Η δεύτερη μέρα με ελληνικά ονόματα που διοργανώθηκε στη Πλατεία Νερού από το Fuzz στο πλαίσιο του εορτασμού δέκα χρόνων λειτουργίας του club της Πειραιώς αποδείχτηκε εξίσου επιτυχημένη με την πρώτη, τόσο από πλευράς προσέλευσης κόσμου όσο και από πλευράς ερμηνειών από τους καλλιτέχνες. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε με άνεση για μια all star βραδιά, με τη συμμετοχή δυο καθιερωμένων ονομάτων (Αγγελάκας, Παυλίδης) και μερικών από τα πιο ενδιαφέροντα γκρουπ των τελευταίων χρόνων (Holy Strangers, Sleepin Pillow, VIC), που ευχόμαστε να επαναληφθεί στο μέλλον και με άλλα εγχώρια σχήματα.
Βαγγέλης Μαρκαντώνης
Το κυκλοφοριακό χάος που προκλήθηκε από τη στάση στα μέσα μεταφοράς σταθερής τροχιάς, στάθηκε η αφορμή να χάσουμε ένα μέρος της εμφάνισης του Βαγγέλη Μαρκαντώνη, ο οποίος άνοιξε το φεστιβάλ κάτω από τον καυτό αττικό ήλιο. Βεβαίως ο Μαρκαντώνης μόνο άγνωστος δεν μας είναι, αφού έχουμε παρακολουθήσει την πορεία του από τις αρχές των 00s όταν και υπήρξε τραγουδιστής και μπασίστας του πολύ αξιόλογου γκρουπ Ανοιχτή Θάλασσα με το οποίο κυκλοφόρησε τρία άλμπουμ μέσα στη δεκαετία αυτή. Μετά από μια σειρά συνεργασίες (θα ξεχωρίζαμε αυτή με τον Νίκο Πορτοκάλογλου) ο Μαρκαντώνης ακολουθεί πλέον σόλο πορεία, έχοντας κυκλοφορήσει ήδη το δίσκο Ξένη Γη (2011) και πρόσφατα το Ας έρθει Τώρα Η Βροχή. Στο τελευταίο μέρος του live του Μαρκαντώνη, που προλάβαμε, ακούσαμε κομμάτια σαν το Ο Φεβρουάριος Κι Εσύ και η Χιονάτη (στο οποίο υπάρχει αναφορά στους Sigur Ros, οι οποίοι έπαιξαν στην ίδια ακριβώς σκηνή τρεις μέρες πριν!), τα οποία χαρακτηρίζονται από τον κατά βάση ηλεκτρικό ήχο το οποίο έχει υιοθετήσει ο τραγουδοποιός. Έστω και σε αυτό το λίγο που παρακολουθήσαμε από την, έτσι κι αλλιώς σύντομη εμφάνιση του Μαρκαντώνη, οι εντυπώσεις που αποκομίσαμε ήταν σαφώς θετικές, ένα κίνητρο παραπάνω για να προσεγγίσουμε ξανά πιο προσεκτικά την δισκογραφία του, αλλά και για να παρακολουθήσουμε τα επόμενα βήματα του.
Sleepin Pillow
Από εκεί που κάναμε μαύρα μάτια να δούμε τους Sleepin Pillow στο κλεινόν άστυ (και τα περίχωρά του, για να είμαστε ακριβείς), μέσα στην ίδια σεζόν - τη φετινή, για όσους δεν κατάλαβαν - είχαμε τη δυνατότητα να συναντηθούμε συναυλιακά τρις και μάλιστα υπό διαφορετικές συνθήκες. Η κυριαρχία της Βόρειας Ελλάδας στο lineup της ημέρας αυτής, ξεκίνησε με το ολιγόλεπτο σετ της Καλύτερης Ελληνικής Μπάντας Που Θα Έπρεπε Να Ξέρετε. Δυστυχώς οι στάσεις εργασίας στα ΜΜΜ και η έντονη ζέστη απέτρεψαν μεγαλύτερη προσέλευση, ώστε να δουν όσο περισσότεροι γίνεται τι κάνει αυτή η μπάντα στην σκηνή. Ορίστε λοιπόν τι χάσατε. Πρώτον, χάσατε ήχο-ατομική βόμβα. Δεύτερον, χάσατε ένα setlist αποτελούμενο από κάποια από τα πλέον “φεστιβαλικά” κομμάτια τους - ας βάλουμε και το απαραίτητο hit Amplifier In My Heart σε αυτά. Κυρίαρχα τα ελληνικά στοιχεία στον ήχο του Black Sea που ξεκίνησε το set κι ας λείπει η ποντιακή λύρα από τη ζωντανή του εκτέλεση, εντελώς απόντα αυτά από το καταληκτικό και πιο χορευτικό December: αυτό είναι ένα κομμάτι της νοοτροπίας τους που τους κάνει ξεχωριστούς, δηλαδή να μη μένουν αυστηρά προσκολλημένοι σε ένα συγκεκριμένο ύφος και να γράφουν (και να παίζουν) ό,τι τους προστάζει ο δημιουργικός τους οίστρος. Τα μέλη της μπάντας βρίσκονται πολλά χρόνια μαζί, οπότε η συνοχή μεταξύ τους δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση. Επί σκηνής βεβαίως κυριαρχούσε με το μέγεθός του - φυσικό, ερμηνευτικό και θεατρικό - ο τραγουδιστής Nomik, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε κάθε σπιθαμή της και αναπόφευκτα τράβηξε επάνω του τα βλέμματα - αυτός ήταν το Τρίτον που χάσατε όσοι δεν ήσαστε εκεί. Προσωπικά, προτίμησα, μιας και οι Sleepin Pillow δεν επηρεάστηκαν καθόλου από τις συνθήκες οριακού καύσωνα, να νιώσω την ενέργειά τους από κοντινή απόσταση παρά να αναζητήσω κάλυψη από τον ήλιο, ας μην τους έχουμε δεδομένους ακόμη. Κέρδος για την μπάντα αν τους γνώρισε κι εκτίμησε έστω κι ένας απο το λιγοστό ακόμα κοινό, που δεν είχε προηγούμενη επαφή μαζί τους.
Thee Holy Strangers
Αμέσως μετά τους Sleepin Pillow, ακολούθησε η πιο έμπειρη μπάντα του φεστιβάλ - έμπειρη όχι σε δισκογραφία, αλλά σε σύνολο ετών ενασχόλησης των μελών της με τη μουσική. Προεξάρχων όλων, φυσικά ο εμπνευστής, συνθέτης, στιχουργός και βασικός τραγουδιστής τους, Αλέξης Καλοφωλιάς, ο οποίος δεν χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις και αν χρειάζεται για κάποιο λόγο, ο λόγος αυτός θα ήταν η πλήρης άγνοια των πεπραγμένων των Last Drive, της σημαντικότερης αγγλόφωνης rock ‘n’ roll μπάντας της τελευταίας 30ετίας. Ακόμη και χωρίς αυτήν την πρότερη γνώση, βλέποντας τον Αλέξη επάνω στην σκηνή, να τραγουδά και να παίζει μπάσο με πάθος εφήβου ή έστω ενός ανθρώπου που νιώθει πλήρως δοσμένος σε αυτό που αγαπά, σαν να έχει κατασκευαστεί ως η ακριβέστερη προσωποποίηση του r’n’r για τον ελληνικό χώρο, εύκολα θα μπορούσε να καταλάβει ο οποιοσδήποτε το καλλιτεχνικό του μέγεθος. Πλαισιωμένος από μουσικούς ολκής (και, εκτάκτως για αυτήν την εμφάνιση, τον Costinho στα πλήκτρα) και δύο έμπειρες και ποιοτικές γυναικείες φωνές, παρουσίασε κάποια από τα κομμάτια του εξαιρετικού και μοναδικού ως τώρα studio δίσκου των Thee Holy Strangers, μπροστά σε ένα συνεχώς αυξανόμενο κοινό, καθώς ο ήλιος υποχωρούσε διακριτικά, όχι όμως εντελώς. Γεμάτος και groovy ο ήχος τους στο Self Preservation Blues, country/americana στα Truth & Sorrow (αφιερωμένο στον πρόσφατα εκλιπόντα Νίκο Τριανταφυλλίδη, το πρώτο σχετικό της βραδιάς), Fiery Road & Trouble On Trouble (αμφότερα στο 7ιντσο του Fractal Press που μας τους συνέστησε), όλα περνούσαν με μία ευχάριστη ενέργεια στο κοινό που εξετίμησε δεόντως, όπως φάνηκε από τις αντιδράσεις. Λίγα τα λεπτά της εμφάνισής τους στη σκηνή, πολλά τα χειροκροτήματα για μία από τις καλύτερες μεταξύ ίσων εμφανίσεις της ημέρας.
Παύλος Παυλίδης & the B-Movies
Ο Παύλος Παυλίδης διανύει προφανώς μια άκρως παραγωγική περίοδο, τόσο σε δισκογραφικό όσο και συναυλιακό επίπεδο. Αυτό μαρτυρούν οι τρεις δίσκοι σε μια τριετία (Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί – 2013, Στον Διπλανό Ουρανό – 2015, Μια Πυρκαγιά Σ' Ένα Σπιρτόκουτο – 2016) αλλά και το πλήθος συναυλιών μαζί με τους B-Movies (τη φετινή μόνο σεζόν μετρούν 4 συνολικά live στο Gagarin). Η αλήθεια είναι ότι το «καθιστό» σχήμα δούλεψε αποτελεσματικά και με αξιοσημείωτη επιτυχία για πολλά χρόνια, ωστόσο το γεγονός ότι βρίσκεται ξανά όρθιος με την κιθάρα του μπροστά στο κοινό μοιάζει να τον έχει αναζωογονήσει (κάτι αντίστοιχο μπορεί να υποστηριχτεί και για τον Γιάννη Αγγελάκα). Το full ηλεκτρικό set που μας παρουσίασε συνδέεται ξεκάθαρα με την συγκεκριμένη επιλογή, μια ας το πούμε επιστροφή στα παλιά, που όμως δεν κουβαλάει σε καμιά περίπτωση ένα αίσθημα νοσταλγίας και αναπόλησης.
Μπορεί να έχει κυκλοφορήσει πολύ πρόσφατα τη νέα του δουλειά (Μια Πυρκαγιά Σ' Ένα Σπιρτόκουτο), όμως το set list της συγκεκριμένης εμφάνισης δεν περιορίστηκε απλώς στην προώθηση του καινούριου άλμπουμ, αλλά περιείχε αρκετές στιγμές από το παρελθόν με την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών να τιμάται δεόντως (όπως έγινε και με τις Τρύπες στη συνέχεια της βραδιάς). Με ήχο πεντακάθαρο (το PA του Release Athens έκανε για άλλη μια φορά μαγικά) και μια μπάντα μεστή και δεμένη σαν μπετόν, ο Παυλίδης μας χάρισε ένα άκρως απολαυστικό live. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, όταν κατά τη διάρκεια του ακούστηκαν κομμάτια διαχρονικά κι αγαπημένα, όπως το Πάρε Με Μαζί Σου, Τροφή Για Τα Θηρία, Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι από την δισκογραφία των Σπαθιών, αλλά και πιο πρόσφατα από κατάλογο των B-Movies σαν το εκρηκτικό Τόσο Κοντά, τα φρέσκα Μια Πυρκαγιά Σ’ ένα σπιρτόκουτο, Στις Ακτές Του Παραδείσου αλλά και τα παλαιότερα Αερικό και Δεν Είμαι Από Εδώ. Όλα αυτά με ελάχιστες διακοπές για ευχαριστίες, χιούμορ (σχολίασε τα πολυάριθμα σκάφη που ήταν δεμένα ακριβώς μπροστά στην Πλατεία Νερού) αλλά και για αποχαιρετισμό στον πρόωρα χαμένο Νίκο Τριανταφυλλίδη (όπως προείπαμε το Gagarin υπήρξε για τον ίδιο και την μπάντα του ιδιαίτερα φιλόξενο). Μπορεί να μην είχε (λογικά) την διάρκεια που μας έχει συνηθίσει (ένα τρίωρο δηλαδή) αλλά ακόμα κι έτσι ήταν όσο χορταστική θα θέλαμε!
Villagers of Ioannina City
Ναι, είναι γεγονός ότι τα παιδιά απο τα Γιάννενα δεν γεννήθηκαν χθες, αλλά σίγουρα σε όποιον θα έλεγες πρίν απο δύο χρόνια ότι οι Villagers of Ioannina City θα παίζανε μαζί με μερικά από τα πιο σημαντικά ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής ή ότι θα γέμιζαν ολόκληρα live stages ή ακόμα και το γεγονός ότι θα έχουν φανατικό κοινό που τους ακολουθεί παντού, μάλλον θα σου πέταγε ντομάτες.
Ευτυχώς οι VIC υπάρχουν για να μας βγάζουν ασπροπρόσωπους. Δεν είναι ότι η Αθήνα είναι γεμάτη απο Ηπειρώτες αλλά από ανθρώπους που εκτιμούν τελικά την παραδοσιακή μουσική, πόσο μάλλον όταν αυτή “μπερδεύεται” τόσο επιτυχημένα με ηλεκτρικούς ήχους (αυτό που έκαναν δηλαδή στο ντεμπούτο τους Riza).
Μετά τον Παύλο Παυλίδη και τους B-Movies η νύχτα καλούσε τους ήχους της τσαμπούνας και του κλαρίνου που σε λίγο θα ακούγονταν στη σκηνή της Πλατείας Νερού.
O Σκάρος αποτέλεσε μια καθαρά rock εισαγωγή, με το κλαρίνο απλά να κάνει την αποφώνηση, δίνοντας το σύνθημα για την έναρξη του show των Villagers of Ioannina City. Χωρίς καμία καθυστέρηση σειρά μπήκε το Nova που αποτέλεσε το σύνθημα για την έναρξη του ξεφαντώματος, καθώς το κοινό ήδη είχε αρχίσει τους χορούς.
Το Lex Talionis (διασκευή από Rotting Christ) ήταν η επιλογή των VIC για την συνέχεια, οι οποίοι έβαλαν την δική τους μουσική σφραγίδα στο κομμάτι.
Η εισαγωγή του live έχει πλέον τελειώσει και ήταν ώρα να μπούμε στα βαθιά. Echoes, Zvara, Τι Κακό, Κρασί, δημιούργησαν μια άλλοτε μυσταγωγική και άλλοτε εκστασιακή εικόνα σε κάθε γωνιά της Πλατείας Νερού με τους ήχους των πνευστών να διαπερνούν τα σωθικά μας. Η μουσική και το αλκοόλ δεν είχαν τέλος και το χειροκρότημα απλά γινόταν όλο και πιο δυνατό.
To τέλος έχει πλησιάσει και ξέρουν και οι πέτρες τι θα ακουστεί. Το Karakolia είναι σχεδόν μονόδρομος για κάθε φινάλε συναυλίας των VIC. Το συγκρότημα σε γενικές γραμμές τραβάει όλα τα κομμάτια που παίζει, δοκιμάζοντας νέα μονοπάτια, προσθέτοντας ψυχεδελικά στοιχεία ή επιπλεόν hard rock/ stoner πινελιές, αλλά το Karakolia απλά το απογειώσε. Με το κομμάτι να ξεπερνάει κατά πολύ τα δέκα λεπτά και την ανατριχίλα από τους ήχους της τσαμπούνας να έχει φτάσει σε απίστευτα επίπεδα, άρχισαν απο το πουθενά φωνητικά που έχουμε ξανακούσει στο Smack My Bitch Up των Prodigy, κάνοντας το momentum του φινάλε της εμφάνισης τους ακόμα συγκλονιστικότερο. Το κομμάτι τελείωσε και έχω την εντύπωση ότι οι VIC κάπου εκεί έπαιξαν λίγες νότες από μουσική των Rage Against the Machine, αλλά μπορεί να βρίσκομαι σε παραλήρημα (σ.σ. επρόκειτο όντως για το αρχικό riff του Testify)! Απλώς χαίρομαι που υπάρχουν συγκρότηματα σαν τους Villagers of Ioannina City και ελπίζω να ακολούθησουν και άλλοι το παράδειγμα τους.
Γιάννης Αγγελάκας
Οι πιστοί fans του ελληνικού rock λογικά δεν θα έχουν ξεχάσει μία βραδιά του 2010 (συγκεκριμένα την 13η του Σεπτεμβρίου, για όσους θέλουν να κρατούν αρχείο), κατά την οποία συναντήθηκαν επί σκηνής, έστω και σε διαφορετικά ωράρια, έστω και με τα προσωπικά τους projects, οι δύο ίσως πιο σημαντικές μορφές της Θεσσαλoνικιώτικης rock σκηνής. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και φέτος, με τον Γιάννη Αγγελάκα να έχει και πάλι το ρόλο του headliner, αυτή τη φορά χωρίς μπαγλαμάδες και λοιπά έγχορδα του λαϊκού ρεπερτορίου. Το νέο του σχήμα απέχει αρκετά από εκείνη την προσέγγιση - επιτέλους, αν θέλετε, όχι διότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τις λαϊκότροπες ενορχηστρώσεις (άλλωστε προέκυπταν αρκούντως δυναμικές), απλώς γιατί η ανήσυχη πλευρά του Αγγελάκα και το κοινό που τον ακολουθεί κάποια στιγμή κορέστηκαν και επιζητούσαν μία αλλαγή. Το σχήμα δοκιμάστηκε, σε μία πρώιμη μορφή, στις συναυλίες των Διάφανων Κρίνων στην αρχή της φετινής σεζόν και ανδρώνεται με επιλεγμένα live, όπως η ιστορική, πλέον, τριπλέτα στο Αν Club και η μεγάλη συναυλία στο Piraeus 117 Academy. Η συναυλία στην Πλατεία Νερού, δεδομένης της “γιορτινής” ατμόσφαιρας, δεν είχε τον χαρακτήρα της μεγάλης δοκιμής, διότι αν ήταν έτσι, κάποια λαθάκια, κυρίως από την πλευρά του Αγγελάκα, ίσως χαλούσαν τις εντυπώσεις. Στο ζωντανό πεδίο όμως, και τα λαθάκια, εφόσον δεν ενοχλούν, δίνουν μία ιδιαίτερη χροιά στη συνολική εμπειρία. Και τι εμπειρία, εν προκειμένω!
Γνωρίζουμε φυσικά εδώ και δεκαετίες πως το κοινό του Αγγελάκα διακρίνεται για την πίστη και το φανατισμό του, με εναρκτήριο σημείο φυσικά τις Τρύπες. Γνωρίζουμε επίσης και διαπιστώνουμε κάθε φορά στις συναυλίες, πως ο ίδιος ο Αγγελάκας υποστηρίζει και γιγαντώνει αυτόν τον φανατισμό με την στάση του επί σκηνής. Δεν κάθεται, δεν επαναπαύεται, δεν καταφεύγει σε ευκολίες (σε βάρος ίσως και της φωνητικής του τεχνικής), νιώθει πλήρως τους στίχους που άλλωστε γράφει ο ίδιος και παίρνει δύναμη από το κοινό που τον αποθεώνει. Αυτή τη φορά, ίσως να ήταν ο εξαιρετικός φωτισμός, ίσως ο για άλλη μία φορά πεντακάθαρος ήχος (έστω κι αν η φωνή βρισκόταν δυσανάλογα ψηλά στη μίξη), ίσως ότι το σχήμα εμφανίστηκε πιο ψημένο συναυλιακά και να συντονιζόταν καλύτερα, ίσως ότι είχαμε ανάγκη να ακούσουμε κάτι πιο “σκληρό” από τον Αγγελάκα, ίσως κάποια κομμάτια των Επισκεπτών, ίσως τα extra κομμάτια από Τρύπες σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια (Δως μου Λίγη Ακόμα Αγάπη, Το Τρένο, Ταξιδιάρα Ψυχή με σχεδόν αποκλειστική συμμετοχή του κοινού), όπως και να έχει, νιώσαμε έναν Αγγελάκα βγαλμένο από παλιότερες εποχές, ανεπηρέαστο από τα 57 του χρόνια (νιώστε “γέροι” κι εσείς ΤΩΡΑ) να φτύνει τους στίχους σαν να του έχουν σκοτώσει ό,τι πολυτιμότερο έχει και να χοροπηδάει σαν να μην υπάρχει αύριο παρασυρμένος από τη στιγμή. Φυσικά στηρίχτηκε περισσότερο στα προσωπικά του άλμπουμ, ξεκινώντας με τη Δικαιοσύνη, το Αιρετικό και τις Τηλεντρόγκες, όσο όμως πλησιάζαμε προς το τέλος οι αναφορές στο ένδοξο παρελθόν των Τρυπών πλήθαιναν ως και μονοπώλησαν το ενδιαφέρον. Ακούσαμε ένα νέο τραγούδι (με πιθανό τίτλο Νεάντερταλ), “αφιερωμένο” εκεί που πιθανώς φαντάζεστε, κατάλληλα ενορχηστρωμένο για το σχήμα με τα δύο πνευστά και την ηλεκτρική κιθάρα. Περιμένουμε φυσικά να το ακούσουμε και ηχογραφημένο κάποια στιγμή. Από τους μουσικούς, θεωρωντας δεδομένη την ιδιαιτεροτητα του ηχου των πνευστων, που προσομοιαζουν ακομη και ήχο ηλεκτρικής κιθάρας π.χ. στο Τρενο, ξεχωρίζει σαφώς, κατ’ εμέ, η κρουστή ευφυΐα του Αναστάση Βουκυκλαράκη, που παιχνιδίζει με φυσικά και ηλεκτρονικά στοιχεία δίνοντας ιδιαίτερο χρώμα στα κομματια. Τα “κλασικά” φυσικα δεν παρελήφθησαν: Το Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα ενδεικνυται για sing-along, όπως και το Σιγά Μην Κλάψω, το Ακούω Την Αγάπη (με τις χαρακτηριστικές ιαχές να ακούγονται μάλιστα και εν είδει “μπιζαρίσματος”), αλλά και η Γιορτή που έκλεισε αναμενόμενα όσο και θριαμβευτικά το live, αλλα και το συναυλιακό εξαήμερο της Πλατείας Νερού.
Χρειάζεται να επαναλάβουμε τη συνολική επιτυχία της παραγωγής, ειδικά αφού το πλήθος του κόσμου που βρέθηκε στο χώρο (υπολογίσαμε με το έμπειρο μάτι μας περίπου 15 χιλιάδες) κατέστησε το event μία πρώτης τάξεως δοκιμασία για το οργανωτικό τμήμα της Fuzz Productions. Οι 6 ημέρες στην Πλατεία Νερού έδωσαν στη διοργανώτρια πολύτιμες εμπειρίες (που θα αναλυθούν σε πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα σε άλλο κείμενο), ώστε το Release Athens Festival και οι όποιες παράλληλες εκδηλώσεις του (όπως αυτή αλλά και η προηγούμενη βραδιά με τους ελληνόφωνους καλλιτέχνες) να συνεχιστούν και τα επόμενα χρόνια. Από τη στιγμή όμως που η αίσθηση της ταλαιπωρίας δεν υπήρχε σε κανένα σημείο - ο κόσμος κινούταν με άνεση χωρίς να καταπιέζεται, οι ουρές στις τουαλέτες και στα μπαρ κινούνταν πολύ γρήγορα και η αποχώρηση έγινε χωρίς πρόβλημα - και η ποιότητα του ηχητικού και του οπτικού θεάματος παρέμεινε στα ίδια υψηλά επίπεδα με τις προηγούμενες ημέρες, μπορούμε να μιλάμε δίχως αμφιβολία για μεγάλη επιτυχία της διοργάνωσης. Εις ανώτερα λοιπόν του χρόνου!
Κείμενο: Μιχάλης Κουρής (Γιάννης Αγγελάκας, Thee Holy Strangers, Sleepin Pillow), Παναγιώτης Μαλαφής (V.I.C.), Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος (Παύλος Παυλίδης, Βαγγέλης Μαρκαντώνης),
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
