Φτάνοντας έξω από τον χώρο που θα γινόταν η συναυλία συνάντησα μια μέτρια ανταπόκριση αρχικά. Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά όμως και άρχισε να καταφτάνει κόσμος από κάθε κατεύθυνση για το live. Κάπως έτσι, το Fuzz Club γέμισε όσο χρειαζόταν και όλοι περιμένανε τη στιγμή που το συγκρότημα θα εμφανιστεί στη σκηνή (opening act δεν υπήρχε). Ύστερα από αρκετή, είναι η αλήθεια αναμονή, οι Electric Litany έκαναν την εμφάνιση τους μέσα από ένα τεράστιο κύμα καπνού, που προφανώς αποσκοπούσε στην πιο θεαματική είσοδό τους.
Από την πρώτη στιγμή μπορεί κανείς να καταλάβει ότι ο frontman συγκεντρώνει όλη την προσοχή και όχι άδικα. Κιθάρα, πιάνο, σαντούρι και φωνητικά είναι αρκετά για να αποδείξουν το πολυδιάστατο ταλέντο του Αλέξανδρου Μίαρη. Στην πραγματικότητα όμως, όλα τα μέλη λειτουργούν σαν κομμάτια του ίδιου παζλ, που δημιουργεί αυτό το ιδιαίτερο μουσικό ντελίριο ήχου και συναισθημάτων που είναι η μουσική των Electric Litany.
Μετά την είσοδό τους με το intro και τα κομμάτια Feather of Ecstasy, Τhe Roses Came, το κοινό είχε πλέον ζεσταθεί και η διάθεση για περισσότερη μουσική ήταν έκδηλη. Οι μουσικοί στη σκηνή δίνανε τον καλύτερο τους εαυτό με άψογες εκτελέσεις, μουσικές εναλλαγές και πειραματισμούς που δικαιολογούν και τον χαρακτηρισμό της μουσικής τους ως alternative experimental rock. Ακολούθησαν τα The Soul Remembers Everything και Empty Sea, μέχρι τη στιγμή που ήρθε και η σειρά των νέων κομματιών τους από το EP Love. Tόσο το Crumar όσο και το War is Abstract έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό, κάτι που αντικατοπτρίζει τον ενδιαφέρον του κοινού για τις μουσικές κινήσεις των Electric Litany.
H συνέχεια της συναυλίας σηματοδότησε την αλλαγή του προγράμματος προς πιο ατμοσφαιρικά κομμάτια όπως το Silence, Hold Fast To Your Dreams και φυσικά το Tear που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό. Η ατμόσφαιρα ήταν πλέον ηλεκτρισμένη και το συγκρότημα δεν έλεγε να σταματήσει να παίζει για το κοινό του που έδειχνε να έχει διάθεση για όλο και περισσότερη μουσική.
Στο σημείο αυτό, οι Electric Litany μας ενημέρωσαν ότι θα έπαιζαν κάποια νέα κομμάτια και ζητήσαν την επιείκεια του κοινού. Στη πραγματικότητα το νέο υλικό στο πρώτο του άκουσμα φαίνεται να είναι πολλά υποσχόμενο, καθώς χαρακτηρίζεται από ωραίες μελωδίες, ενώ συγχρόνως ταιριάζει στην μουσική ιδιοσυγκρασία του συγκροτήματος.
Η συναυλία είχε κλείσει ήδη τις δύο ώρες αλλά το κοινό ακόμα φαινόταν να θέλει περισσότερη μουσική, κάτι που οι Electric Litany δεν ήταν διαθεμένοι να αρνηθούν. Με κομμάτια όπως τα Υou Μake Μe Feel, A Time (Never Be Late) , Name, αλλά και το Enduring Days You Will Overcome έκλεισαν την συναυλία αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις στο κοινό τους για ακόμη μια φορά.
Φυσικά υπήρξαν και αυτοί που ίσως δεν ήταν εξοικειωμένοι με το είδος και φάνηκαν να κουράζονται γρήγορα. Ίσως το progressive rock των Electric Litany να ηχεί για κάποιους επιτηδευμένο ή ίσως πολύπλοκο. Από την άλλη μεριά όμως και παρά τις όποιες πιθανές αντιρρήσεις, δεν παύει να είναι ένα πολύ όμορφο είδος, το οποίο το συγκεκριμένο συγκρότημα υπηρετεί με ιδιαίτερα συνεπή και ποιοτικό τρόπο. Και αυτή, πιστεύω, ήταν η αίσθηση που αποκόμισε η πλειονότητα του κοινού.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής
