Είχα σχεδόν ένα χρόνο να δω τους Bazooka. Στο διάστημα αυτό μεσολάβησε η κυκλοφορία του ΕΡ τους Ζούγκλα, το οποίο από κάθε άποψη δείχνει ότι έχουν ξεκάθαρες ιδέες για το πώς θα οργανώσουν το δημιουργικό χάος που έχουν στα κεφάλια τους.
Καλή η συγκυρία επομένως, άρα το μόνο που, ατυχώς, έπρεπε να προηγηθεί ήταν οι Τσοπ. Το δεύτερο support (το πρώτο των Μαρία Πετρογκάζ & Κ. Κοκοβίκου κατόρθωσα να το χάσω, άρα άποψη δεν έχω), είχε διάθεση, ένταση, αλλά καθόλου ιδέες, σε ένα ύφος μάλιστα που παραπέμπει στο post hardcore και άρα προσφέρεται για κάθε είδους πειραματισμό. Οι συνθέσεις των Τσοπ μου φάνηκαν στο σύνολό τους σχεδόν (με εξαίρεση δύο κομμάτια) επίπεδες, ενώ οι συνθέσεις τους παρουσιάζουν πολλές εναλλαγές που δεν έχουν πάντα λόγο ύπαρξης. Εδώ όμως θα πρέπει να διατυπώσω μία μεγάλη επιφύλαξη, διότι ο ήχος ήταν εκκωφαντικός, κάκιστος συνολικά, άρα είναι βέβαιο ότι αρκετή μουσική χάθηκε μέσα στο χάος – αρκεί να σας πω ότι υπήρχαν πλήκτρα, τα οποία δεν ακούσαμε ποτέ. Θα ήθελα επομένως να τους ξαναδώ σε καλύτερες συνθήκες.
Για πολλα χρόνια μέχρι και σήμερα, έχουμε γίνει μάρτυρες ενός ιδιότυπου ελληνικού φαινομένου, που λίγη ακόμα και θα αποκτήσει φολκλορική διάσταση. Πολλά ελληνικά rock συγκροτήματα πάνω στην σκηνή θυμίζουν εκκλησιαστικές χορωδίες. Ακινησία, προσήλωση στην μουσική, ανέκφραστο βλέμμα (μήπως και κάποια απόπειρα σύνδεσης με το Θείο; Ποιος ξέρει;)... Ναι, εξαιρέσεις υπήρχαν πάντα και τις ξέρουμε και μπορώ να δεχτώ ότι σήμερα τα πράγματα είναι μία ιδέα καλύτερα από παλιά, όμως... Όμως όλα αυτά δεν αφορούν καθόλου τους Bazooka.
Όταν οι Bazooka ανέβηκαν στην σκηνή, το Temple ήταν γεμάτο, με κάποιο κόσμο να βρίσκεται και στον εξώστη. Σε πολύ λίγη ώρα αυτοί οι τύποι κατάφεραν να κάνουν αυτό τον κόσμο να «ξεφύγει». Stage diving, χορός, ιδρώτας, χαβαλές, όλα τα συστατικά μιας καλής punk συναυλίας. Όμως οι Bazooka δεν είναι ακόμα ένα punk συγκρότημα, αυτό είναι βέβαιο. Η μουσική τους είναι πολύ πιο σύνθετη, πιο πλούσια στις επιρροές της, στην ουσία είναι ένα art punk ιβρύδιο, θα μπορούσα να πω, για να κάνω τον έξυπνο. Όμως, πέρα από τις θεωρίες, αυτό που βλέπεις πάνω στην σκηνή, είναι όντως ένα punk συγκρότημα στην λογική, την ένταση, την τρέλλα πάνω από όλα, όχι όμως σαν τα υπόλοιπα.
Οι Bazooka είναι από τα καλύτερα σχήματα που υπάρχουν αυτή την στιγμή στο ευρύτερο είδος. Τόσο απλά. Έχουν συνθέσεις, εκτελεστική δεινότητα, φοβερή σκηνική παρουσία και απολύτως καμμία μουσική αναστολή: Πάνω στην σκηνή πέρα από κιθάρα, μπάσο και πλήκτρα, είδαμε δύο ντράμερ (όπως πάντα), αλλά και μία τρομπέτα, ένα τρομπόνι, μπόνγκος και δεν ξέρω αν έχασα κάτι μέσα στον πανικό. Και κάτι πολύ σημαντικό. Συχνά, πολύ συχνά, η ζωντανή απόδοση των κομματιών είναι πολύ ανώτερη της ηχογράφησης στο στούντιο. Δεν πρόκειται να σας ταλαιπωρήσω με ατέρμονους καταλόγους κομματιών. Για την ιστορία θα σας πω ότι το μεγαλύτερο χάος προκλήθηκε στα Οθόνη, Ζούγκλα, Κορίτσι Στην Ακτή, Άχρηστη Γενιά, Ψέμα, Επανάληψη, ενώ όλοι ενθουσιασήκαμε το Εξαϋλώσου. Εξαιρετική ήταν στο κλείσιμο του live η εκτέλεση του Δεμένος Στο Κρεβάτι Σου, με τα μέλη της μπάντας να έχουν αλλάξει όργανα, ένας απόλυτα ταιριαστός επίλογος ενός φανταστικού live.
Η συμβουλή μου απλή: Αν έχετε την ευκαιρία να δείτε ζωντανά τους Bazooka, μην την χάσετε.
Κείμενο: Παναγιώτης Γαβρίλης / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής
