“Bright Music, Dark Times”: Το χρονικό της συναυλίας των Austra (support Ela Minor) στο Fuzz, την Παρασκευή, 3/11/2017

Στη δεκαετία του ’60 η αμφισβήτηση των νέων στο συντηρητικό κατεστημένο, στον Ψυχρό Πόλεμο και στον τρόμο του πυρηνικού ολέθρου έγινε με κιθάρες, με λουλούδια και με σεξουαλική απελευθέρωση. Ήταν όμως μια διαφορετική κοινωνία, όπου ακόμη επικρατούσε η αλληλεγγύη, η έννοια της συλλογικότητας, η συμμετοχή σε μαζικά κινήματα και η πολιτικοποίηση.

Σήμερα, σχεδόν έξι δεκαετίες μετά, πολλά έχουν αλλάξει. Η εξωστρέφεια που αναζητούσαν οι νέοι της περιόδου του πολέμου του Βιετνάμ έχει αντικατασταθεί από την ψηφιακή εσωστρέφεια. Η αναζήτηση της ειρήνης και της αγάπης από τον κυνισμό και τους μετρήσιμους στόχους σε κάθε πτυχή της ζωής. Η ανθρώπινη επικοινωνία από το cyber sex και τα emoticons. H πολιτική συμμετοχή από την παθητική ατομικότητα. Ο κόσμος που έχτισε ο άγριος νεοφιλελευθερισμός είναι Οργουελικός και μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη μοίρα των δεινοσαύρων.

Όμως, μέσα στο χάος της δυστοπίας, κάποιοι νέοι με τους ήχους της γενιάς τους και με αποφασιστικότητα ετοιμάζονται να επιτεθούν στο σύστημα με τα μέσα που αυτό τους εξόπλισε. Ναι, ίσως το ροκ της επανάστασης είναι νεκρό, αλλά η νέα επανάσταση, ο νέος ουμανισμός μπορεί να έρθει από τα beats και τα blips, από τα τεχνητά χρώματα και τους λαμπερούς ήχους της μεταβιομηχανικής εποχής.

Όσοι χθες βράδυ επικεντρώθηκαν αποκλειστικά στη σεξουαλική ταυτότητα και στη δέσμευση της Katie Stelmanis στο λεσβιακό κίνημα, έχασαν ίσως αυτή την ευρύτερη εικόνα. Γιατί η μουσική των Austra και οι έντονα φορτισμένοι στίχοι της Stelmanis εκφράζουν ακριβώς αυτή την υπαρξιακή αγωνία και την προσπάθεια των νέων να σπάσουν το κέλυφος του σκοτεινού παρόντος και να προκύψει και πάλι ελπίδα σε ένα κόσμο όπου «έχει νικήσει ο φασισμός», σύμφωνα με δήλωσή της στο Pitchfork.

Ίσως η φράση “Bright Music For Dark Times” που ήταν γραμμένη στο keyboard της Ela Minor, νέας ντράμερ των Austra που το μονοπρόσωπο project της αποτέλεσε και support του ίδιου του γκρουπ, συμπυκνώνει ιδανικά αυτό που ζήσαμε χθες και το μήνυμα που ήθελαν οι Austra και το support τους να περάσουν στον κόσμο.

Η Ela Minor ξεκίνησε με ένα ονειρικό αρπέτζιο που ενσωματώθηκε σταδιακά σε ένα βαρύ, χορευτικό μοτίβο. Τα κομμάτια που έπαιζε αποτελούσαν στην ουσία μια ενότητα συνθέσεων με παραλλαγές. Η ίδια χοροπηδούσε σαν χαριτωμένο ξωτικό από το φωτισμένο με neon χρώματα keyboard της στο μπροστινό μέρος της σκηνής χορεύοντας και παρήγαγε μια - κυρίως προηχογραφημένη - dark, synth pop με industrial beats που τα διαπερνούσαν φωτεινές πνοές ambient ήχων. 

Και λίγα λεπτά αργότερα, χωρίς κάποιο intro, χωρίς συστάσεις, σεμνά και ταπεινά τα τέσσερα μέλη των Austra βγήκαν στη σκηνή με επικεφαλής την ηγέτιδα και τραγουδίστρια Katie Stelmanis. Το set τους κράτησε κάτι λιγότερο από μια ώρα, όμως θα ήταν δύσκολο να είναι μεγαλύτερο, καθώς η Katie τραβάει την κρυστάλλινη, οπερετική φωνή της στα όρια και συχνά χορεύει μανιασμένα στη σκηνή, ή πάνω από τα πλήκτρα της.

To set ξεκίνησε με το υποβλητικό Darken Her Horse και τη φωνή της Katie να ακούγεται σαν ένα θρηνώδες μάντρα σχετικά με μια σύγχρονη φιλία στην οποία δεν έχεις να ελπίζεις τίποτα. Kαι ξαφνικά ο χαμηλός τόνος ανέβηκε και το οπερετικό κατηγορώ απλώθηκε στο χώρο του Fuzz: “It's all insane, a monster for a friend, a liar to depend”. Αμέσως μετά το Future Politics με το σκοτεινό του beat και τους γεμάτους απόγνωση και ελπίδα στίχους. “The system won't help you when your money runs out. Realities beating, a grave has been dug, I'm looking for something to rise up above” τραγουδά η Stelmanis και το κοινό αρχίζει να ζεσταίνεται. 

Το party ξεκινά ουσιαστικά με το εκπληκτικό Utopia που αναδεικνύει τα ιδιόρρυθμα φωνητικά – που σε κάποιες στιγμές θυμίζουν Kate Bush - και την ξεχωριστή, εκλεκτική electropop των Austra που θυμίζει ένα συνδυασμό της σκοτεινής πλευράς των Ladytron με την πιο φωτεινή και classy ποπ των Saint Etienne. Το κοινό χορεύει πλέον ακατάπαυστα στους ρυθμούς και κρέμεται κυριολεκτικά από κάθε κίνηση ή φωνητική ακροβασία της Stelmanis που αναμφισβήτητα, παρά τη φυσική της συστολή, έχει χάρισμα και εντυπωσιακή σκηνική παρουσία, χωρίς πολλά εφέ και μπιχλιμπίδια. Τα κομμάτια ακούγονται σε πολλές περιπτώσεις καλύτερα και από τις studio εκτελέσεις, γεγονός μάλλον ασυνήθιστο για μπάντα αυτού του είδους.

Κορυφαίες στιγμές του live ήταν το συγκινητικό Home που μιλάει για τη θλίψη της εγκατάλειψης από έναν ερωτικό σύντροφο, ο οποίος περνά τις νύχτες του μακριά από το σπίτι και το πιο γνωστό στους θεατές Lose It, ένα αιθέριο synth pop διαμαντάκι, που προκάλεσε τα περισσότερα χειροκροτήματα. Η συναυλία ολοκληρώθηκε ατμοσφαιρικά με το επικό Hurt Me Now και χωρίς καληνύχτα, αλλά με έναν χαριτωμένο, σχεδόν αμήχανο χαιρετισμό. 

Οι Austra ήλθαν, τραγούδησαν, χόρεψαν και ενίκησαν, διότι είναι βέβαιο πως οι 350-400 περίπου τυχεροί που παραβρέθηκαν στο Fuzz θα παρακολουθούν από εδώ και στο εξής την πορεία τους και θα διαδώσουν και σε άλλους τη μουσική τους. Μια μουσική που έχει πολλά περιθώρια εξέλιξης, μιας που σε κάποιες στιγμές υπάρχει μια έλλειψη ταυτότητας, ωστόσο είναι σίγουρο πως οι Austra βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην πρώτη γραμμή του μουσικού είδους που υπηρετούν κι όχι μόνο αυτό. Αποτελούν μια απολύτως συνειδητοποιημένη κοινωνικά μπάντα και ως τέτοια ενώνουν τη δύναμή τους μαζί με δεκάδες άλλους νέους καλλιτέχνες που σπάνε τα δεσμά της πολιτικής απάθειας του εναλλακτικού χώρου τα τελευταία είκοσι χρόνια και λένε δυνατά την άποψή τους. 

Η μίνι συνέντευξη που παραχώρησε η Katie Stelmanis στο Γιώργο Χριστόπουλο αμέσως μετά τη συναυλία των Austra

Η Katie Stelmanis είχε απαντήσει στις ερωτήσεις μας περίπου δύο εβδομάδες πριν τη διεξαγωγή της συναυλίας. Ωστόσο χθες, και παρά την κούραση της συναυλίας δέχθηκε να μας δώσει μια συνέντευξη-εξπρές:

Ευχαριστούμε για το θαυμάσιο live. Η φωνή σου είναι εξαιρετική. Έχεις κάνει συγκεκριμένες σπουδές;

Εγώ ευχαριστώ για τα ευγενικά σας λόγια. Ναι, έχω κάνει κλασικές σπουδές στο τραγούδι, έχω κάνει μαθήματα όπερας.

Είστε μια σχετικά καινούρια δύναμη στο χώρο της electro σκηνής. Θεωρείτε ότι διαγράφετε κοινή πορεία με τη συμπατριώτισσά σας Grimes;

Όχι, όχι, θεωρώ ότι η δική μας μουσική είναι αρκετά διαφορετική, πιο ιδιαίτερη. Η Grimes κινείται περισσότερο σε έναν πιο παραδοσιακό pop/rock χώρο. Και η φωνή μου, φυσικά, είναι πολύ καλύτερη (γέλια).

Στην πρόσφατη συνέντευξή σας για το soundgaze μας μιλήσατε για την σωματική και ψυχική εξάντληση μιας περιοδείας. Πώς αισθάνεστε σήμερα μετά από ένα τόσο έντονο live;

Απολαμβάνουμε τις συναυλίες, σίγουρα. Όμως υπάρχει μεγάλη καταπόνηση «στο δρόμο». Ευτυχώς πλησιάζουμε σιγά σιγά προς το τέλος της τουρνέ.

Πώς σας φάνηκε το αθηναϊκό κοινό;

Στην αρχή αισθάνθηκα ότι υπήρχε ένα μικρό κενό, μια αμηχανία, όμως στη συνέχεια κατάλαβα ότι το κοινό συντονίστηκε με τη μουσική μας και έγινε ένα ωραίο πάρτι. Χαίρομαι που οι θεατές έδειξαν να πέρασαν τόσο καλά.

Live ακούγεστε ίσως καλύτερα ακόμη και από τις studio εκτελέσεις. Εμένα προσωπικά η μουσική μου θύμισε μια μίξη Ladytron/Saint Etienne/ Kate Bush…

Mας τιμά η σύγκριση με τους Ladytron που μας αρέσουν πολύ, όσο για την Kate Bush, τι να πει κανείς... θρύλος. Τους Saint Etienne δυστυχώς δεν τους ξέρω.

Είναι μια μπάντα από την Αγγλία που κινείται στο χώρο της electro/brit pop και γνώρισε μεγάλη επιτυχία στη δεκαετία του ’90, άρα τους ξέρουμε καλά μόνο εμείς οι γέροι (γέλια). Πες μας όμως, τι σημαίνει για σένα ο τίτλος του κομματιού (και του άλμπουμ) Future Politics;

Για εμένα Future Politics είναι η ελπίδα για ένα διαφορετικό μέλλον. Και σίγουρα το μέλλον αυτό μπορεί να είναι μόνο αντικαπιταλιστικό.

Ευχαριστούμε πολύ!

Setlist:

Darken Her Horse

Future Politics

Utopia

I'm a Monster

Gaia

Freepower

Home

I Love You More Than You Love Yourself

Beat and the Pulse

Lose It

The Villain

Encore:

Painful Like

Habitat

Hurt Me Now

Κείμενο: Γιώργος Χριστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής