Ένα live του Jon Spencer με τους Blues Explosion είναι πάντοτε καλοδεχούμενο. Πόσο μάλλον τώρα που τα περισσότερα σύγχρονα σχήματα του συγκεκριμένου ύφους χαρακτηρίζονται από τον υπερβολικά γυαλισμένο (για να μην πούμε «αποστειρωμένο») και επιτηδευμένο ήχο. Η κυκλοφορία προ λίγων μηνών του LP Freedom Tower - No Wave Dance Party 2015 στάθηκε η αφορμή για την επιστροφή του Νεοϋρκέζικου trio στη χώρα μας μετά από αρκετά χρόνια.
Ως ευχάριστη συγκυρία μπορεί να θεωρηθεί ότι ως support σχήμα επιλέχτηκαν οι BLML (πρώην Blackmail). Το σχήμα του Γιώργου Καρανικόλα έχει αναβιώσει τα τελευταία χρόνια και ήδη έχει κυκλοφορήσει δυο στούντιο άλμπουμ κάτω από αυτό το όνομα., το θαυμάσιο φετινό Panopticon και το πολύ αξιόλογο The Gift του 2011. Ένα από τα (πολλά) θετικά επακόλουθα της επανασύνδεσης των Last Drive το 2007 ήταν ότι δημιούργησε ξανά τη σπίθα που απαιτούταν για να επαναφέρει στη δράση ο Καρανικόλας τους Blackmail (ως BLML αυτή τη φορά) και να πιάσει το νήμα από εκεί που τι είχε αφήσει στις αρχές των 00s.
Με μεστό alternative rock βουτηγμένο στην ψυχεδέλεια και τη χαρακτηριστικά βραχνή, πια, φωνή του Καρανικόλα οι BLML παρουσίασαν κυρίως πρόσφατο υλικό με έμφαση στο Panopticon. Και η αλήθεια είναι ότι διαθέτουν σπουδαίες συνθέσεις όπως τα Godless και Monkey Brain από το The Gift και τα Kamikaze 30 και Arizona από το Panopticon. To σετ τους κράτησε πάνω από μια ώρα και ήταν σε σημεία απολαυστικό. Έχοντας ως δεδομένο ότι τα live της μπάντας είναι σπάνια, ελπίζουμε η επόμενη, headline πλέον, εμφάνιση δεν θα αργήσει.
Είκοσι λεπτά πριν τα μεσάνυχτα οι τρεις μαυροντυμένοι μουσικοί των Blues Explosion ανέβηκαν στη σκοτεινή σκηνή του Gagarin με φόντο μια μεγάλη αμερικάνικη σημαία και αυτό που επακολούθησε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κάλλιστα rock & roll όργιο. Η εμφάνιση τους ήταν εξαρχής καταιγιστική, ξεχειλίζοντας από ενέργεια εξαπέλυαν ασταμάτητα, με ελάχιστα κενά, τις rock & roll εκρήξεις τους. Έχοντας κυκλοφορήσει νωρίτερα μέσα στη χρονιά το Freedom Tower - No Wave Dance Party 2015, το οποίο χαρακτηρίζεται από τη χορευτική διάθεση, ήταν λογικό και αναμενόμενο να του δώσουν τη μερίδα του λέοντος στο set.
Το trio (κλασικά χωρίς μπάσο) ήταν εντυπωσιακό στη απόδοση του, σε στιγμές μάλιστα θα λέγαμε ισοπεδωτικό. Τρομερή η δουλειά του Judah Bauer στη lead κιθάρα με το χαρακτηριστικό funky παίξιμο του. Ογκόλιθος πραγματικά στο minimal drum kit o Russell Simins, απέδειξε ότι αρκούν τα απαραίτητα για να παράγεις πλούσιο ήχο. Ο απόλυτος πρωταγωνιστής βεβαίως δεν θα μπορούσε να είναι άλλος πέραν του αξιότιμου κυρίου Jon Spencer, είτε στη δεύτερη κιθάρα που κάλυπτε την έλλειψη μπάσου, είτε παίζοντας με το αγαπημένο του theremin κάποιες στιγμές. Πάνω στη σκηνή μοιάζει λες και έχει ξεπεταχτεί από το χρυσό παρελθόν του rock & roll, από τα βάθη των ‘60s.
Ατόφιο, ωμό rock & roll με γενναίες δόσεις blues και groove μας χάρισαν οι Blues Explosion αποδεικνύοντας με χαρακτηριστική ευκολία ότι η μουσική που γράφουν είναι προορισμένη για να αποδίδεται ζωντανά, εκεί αποκαλύπτεται όλη η μαγεία της και δευτερευόντως στα LPs τους. Επίσης, επιβεβαίωσαν ότι δεν έχουν καμία σχέση με τα μοντέρνα σχήματα (μαύρης και λευκής απόχρωσης…) που αναβιώνουν το συγκεκριμένο ήχο. Για να το θέσουμε όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται: μια συναυλία των Blues Explosion δεν ενδείκνυται για selfies. Άλλωστε ο Spencer δεν είχε κανένα ενδοιασμό να αρπάξει την κάμερα από τα χέρια ενός θεατή και να την εκσφενδονίσει προς τα τύμπανα. Στα live των Blues Explosion πηγαίνεις να διασκεδάσεις ακούγοντας μουσική και όχι βγάζοντας φωτογραφίες με προορισμό να κατακλύσουν τα social media.
Τώρα για τους μη εξοικειωμένους που βρέθηκαν στη συναυλία όλο αυτό ίσως να φάνηκε υπερβολικά τραχύ αλλά, όπως κατέληγε στο αφιέρωμα του στους Blues Explosion ο Παναγιώτης Γαβρίλης «Οι υπόλοιποι (ευαίσθητες ψυχές, λάτρεις απαλών ακουσμάτων και λοιποί αναξιοπαθούντες), μείνετε μακριά!».
Σε τελική ανάλυση it’s only rock & roll.
Κείμενο - Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
