Οι James είναι ένα από τα «υιοθετημένα» από το ελληνικό κοινό συγκροτήματα, συγκροτήματα δηλαδή που σε κάποια φάση της καριέρας τους γνωρίζουν στην Ελλάδα μεγαλύτερη επιτυχία ακόμη κι από τη γενέτειρά τους (κλασικό παράδειγμα οι, επίσης Mancunians, Puressence). Και, βέβαια, δεν αναφερόμαστε στους James των 90s που είχαν κυριεύσει τα charts και έκαναν sold out τεράστιες αρένες στο εξωτερικό, αλλά στους James της ύστερης περιόδου, από το εξαιρετικό Pleased to Meet You (2001) κι έπειτα, όταν το εμπορικό τους άστρο άρχισε να δύει, όμως τους ανακαλύψαμε (με την τυπική καθυστέρηση μιας δεκαετίας) εμείς οι Greeks (τουλάχιστον, για να μην γίνω πολύ κακός με τους συμπατριώτες μας, είναι σαφώς υγιέστερο να γουστάρεις τους James από το να τρέχεις στο Κουραδόκαστρο Αιτωλοακαρνανίας για να δεις το τελευταίο live των Scorpions)…
Θα μου επιτρέψετε να πρωτοτυπήσω σήμερα και να χωρίσω το review μου σε δύο υπο-reviews. Το πρώτο απευθύνεται στο 99% των Ελλήνων μουσικόφιλων που ανακάλυψαν τους James μετά το 2001, από το Getting Away With It (All Messed Up) και από το Senorita. Το δεύτερο απευθύνεται στους αθεράπευτους anglophiles που παρακολουθούν τους James από τα πρώτα τους βήματα, εκεί στις αρχές των 80s.
ΥΠΟ-REVIEW A
Αγαπητέ ευκαιριακέ ακροατή,
Το La Petite Mort γράφηκε από τους James έχοντας εσένα στο μυαλό τους. Ο Tim και η παρέα του, την ώρα που βρίσκονταν στο studio, σε φαντάζονταν στη Μαλακάσα, ή σε κάποιο άλλο τεράστιο χωράφι να κραδαίνεις τη Heineken, να υψώνεις τα δύο δάχτυλα με το σημείο του τράγου, να βουτάς αγκαλιά την αγαπημένη σου, ή να κραδαίνεις ένα φλούο στικάκι και να χορεύεις εκστασιασμένος το τελευταίο τους hit. Πράγματι ο δίσκος έχει κομμάτια που θα σε ενθουσιάσουν και που μυρίζουν arena friendly James. Eιδικά η τριάδα 2, 3 και 4 (μιλώ για τη σειρά των κομματιών στο άλμπουμ) θα σε ξετρελάνει. Το ρυθμικό Curse Curse με τα rave μπλιμπλίκια του, μιλά για τον ένοικο ξενοδοχείου που πίνει τεκίλες και πανηγυρίζει τα γκολ του Μέσι, το Moving On με τα ντέφια και τις τρομπέτες του και το εθιστικό ρεφραίν, είναι λες κι έχει βγει από το Seven και το Gone Baby Gone που ξεκινά με τον Tim να τραγουδάει σε distortion για την 5χρονη ερωτική του σχέση που διαλύεται, θυμίζει folk mantra από το Gold Mother. Το δεύτερο μισό του δίσκου θα σου αρέσει εξίσου. Έχει ωραίες, ρομαντικές μπαλάντες που θα αφιερώσεις στο έτερον ήμισυ.
Νομίζω, αγαπητέ φίλε, ότι ο δίσκος των James είναι ό,τι πρέπει για σένα και θα σε συντροφεύσει ευχάριστα στις αλκοολικές καλοκαιρινές κατανύξεις στα μπαρ κάποιου αιγαιοπελαγίτικου νησιού. Μην τον χάσεις.
ΥΠΟ-REVIEW B
Αγαπητέ πιστέ οπαδέ των James,
Τα τελευταία 21 χρόνια δεν υπήρξαν εύκολα για σένα. Μετά το υπέροχο Laid του 1993 δεν είχες και πολλά να θυμάσαι από την αγαπημένη σου μπάντα (με την εξαίρεση του Pleased to Meet You, άντε και του ενδιαφέροντος ως πειράματος Wah Wah). Όταν το γκρουπ δεν βρισκόταν σε hiatus, έγραφε μετριότητες τύπου Whiplash ή σαν τα δύο mini albums που κυκλοφόρησαν το 2010.
Κάθε νέα κυκλοφορία την περιμένεις με ανυπομονησία, μήπως και ακούσεις δείγματα του παλιού γίγαντα που ξυπνά. Και το La Petite Mort ξεκινά ελπιδοφόρα. Το επτάλεπτο Walk Like You θα σου θυμίσει το Space που ανοίγει το Pleased to Meet You, όμως του λείπουν δύο βασικά συστατικά: Η ambience που έδινε η ευφυής παραγωγή του Brian Eno και η έκρηξη, καθώς το κομμάτι βολοδέρνει γύρω από ένα ενδιαφέρον θέμα, αλλά ξεχνά να κορυφωθεί. Από εκεί και πέρα υπάρχει μια τριάδα κομματιών (2, 4 και 5) που θα σε κάνουν να νοσταλγήσεις τα παλιά που δεν …ξαναγυρνάνε. Τρία εύπεπτα κομμάτια (το Curse Curse μάλιστα με eurotrash σύνθια, λες και είναι σινγκλάκι των Republica του 1995) που θυμίζουν παλιούς, εμπορικούς James, παιγμένους όμως από tribute band στο Mike’s Irish Bar. Η κατάσταση διασώζεται με το οργισμένο και νεφελώδες single Frozen Britain και το ενδιαφέρον Interrogation, αλλά δυστυχώς καταλήγει με μια σειρά από γλυκανάλατες μπαλάντες που είναι λες και γράφτηκαν στο πόδι για να γεμίσει ο δίσκος.
Τον αγοράζεις από υποχρέωση στα παλιά, από διαστροφή, από νοσταλγία, αλλά πάνω από 3 φορές δύσκολα θα τον ακούσεις.
Συμπερασματικά, ο νέος δίσκος των James είναι ένα ανεκτό αναμάσημα του παλιού τους εαυτού και θα τους δώσει τη δυνατότητα να ξαναβγούν στη συναυλιακή πιάτσα με 3-4 καινούρια χιτάκια. Δυστυχώς, όμως, δεν περιέχει τίποτε ενδιαφέρον, τίποτε πρωτότυπο, τίποτε ερεθιστικό για τον απαιτητικό ακροατή. Και για να πραγματοποιηθεί η ευχή του αγαπητού Tim Booth (see you next time), με την οποία κλείνει ο δίσκος, θα χρειαστεί κάτι πολύ-πολύ καλύτερο.
5,5/10
Γιώργος Χριστόπουλος