Όσο κι αν το νεανικό ντουέτο από το Οντάριο του Καναδά, οι Electric Youth, επιμένουν ότι δεν δημιουργούν μουσική από το παρελθόν, εσείς καλά θα κάνετε να μην τους πιστέψετε. Όχι ότι η μουσική τους είναι εντελώς ρετρό. Το να γράφαμε κάτι τέτοιο θα υποτιμούσε τη φρέσκια προσέγγισή τους σε ένα είδος (synth pop) που άνθισε στη δεκαετία του ογδόντα και εσχάτως ζει ένδοξες στιγμές αναβίωσης. Όμως οι επιρροές τους είναι εμφανείς: Human League, Ultravox, Alphaville, A-ha, πρώιμοι Depeche Mode με μια δόση από τα electropop 90s (Saint Etienne).
Το συγκρότημα αποτελείται από το ζεύγος (στη μουσική και στη …ζωή) των Austin Garrick (συνθέτης) και Bronwyn Griffin (φωνητικά). Το κοινό (τουλάχιστον στην αμερικανική ήπειρο) τους πρωτογνώρισε από το εξαίσιο, χαυνωτικό A Real Hero που χρησιμοποιήθηκε στο soundtrack της ταινίας Drive (2011) κι έκτοτε μπήκαν στο στόχαστρο κυνηγών ταλέντων και προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του εναλλακτικού μουσικού τύπου.
Τι καινούριο, όμως προσφέρουν οι Electric Youth (που, ευτυχώς, δεν έχουν επιλέξει το όνομά τους εμπνεόμενοι από το γνωστό, πλαστικοποιημένο χιτάκι της Debbie Gibson!) σε σχέση με τους σύγχρονούς τους που κινούνται στα ίδια μουσικά χωρικά ύδατα, από τους πολύ εμπορικούς Empire of the Sun μέχρι ποιοτικότερες περιπτώσεις του είδους (βλέπε Chvrches ή Young Galaxy); Η σημαντικότερη διαφορά έγκειται στο ότι η μουσική των E.Y. δεν είναι φτιαγμένη για να κάνει crossover success. Δεν είναι mainstream pop, αλλά ιδιαίτερη, σύγχρονη dream pop με electropop στοιχεία. Οι συνθέσεις είναι λιτές. 1-2 layers από synths, ένα drum machine και η (ξέρω, τώρα αρχίζουν τα κλισέ) αιθέρια, απόκοσμη φωνή της Griffin. Σχεδόν καθόλου εφέ, κανένα ίχνος glossy, «εξωπραγματικής» παραγωγής δεν «μολύνει» το υλικό που αποπνέει κάτι το εύθραυστο και αγνό. Το Innerworld είναι η επιτομή της απλότητας κι ως εκ τούτου εκπλήσσει το γεγονός ότι τουλάχιστον 6 κομμάτια του άλμπουμ θα μπορούσαν να είναι singles. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα τόσα εθιστικά κομμάτια που η μελωδία τους να κολλάει τόσο εφιαλτικά στο μυαλό σου μαζεμένα σε ένα cd. Αν και δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις κομμάτια από το δίσκο (η σχετική ομοιομορφία είναι η μόνη χτυπητή αδυναμία του Innerworld), πιστεύω ότι σε όσους αρέσει η synth pop και η dream pop θα αναγκαστούν να πατήσουν άπειρες φορές το repeat σε κομμάτια, όπως τα We Are The Youth, Tomorrow, Without You, το προαναφερθέν A Real Hero, το The Best Thing και το Runaway που μου θύμισε έντονα το Never Εnding Story του Limahl, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα νοσταλγικής electropop από τη δεκαετία του ΄80.
Κάποιες φορές η μουσική έχει τη δυνατότητα να κατασκευάζει μια νοητή γέφυρα που ξεκινά από τις πρώτες μας αναμνήσεις και να φτάνει μέχρι το μέλλον, όπως εμείς θα θέλαμε να είναι. Φανταστείτε αυτή τη γέφυρα λουσμένη με ένα διακριτικό neon φως κι από πάνω, ζωγραφισμένο με παιδικό χέρι, ένα νυχτερινό ουρανό με αστέρια. Αυτό είναι το ντεμπούτο των Electric Youth, ένα από τα απολαυστικότερα ποπ άλμπουμ της χρονιάς που πρέπει να ακούσετε οπωσδήποτε.
8/10
