποχή του Trash. Σε ανάλογο ύφος κινείται και το No Tomorrow που φέρνει μνήμες New Generation. Οι τόνοι πέφτουν με την επόμενη δυάδα κομματιών, το ατμοσφαιρικό αλλά μάλλον τετριμμένο Pale Snow και το εξαιρετικό What I’m Trying to Tell You που περιέχει ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά θέματα που έχει γράψει ο Oakes. To Ι Don’t Know How to Reach You είναι μια λαμπερή mid tempo μελωδία που μοιάζει βγαλμένη από τις πιο εθιστικές στιγμές του Coming Up. Τα Tightrope και Learning to Be (όπως και το προτελευταίο κομμάτι του δίσκου, το I Can’t Give Her What She Wants), μας ξαναθυμίζουν την εξαίρετη, λυρική πλευρά των Suede και τη δραματική δύναμη της ερμηνείας του Anderson, η φωνή του οποίου δείχνει αναλλοίωτα διαυγής, ακόμα και στις ψηλές νότες. Πέρα από το Outsiders υπάρχει ένα ακόμη trademark single στο δίσκο, το Like Kids, με μια εμβληματική κιθαριστική μελωδία κι ένα ρεφρέν που θα ήταν ακόμη πιο δυνατό, αν του γινόταν ένα μικρό editing, ενώ το κλείσιμο με την παιδική χορωδία θυμίζει το We Are the Pigs. Και το άλμπουμ ολοκληρώνεται με το The Fur and the Feathers που επιχειρεί φιλότιμα να συμπεριληφθεί στα επικά φινάλε των πρώτων άλμπουμ των Suede (θυμάστε τα The Next Life και Still Life;). Να συμπληρώσουμε, επίσης, ότι το άλμπουμ συνοδεύεται με μια ταινία του Roger Sargent που παρουσιάζει τη σειρά σκέψεων ενός ανθρώπου που αυτοκτονεί στη θάλασσα.
Mε τις όποιες μικρές ατέλειές του, το Night Thoughts είναι ένα άλμπουμ που «παγιδεύει» τον ακροατή από την αρχή του, δίνοντας άμεσα το στίγμα μιας σύνθετης και ποιοτικής δουλειάς. Για όλους εμάς, όμως, που αφήσαμε τα καλύτερα μας χρόνια στα indie dancefloors των 90s και νοσταλγούμε την εποχή της ανεμελιάς και της αθωότητας, το Night Thoughts είναι κάτι περισσότερο. Μια νότα αισιοδοξίας και ελπίδας μέσα στη μουντή μονοτονία της ρουτίνας. Διότι αποδεικνύει ότι η γενιά μας έχει ακόμη σφυγμό.
8/10
