Η τρίτη εμφάνιση των 1000mods την τελευταία τριετία στο Academy συνοδεύτηκε με το τρίτο σερί sold out, που μάλλον δεν ξάφνιασε πολλούς. Το γκρουπ από το Χιλιομόδι Κορινθίας άλλωστε σε όποιον χώρο και να εμφανιστεί πια, τον γεμίζει με άνεση, αυτή τη φορά μάλιστα εμφανίστηκε με κεκτημένη ταχύτητα από την πρόσφατη αμερικάνικη περιοδεία του!

Ένα χαρτί που είχε κολληθεί στην είσοδο του Academy ενημέρωνε, όσους δεν το γνώριζαν,  ότι η συναυλία ήταν ήδη sold out, ενώ το προσωπικό του χώρου προσπαθούσε να εξηγήσει σε όσους είχαν σχηματίσει μια μεγάλη ουρά στο πεζοδρόμιο της Πειραιώς ότι δεν υπήρχε νόημα να αναμένουν άσκοπα αφού τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί μέχρι τελευταίου. Όσοι είχαν προμηθευτεί το «μαγικό χαρτάκι» (όπως λέει και το κλισέ) έσπευδαν να πιάσουν καλή θέση όσο οι Wish Upon A Star βρίσκονταν ήδη σκηνή. Το κουαρτέτο από την Αθήνα μπορεί να μην «συγγενεύει» ηχητικά με τους 1000mods ωστόσο έχει βρεθεί πάρα πολλές φορές ανάμεσα σε heavy rock συγκροτήματα οπότε μόνο σε άβολη θέση δεν βρισκόταν. Το δικό του μουσικό σύμπαν περιστρέφεται γύρω από το punk rock, στη μελωδική του εκδοχή, όπως αυτή διαμορφώθηκε κατά βάση στις ΗΠΑ. Με τις γρήγορες, ρυθμικές συνθέσεις τους δημιούργησαν κέφι και χαλαρό moshing στο κοινό που είχε κατακλύσει την «πλατεία» του Academy. Όπως και να το κάνουμε λίγο punk είναι πάντα ευπρόσδεκτο και οι Wish Upon A Star είναι από τα πιο συνεπή εγχώρια σχήματα στο συγκεκριμένο είδος.

Η έναρξη του φετινού live των 1000mods στο Academy δεν περιελάμβανε κάτι εντυπωσιακό, όπως συνέβη πέρσι με την πτώση του τεράστιου παραπετάσματος που κάλυπτε ολόκληρη τη σκηνή παρά μόνο απόλυτο σκοτάδι. Αυτό βέβαια δεν έγινε ηθελημένα αλλά λόγω κάποιου απροόπτου που «βύθισε» στο σκοτάδι τη σκηνή του venue και είχε ως αποτέλεσμα η εμφάνιση του γκρουπ να καθυστερήσει για ένα μισάωρο. Τη συγκεκριμένη ατυχία οι 1000mods την ξεπέρασαν με χιούμορ καθώς μόλις ανέβηκαν στη σκηνή ο Δάνης μας ενημέρωσε από μικροφώνου ότι καθυστέρησαν γιατί… έχασαν την πτήση τους. Η μπάντα άλλωστε είχε κάθε λόγο να είναι κεφάτη καθώς μόλις είχε επιστρέψει από την Αμερική όπου πραγματοποίησε με επιτυχία την πρώτη περιοδεία της, διάρκειας ενός μήνα. Μέχρι πριν λίγα χρόνια κάτι τέτοιο έμοιαζε άπιαστο όνειρο για οποιοδήποτε ελληνικό συγκρότημα και η φράση «αμερικάνικη περιοδεία» συνεπαγόταν περιφορά διαφόρων λαϊκών αοιδών ανά την ομογένεια. Εδώ πια μιλάμε για κανονική περιοδεία που απευθύνεται στο κοινό της κάθε αμερικάνικης πόλης πέραν του στενού πλαισίου των απόδημων Ελλήνων (αναμφίβολα το διαδίκτυο έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη συγκεκριμένη εξέλιξη).

Η απρόσμενη καθυστέρηση είχε ως αποτέλεσμα να μεγαλώσει η αδημονία του κοινού που καλούσε το συγκρότημα φωνάζοντας «Χιλιομόδια» (που να ήξεραν οι κάτοικοι του πως το χωριό τους γνώριζε την αποθέωση το βράδυ του Σαββάτου σε ένα club της Αθήνας…) καθώς και τη σχετική μικρή ταλαιπωρία που βέβαια είναι αναμενόμενη με δεδομένο ότι στο χώρο βρίσκονταν πάνω από 2,5 χιλιάδες κόσμου. Η ανταμοιβή ήρθε με ένα πολύ δυνατό ξεκίνημα με κομμάτια από το πολύ καλό τρίτο τους άλμπουμ Repeated Exposure To… (όπως το τρομερό Electric Carve) και το πρώτο highlight να έρχεται πολύ νωρίς με το εκπληκτικό Road to Burn από το θαυμάσιο ντεμπούτο τους Super Van Vacation (2011) με τις απίθανες κιθάρες και τον αργόσυρτο doom ρυθμό του και τον κόσμο να τραγουδά «You gave me more than I ever expected…». Στο ντεμπούτο τους επέστρεψαν και αργότερα (με θριαμβευτικό τρόπο), ενδιάμεσα όμως τίμησαν όλη τη διαδρομή τους, από το πρώτο κομμάτι που έγραψαν ποτέ (The Desert Side Of Your Mind), περνώντας από το Vulture του 2014 (το Low για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ιδανικό για να ξεσηκώσει το κοινό το οποίο όμως πρώτα υποχρεώθηκε… να κάτσει στο πάτωμα) και καταλήγοντας στο προ διετίας Repeated Exposure To… (ιδιαίτερη στιγμή η απόδοση του Into the Spell). Όταν κάποια στιγμή το συγκρότημα αποχώρησε για να επιστρέψει για το καθιερωμένο encore οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, υποπτεύονταν τι θα ακουστεί εκεί. Στην ερώτηση του Δάνη για το τι θέλει να παίξουν η απάντηση του κοινού ήταν ομόφωνη: το Vidage. Όπως και έγινε, με μια μεγαλοπρεπή, όπως του αξίζει, εκτέλεση. Αμέσως μετά ακολούθησε, για το οριστικό φινάλε πια, άλλο ένα κομμάτι από το ντεμπούτο τους, το οποίο δεν ήταν άλλο από το Super Van Vacation (τελευταίο το δίσκου άλλωστε) το οποίο έκλεισε μέσα σε ένα ντελίριο από παραμορφώσεις και τον Δάνη να προσπαθεί με μανία να σπάσει το μπάσο του (το Rickenbacker ωστόσο αποδείχθηκε «σκληρό καρύδι») και τους υπόλοιπους να τον συνεπικουρούν γκρεμίζοντας ότι έβρισκαν μπροστά τους (πιατίνια, μικρόφωνα κτλ).

Για τα κατορθώματα των Κορίνθιων τα έχουμε γράψει πολλές φορές αλλά θα το πούμε ακόμα μια φορά, είναι μπαντάρα και το αποδεικνύουν σε κάθε live τους. Τώρα πια που η δεδομένη μουσική τους ικανότητα και δεξιότητα συνοδεύεται από τεράστια εμπειρία και γιγαντιαία αυτοπεποίθηση η απόδοση τους είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Ως μονάδες άψογοι και οι τέσσερις τους και το κυριότερο αξιοθαύμαστοι ως σύνολο. Μπορούμε να πούμε πια χωρίς δισταγμό πως το κιθαριστικό δίδυμο (Γιάννης – Γιώργος) είναι από τα κορυφαία που έχουμε δει σε εγχώριο γκρουπ του σκληρού ήχου. Όχι ότι η rhythm section (Δάνης – Λάμπρος) υστερεί, ίσα ίσα αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της μπάντας (ειδικά ο Λάμπρος μπορεί να περιγραφεί σαν οδοστρωτήρας των τυμπάνων). Κι όλα αυτά σε ένα πλαίσιο απολύτως επαγγελματικό, από το τείχος των ενισχυτών (με προτίμηση στους Orange), τα φώτα, το τεράστιο μπάνερ ως background στο πίσω μέρος της σκηνής, μέχρι, τα πιο ουσιαστικά: τον πεντακάθαρο ήχο και την σωστή ροή του live τους.  

Φεύγοντας από το Academy και επιστρέφοντας στο χάος του Σαββατόβραδου στο Γκάζι σκεφτόμουν ότι το μοναδικό πράγμα που θύμιζε ότι παρακολουθούσαμε συναυλία εγχώριου σχήματος ήταν τα ελληνικά που ακούγαμε από μικροφώνου ανάμεσα στα τραγούδια. Λέγοντας αυτό εννοούμε πως το επίπεδο των 1000mods είναι τόσο υψηλό που πραγματικά δεν έχουν πλέον κάτι να ζηλέψουν από τους ομότεχνους τους από το εξωτερικό. Τα ίδια ισχύουν επίσης και για τους Nightstalker και Planet of Zeus, σε σημείο που να μπορούμε να ισχυριστούμε, δίχως υπερβολή, πως ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες μπορούν να αντιπαραβάλουν μια τέτοια heavy rock τριάδα. Οι παραπάνω σκέψεις διακόπηκαν κάπως απότομα από κάποιον «κάγκουρα» που πέρασε δίπλα με το αμάξι του έχοντας στη διαπασών Γιάννη Πάριο – «Θα σε θυμηθώ σαν τρελό φορτηγό…», επαναφέροντας μας στην πεζή πραγματικότητα της χώρας μας…   

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής (Wish Upon A Star)/ Shanti Θωμαΐδη (1000mods)