Οι επανενώσεις συγκροτημάτων είναι ένα από τα αγαπημένα θέματα του μουσικού Τύπου και όχι άδικα. Καταρχήν, σε αντίθεση με ό,τι κάποιος θα μπορούσε να υποθέσει, δεν επανενώνονται μόνο γνωστά, ιστορικά σχήματα, αλλά και άλλα, πάρα πολλά, ώστε να μιλάμε για εκατοντάδες τα τελευταία χρόνια, κυριολεκτικά. Πολλές οι αιτίες που δικαιολογούν το σημαντικό ενδιαφέρον του κοινού: Είναι το ειδικό βάρος κάποιων από τα μουσικά αυτά ονόματα, αλλά και η συναισθηματική αξία της μουσικής τους για μερίδα του κόσμου, πιθανότατα όμως και η ένδεια της σύγχρονης μουσικής παραγωγής, που μοιραία καθιστά τις επανενώσεις αυτές να φαντάζουν (όχι πάντα δίκαια) σαν καταφύγιο κατά της σύγχρονης μουσικής ανυδρίας. Το αντικειμενικό πρόβλημα είναι ότι όταν ένα συγκρότημα αποφάσισε κάποτε στο παρελθόν να διαλυθεί, συνήθως το έκανε για λόγους, διαφόρων ειδών και αποχρώσεων, αλλά πάντως πραγματικούς. Η επανένωση σχημάτων που δικαιολογημένα, φυσιολογικά κάποιες φορές είχαν κάποτε διαλυθεί, μοιάζει κάπως σαν νεκρανάσταση με το ζόρι, συνήθως γιατί το οικονομικό αντίκρυσμα είναι δελεαστικό. Όσο για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα (τουρνέ, νέες ηχογραφήσεις), μπορεί να είναι αξιοπρεπές κάποιες φορές, αλλά συχνά είναι αδιάφορο σαν ξαναζεσταμένο φαγητό ή και χειρότερα, κανονική «αρπαχτή», καρικατούρα ένδοξων ημερών και πάει λέγοντας. Έχουν υπάρξει όμως και λαμπρές πραγματικά εξαιρέσεις: Όταν πολλά χρόνια πριν οι Go-Βetweens είχαν επανενωθεί, κατόρθωσαν να εμφανιστούν (αν ήταν ποτέ δυνατόν!) ακόμα καλύτεροι από πριν και το ίδιο ακριβώς κατόρθωσαν με τρόπο εντυπωσιακότατο οι Swans. Και δεν είναι τα μοναδικά παραδείγματα.
Υπό το φως τον παραπάνω σκέψεων, όταν κυκλοφόρησε είδηση ότι οι Dream Syndicate ηχογραφούν νέο δίσκο, το ερώτημα όλων, ιδιαιτέρως των δεδηλωμένων fans ήταν αναπόφευκτα το κατά πόσον αυτό είχε νόημα. Η αλήθεια είναι ότι το ιστορικό γκρουπ, μέλος και αυτό μίας ολόκληρης σκηνής που τότε (περί τα τέλη της δεκαετίας του ’70) ονομάστηκε Paisley Underground είχε εδώ και λίγα χρόνια πάρει ξανά τους δρόμους, και οι εμφανίσεις του μόνο αδιάφορες δεν ήταν (γίναμε και εμείς μάρτυρες του γεγονότος αυτού το 2013 στο Gagarin, σε μία απλώς εξαιρετική βραδιά). Το πρόβλημα με συγκροτήματα σαν τους Dream Syndicate είναι ότι η fan base τους μπορεί να μην είναι ίδια σε μέγεθος με τον Rolling Stones, για να δώσω ένα ακραίο παράδειγμα, αλλά είναι πολύ πιο ειδοποιημένη και απαιτητική. Όλοι όσοι έχουν στο μυαλό τους (στην ψυχή τους, πρωτίστως) τους Dream Syndicate σαν ένα από τα πιο αυθεντικά, ειλικρινή αλλά και ταλαντούχα σχήματα του αμερικάνικου εναλλακτικού rock συνολικά, έχουν πολλούς καλούς λόγους για να το υποστηρίζουν και το κάνουν φανατικά. Παρεμπιπτόντως είναι οι ίδιοι αυτοί λόγοι που θα έστελναν στο πυρ το εξώτερον τον Steve Wynn και την παρέα του, αν ο πρώτος αυτός δίσκος μετά από 29 χρόνια αποδεικνυόταν οτιδήποτε λιγότερο από ένας κανονικός δίσκος Dream Syndicate (ο γράφων ανήκει σε αυτή την ομάδα). Και εδώ που τα λέμε, η πιθανότητα να ηχεί το τελικό αποτέλεσμα σαν προσωπικός δίσκος του Wynn ήταν υπαρκτός, αφού αυτός παρέμεινε ο πλέον ενεργός της παλιάς παρέας. Το γεγονός ότι ο τελευταίος δήλωσε πως έγραψε τα νέα κομμάτια προσπαθώντας να φανταστεί πώς θα είναι σήμερα οι ήρωες του Τhe Days Of Wine And Roses, προκάλεσε την απαραίτητη συγκίνηση, αλλά συγχρόνως επέτεινε την ανησυχία. Τέτοια αριστουργήματα βγαίνουν μόνο μία φορά και η δήλωση άφηνε και μία υπόνοια απουσίας έμπνευσης στους πιο υποψιασμένους (αρνητικά, αν θέλετε).
Οι κ.κ. Steve Wynn, Mark Walton, Dennis Duck, με μόνο νέο μέλος τον κιθαρίστα Jason Victor, σταθερό συνεργάτη του Wynn από το 2001, συνεπικουρούμενοι στα πλήκτρα από τον Chris Cacavas των επίσης ιστορικών Green On Red, διαλύουν τις αμφιβολίες για το τι πραγματικά έχει συμβεί, από τις πρώτες κιόλας νότες. Είναι σίγουρα Dream Syndicate αυτό που ακούμε. Και, ακόμα καλύτερα, η δήλωση του Wynn αντικατοπτρίζει πλήρως το περιεχόμενο του δίσκου, που δεν περιέχει τραγούδια για απογοητευμένους μεσήλικες, αλλά αποτελεί μία λογική συνέχεια των πρώτων εκείνων ηχογραφήσεων από πάρα πολλές απόψεις.
Η πρώτη και σημαντικότερη, ο ήχος και το ύφος των κομματιών και εδώ η μπάντα δείχνει τις διαθέσεις της από την πρώτη κιόλας νότα. Πραγματικά, το πρώτο κομμάτι του τραγούδι, το θαυμάσιο Filter Me Through You έχει το ύφος του Tell Me When It’s Over, όμως δεν είναι αντιγραφή, για να προλάβω όσους νιώσουν την ανάγκη να καγχάσουν. Αντίθετα, είναι μία πολύ όμορφη σύνθεση, που, όπως και το προαναφερόμενο αριστούργημα, που δίνει το στίγμα, κάποια από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία, της όλης ηχογράφησης, με πρώτο-πρώτο ότι ο Victor στις κιθάρες ηχεί πολύ λιγότερο σαν τον Paul B. Cutler και πολύ περισσότερο σαν τον πρώτο κιθαρίστα της μπάντας, τον θορυβοποιό fan των Velvets Karl Precoda. Ναι, σε όλη την ηχογράφηση ακούμε αυτά τα υπέροχα, θορυβώδη περάσματα, που ξεχώρισαν τους Dream Syndicate από την πλειονότητα των συγκροτημάτων της σκηνής: Αγαπούσαν τους Velvet Underground ίσως λίγο περισσότερο από το garage ή την ψυχεδέλεια, από όλα τα άλλα δηλαδή συστατικά της μουσικής τους. Το πάντρεμα όλων αυτών ήταν που έκανε την μουσική τους τόσο υπέροχη, μαζί με την απίστευτη ψυχή, το νεύρο, που αυτοί οι θαυμάσιοι μουσικοί είχαν (δεν είναι απίστευτο ότι συχνά οι πλέον αξιόλογοι είναι και οι πλέον μετρημένοι, ταπεινοί;). Την πρώτη έκπληξη, που θα μπορούσε να επιγράφεται «μια χαρά ακούγονται ακόμα αυτοί εδώ!» διαδέχεται το αμέσως επόμενο κομμάτι, το Glide που φεύγει αρκετά από την πεπατημένη τους, κάπως σαν να ακούμε το Halloween, παιγμένο όμως από τους Yo La Tengo, πάλι δηλαδή έχουμε με τους Velvet Underground να στοιχειώνουν την σύνθεση, με μία όμως πιο σύγχρονη (αν και oι YLT είναι ελάχιστα νεώτεροί τους), alt pop αίσθηση. Οι κιθάρες, αν δεν το υποψιαστήκατε, είναι απλώς θαυμάσιες, ισορροπώντας απίστευτα ανάμεσα στον υπέροχο, ποτέ ανεξέλεγκτο θόρυβο και την μελωδία.
Πληρέστερη εικόνα των Dream Syndicate του σήμερα παίρνει κανείς όταν ακούει και τα δύο επόμενα κομμάτια, γιατί σε αυτά, απλούστατα, το θρυλικό σχήμα ξεχνά την ηλικία του, τα χιλιόμετρα που έχει γράψει, τα γκρίζα μαλλιά και τα περιττά κιλά (το πακέτο της παρακμής – αυτολύπησης, για τους παθόντες!) και απλώς παίζει το rock’n’roll με τον τρόπο που μόνο αυτό γνωρίζει. Η πρώτη ακρόαση των Out Of My Head και 80 West, των δύο δυνατότερων συνθέσεων του δίσκου, με άφησε άφωνο. Ναι, είναι οι Dream Snydicate όπως τους γνωρίσαμε ιδίως στον The Days of Wine and Roses και το επίσης θαυμάσιο The Medicine Show, με τσαμπουκά, χιούμορ και συναίσθημα, με – καλώς εννοούμενη – αλητεία, αλλά συγχρόνως ευφυείς (χωρίς να το επιδεικνύουν αυτάρεσκα), να παραδίδουν μουσικά μαθήματα που, φοβάμαι, κανείς πλέον δεν έχει ιδιαίτερη όρεξη να παρακολουθήσει (δεν ξέρω πως αλλιώς να εξηγήσω αυτό που σήμερα μας πλασάρουν ως rock). Συγχρόνως είναι μια ευκαιρία για όλους εμάς που τους αγαπήσαμε πολλά (πάρα πολλά, φοβάμαι) χρόνια πριν, να ξαναθυμηθούμε τι ήταν αυτό που μας είχε φανεί τότε συγκλονιστικό. Το πρώτο καταλήγει σε ένα απίθανο κιθαριστικό κρεσέντο που θα έκανε τον Lou Reed περήφανο - ξέρετε, από αυτά που δε θα έπαιζε ποτέ κάποιος τύπος π.χ. σαν τον Clapton. Στο δεύτερο από αυτά, ο Wynn μιλά ως πρωταγωνιστής ενός road movie, παντρεύοντας χιουμοριστικές περιγραφές («got the FM radio on the left/some talk show zombie boring me to death») με στιγμές επίπονης αυτογνωσίας («the only thing that scares me more than getting caught is to stop and think about the lies I bought»). Αν το ακούσετε και οι κιθάρες που «σφυρίζουν» μετά το πρώτο ρεφραίν δε σας προκαλέσουν ανατριχίλα, συγνώμη για τον χρόνο που σπαταλήσατε, σταματήστε εδώ την ανάγνωση, το παρόν δε σας αφορά. Οι υπόλοιποι καταλάβατε, οπότε μπορούμε άνετα να προχωρήσουμε παρακάτω, δηλαδή στο Like Mary, ένα όμορφο κομμάτι που είναι ίσως και αυτό που βρίσκεται κοντύτερα στον Steve Wynn παρά στους Dream Syndicate, αλλά εν τέλει μικρή σημασία έχει γιατί αποτελεί μία πολύ όμορφη σύνθεση, όχι όμως συγκρίσιμη με το The Circle που ακολουθεί, το οποίο αποτελεί μία αρκετά μεγάλη έκπληξη, γιατί εδώ οι αμετανόητοι φίλοι μας ηχούν σαν τους Dinosaur Jr με ολίγη από Hüsker Dü και, πιστέψτε με δεν έχω τρελαθεί, οι ομοιότητες είναι τέτοιες που δεν μπορώ να υποθέσω παρά το ότι είναι ηθελημένες. Το ομότιτλο που ακολουθεί, είναι ένα όμορφο 11λεπτο τζαμάρισμα που, παρά τα bluesy περάσματά του, δεν ξεφεύγει από το ύφος του γκρουπ (τα φωνητικά του Wynn συνεισφέρουν τα μέγιστα σε αυτό). Όμως δικαιωματικά το Kendra’s Dream που κλείνει την ηχογράφηση, διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου κομματιού. Όπως το υποψιαστήκατε, η Kendra δεν είναι από την Kendra Smith, πρώτη μπασίστρια της μπάντας, που έφυγε σύντομα, για να σχηματίσει τους θαυμάσιους Opal, αλλά και να ηχογραφήσει και κάποια υπέροχα solo άλμπουμ. Εδώ η θαυμάσια αυτή μουσικός συνυπογράφει την σύνθεση και αναλαμβάνει τα φωνητικά. Το αποτέλεσμα είναι ένα ψυχεδελικό αριστούργημα, καθηλωτικό όσο και ιδιοφυές μέσα στην απλότητά του. Όσο για την ερμηνεία, είναι μία από τις καλύτερες της Smith γενικότερα και αυτό, πιστέψτε με λέει πολλά.
Έχει λόγο ύπαρξης το How Did I find Myself Here τελικά; Προφανώς και με το παραπάνω, ιδίως από την στιγμή που είναι κατά την γνώμη μου καλύτερο από το Out Of The Grey και πιο ισορροπημένο, θα τολμούσα να πω από το Ghost Stories. Ένα μόνο πράγμα μου προκαλεί θλίψη: Αν πρέπει να περιμένουμε για να ακούσουμε rock’n’roll της προκοπής τέτοιες επανενώσεις, που είναι τόσο εκπληκτικές μεν, όσο και σπάνιες, κάτι δεν πάει καλά. Όπως και να έχει, προσωπικά αναμένω την επερχόμενη εμφάνιση στο Fuzz με (ενίοτε ενοχλητικά μεγάλη) ανυπομονησία, γιατί ο συνδυασμός της επιστροφής ενός τόσο αγαπημένου γκρουπ με την παρουσίαση τόσο όμορφων νέων συνθέσεων, είναι κάτι πολύ σπάνιο.
9/10
