Οι Bloc Party αποτέλεσαν στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας μεγάλη ελπίδα (μαζί με τους Arctic Monkeys και τους Franz Ferdinand) για την αναγέννηση της βρετανικής κιθαριστικής σκηνής που είχε σχεδόν εξαφανιστεί μετά το τέλος της Britpop. Όμως μετά από δύο εξαιρετικά άλμπουμ, οι Bloc Party άρχισαν να χάνουν την αρχική τους ορμή παρουσιάζοντας κατά κύριο λόγο άνισες δουλειές, ενώ και ο ηγέτης τους Kele Okereke στράφηκε σε solo αναζητήσεις, μακριά από τον κιθαριστικό ήχο της μπάντας του, πειραματιζόμενος με ηλεκτρονικούς ήχους.
Το πέμπτο άλμπουμ του συγκροτήματος από το Λονδίνο βρίσκει το κουαρτέτο ανανεωμένο κατά τα 2/4. Αποχώρησαν τα μέλη της rhythm section (ο ντράμερ Matt Tong αποχώρησε το 2013 και ο μπασίστας Gordon Moakes λίγο πριν ξεκινήσει η ηχογράφηση του παρόντος άλμπουμ). Στο Hymns οι Bloc Party εμφανίζονται ευθυγραμμισμένοι πίσω από τις ηλεκτρονικές «ορέξεις» του Okereke, καθώς δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου κομμάτια που να θυμίζουν την εκρηκτική, κιθαριστική πλευρά της μπάντας (ίσως η αλλαγή στη line up να συντέλεσε σ’ αυτό).
Το ηχόχρωμα του Hymns θα μπορούσε κάποιος νεολογίζοντας να το χαρακτηρίσει ως “indie δωματίου”. Λιτά τοπία, διακριτικά beats και αχνά synths συνοδεύουν τα σοουλίζοντα/γκοσπελίζοντα φωνητικά του Okereke που σε κάποιες περιπτώσεις φτιάχνουν όμορφες, εθιστικές γραμμές, σε κάποιες άλλες όμως δείχνουν ανέμπνευστα και τετριμμένα. Η φόρμουλα λειτουργεί καλά σε ορισμένες στιγμές του άλμπουμ. Το The Love Within με την ιδιόρρυθμη λούπα και το λιτό background και το παρόμοιας υφής Virtue θυμίζουν την εκπληκτική, εσωτερική indie dance/pop των Metronomy του The English Riviera. Το Fortress αναδεικνύει τη φωνή του Okereke σε μια σχεδόν κατανυκτική, γκόσπελ ατμόσφαιρα. Έξυπνα λειτουργεί και το φανκίζον/lounge My True Name που θα μπορούσε να είναι single του Terence Trent D’ Arby από τα 80s. Το καλύτερο ίσως κομμάτι του δίσκου είναι το υποβλητικό και ατμοσφαιρικό Different Drugs που συμπυκνώνει τα καλύτερα χαρακτηριστικά του δίσκου με μόνα «υλικά» το drum και μια απλή synth γραμμή. Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα κομμάτια αποτελούν στην καλύτερη περίπτωση αξιοπρεπή fillers και στη χειρότερη ερασιτεχνικά σκετσάκια που φτιάχτηκαν πρόχειρα για να συγκεντρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός κομματιών.
Το πρόβλημα, επομένως, με το Hymns είναι ότι αποτελεί μια μισοτελειωμένη, βιαστική δουλειά που δείχνει ψήγματα ποιότητας, χωρίς όμως να ολοκληρώνει το μουσικό του «όραμα». Η νέα μουσική κατεύθυνση των Bloc Party είναι ενδιαφέρουσα και τους ταιριάζει, όμως θέλει περισσότερη δουλειά, περισσότερη έμπνευση και αποφυγή στερεότυπων. Ίσως η επόμενη προσπάθειά τους να είναι καθοριστική για τη μουσική τους επιβίωση.
6/10