Το διήμερο των εμφανίσεων του Γιάννη Αγγελάκα στο Academy της Πειραιώς αποδείχθηκε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να παρουσιάσει τη νέα του μπάντα σε ευρύτερο κοινό αλλά και για να αναθερμάνει τις σχέσεις του με παλαιότερους φανατικούς ακόλουθους της μουσικής του πορείας.
Μετά από μια κατά γενική ομολογία πολύ επιτυχημένη διαδρομή που διήρκεσε πάνω από δέκα χρόνια με το προηγούμενο σχήμα του, ο Γιάννης Αγγελάκας αποφάσισε να κάνει μια ριζική αλλαγή στο μουσικό και συναυλιακό κομμάτι της παρουσίας του. Δύσκολα άλλωστε μπορεί να κατηγορήσει κάποιος για στασιμότητα τον Αγγελάκα. Μετά την ανεπανάληπτη ιστορία που έγραψε με τις Τρύπες, αποφάσισε να ακολουθήσει μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση και μόλις έκλεισε κι αυτός ο κύκλος, η στιγμή είχε φτάσει για να μας αποκαλύψει τα νέα του σχέδια. Μια πρώτη μικρή γεύση (λιγότερο από μισάωρο σε διάρκεια) είχαμε πάρει στο αποχαιρετιστήριο διήμερο των Διάφανων Κρίνων στη Τεχνόπολη, η οποία όμως ήταν αρκετή για να προκαλέσει τον ενθουσιασμό αλλά και την αδημονία για την πλήρη παρουσίαση του καινούριου του project. Ακολούθησε ένα (αναμενόμενο) sold out τριήμερο στο υπόγειο του Αν τον περασμένο Νοέμβριο και τώρα ήταν η στιγμή για να το επικοινωνήσει σε ένα ευρύτερο κοινό, στον σαφώς μεγαλύτερο χώρο του Academy, το οποίο αποδείχτηκε ιδανικό. Κι αυτό, γιατί διαθέτει μερικά σημαντικά πλεονεκτήματα, όπως καλό ηχοσύστημα, ευρύχωρη σκηνή, πλατεία με κεκλιμένο επίπεδο που προσφέρει καλή ορατότητα από όλα τα σημεία, σωστό εξαερισμό. Δείχνει σε γενικές γραμμές ότι μπορεί με μερικές μικρές βελτιώσεις να καθιερωθεί ως ένα αξιόπιστο venue για μεγάλα live.
Λίγο μετά την προγραμματισμένη ώρα ο Γιάννης Αγγελάκας (μαυροντυμένος ως συνήθως) ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τους 5 μουσικούς που τον συνοδεύουν (2 κιθάρες, τρομπέτα, σαξόφωνο και τύμπανα). Εμφανώς ευδιάθετος εξ αρχής, ξεκίνησε το live με τα Δικαιοσύνη, Ευγνωμοσύνη και Γλέντι, κομμάτια από την πιο πρόσφατη δουλειά του Γελαστή Ανηφόρα (το πολύ αγαπητό Σαράβαλο ακούστηκε αρκετά αργότερα). Σε σχέση με την προηγούμενη απόδοση των κομματιών του (ας στην αποκαλέσουμε «καθιστική»), η βασική διαφορά εντοπιζόταν στον ηλεκτρισμό. Και η αλήθεια είναι ότι το προηγούμενο σχήμα του Αγγελάκα ήταν πραγματικά αξιόλογο, αλλά ο ηλεκτρισμός έμοιαζε να λείπει. H πιο πρόσφατη επαφή του με τον ηλεκτρικό ήχο που θυμόμαστε, ήταν η σύμπραξη του επί σκηνής με τους Last Drive στο πλαίσιο εκείνου το αλησμόνητου επετειακού διημέρου στο Gagarin, του οποίου οι τοίχοι έμοιαζαν να δονούνται καθώς ακουγόντουσαν το Ταξιδιάρα Ψυχή και Ακούω την Αγάπη, σε μια από τις πιο σπουδαίες συναυλιακές στιγμές που έχουμε ζήσει πολλοί εξ ημών. Το άλλο σημαντικό στοιχείο είναι η χρήση των πνευστών (τρομπέτα και σαξόφωνο), τα οποία δίνουν μια νότα βαλκανική στις ενορχηστρώσεις - κάτι ανάλογο είχε αποπειραθεί και ο Σαββόπουλος στη δεκαετία του ΄70 σε κλασικούς δίσκους όπως ο Μπάλλος. Παράλληλα η όλη μπάντα έμοιαζε πολύ πιο σίγουρη και δεμένη εν συγκρίσει με την τρακαρισμένη, σύντομη εμφάνιση της Τεχνόπολης (τότε απουσίαζε εξάλλου το σαξόφωνο).
