Μετά από αρκετά χρόνια αναμονής και μία άτυχη (εξαιτίας του γνωστού ατυχήματος) προσπάθεια να έρθουν στην Ελλάδα, οι Baroness θα παίξουν μπροστά στο ελληνικό κοινό το Σάββατο 19 Οκτωβρίου στο Gagarin 205. Ακόμη και κάποιος που δεν τους γνωρίζει μουσικά, μπορεί να τους αναγνωρίσει από τα εκπληκτικής αισθητικής εξώφυλλα του John Dyer Baizley. Κοινό σημείο στη θεματική των δίσκων, προς το παρόν, αποτελεί η σύνδεση με ένα συγκεκριμένο χρώμα (ή και δύο, όπως θα δούμε) το οποίο κυριαρχεί στο εκάστοτε εξώφυλλο. Ο Baizley έχει υποστηρίξει κατά καιρούς πως η ιδέα στηρίζεται στον τροχό των χρωμάτων, όπου απεικονίζονται τα βασικά χρώματα (κόκκινο, μπλε, κίτρινο) και οι συνδυασμοί τους (μωβ, πράσινο, πορτοκαλί). Πιστεύουμε φυσικά το σκεπτικό του, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε πως μία καλλιτεχνική φύση θα έχει και άλλα εσωτερικά κίνητρα στην επιλογή των χρωμάτων για κάθε περίπτωση. Στο ακόλουθο κείμενο, ακούμε ξανά τους δίσκους των Baroness με περισσή ευχαρίστηση και αναζητούμε τη σύνδεση των χρωμάτων με την “ψυχοσύνθεση” του κάθε άλμπουμ.
Red Album (Relapse, 2007)
Η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Baroness δεν θα μπορούσε να έχει άλλο χρώμα ως κυρίαρχο από το κόκκινο. Το χρώμα του αίματος, αυτό που μας φέρνει τη μεγαλύτερη ψυχική ένταση (γι’ αυτό και, πληροφοριακά, συστήνεται να μην βάφονται κόκκινα το υπνοδωμάτια!), συνδέεται άμεσα με το πάθος, την αποφασιστικότητα και βεβαίως την ερωτική επιθυμία (κόκκινα χείλη, η γυναικάρα με τα κόκκινα κτλ). Ο John Dyer Baizley θέλει να αποδείξει πως, μετά από 2 πιο πηγαία ΕΡ και ένα split με τους Unpersons, η μπάντα του αξίζει να προσεχτεί - κάτι που, εν τέλει, επετεύχθη πανηγυρικά. Λειαίνοντας ελαφρώς τις γωνίες του ήχου τους, οι Baroness δίνουν έμφαση στο τεχνικό στοιχείο των συνθέσεών τους (progressive το λένε και είναι, τρόπος του λέγειν, απλό). To εξώφυλλο του Κόκκινου εξελίσσει την τεχνοτροπία των EP, είναι σαφώς πιο περίτεχνο, φέρνει περισσότερα στοιχεία στο προσκήνιο και κρύβει άλλα τόσα στο παρασκήνιο. Οι γυναικείες φιγούρες (2 ως τότε, εγκαταλείποντας την συμμετρική τοποθέτηση των EP) μαζί με χλωρίδα και πανίδα θα γίνουν το πλέον εξόφθαλμο trademark των τελευταίων ετών που θα ακολουθηθεί πιστά και στα υπόλοιπα άλμπουμ της χρωματικής σειράς.
Blue Record (Relapse, 2009)
Το μπλε συμβολίζει παραδοσιακά την ηρεμία και τη γαλήνη - απλώς σκεφτείτε τι χρώμα έχει η θάλασσα και ο ουρανός όταν δεν μαίνονται… Επίσης συνδέεται με την σταθερότητα, την αυτοπεποίθηση και το κύρος. Το πλαίσιο στο οποίο δημιουργήθηκε ο δεύτερος δίσκος των Baroness φέρνει οπωσδήποτε στα χαρακτηριστικά του χρώματος που τελικά επελέγη για να ονομαστεί. Στο ντεμπούτο φαίνεται να βρήκαν οριστικά τον ήχο τους, ο οποίος κατασταλάζει στο Μπλε ως φυσική συνέχεια στη δισκογραφία τους. Επιπλέον οι συνθέσεις ωριμάζουν και γίνονται πιο συνεκτικές, κρατώντας φυσικά ανέπαφο τον progressive χαρακτήρα τους. Επίσης εμφανίζονται τραγούδια με προοπτική μεγάλων hit, όπως τα Swollen And Halo και A Horse Called Golgotha. Ήταν ο δίσκος που ανάγκασε αρκετούς τότε να τους αποκαλέσουν “Mastodon των φτωχών”, μιας και συνδύαζαν την απαράμιλλη τεχνική των σαφώς πιο διάσημων συμπολιτών τους (εδώ σημαίνει “από την ίδια πολιτεία”, Georgia, όχι “από την ίδια πόλη”) με πιασάρικες μελωδίες, αλλά με λιγότερο γκράντε παραγωγή και αποδοχή. Αναπόφευκτη η σύγκριση, μιας και κινούνται στο ίδιο μουσικό πλαίσιο, αλλά και άδικη, καθώς οι αναφορές των Baroness στα ‘70s είναι σαφώς πιο άμεσες. Το αποτέλεσμα δικαιολογημένα άρεσε σε κοινό και ειδικό τύπο, καθώς στο Μπλε παρουσιάζεται η πιο ισορροπημένη εκδοχή του χαρακτηριστικού τους ήχου.
Yellow and Green (Relapse, 2012)
Ο κύκλος των βασικών χρωμάτων στη δισκογραφία των Baroness κλείνει με το κίτρινο - αλλά με ένα σημαντικό twist. Το πράσινο προστίθεται στο όνομα του άλμπουμ και σε μερική χρήση στο εξώφυλλο, ουσιαστικά αναμεμιγμένο με το κυρίαρχο κίτρινο. Το πράσινο είναι βεβαίως παραδοσιακά συνδεδεμένο με τη φύση και τη γονιμότητα, στοιχεία που εμπεριέχονται έτσι κι αλλιώς σε όλα τα εξώφυλλα του Baizley για την μπάντα του, αλλά και με την αρμονία και την ασφάλεια (όπως π.χ. στους φωτεινούς σηματοδότες). Το κίτρινο φανερώνει χαρά, ευφορία και έντονη εγκεφαλική δραστηριότητα. Τώρα δεν σας φαίνονται αλλιώς τα εισαγωγικά κομμάτια του κάθε δίσκου του διπλού άλμπουμ (Yellow Theme, Green Theme); Στην ηλεκτρολογική, όμως, ο συνδυασμός των δύο χρωμάτων υποδηλώνει τη γείωση, τη σύνδεση δηλαδή των συσκευών με τη γη, με ένα σταθερό σημείο αναφοράς δυναμικού. Υπό αυτό το πρίσμα, πράγματι το Yellow & Green ήταν το ως τότε πιο “γήινο” άλμπουμ των Baroness. Αυτό ακούγεται στην πιο “ξερή” παραγωγή, στα καθαρότερα από ποτέ φωνητικά του Baizley (αλλά και του Peter Adams που κάνει τα σημαντικά δεύτερα), στον περιορισμό της παραμόρφωσης στα όργανα, αλλά κυρίως στην ολοένα πιο φανερή προσπάθειά τους να φτιάξουν μελωδικά κομμάτια που θα μπορούν να προσεγγιστούν ακόμη και από αυτιά λιγότερο εξασκημένα στον σκληρό ήχο ή τις πολύ τεχνικές δομές, που θα μπορούν να ακουστούν σε ένα rock bar με τη στόφα του κλασικού.
Purple (Abraxan Hymns, 2015)
Μετά τη διχρωμία του Yellow & Green, οι Baroness επέστρεψαν στα «μονοθεματικά» (από άποψη χρώματος) μοτίβα για το εξώφυλλο της επόμενης κυκλοφορίας τους. Το μοβ ως χρώμα συνδέεται με την αριστοκρατία και τον πλούτο, στις σκούρες εκδοχές του ωστόσο παραπέμπει σε πένθος. Το βαθύ πορφυρό στη μουσική έχει συνδεθεί επίσης με το ομώνυμο αγγλικό συγκρότημα που υπήρξε μεταξύ των θεμελιωτών του σκληρού ήχου (αν μιλάμε για υπερβολική χρήση του μοβ τότε το μυαλό μας πάει συνειρμικά στο υπέροχο ελληνικό prog rock γκρουπ Purple Overdose…).
Το Purple είναι ένας κομβικός δίσκος για τη μπάντα από κάθε άποψη. Το καλοκαίρι του 2012 (τρεισήμισι χρόνια πριν την κυκλοφορία του) συνέβη κοντά στο Bath της Αγγλίας το τρομερό ατύχημα με το λεωφορείο του γκρουπ, το οποίο θα στοιχειώνει για πάντα τους μουσικούς και όσους τους συνόδευαν στην τότε περιοδεία. Μετά από αυτό κανείς δεν γνώριζε αν το σχήμα θα βρει το σθένος να συνεχίσει. Κι όμως παρότι τα τρία άλλα μέλη σιγά σιγά αποσύρθηκαν, ο John Baizley πήρε την γενναία απόφαση να συνεχίσει, αφού πρώτα χρειάστηκε ένα διάστημα αποκατάστασης των σωματικών και πνευματικών πληγών. Το Purple τελικώς κυκλοφόρησε στο τέλος του 2015 (ήταν ο πρώτος τους δίσκος που βγήκε μέσω του label τους, Abraxan Hymns) και υπήρξε ένας μικρός θρίαμβος, θέλησης καταρχάς και σε μουσικό επίπεδο κατά δεύτερον. Η επιλογή χρώματος για τον τίτλο και κατ’ επέκταση για το εξώφυλλο προφανώς έχει να κάνει με τις πένθιμες συνδηλώσεις του, αν και κατά δήλωση του Baizley δεν είναι ένα άλμπουμ για το ατύχημα αλλά έχει αναμενόμενα επηρεαστεί από αυτό. Εντός του βρίσκονται μερικές σπουδαίες συνθέσεις σαν τα Shock Me, Morningstar, Try to Disappear και Desperation Burns, ενώ ηχητικά η Mastodon-ικη προσέγγιση του υλικού μοιάζει να έχει επικρατήσει πλήρως. Αν μέχρι πριν λίγα χρόνια υπήρχαν αμφιβολίες για το μέλλον της μπάντας, ο συγκεκριμένος δίσκος τις διέλυσε δια παντός.
Gold & Grey (Abraxan Hymns, 2019)
Το φετινό πέμπτο άλμπουμ της μπάντας ονομάζεταιGold & Grey. Αυτή τη φορά επελέγησαν δυο χρώματα με ισχυρές αντιθέσεις για τον τίτλο και το concept του εξωφύλλου. Το χρυσό συνδέεται κατεξοχήν με τον πλούτο και την ευημερία, συμβολίζει αυτό που λαμπυρίζει, από την άλλη το γκρι είναι το χρώμα της σκουριάς, συνήθως φέρνει στο μυαλό αρνητικά συναισθήματα (σκεφτείτε για παράδειγμα τη χρήση της φράσης «γκρίζα πόλη» για κάθε πόλη που θεωρείται όχι ιδιαίτερα ευχάριστη για τους κατοίκους της). Μπορούμε να υποθέσουμε με κάποια βεβαιότητα ότι ο Baizley διάλεξε τα δυο συγκεκριμένα χρώματα για να τονίσει πως η παρούσα κυκλοφορία είναι ένας δίσκος αντιθέσεων, ακροβατεί μεταξύ μελωδίας και θορύβου (κάπως έτσι άλλωστε δεν ήταν ανέκαθεν;).
Στο μουσικό κομμάτι, το άλμπουμ αυτό περιέχει όλα τα υλικά που χρησιμοποιούν οι Baroness (ή ο Baizley, αν προτιμάτε) από τη στιγμή που πρωτοεμφανίστηκαν. Ακούστε οποιοδήποτε κομμάτι και δεν θα δυσκολευτείτε να αναγνωρίσετε το ύφος του συγκροτήματος. Το γεγονός ότι περιέχει 17 συνθέσεις (μεταξύ των οποίων αρκετά instrumental) του στερεί κάπως την ομοιογένεια που συνήθως είναι ζητούμενο για όλες τις δουλειές. Ωστόσο δεν λείπουν οι δυνατές στιγμές (Borderlines, Seasons, Throw Me an Anchor, Front Toward Enemy, I’m Already Gone). Με το Gold & Grey (το οποίο παρεμπιπτόντως είναι το πρώτο άλμπουμ που ηχογραφήθηκε με την Gina Gleason στην κιθάρα) μοιάζει να ολοκληρώνεται ο κύκλος των χρωμάτων για το γκρουπ (ο Baizley έχει δηλώσει ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει τελικά το πορτοκαλί χρώμα), πράγμα που συνεπάγεται το κλείσιμο ενός κεφαλαίου για να ανοίξει ένα άλλο, ελπίζουμε εξίσου συναρπαστικό.
Επιμέλεια αφιερώματος: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος – Μιχάλης Κουρής
