Κάθε χρόνο όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική επιβεβαιώνουμε τον Nick Hornby και καταρτίζουμε τις λίστες μας με τα καλύτερα - ή έστω τα αγαπημένα - άλμπουμ της χρονιάς. Το Soundgaze είναι φυσικά πιστό στο ραντεβού του και σχεδόν στην εκπνοή του 2016 σας παρουσιάζει συγκεντρωτικά τα αγαπημένα άλμπουμς των συντακτών του όπως εκείνοι τα επέλεξαν στις αναλυτικές τους λίστες.
Κάποια στατιστικά στοιχεία με ενδιαφέρον πριν ξεκινήσουμε:
- Μία μπάντα της πεντάδας δημιουργήθηκε σε αυτόν τον αιώνα.
- Δύο από τους καλλιτέχνες της πεντάδας μας δεν βρίσκονται εν ζωή πλέον.
- Μία μπάντα της πεντάδας κατάγεται από την Ελλάδα.
- Τρεις από τους καλλιτέχνες της πεντάδας βρίσκονται (ή βρίσκονταν) εν δράσει για πάνω από 40 χρόνια.
- Ένα μόνο όνομα από τα 90s βρίσκεται στην πεντάδα.
5. Iggy Pop - Post Pop Depression
Ένα άλμπουμ που χρεώνεται στον Iggy Pop αλλά περιλαμβάνει την σχεδόν ισότιμη συμμετοχή του Josh Homme, έρχεται να αποδείξει πως με τους κατάλληλους συνεργάτες και την απαραίτητη έμπνευση, μπορούν να γίνουν μουσικά θαύματα. Ο δίσκος κέρδισε κατά κανόνα τον σεβασμό ακόμη και των συντακτών που δεν τον περιέλαβαν στη δεκάδα τους.
Ο Παναγιώτης Γαβρίλης έγραψε για το δίσκο στο αναλυτικό review του: "Φυσικά oι αναφορές στα The Idiot και Lust For Life είναι απολύτως σαφείς και ηθελημένες. Όμως αυτό που πέτυχε ο Homme με τον ήχο και την παραγωγή που επιμελήθηκε, ήταν να φέρει το Βερολίνο στην έρημο. Ο ήχος με τον οποίο «έντυσε» τις απολύτως προσανατολισμένες μελωδίες είναι ξερός, γυμνός, μινιμαλιστικός σχεδόν, κατά έναν παράξενο τρόπο ακόμα και στις περιπτώσεις που ο χαρακτηρισμός αντικειμενικά ίσως δεν δικαιολογείται. Και ο Iggy ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση. Δεν μπήκε στον πειρασμό της αναπαραγωγής του μόλις τριαντάρη τότε εαυτού του, όταν τον είχε πάρει από το χέρι ο Bowie, προσπαθώντας να τον συνεφέρει από το χάος που άφησαν πίσω τους οι Stooges. Αντίθετα, κράτησε την αισθητική των πρωτοτύπων, πρoσθέτωντάς την εντελώς ιδιότυπη φυσικά δική του εκδοχή της ωριμότητας τόσο στην ερμηνεία, όσο και στην στιχουργική. Ίσως όλο αυτό να είναι ένας κύκλος που κλείνει; Ο Iggy πάντως ήδη υπονόησε, ότι ίσως αυτός να είναι ο τελευταίος του δίσκος."
4. Bazooka - Άχρηστη Γενιά
Ισοβάθμησε με το Post Pop Depression αλλά κέρδισε λόγω περισσότερων συμμετοχών στις λίστες των συντακτών μας. Η ελληνική ελπίδα της πεντάδας, τα πουλέν από το Βόλο έχουν βαλθεί να να κερδίσουν και την Ευρώπη με τον αυστηρά ελληνόγλωσσο στίχο του τελευταίου δίσκου. Ό,τι ταμπέλα και να τους βάλουμε, η Μουσική και η Ψυχή περισσεύουν στους ορμητικούς νεανίες. Και, όπως γράφει και ο Παναγιώτης Γαβρίλης στο σχετικό κείμενό του: "Καλό είναι να μην μασάμε τα λόγια μας. Η «Άχρηστη Γενιά» αποτελεί μία ηχογράφηση αναφοράς όχι μόνο για το ελληνόφωνο rock (κάτι που θα επαρκούσε από μόνο του για να αιτιολογήσει την θετική αποδοχή), αλλά για το εγχώριο rock γενικότερα. Οι Bazooka, βλέπετε, είναι μουσικοί με ταλέντο, έμπνευση, πολλές και καλές ιδέες αλλα και ξεκάθαρη άποψη για το πως ένας δίσκος πρέπει να ακούγεται. Ενώ όμως ο δίσκος είναι σαφώς punk κατευθύνσεων, το είπαμε, οι Bazooka φροντίζουν να μπολιάσουν τον ήχο με πολλά άλλα στοιχεία, τα οποία όχι μόνο δεν κρύβονται, αλλά βγαίνουν στην επιφάνεια, δίνουν τον τόνο στα κομμάτια. Και όλο αυτό το διανθίζουν με κοφτερούς, ειρωνικούς, άλλοτε σαρκαστικούς στίχους, δουλεμένους τόσο πολύ μαζί με την μουσική, ώστε πολλές φορές να ξεχνάς ότι ακούς ελληνικά."
3. Radiohead - A Moon Shaped Pool
Με έναν δίσκο που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως "επιστροφή στους καλούς δίσκους" με μία διάθεση βλεμμάτων προς το παρελθόν, αλλά και την τυπικά νεωτεριστική ματιά που τους χαρακτηρίζει, οι Radiohead κέρδισαν και τους συντάκτες του περιοδικού μας, βγάζοντας ένα από τα δημοφιλέστερα άλμπουμ της λίστας μας. Παίζουν πολύ καλά το παιχνίδι της δημοσιότητας, αρχικά κλεισμένοι στον εαυτό τους και τελικά βομβαρδίζοντας με ερεθίσματα το αδηφάγο για μουσική κοινό τους. Το τερατώδες hype τον καιρό της κυκλοφορίας του δίσκου δεν είχε προηγούμενο ούτε επόμενο μέσα στη χρονιά, με μοναδικό του περίπου αντίστοιχο την απήχηση του Blackstar, ειδικά μετά το θάνατο του David Bowie οπότε και "αποκαλύφθηκε" το πλάνο πίσω από το άλμπουμ. Και παρότι για άλλη μία χρονιά δεν τους είδαμε ζωντανά στη χώρα μας, διαψεύδοντας τις έντονες προφεστιβαλικές φήμες, το Soundgaze περιέλαβε στην ύλη του ανταπόκριση από διεθνή τους συναυλία. Τι άλλο να κάνουμε πια;;;
2. Leonard Cohen - You Want It Darker
Σχεδόν στο νήμα πέρασε στη δεύτερη θέση ο οριστικά τελευταίος δίσκος του Leonard Cohen, προσπερνώντας τους Radiohead με βραχεία κεφαλή. O δίσκος έτυχε επίσης ευρείας αποδοχής από το σύνολο σχεδόν των συντακτών, όντας η κατά γενική ομολογία καλύτερη κυκλοφορία του τα τελευταία χρόνια, ειδικά από τότε που επαναδραστηριοποιήθηκε και συναυλιακά. Δυστυχώς δεν έζησε πολύ μετά την κυκλοφορία του δίσκου για να απολαύσει την καθολική αποδοχή του. Το preview του ομώνυμου κομματιού έγινε στη σειρά Peaky Blinders, για την οποία παρεμπιπτόντως πολλοί δημιουργοί έχουν εκφράσει ενδιαφέρον για να την επενδύσουν μουσικά. Trivia: στο Traveling Light συμμετέχει στα φωνητικά η Ελληνοβρετανίδα Αθηνά Ανδρεάδη, η οποία ως Athena έχει κυκλοφορήσει ήδη τρία άλμπουμ και πλέον αναμένεται και το τέταρτο μέσα στο 2017.
1. David Bowie - Blackstar
Ίσως επρόκειτο για το αδιαφιλονίκητο φαβορί να βρίσκεται σε αυτή τη θέση της συνολικής λίστας του περιοδικού ήδη από την αρχή της χρονιάς, οπότε και κυκλοφόρησε. Μας είχε κάνει τρομερή εντύπωση ήδη, ενώ μετά το θάνατο του Bowie και την εμφάνιση των λεπτομερειών σχετικά με τη διαδικασία συγγραφής και ηχογράφησης του δίσκου, το Blackstar έλαβε μυθικές διαστάσεις στα μάτια των απανταχού μουσικόφιλων. Και μόνο το τόλμημα του επαναπροσδιορισμού του μουσικού του χαρακτήρα με συνοδοιπόρους μία άγνωστη στο ευρύ κοινό jazz μπάντας που ο ίδιος ο Bowie εντόπισε σε ένα club της Νέας Υόρκης, φανέρωνε ένα πνεύμα που δεν σταματούσε να παράγει καλλιτεχνικά ανήσυχο έργο. Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Χριστόπουλος στο σχετικό κείμενό του (το οποίο ας διευκρινίσουμε πως γράφτηκε την ημερομηνία κυκλοφορίας του δίσκου, πριν ο Bowie αφήσει τον κόσμο μας και αυξηθούν κατακόρυφα οι φωνές αποθέωσης του δίσκου): "Το κουαρτέτο των νέων μουσικών του συνεργατών με επικεφαλής τον ταλαντούχο σαξοφωνίστα Donny McCaslin δημιουργεί σε όλο το δίσκο ένα διαφορετικό μουσικό καμβά. Σκοτεινό, αλλοπρόσαλλο, εκκεντρικό, χαοτικό μέσα σε μια ιδιότυπη τάξη, κλειστοφοβικό και ταυτόχρονα οραματικό. Από τις πρώτες νότες του εισαγωγικού ομώνυμου κομματιού αντιλαμβάνεται κανείς την αλλαγή της ατμόσφαιρας. Noir ηλεκτρονικά πεδία, jazz πινελιές, ασύμμετρα beats, μινιμαλιστικό σαξόφωνο, αλλαγές ρυθμού και η φωνή του Bowie να πιάνει υψηλότερες οκτάβες, θυμίζοντας ψαλμό. Μια συγκλονιστική εισαγωγή 9 λεπτών που προσωπικά με εξέπληξε με τη δύναμή της. Με αποκλίσεις, το πνεύμα του δίσκου παραμένει ίδιο και στα υπόλοιπα κομμάτια, με εξαίρεση ίσως το πιο straightforward I Can’t Give Everything Away που κλείνει το δίσκο με μια αχτίδα φωτός.[...] Ο Bowie στην αρχή του 2016 και στα 69 του χρόνια πετάει το γάντι στους επιγόνους του, για το αν έχουν τα κότσια να φτιάξουν, σε μια εποχή πλαστικοποίησης και βαρετής ομοιομορφίας, καινοτόμα και ιδιαίτερη μουσική υψηλής ποιότητας. Κάτι μου λέει ότι τους έχει ήδη δυσκολέψει αφάνταστα…"
Δείτε αναλυτικά τις λίστες των συντακτών εδώ και εδώ.
Όλοι εμείς στο Soundgaze ευχόμαστε σε όλους ένα ευτυχισμένο και πολύ μουσικό 2017!