Η βραδιά δεν άργησε να απογειωθεί, άλλωστε όσοι είχαν έρθει ήταν προετοιμασμένοι για γλέντι (τα τσίπουρα βοηθούσαν την κατάσταση…) ενώ και ο Αγγελάκας όπως προείπαμε ήταν σε εξαιρετική διάθεση. Όπως ήταν λογικό, όταν ακούστηκαν τραγούδια από την εποχή των Τρυπών δημιουργήθηκε ο αναμενόμενος πανικός, ιδιαίτερα στο Τρένο και το Ακούω την Αγάπη. Βεβαίως όσοι πίστεψαν ότι τα κομμάτια των Τρυπών θα ακούγονταν ατόφια όπως τα έπαιζαν τότε, προφανώς και έπεσαν έξω. Ο Αγγελάκας δεν είχε σκοπό το νέο του συγκρότημα να αποτελέσει tribute μπάντα των Τρυπών. Έτσι οι συνθέσεις από εκείνη την εποχή αποδόθηκαν με νέα οπτική χωρίς όμως να απωλέσουν όμως την ταυτότητα τους.
Μετά από μια μικρή ανάπαυλα ο Αγγελάκας και η παρέα του επέστρεψαν για ένα απίθανο μισάωρο encore, το οποίο ξεκίνησε με το πολύ όμορφο Όπως Ξυπνούν οι Εραστές (αγαπημένο του φωτογράφου του site μας) από το Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ, το συνεργατικό άλμπουμ με τον Νίκο Βελιώτη (στον οποίο και αφιερώθηκε). Το κλείσιμο φυσικά περιλάμβανε Τρύπες: Ταξιδιάρα Ψυχή – Θ’ ανατέλλω – Δως Μου Λίγη Ακόμα Αγάπη – Γιορτή, σε μια καταιγιστική αλληλουχία.
Κάπως έτσι (κι εκεί βρίσκεται η ουσία των συγκεκριμένων εμφανίσεων), σηματοδοτείται η επιστροφή του Αγγελάκα, με τους δικούς του πάντα όρους, εκεί που ανέκαθεν ανήκε: στο rock & roll. Χωρίς να θέλουμε να αδικήσουμε το καθ’ όλα αξιόλογο προηγούμενο σχήμα του, αυτό που δοκιμάζει με τη νέα του μπάντα του ταιριάζει πολύ περισσότερο. Έτσι, λοιπόν, μοιάζει να ξαναβρίσκει σημείο επαφής με του πιο σκληροπυρηνικούς ακροατές του από την περίοδο των Τρυπών, καθώς είναι ό,τι πιο κοντινό έχει επιχειρήσει (το «ξύλο» - με την καλή έννοια- σε συναυλία του Αγγελάκα είναι κάτι που μάλλον είχε λείψει σε πολλούς από αυτούς). Γέφυρες με το παρελθόν και βλέμμα στο μέλλον, θα μπορούσε να συνοψίζει το τωρινό όραμα του Αγγελάκα, κι αυτός προφανώς ήταν ο λόγος δημιουργίας μια τέτοιας μπάντας. Ανυπομονούμε να διαπιστώσουμε πως θα ακούγεται το υλικό που θα ηχογραφήσει με τους νέους συνοδοιπόρους του.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής
