Σάββατο, 23 Απριλίου 2016 06:22

Live Review: Villagers Of Ioannina City / The Road Miles @ Gazi Music Hall, 15/4/2016

Written by 

Τα live των Villagers Of Ioannina City στην Αθήνα συνεπάγονται κοσμοπλημμύρα και καταλήγουν πάντα σε ένα ξέφρενο heavy rock πανηγύρι. Η συναυλία της προηγούμενης Παρασκευής δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετική κατάληξη!

Οι Road Miles εμφανίστηκαν μέσα στο 2015 με δύο κυκλοφορίες: το EP τριών κομματιών Hues of Grit και το μίνι LP (περιλαμβάνει 5 συνθέσεις) Gold & Shadows. Αυτές οι δύο δουλειές ήταν ικανές για να προσελκύσουν την προσοχή μας, καθώς το συγκρότημα παρουσίασε ένα «μυστήριο» heavy rock με γυναικεία φωνητικά, έντονα blues στοιχεία και την αύρα της ερήμου πανταχού παρούσα. Εξαρχής φαινόταν ότι το γκρουπ δεν ακολουθούσε την πεπατημένη και προσπαθούσε να δοκιμάσει νέα πράγματα, έξω από τα στεγανά που χαρακτηρίζουν την εγχώρια heavy rock σκηνή. Η ζωντανή παρουσίαση του Gold & Shadows στο 6 DOGS αποκάλυψε ένα συγκρότημα ικανότατο επί σκηνής, με κεντρική φιγούρα βεβαίως την frontwoman. 

Το να ανοίξουν την συναυλία των VIC ήταν σίγουρα ένα μεγάλο στοίχημα για τους Road Miles, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για ένα φρέσκο συγκρότημα με μικρή προϊστορία. Το άλμα από το μικρό six d.o.g.s. στο αχανές Gazi Music Hall έμοιαζε απότομο, ωστόσο η μπάντα απέδειξε ότι διαθέτει τα προσόντα για να τα καταφέρει.

Μπορεί η εμφάνιση τους να ήταν σύντομη ήταν όμως αρκετή για να φανούν για άλλη μια φορά οι δυνατότητες τους. Επέλεξαν έξυπνα να ξεκινήσουν με το Hey Ma, το hit κατά κάποιον τρόπο του Gold & Shadows, έτσι ώστε να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου που ακόμα έμπαινε στο venue, ενώ την πιο απαιτητική σύνθεση τους το θαυμάσιο William Blake το τοποθέτησαν στο μέσον του set τους. Αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν άκρως ενδιαφέρον και σε κάποια σημεία θα τολμούσαμε να πούμε συναρπαστικό. Εντυπωσιακή υπήρξε και η τραγουδίστρια τους Αφροδίτη Ταβουλάρη, όμορφη φωνή, πολύ δραστήρια πάνω στη σκηνή και γενικώς μια παρουσία που δύσκολα συναντάμε στον συγκεκριμένο – ανδροκρατούμενο  χώρο (στα δάκτυλα του χεριού μετριούνται οι heavy rock μπάντες με γυναικεία φωνητικά στην Ελλάδα.). Με βάση αυτά που μας έχουν παρουσιάσει μέχρι στιγμής οι Road Miles, στοιχηματίζουμε και ευχόμαστε να πετύχουν σημαντικά πράγματα στο άμεσο μέλλον. Τα εφόδια, όπως προαναφέραμε, τα διαθέτουν.

Πριν από δύο χρόνια (Απρίλιος του 2014) οι Villagers Of Ioannina City κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους Riza, το οποίο δημιούργησε μεγάλο θόρυβο (θυμηθείτε τη δική μας άποψη εδώ) αντίστοιχο του οποίου είχαμε χρόνια να συναντήσουμε. Ο ντόρος αυτός ήταν αποτέλεσμα της διαδικασίας «από στόμα σε στόμα» κι όχι επαγγελματικού προμοταρίσματος, τα κατάφεραν με λίγα λόγια δίχως την υποστήριξης κάποια δισκογραφικής, παρά μόνο με τη δική τους προσπάθεια. «Από στόμα σε στόμα» διαδόθηκε επίσης ότι υπάρχει ένα rock συγκρότημα από την Ήπειρο που στήνει γλέντι κανονικό στις συναυλίες του. Κάπως έτσι η παρουσίαση του δίσκου τους έγινε σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Kookoo με εκατοντάδες κόσμου να μένουν εκτός (δεν πρόκειται για υπερβολή, ο γράφων ήταν ανάμεσα σε αυτούς που στήθηκαν στην ατελείωτη ουρά και δεν κατάφεραν τελικώς να μπουν στο χώρο). Η επόμενη εμφάνιση τους όπως ήταν λογικό έγινε στο πολύ μεγαλύτερο Fuzz, το οποίο και πάλι δεν ήταν αρκετά μεγάλο για να χωρέσει όσους διψούσαν να δουν τους VIC. Μετά από ένα χρόνο ήρθε το live στην Τεχνόπολη, όπου η λαοθάλασσα που κατέκλυσε το χώρο ακόμα φαντάζει αδιανόητη. Το Fuzz επιλέχτηκε αρχικά για να εμφανιστεί το γκρουπ και αυτή τη φορά, παρότι όμως η συναυλία ανακοινώθηκε μόλις δυο εβδομάδες πριν την πραγματοποίησή της, η χωρητικότητα του club αποδείχτηκε εκ νέου μικρή, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί στο Gazi Music Hall το οποίο έχει φιλοξενήσει με επιτυχία στο παρελθόν αντίστοιχα events (εκεί μάλιστα θα λάβει χώρα και το Desert Fest τον ερχόμενο Οκτώβριο).

Στο καθαρά μουσικό σκέλος τώρα, όσοι έχουν δει στο παρελθόν τους VIC ξέρουν περίπου τι θα συναντήσουν, το σετ τους άλλωστε μικρές διαφοροποιήσεις έχει. Πιο πολύ η συναυλία αυτή λειτούργησε ως ευκαιρία να τους απολαύσουν από κοντά όσοι δεν τα είχαν καταφέρει μέχρι τώρα. Οι συναυλίες των VIC χωρίζονται σε δυο διακριτά μέρη: στο πρώτο συναντάμε τα πιο ψυχεδελικά ή progressive κομμάτια τους καθώς και τις ορχηστρικές συνθέσεις, ενώ στο «δεύτερο ημίχρονο» (σύμφωνα με τον Αλέξη Καραμέτη) τοποθετούνται τα πιο heavy rock και πιο δυναμικά κομμάτια, με το κλαρίνο να αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ανάλογη ήταν η δομή του live και αυτή τη φορά, στο πρώτο κομμάτι ξεχώρισαν, ως συνήθως, το Jannim (ή Γιάννη Μου Το Μαντήλι σου, για τους μεγαλύτερους…) και το Chalasia με τον μόνιμο καλεσμένο στις επισκέψεις των VIC στην Αθήνα Γιάννη Μήτση (drummer των Ξύλινων Σπαθιών κάποτε) να είναι για άλλη μια φορά συγκινητικός (και αγνώριστος χωρίς την χαρακτηριστική μακριά κόμη του…). Στο δεύτερο σκέλος κάθε κομμάτι θα μπορούσε από μόνο του να είναι highlight, από το ισοπεδωτικό Zvara, που παραδοσιακά σηματοδοτεί την έναρξη του «γενικού χαμού», το Κρασί που συνοδεύεται πάντα από καθολικό sing-along, το Τι Κακό με το τρομερό heavy riff, την Αγία Τριάδα (Πήγαινα Το Δρόμο Δρόμο – Ζαλίζομαι – Έχω Ζάλη), μέχρι τα Καρακόλια που ακόμα και χωρίς τα μπουζούκια προκαλούν έκρηξη στο κοινό.

Το σημαντικότερο επίτευγμα των VIC έγκειται στο ότι κατάφεραν να φέρουν ένα μέρος της μουσικής μας παράδοσης κοντά σε ένα νεότερο κοινό το οποίο υπό άλλες συνθήκες δεν θα ερχόταν ποτέ σε επαφή μαζί του (δυσκολεύομαι να φανταστώ κάποιον στονερά στην προ Riza εποχή να βάζει σπίτι του κλαρίνα για να έρθει στο κέφι…). Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό και η μεγάλη προσέλευση στις συναυλίες τους είναι κατά κάποιον τρόπο η ανταμοιβή τους.

Η συγκεκριμένη συναυλία, όπως εξήγησε και ο Καραμέτης, αποτέλεσε το κλείσιμο ενός κύκλου που ξεκίνησε πριν ακριβώς δυο χρόνια με την κυκλοφορία του Riza. Αυτός ο κύκλος έπρεπε να κλείσει κάποια στιγμή (δυο χρόνια άλλωστε είναι αρκετός χρόνος για την προώθηση ενός δίσκου) για να προχωρήσει το συγκρότημα στο επόμενο βήμα, το οποίο προφανώς είναι η κυκλοφορία του επόμενου άλμπουμ. Μέχρι στιγμής δεν γνωρίζουμε πως θα ακούγεται ωστόσο το μόνο βέβαιο είναι ότι υπάρχει μεγάλη περιέργεια. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε την επόμενη επίσκεψη των VIC στην Αθήνα, λογικά τότε θα έχουν στις αποσκευές τους το νέο τους υλικό. 

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

 

 

Ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 (συγκεκριμένα τη χρονιά για την οποία έχει τραγουδήσει ο Jimi Hendrix), όταν πια οι Joy Division είχαν πάψει ήδη να υπάρχουν από καιρό (ευτυχώς υπήρχαν οι New Order!). Μετά από χρόνια αναζητήσεων ανακάλυψε αυτό που έψαχνε σε μια έρημο, έκτοτε λατρεύει οτιδήποτε σχετίζεται με τους Kyuss. Πιστεύει ότι αν δεν υπήρχε το rock & roll θα έπρεπε να το έχουμε ανακαλύψει. Επίσης, είναι βέβαιος ότι ο Έλβις ζει κάπου ανάμεσα μας… 

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα