Πείτε το ερημονήσι, πείτε το last chance ή demolition party. Ουσιαστικά πρόκειται για επιλογές ηλεκτρικής μουσικής από χώρες εκτός Αγγλίας και Η.Π.Α., που δεν έχουν χαρακτήρα best of, αλλά αποσκοπούν στο να δώσουν μια (άκρως υποκειμενική) επιτομή της μουσικής τους μέσα από πέντε μόνο τραγούδια.
ΓΑΛΛΙΑ
Η Γαλλική Δημοκρατία, ορθότερα, έχει πυρηνικά, εύγευστα κρασιά, αυτοκινητοβιομηχανία και διάφορα άλλα. Εδώ όμως θα μιλήσουμε για μουσική, άρα όχι για την Amanda Lear (πού τη θυμήθηκα...), την Emma Shaplin (please) ή τις Mylene Farmer, Vanessa Paradis (σταματάω, γιατί θα αυτοκατασραφώ) και τον David Guetta.
Θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε για τους Art Zoyd, Magma, Mano Negra, Daft Punk, M83 ή ακόμα και τους Nouvelle Vague, αλλά... δε γίνεται. Γιατί; Παρακαλώ, διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε.
Les Thugs – Mad Train (1986)
Τα αδέρφια Eric και Christophe Sourice από την Angers έφτιαξαν τους The Thugs. Δηλαδή, μία από τις πιο αγαπημένες μου punk μπάντες. Αν, μάλιστα, ήταν λίγο μεγαλύτερα σε ηλικία και κυκλοφορούσαν τους δίσκους τους στα 70s, δηλαδή ουσιαστικά εντός εποχής, τότε δε θα είχαν ενδιαφερθεί μόνο οι εταιρείες Vinyl Solution, Sub Pop, Alternative Tentacles (θυμίζω, του Jello Biafra), ούτε και θα ασχολούνταν μαζί τους μόνο κάποιος κύριος John Peel στα sessions του BBC Radio 1. Απλά, επικοί.
The Vietnam Veterans - This Is Your Life (1984)
Αναβιώσεις της rock ψυχεδέλειας υπάρχουν πολλές. Δε θα πω ότι εκείνη των 80s ήταν η καλύτερη. Το γράφω, όμως. Οι Βετεράνοι του Βιετνάμ από το Chalon-sur-Saône κυκλοφόρησαν γρήγορα τα τέσσερα από τα έξι άλμπουμ τους και μάλιστα μερικά στη θρυλική αγαπημένη Music Maniac Records. Ξεχώρισαν αμέσως και ξεπέρασαν άνετα τα σύνορα της πατρίδας τους, με διθυραμβικά σχόλια στο διεθνή ανεξάρτητο μουσικό τύπο, με πρώτο και καλύτερο το άλλο επικά θρυλικό Bucketfull of Brains. Τώρα, συνεχίζεις να νοσταλγείς φανερά ή θα σε πούν παρωχημένο;
Jean Michele Jarre – Oxygene part 4 (1978)
Έρωτας με την πρώτη ματιά. Από το εξώφυλλο. Έλεγες, δε μπορεί, θα είναι τέλειο. Και, φυσικά, ήταν. Ο βιρτουόζος συνθέτης Jean-Michel André Jarre, που είδε μόνο μία πλάτη στη ζωή του -αυτή του Βαγγέλη- ανήκε στους πρωτοπόρους της ηλεκτρονικής και ambient (αυτής που ακουγόταν...) μουσικής. Το Oxygene είναι ακόμα απόλυτα... αυριανό. Υπερευαίσθητο και γεμάτο εικόνες. Ηχογραφήθηκε στο στούντιο του σπιτιού του δημιουργού του κατά κανόνα με αναλογικά synthesizers (τώρα ξέρετε γιατί είναι τόσο τέλειο), αλλά και με προσθήκες από ένα digital synthesizer και άλλα ηλεκτρονικά όργανα και εφέ.
Air – La Femme D'Argent (1998)
Χμ, να το πω; Άντε, καλά... Το Moon Safari το άκουσα όταν κυκλοφόρησε 73 φορές συνεχόμενες (καταμετρημένες), χωρίς να ακούσω τίποτα άλλο ανάμεσα. Ναι, όπως και το Pocket Revolution, που λέγαμε (καλά, αυτό το άκουσα περισσότερες). Και, πραγματικά, ντρέπομαι πολύ. Που υπέκυψα στις φωνές της οικογένειας «όχι άλλο, δεν αντέχουμε» και δεν ξεπέρασα τις εκατό. Διάλεξα τυχαία το εισαγωγικό τραγούδι του, γιατί αδυνατώ πλήρως να βρω κάποιο που να ξεχωρίζει. Οι φιλέλληνες Nicolas Godin και Jean-Benoît Dunckel μας απέδειξαν ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να μας έρχεται στο νου, όταν ακούμε Βερσαλίες, δεν πρέπει να είναι εκείνο το «πλακωμένο» στη διακόσμηση ευρύχωρο σπιτάκι.
Les Rita Mitsouko – Le Petit Train (1988)
Το εις τον αιώνα ακατανόητο «φετίχ» των ψαγμένων ροκάδων της εποχής. Πιο κιτς, πεθαίνεις. Ο καρπουζάς (όχι του Εστορίλ) συναντά τη χαρτορίχτρα που ήθελε να είναι από την Ινδία, αλλά προέκυψε Γαλλίδα. Φυσικά, αστειεύομαι – το καταλάβατε. Το ντουέτο του πρόωρα χαμένου κιθαρίστα Fred Chichin και της τραγουδίστριας Catherine Ringer, ήταν πάρα πολύ διαφορετικό, από ό,τι αρχικά ακουγόταν. Pop, rock, world και σοβαρότητα. Ακριβώς αυτή που δεν προκύπτει με τίποτα από το κλιπάκι του Μικρού Τραίνου.
