Είναι δύσκολο να γράψεις για αυτόν τον δίσκο. Eιλικρινά, δεν ξέρω καλά-καλά από που να ξεκινήσω. Το μόνο πράγμα που μου περνά από το μυαλό είναι να γράψω «είναι δισκάρα» και να σταματήσω. Νιώθω ότι η συγκεκριμένη ηχογράφηση είναι τόσο ποιοτική, τόσο «γεμάτη» που ό,τι και αν γράψω δεν πρόκειται να προσθέσει ή να αφαιρέσει το παραμικρό. Εντυπωσιάζομαι όμως από το γεγονός ότι ενώ ο δίσκος έχει κυκλοφορήσει πάνω από μήνα, την ώρα ακριβώς που το συγκρότημα από τον Βόλο περιόδευε ανά την Ευρώπη, ουδείς φαίνεται να ενδιαφέρεται, ή πάντως να δημιουργεί τον θόρυβο που το συγκεκριμένο σχήμα αξίζει. Ως συνήθως, έξω πάμε καλύτερα.
Οι Bazooka με αυτόν το δεύτερο LP τους, ηχογραφημένο όπως και το πρώτο για την αμερικανική Slovenly (είχε προηγηθεί ένα φοβερό EP που ηχογράφησαν στην Ελλάδα) κάνουν όχι ένα, αλλά πολλά βήματα μπροστά σε σύγκριση με την μέχρι σήμερα δισκογραφία τους. Όταν είχαν πρωτοξεκινήσει, έπαιζαν ένα ασύλληπτα δυναμικό post hardcore, οδηγημένο από το ογκώδες όσο και ρυθμικό παίξιμο των δύο ντράμερ που η μπάντα είχε. Μαρτυρία του πως ηχούσαν οι τότε πιτσιρικάδες Bazooka αποτελεί εκείνο το πρώτο EP που είχε κυκλοφορήσει το 2009. Το πρώτο LP που ακολούθησε, ηχογραφημένο για την Slovenly, θεωρώ ότι, χωρίς να είναι κακό, αποτελούσε ένα μεταβατικό στάδιο για το συγκρότημα, ιδίως με την υιοθέτηση ενός ήχου πιο κοντινού στο rock’n’roll. Εκεί ακούσαμε και ένα πρώτο δείγμα γραφής με ελληνικό στίχο. Όλα όσα οι Bazooka φαίνεται να είχαν στο μυαλό τους, μορφοποιούνται στην νέα αυτή κυκλοφορία. Όμως οι Bazooka δεν μένουν μόνο εκεί. Γιατί η «Άχρηστη Γενιά» είναι ένα τεράστιο βήμα μπροστά, τόσο από άποψη συνθετική, όσο και στιχουργικά, από πλευράς παραγωγής και ενορχήστρωσης των κομματιών, αλλά και εκτελεστικά.
Aυτό που κατ’ αρχήν θα έλεγε κανείς, με μία πολύ επιφανειακή ακρόαση είναι ότι οι Bazooka το έχουν γυρίσει στο punk, αφήνοντας πίσω τους οριστικά τα θορυβώδη και ολίγον χαωτικά post hardcore μονοπάτια, κάτι τολμηρό ούτως ή άλλως, διότι η συγκεκριμένη φάση των Bazοoka μόνο αδιάφορη δεν ήταν, κάθε άλλο μάλιστα (ο γράφων είχε πάθει απανωτά σοκ όταν τους είχε πρωτοακούσει, για την ιστορία). Η εγκατάλειψη μίας συνταγής που άφηνε σοβαρές ελπίδες επιτυχίας απαιτεί τόλμη και προφανώς ενέχει αυξημένο ρίσκο. Οι Bazooka το πήραν το ρίσκο και κέρδισαν, επειδή ακριβώς δεν έμειναν σε μία επιφανειακή αναπαραγωγή punk rock στερεοτύπων, όπως θα δούμε παρακάτω. Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο ρίσκο που πήραν.
Το δεύτερο ρίσκο ήταν ίσως μεγαλύτερο και αφορά την συγκεκριμένη ηχογράφηση και μόνο: πρόκειται για την απόφαση να τραγουδήσουν πλέον μόνο στα ελληνικά. Οποιοσδήποτε έχει επιχειρήσει έστω και ευκαιριακά να παίξει rock, γνωρίζει τις δυσκολίες: η αγγλική γλώσσα έχει πολλές μονοσύλλαβες λέξεις, πολλά φωνήεντα, είναι πιο επιγραμματική στη διατύπωση από τα ελληνικά, άρα είναι ευχερέστερο να αποτελέσει το όχημα μίας rock μπάντας (είτε παίζει progressive είτε metal είτε punk, δεν έχει σημασία). Το να τραγουδάς στην γλώσσα σου παρέχει σοβαρά πλεονεκτήματα, φυσικά: λες όσα θες να πεις, χωρίς λάθη, χωρίς να έχεις τον βραχνά του να τα γράψεις σωστά, να βγάζουν νόημα αλλά και να τα εκφέρεις σωστά. Για να είναι όμως το αποτέλεσμα επιτυχές, απαιτείται πάρα πολλή δουλειά πάνω στο «δέσιμο» στίχων και μουσικής. Και εδώ όμως το ρίσκο έδωσε καρπούς.
Καλό είναι να μην μασάμε τα λόγια μας. Η «Άχρηστη Γενιά» αποτελεί μία ηχογράφηση αναφοράς όχι μόνο για το ελληνόφωνο rock (κάτι που θα επαρκούσε από μόνο του για να αιτιολογήσει την θετική αποδοχή), αλλά για το εγχώριο rock γενικότερα. Οι Bazooka, βλέπετε, είναι μουσικοί με ταλέντο, έμπνευση, πολλές και καλές ιδέες αλλα και ξεκάθαρη άποψη για το πως ένας δίσκος πρέπει να ακούγεται. Ενώ όμως ο δίσκος είναι σαφώς punk κατευθύνσεων, το είπαμε, οι Bazooka φροντίζουν να μπολιάσουν τον ήχο με πολλά άλλα στοιχεία, τα οποία όχι μόνο δεν κρύβονται, αλλά βγαίνουν στην επιφάνεια, δίνουν τον τόνο στα κομμάτια. Και όλο αυτό το διανθίζουν με κοφτερούς, ειρωνικούς, άλλοτε σαρκαστικούς στίχους, δουλεμένους τόσο πολύ μαζί με την μουσική, ώστε πολλές φορές να ξεχνάς ότι ακούς ελληνικά. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά φοβερών κομματιών, από αυτά που σε κάνουν να τιναχτείς από την πρώτη νότα. Το ομότιτλο κομμάτι, ας πούμε, με το οποίο ξεκινά ο δίσκος είναι μία άνευ προηγουμένου statement: οι Bazooka επιτίθενται με όπλο την πιο ωμή δυνατή ειρωνεία σε μία ολόκληρη γενιά που έχει μάθει να «τρώει από τα έτοιμα», χωρίς να παίρνει ρίσκα, χωρίς να προσπαθεί και χωρίς να δημιουργεί. Το punk rock όπως πρέπει να ακούγεται, κοντολογίς (είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα ακούσουν το κομμάτι και θα σκεφτούν τον εαυτό τους αν είναι ειλικρινείς, που αμφιβάλλω). Όμως δεν είναι άλλο ένα punk κομμάτι. Ακούστε το φοβερό μέσα στην απλότητα της σύλληψής του θέμα που παίζει η δεύτερη κιθάρα και θα καταλάβετε. Αυτό είναι κάτι που θα δει κανείς σε όλη την ηχογράφηση. Ποτέ δεν πρέπει να μένεις στο βασικό θέμα. Όλα μα όλα τα κομμάτια περιέχουν ασύλληπτη ποσότητα ιδεών – άρα δουλειάς από την μπάντα – που συχνά τα οδηγεί αλλού. Και αυτό το «αλλού» είναι συνήθως είναι η ψυχεδέλεια αλλά ακόμα και το garage, είτε άμεσα, όπως στο Όλος Μέσα Σου Χωράει, τα φωνητικά του οποίου όμως μου θύμισαν τους Wipers, στο Follow Blind ιδίως και το Ταξιδεύουν, είτε η ψυχεδέλεια όπως αυτή επηρέασε πλήθος post punk σχημάτων όπως στο Οθόνη (που έχει και φοβερούς στίχους, παρεμπιπτόντως). Και βεβαίως είναι αυτό που οδήγησε και την Slovenly να χαρακτηρίσει τον ήχο ως psych punk.
Είναι όμως ένα psych punk παιγμένο με δύναμη ασύλληπτη. Πραγματικά, η ένταση συχνά-πυκνά «χτυπάει κόκκινο». Το Ψυχοθήκες είναι ένα καλό παράδειγμα του πως ένα psych rock θέμα εκτροχιάζεται: οι κραυγές του Ξάνθου (αν μιλάμε για frontman με προσωπικότητα και πάνω στην σκηνή, μιλάμε για αυτόν!) σε συνδυασμό με τους στίχους και τις θορυβώδεις κιθάρες καθιστούν το κομμάτι υφολογικά μη κατατάξιμο. Μη κατατάξιμο όμως είναι και το Δεμένος Στο Κρεβάτι Σου, το single που είχε προηγηθεί αυτής της κυκλοφορίας και κλείνει τον δίσκο. Όμως και εκεί που οι Bazooka μοιάζουν να ακολουθούν μία πιο τυπική punk rock πεπατημένη, αν προσέξει κανείς τα κομμάτια, διαπιστώνει ότι γίνεται χαμός – και λίγα λέω! Το Ψέμα ας πούμε, ξεκινά με ένα rock’n’roll riff (υπάρχει και ένα πιανάκι από δίπλα που το υποδεικνύει), όμως εξελίσσεται σαν ένα riff που θα έπαιζαν, για άλλη μία φορά, οι Wipers. Αλλά και τα κομμάτια όπου οι Bazooka μένουν πιο πιστοί σε ένα πιο τυπικό punk rock ύφος, λ.χ. τα Μαγικά Δάχτυλα (που μου θυμίζει έντονα Crime) ή στην Επανάληψη, υπάρχουν πινελιές που σε παραπέμπουν αλλού -σημειωτέον ότι αμφότερα κομμάτια είναι φοβερά. Όσο για τις ενορχηστρώσεις, εδώ πια το πράγμα ξεφεύγει. Ακούμε παντού πλήκτρα, τα οποία σπάνια χρησιμοποιούνται με τον αναμενόμενο τρόπο, ακούμε σαξόφωνο, ακούμε δύο και τρία διαφορετικά θέματα στην κιθάρα συγχρόνως με όλες τις πιθανές (και συχνά και απίθανες) παραμορφώσεις, μιλάμε για ένα rock’n’roll πανδαιμόνιο, φταγμένο όμως με φοβερή γνώση, με αίσθηση του μέτρου, με έξυπνο όσο και απρόβλεπτο τρόπο. Κοινώς, για να βαρεθείς πρέπει να είσαι ορκισμένος fan των Animal Collective (αλλά και σε αυτή την περίπτωση, ο παρών δίσκος είναι ευκαιρία να αρχίσεις να ακούς μουσική, μια δοκιμή θα σε πείσει!). Όλοι οι υπόλοιποι πάντως, σίγουρα θα βρουν κάτι να για να «κολλήσουν».
Η «Άχρηστη Γενιά» είναι μία κυκλοφορία – έκπληξη, όχι γιατί οι Bazooka δεν είχαν τις δυνατότητες να την πραγματοποιήσουν, αλλά γιατί το πέρασμα από την θεωρία στην πράξη συχνά αποδεικνύεται προβληματικό. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, μπορείτε να αφήσετε όποιες δεύτερες σκέψεις έχετε και να απολαύσετε. Η συγκεκριμένη ηχογράφηση είναι μία ηχογράφηση αναφοράς, το ξαναλέω. Όλα τα υπόλοιπα περιττεύουν.
8,5/10
