Τα απογεύματα στην Σκωτία είναι πάντα κρύα, σκοτεινά, γκρίζα και μουντά. Λογικό αν σκεφτούμε ότι ειδικά τον χειμώνα στις 3:30 το μεσημέρι έχει ήδη νυχτώσει, η φοβερή υγρασία (όταν δεν βρέχει με το τουλούμι νυχθημερόν) περονιάζει το κόκκαλο και ήλιο τη μέρα βλέπουν περί τις 100 μέρες το χρόνο όταν καταλαγιάζει η συννεφιά. Σε τούτο το καταθλιπτικό περιβάλλον του Trainspotting ο γεννημένος και μεγαλωμένος στην Γλασκώβη Ross Middleton (vocals) σκότωνε την ώρα του γράφοντας μουσικοκριτικές στην Sounds υπό το ψευδώνυμο Maxwell Park, αλλά παράλληλα ήταν ικανός να κάνει τους εφιάλτες και την θλίψη του τραγούδια και αναζητούσε εναγωνίως ένα μουσικό σχήμα για να τα βγάλει από μέσα του.
Πήρε λοιπόν το 1979 τα αδέλφια του Graham (keyboards, vocals) και Fraser (bass guitar, vocals), και τους κολλητούς Russell Blackstock (guitar, vocals), και Les Gaff (drums) και προσπαθώντας να αποστασιοποιηθούν από την μαυρίλα που έβλεπαν να σκεπάζει σιγά – σιγά με τα σάβανά της την τότε νέα μουσική της Βρεττανίας (Cure, Joy Division, Bauhaus, Echo and the Bunnymen) ονόμασαν το συγκρότημα Positive Noise. Η ειρωνεία είναι ότι κάθε άλλο παρά αισιόδοξο κλίμα είχαν τα τραγούδια τους (τουλάχιστον για το 1ο τους άλμπουμ) και ότι η «θετικότητα» της μουσικής τους δεν τους βγήκε αμέσως. Παρ΄ όλα αυτά οι ζωντανές εμφανίσεις τους και ο φανατικός κύκλος οπαδών που είχαν ήδη δημιουργήσει δεν πέρασαν απαρατήρητα από την πρωτοποριακή για την εποχή εταιρεία Statik, η οποία φιλοξενούσε ήδη στις τάξεις της εντελώς διαφορετικού ύφους ονόματα όπως τους τεράστιους τότε Dead Kennedys, τους Chameleons, αλλά και τους… Men without hats (!), τους Sound, τους Tom Robinson Band, τους Flying Lizzards και πιο μετά τον σόλο Jeffrey Lee Pierce και τους παραγνωρισμένους αυστραλούς Vandals μεταξύ άλλων και η οποία έσπευσε να τους κλείσει, αλλά και να στριμώξει δύο κομμάτια τους (Refugees και The Long March) στο compilation EP της «Second City Statik» του 1980. Αυτή ήταν και η πρώτη τους κυκλοφορία .
(Οι Positive Noise χωρίς τον Russell Blackstock)
Σας είπαμε πριν για το περιβάλλον που μεγάλωσε ο Ross Middleton, έτσι; Ε, μετά απ΄ όλα αυτά μην περιμένετε να τον ακούσετε να σιγοψιθυρίζει… Γιατί οι στριγγλιές του έβγαιναν πάντα στην μπροστάντζα και πρόσφεραν απλόχερα τον θυμό και την απαισιοδοξία του χωρίς να δίνει δεκάρα αν ταίριαζαν με το όλο κλίμα των κομματιών, κολυμπώντας σε μια μαύρη θάλασσα παρέα με τους Bauhaus, τους Joy Division, ακόμα και τους Modern Eon ή τους Medium Medium. Γι΄ αυτό και άγγιξαν την καρδιά των Εγγλέζων εφήβων στην ανατολή των 80’s.
Από την άλλη όμως δεν παίρνουν και το πιστόλι να μας το στρέψουν στον κρόταφο, αλλά μας προκαλούν να το σκεφτούμε πρώτα.
Εκεί έγκειται και η κρυφή αδυναμία τους: Δεν μπορούσαν να διαχειριστούν αυτήν την γκριζάδα τους όπως το έκαναν άλλοι πολύ καλύτερα από αυτούς και την άφησαν να εξαπλωθεί παντού σαν πίσσα χωρίς να πάρουν την σπάτουλα να την αλείψουν εκεί που έπρεπε περισσότερο και να την αποβάλλουν ή να την ελαττώσουν από εκεί που δεν έπρεπε και αυτό τους στοίχισε.
Όχι, οι μπαγάσες δεν ήταν καθόλου άσχημοι για την εποχή τους αλλά δεν ήταν γραφτό να κρατήσουν για πολύ. Μόλις για τρεις δίσκους με εντελώς διαφορετικό τον ένα από τον άλλο:
1.\ Heart Of Darkness (1981)
Tracklist : Darkness Visible – Hypnosis - No More Blood And Soil - ...And Yet Again - Down There - Treachery! – Warlords - Love Is A Many-Splintered Thing – Refugees – Ghosts.
(Statik stat lp1)
Παραγωγοί : Nick Launay, Positive Noise.
Η καρδιά του ερέβους μας αποκαλύπτεται εδώ από ένα μουντό και γκρίζο άλμπουμ, που αντικατοπτρίζει πλήρως τον άκρατο πεσσιμισμό και την μαυρίλα των Θατσερικών Εγγλέζων όταν το Brixton ήδη φλεγόταν και λίγο πριν ξεσπάσουν τα Fauklands. Η «μουντάδα» βεβαίως δικαιολογείται απόλυτα: μην ξεχνάμε πως οι στάχτες των Joy Division ακόμα κάπνιζαν, οι Cure όπου να΄ναι θα βγάλουν το Pornography, οι Pil το Flowers of Romance κλπ. Εδώ όμως τον κύριο λόγο τον έχουν οι αρχιερείς του Manchester που ανοίγουν τον δρόμο στον αρχηγό της μπάντας Ross Middleton για να ακουστεί κι αυτός ανακατεύοντας και λίγο τον Bowie του Heroes.
Πάντως δεν είναι όλος ο δίσκος μαύρος και απαισιόδοξος, αλλά υπάρχουν και χαραμάδες ήλιου μέσα σε τούτο το απόλυτο πηχτό σκοτάδι, όπως το Hypnosis όπου με μοναδικό εργαλείο ένα ξεχαρβαλωμένο κήμπορντ αποτίνουν φόρο τιμής στους Joy Division της πρώτης περιόδου, καταφέρνοντας όμως ταυτόχρονα να χρωματίσουν την μουντάδα τους! Τα παιχνιδιάρικα κήμπορντς του πολύ καλού ...And Yet Again ναι μεν μπαίνουν λίγο στα χωράφια των Simple Minds και των Ultravox (της πρώτης εποχής του John Foxx), αλλά με καταλύτη τον φάνκυ ρυθμό που τον κρατά στιβαρά το φοβερό σαξόφωνο του διάσημου σέσσιον Gary Barnacle (Clash, Ruts, Level 42, Robyn Hitchcock, Tina Turner κ.α.), πετυχαίνουν να φτιάξουν ένα ποπ κομψοτέχνημα που βρωμάει εητίλα (μήπως εδώ απαντούν στους Love του And more again;) και εδώ αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα ψήγματα ποπ λυρισμού που θα συναντήσουμε στους επόμενους δίσκους τους δείχνοντας ότι ο αρχηγός τους μόνο αντι-ποπ δεν ήταν και παρότι τραγουδάει «Θέλω να βρώ ευχαρίστηση και να σε κάνω να κλαις», στο βάθος αναζητά τα λουλούδια και τα χρώματα αντί για την μουντάδα. Ένα κομμάτι που επιπλέει σαν την μύγα μεσ΄ το γάλα όντας εντελώς διαφορετικό από το μαύρο χρώμα του υπόλοιπου δίσκου.
Δεν λείπουν όμως και οι κακές στιγμές του άλμπουμ που καλό θα ήταν να τις προσπεράσουμε: Κατ΄ αρχήν το Treachery! με την γκαράζ εισαγωγή του μας ξενερώνει σε ένα ψευτοφάνκυ με ενοχλητικές σειρήνες και χαώδη μπιλμπλίκια, που τα κάνουν χειρότερα οι φλαμίνγκο κραυγές του Middleton και το άκρως ενοχλητικό φηντμπακ στο τέλος. Κατά δεύτερο λόγο η πάνκ χροιά του δίσκου, το Love Is A Many-Splintered Thing που, παρόλο το έξυπνο λογοπαίγνιο με την γνωστή μελό επιτυχία των Four Aces, ακούμε ένα κακό συνονθύλευμα ήχων με συνοδεία μια φωνή γηπέδου με ένα μπιπ-μπιπ τηλεφώνου να κλείνει το κομμάτι.
Σίγουρα κάτι τέτοια κομμάτια θα οδήγησαν τον αλήστου μνήμης Πητ Κωνσταντέα να γράψει στο Ποπ και Ροκ της εποχής για τούτο τον δίσκο: «…Οι Positive Noise κάνουν θόρυβο, όπως λέει και το όνομά τους. Τώρα, πόσο θετικός είναι, άλλη ιστορία. Το Darkness Visible έχει αφρικάνικα στοιχεία, ενώ τα καλύτερα κομμάτια συνοψίζονται στα Down There, Warlords και Refugees. Οι υπόλοιπες συνθέσεις διακρίνονται από την μονοτονία και τον ελάχιστα θετικό θόρυβό τους. Μια ακόμα προσπάθεια των εταιρειών να επιβάλλουν οπισθοδρομικά ακούσματα για το «καλό» μας…» και καταλήγει βαθμολογώντας τον: «Γ+ - Β» (μέτριος έως καλός) πληροφορώντας μας ότι ο δίσκος διαθέτει «…Αυθεντικό κακοτυπωμένο εξώφυλλο…» και γράφοντας τον παραγωγό ως… «Μικ Λωμάϊνι»!!! Ωραίες εποχές…
Μιλήσαμε πριν για «χαραμάδες ήλιου». Ξεχάστε τες από δώ και μπρός γιατί μας περιμένουν μαύρα τάρταρα:
«Που είναι το σκοτάδι μας;» βροντοφωνάζει ο Ross Middleton με φωνές – σειρήνες σαν να διαλαλούν δέκα ντελάληδες μαζί στο Darkness Visible μετά από κάποια Ισπανόφερτα “Mon Capitan” και σε έναν κοφτό - ξερό ρυθμό των τυμπάνων και του σαξοφώνου και πάλι του Barnacle που βγάζει ό,τι ήχο μπορεί να φανταστεί πάνω από τα παραδόξως γλυκά κήμπορντς που επιμένουν να παίζουν μινιμαλιστικά 4 νότες συνέχεια, έρχονται οι ξυραφιασμένες κιθάρες του γκεστ Keith Levene (PiL, Siouxsie κλπ. και ίσως ο πιο παρεξηγημένος κιθαρίστας του πάνκ ever) για να έρθει στο τέλος η λύτρωση μέσα σε ένα φοβερό ντελίριο σκοτεινιάς και απελπισίας. Απλά ένα γοτθικό πρωτόλειο ακατέργαστο τοπάζι… Και να θες να αυτοκτονήσεις σίγουρα θα κοντοσταθείς να ακούσεις αυτό το κομμάτι πρώτα!
Στο δε No More Blood And Soil ξεφυτρώνει μια πάνκ φωνή σε μαύρα σάβανα και θέλω να πιστεύω ότι όλες ανεξαιρέτως οι ελληνικές death και goth μπάντες των 80’s πρέπει να το είχαν φυτρωμένο στην μνήμη τους και να το έκλιναν σε κάθε φωνή και πτώση! Τόσο πολύ όμορφα τους έχουν κοπιάρει εδώ τους Bauhaus, ώστε και από κάπου περιμένεις να ξεφυτρώσει το Passion for Lovers ή το Bela Lugosi... Στα πίσω φωνητικά το πατριωτάκι τους από τους Simple Minds ο πολύ καλός μπασίστας Derek Forbes. Το δε συλλαβιστό σόλο της κιθάρας του Blackstock στο Down There αναμιγνύεται με τα κήμπορτνς και με την ξελιγωμένη φωνή του Middleton να ρωτάει «ποια ηταν η τελευταία φορά που ήσουν τόσο ελεύθερος;» παίζοντας και πιάνο και παλεύει πάνω έναν σκοτεινό καμβά εναγωνίως να διώξει την μουντάδα μέσα από ποπ χρώματα. Ένα πολύ όμορφο κομμάτι που οι Eyeless in Gaza θα το είχαν μεταμορφώσει σε ένα μικρό αριστούργημα.
Μήπως προφητεύουν τα Fauklands όταν τραγουδούν «είδα τους άρχοντες του πολέμου να έρχονται ακόμα μια φορά \ ακούω τον ήχω των σειρήνων άλλη μια φορά» στο Warlords; Τα κήμπορντς οδηγούν αυτό το υπέροχο κομμάτι και τα ντραμς είναι φανταστικά μέσα στον μετρονόμο τους. Έτσι θα έπαιζαν οι Human League εάν δεν είχαν αποβάλλει την κιθάρα από τα τραγούδια τους. Θα μπορούσαν να παραλείψουν τις κραυγές λες και είμαστε σε ροντέο, διότι καταστρέφουν το Refugees και δείχνουν σε γρήγορο ρυθμό ότι σαν ροκ μπάντα δεν θα τα πήγαιναν κι άσχημα. Γι΄ αυτό και τούτο το κομμάτι κόπηκε σαν σίνγκλ και έγινε top-ten hit στο UK Independent Chart.
Αφήσαμε τελευταίο το νόθο αδερφάκι του Love will tear us apart που λέγεται Ghosts με φωνητικά λες κι ο Curtis τραγουδαει από τον τάφο!!
Λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου ο Ross Middleton έφυγε αφού έβγαλε όσο λαρύγγι του είχε απομείνει και τους άφησε τους υπόλοιπους στα κρύα του λουτρού να διαχειριστούν μόνοι τους ετούτο τον γοτθικό παρθενώνα παίρνοντας όμως μαζί του και την μουντάδα της μπάντας… Μαζί με τον σαξοφωνίστα Gary Barnacle σχημάτισε τους βραχύβιους Leisure Process και έκτοτε δεν ξανακούσαμε τίποτα γι΄ αυτόν.
Οι Positive Noise κάνουν αυτό ακριβώς που λέει το όνομά τους: μας οδηγούν στα τάρταρα στην καρδιά του σκότους αλλά παρόλα αυτά έχουν δεμένο πίσω τους το μίτο της Αριάδνης και δεν βγάζουν απλό θόρυβο και κλαγγές αλλά ταυτόχρονα μας εμφυσούν θετική ενέργεια και μας δείχνουν το δρόμο να βγούμε από τα στενά του Αδη. Αν το θελήσουμε…
Ένα βαρύγδουπο χαμένο κόσμημα της death και goth αισθητικής που έπιασε το № 4 στο UK Independent Chart και με ένα υπέροχο εξώφυλλο: μια ημίφωτη φωτογραφία του Ιάπωνα Herbie Yamaguchi μιας ημίγυμνης γυναίκας να κατεβαίνει μια σκάλα που όσο πάει και σκοτεινιάζει (μπροστά της κάτι που μοιάζει σαν σκυλί αλλά δεν είμαι σίγουρος…) περιστοιχισμένη από γοτθικά γράμματα σε μπλε φόντο και που δεν φαίνεται να θαμπώνει και να ξεθωριάζει παρά τα χρόνια που περασαν, αντικατοπτρίζοντας μια ολόκληρη εποχή…
(***½)
2.\ Change Of Heart (1982)
Tracklist : Feel The Fear - Get Up And Go! – Inhibitions – Obsession - Hanging On - Positive Negative - Waiting For The 7th Man - Out Of Reach – Tension - Change Of Heart.
(Statik stat lp 8)
Παραγωγοί : Nick Launay, John Walker.
Βρίσκω πολλά κοινά στοιχεία εδώ με την μετεξέλιξη των Joy Division σε New Order:
Κατ΄ αρχήν μετά την φυγή του αρχηγού Ross Middleton ο κιθαρίστας Blackstock αναλαμβάνει (και) την θέση του τραγουδιστή. Κατά δεύτερο λόγο η «γοτθίλα» του προηγούμενου δίσκου εδώ εξαλείφεται εντελώς για χάριν των τσαρτς, αποδεικνύοντας ότι ήταν ο Ross Middleton αυτός που διαφωνούσε καθέτως με την προσέγγιση ευρύτερων ακροατηρίων, ενώ όλοι οι άλλοι (ακόμα και τα αδέλφια του…) εδώ φαίνεται ότι το επιδιώκουν ξεδιάντροπα. Πάντως ακόμα και οι New Order το έκαναν πολύ σταδιακά και διακριτικά ή νομίζω ότι θα διέλυαν παρά να βγάλουν “στο καπάκι” τέτοια εντελώς αντίθετα διαμετρικά άλμπουμ.
(Οι Positive Noise χωρίς τον Ross Middleton)
Αλλά για τούτους εδώ φαίνεται ότι η μετάλλαξή τους αυτή τους οδήγησε σε σωστή ποπ και η φυγή του τραγουδιστή τους μπορεί μεν να άλλαξε τα πάντα, αλλά εν τέλει τους βγήκε σε καλό.
Κατ΄ αρχήν ακούς τα φωνητικά του Blackstock και αναρωτιέσαι γιατί δεν χρησιμοποιήθηκαν στον προηγούμενο δίσκο (και μάλιστα ο τύπος προϋπήρχε, δεν ήρθε μετά!!), με τους όμορφους χρωματισμούς και τις εξαιρετικές κορώνες να δένουν υπέροχα με την ενορχήστρωση των κήμπορντς του Graham Middleton και να δίνουν ένα ψευτο-φάνκυ κλίμα (ήταν ο συρφετός της εποχής βλέπετε…) που όμως οι ντισκοτέκ της εποχής και τα μπητσόμπαρα σήμερα θα μπορούσαν να βρουν πολλά κομμάτια για να παίξουν από εδώ…
Κατά δεύτερο λόγο οι Abc εδώ έχουν την τιμητική τους και κάπου έπρεπε να τους ζητήσουν δικαιώματα από τα Get Up And Go!, Waiting For The 7th Man, Tension και Feel The Fear την καλύτερη φάνκυ - ποπ στιγμή του δίσκου που ανακατεύει και τον Bowie (εποχής Let’s Dance όμως…).
Βρίσκουμε όμως και κατακάθια του προηγούμενου δίσκου τους, όπως το πολύ καλό μελαγχολικό Inhibitions πού το ανακατεύουν έξυπνα με πολύ καλά ηλιόλουστα κημπορντς και μας το σερβίρουν ευχάριστα και το αλα Roxy Music Hanging On που θα μπορούσε να γίνει επιτυχία στις ντισκοτεκ.
Προσπερνάμε την ελεκτρο ποπ του Positive Negative και του Out Of Reach διότι οι Depeche Mode και οι Ultravox αντίστοιχα μας τα έχουν πει πολύ καλύτερα και φτάνουμε στις δύο κορυφώσεις του δίσκου:
Γιατί με το Obsession πέτυχαν να γράψουν το ποπ αριστούργημά τους κι ας είναι έντονη όσο ποτέ η επιρροή των συμπατριωτών τους Simple Minds (που φαίνεται ζήλεψαν την δόξα τους και ήθελαν να τους μοιάσουν, αλλά δεν είναι όλοι ίσοι κι όμοιοι…) και με λίγο παραπάνω airplay θα μπορούσε άνετα να μπει στα τσαρτς.
Εκεί όμως που ξεγυμνώνουν την καρδιά τους βγάζοντάς την απ΄ το σκοτάδι στο φώς ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους είναι το ομώνυμο, όπου με θαυμάσια κήμπορντς και ένα πιασάρικο ρεφρέν τραγουδούν «πρέπει να φύγεις τώρα αντίο, αντίο» καθώς σβήνει το κομμάτι και μας αποχαιρετούν αφήνοντας πίσω τους την μαυρίλα του Heart of Darkness…
Αναρωτιόμαστε που την βρήκαν τόση φωτεινότητα στα τραγούδια τους εν συγκρίσει με την “θανατίλα” και την απελπισία του προηγούμενου άλμπουμ και στην Σκωτία μάλιστα! Αναρωτιόμαστε επίσης πώς δέχτηκε τούτο τον γεμάτο κέφι και χορό δίσκο η εταιρεία τους. Αλλά ξέχασα. Εκεί ηχογραφούσαν και οι Men without hats… Τουλάχιστον (και πάλι) οι New Order για να μεταλλαχτούν μετά τους Joy Division τους πήρε κάποια χρόνια και κάποια άλμπουμ. Εδώ έχουμε άμεση στροφή 180 μοιρών!!! Διότι οι Positive Noise με τούτο τον δίσκο αφήνουν την απελπισία για κάποιους άλλους, τιμούν και επαληθεύουν το όνομά τους και βγάζουν “θετικό θόρυβο” που μόνο θόρυβος δεν είναι!!
Κοντολογίς εδώ “η καρδιά άλλαξε” και από το σκότος βγήκε στην λιακάδα πάνω σε ένα όμορφο ποπ άλμπουμ που έφτασε το № 21 στα UK Independent Chart, με ένα άκρως μινιμαλιστικό έξώφυλλο (όπως και στο 1ο των New Order…) με τον τίτλο να σχηματίζεται σε ένα πρόσωπο με λιτές γραμμές σε κρεμ φόντο, που στέκεται όμως βαριά στην σκοτεινή σκιά του προκατόχου του και που πασχίζει να αλλάξει τα πράγματα. Και όχι μόνο τα αλλάζει, αλλά μου αρέσει κιόλας ο τρόπος που το κάνει…
(***)
3\- Distant Fires (1985)
Tracklist : When Lightning Strikes - I Need You - Distant Fires – Reckless – Embers - A Million Miles Away – Serenade - Now Is The Time - Always Remember – Entranced.
(Statik stat lp 23)
Παραγωγός : David M. Allen.
Ο Gaff έφυγε και αντικαταστάθηκε από τον John Telford και προστέθηκε ο John Coletta στην κιθάρα για τις ανάγκες του δίσκου αυτού, που ήταν και ο τελευταίος τους καθώς λίγο μετά την κυκλοφορία του διαλύθηκαν και δεν ξαναφτιάχτηκαν ποτέ.
Ο αποχωρήσας αρχηγός τους πάντως αν τον άκουγε μάλλον θα έβγαζε φλύκταινες γιατί εδώ προχωρούν πολύ παραπέρα το σύνθι – ποπ ύφος τους (έτσι τους κατατάσσουν οι ανά το δίκτυο εγκυκλοπαίδειες) από τον προηγούμενό δίσκο τους και με εξίσου μελωδικά φωνητικά και πολύ προσεγμένες συνθέσεις και ενορχηστρώσεις που οδηγούνται πάντα από το χαλί των κήμπορντς του Graham Middleton, και τους Eurythmics που έχουν βάλει πολύ σοβαρά το χεράκι τους εδώ, στολίζουν και φτιασιδώνουν πολύ όμορφα και λαμπερά τα τραγούδια τους και απαγκιστρώνονται τελείως από το death παρελθόν τους. Παρ΄ όλα αυτά, ναι κυρίες και κύριοι: ΚΑΙ ΑΥΤΟ είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ!
Λίγο ως πολύ ισχύουν τα ίδια με τον προηγούμενο δίσκο για να μην επαναλαμβάνομαι και απ΄ όλα τα κομμάτια ξεχωρίζω τα When Lightning Strikes, A Million Miles Away και Now Is The Time γιατί στο πρώτο τραγουδούν “όταν χτυπήσει η αστραπή δεν μπορείς να κάνεις τίποτα” και είναι σαν να δέχονται ειλικρινέστατα ότι από την πρώτη στιγμή αυτά ήθελαν να παίξουν και δεν τους άφηνε η απόλυτη κυριαρχία του αποχωρήσαντα, και τώρα πλέον αρνούνται να ξαναγυρίσουν πίσω στις μαυρίλες, στο δεύτερο μας συνεπαίρνουν με το “ποδοσφαιρικό” ρεφρέν τους και στο μελωδικότατο τρίτο κάνουν το ίδιο με το πολύ καλό πιάνο και πάλι του Graham Middleton (που αποδείχτηκε πολύτιμος στη συνεργασία του με τον Blackstock).
Ασύγκριτο κομμάτι της νιότης μου. Τι μου θυμίσανε οι μπαγάσες… Ειδικά όταν στο εξώφυλλο ποζάρουν όλοι μαζί αλά Duran Duran…
(***)
Αυτή ήταν η ιστορία τους. Κι αν αναρρωτιέστε γιατί δεν ξεκίνησαν από την αρχή έτσι όταν τουλάχιστον σε αυτούς του δύο τελευταίους δίσκους τους υπήρξαν άκρως ειλικρινείς και μας χάρισαν ανεπανάληπτες ποπ στιγμές, θα απαντήσω ότι για να κρατήσεις την μαυρίλα ζωντανή για ολόκληρα άλμπουμ θα έπρεπε να είσαι Cure ή Birthday Party ή Tuxedomoon και οι φίλοι μας δεν μπορούσαν ούτε να τους αγγίξουν…
Αυτό όμως που μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε είναι ότι άφησαν πίσω τους τις σκοτεινιές και βγήκαν στις λιακάδες αλλάζοντας τελείως το ύφος τους (κάτι που συνεπάγεται πολλά), προσπαθώντας να γράψουν ποπ κομμάτια, και ναι μεν το πέτυχαν, αλλά υπήρχαν άλλοι που το έκαναν πολύ καλύτερα…
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
Πηγές:
1.\ Wikipedia
2.\ YouTube
3.\ Discogs
4.\ Ποπ και Ροκ №: 45 (ΝΟΕ 1981) σελ. 94 και №: 47 (ΙΑΝ 1982) σελ. 88.-