Συνέπεια είναι η λέξη που ταιριάζει όσο καμία άλλη στην πορεία τεσσάρων σχεδόν δεκαετιών των New Model Army. Το βρετανικό γκρουπ υπήρξε συνεπέστατο και φέτος στο τακτικό ραντεβού με το ελληνικό κοινό, πραγματοποιώντας μια εμφάνιση αντάξια του παρελθόντος του.
Λίγο μετά τις 10 πάτησαν στη σκηνή του Gagarin οι Coyotes’s Arrow, στους οποίους άνηκε ο ρόλος του support σχήματος της βραδιάς. Ως μπάντα είναι αρκετά φρέσκια, στις τάξεις της όμως περιλαμβάνονται πολύπειροι μουσικοί. Συγκεκριμένα συναντάμε τον Σταύρο Χ. και τον Δημήτρη Μάνθο από τους Deus ex Machina καθώς και την Εύα Κολόμβου (στα τύμπανα) που βρίσκεται στη σκηνή αναρίθμητα χρόνια. Στη μουσική πείρα των προαναφερθέντων προστίθεται ο νεανικός ενθουσιασμός των υπόλοιπων 3/6 του γκρουπ που ανήκουν στη νεότερη γενιά.
Η 45λεπτη εμφάνιση των Coyotes’s Arrow οφείλω να ομολογήσω πως μου δημιούργησε θετικότατη εντύπωση, μιας και δεν είχα την ευκαιρία να τους παρακολουθήσω στο παρελθόν. Ηχητικά έχουν ως βάση το punk (πώς αλλιώς…), τα κομμάτια τους όμως διέθεταν επίσης άφθονο groove που τα έκαναν πολύ πιο ενδιαφέροντα (τουλάχιστον στα αυτιά μου). Τα παθιασμένα φωνητικά του Σταύρου Χ. εναλλάσσονταν με τα παιχνιδιάρικα της Ευτυχίας Μάνθου, και οι καταιγιστικές κιθάρες των Δ. Μάνθου και Γ. Καλοφούτη συνυπήρχαν αρμονικά με το νευρώδες μπάσο της Μαρίας Κεΐσογλου. Η εικόνα που έδωσαν γενικότερα ως σύνολο μας έκανε να πιστεύουμε βάσιμα πως είχε προηγηθεί αρκετή δουλειά στο studio. Το υλικό που ακούσαμε προερχόταν από τη μοναδική μέχρι στιγμής κυκλοφορία τους, το mini album Desert του 2016, και τα κομμάτια που ξεχωρίσαμε ήταν τα Living in my Brain, Do It Again και Desert Medicine. Ένα ωραίο ξεκίνημα λοιπόν που έμελλε να έχει μια ακόμα καλύτερη συνέχεια.
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από ένα συγκρότημα που έχει εμφανιστεί τόσες φορές στη χώρα μας και μάλιστα σε ένα χρονικό διάστημα που καλύπτει τρεις δεκαετίες; Μάλλον πολλά! Αυτό έδειχνε η άκρως ικανοποιητική προσέλευση του κόσμου για τέλος Αυγούστου και έχοντας υπόψη πως την ίδια στιγμή στο Fuzz το δίδυμο Samsara Blues Experiment / Stoned Jesus συγκέντρωσε σημαντικό κομμάτι του αθηναϊκού κοινού, ενώ αρκετοί ήταν αυτοί που ταξίδεψαν στη Θεσσαλονίκη για το θαυμάσιο Street Mode (στο οποίο, παρεμπιπτόντως, εμφανίστηκαν και οι New Model Army την προηγούμενη μέρα). Το πιστοποίησε και ο ενθουσιασμός με τον οποίο τους υποδέχθηκαν οι παρευρισκόμενοι στο Gagarin. Και τι μπορεί να αντιπροσφέρει το ίδιο το γκρουπ; Μα τον καλύτερο του εαυτό. Κάτι το οποίο έκαναν και με το παραπάνω οι NMA.
11:20 είχε πάει όταν οι πέντε μουσικοί που αποτελούν τη σημερινή σύνθεση των New Model Army έκαναν την εμφάνιση τους εν μέσω αποθέωσης και γενικότερης ευφορίας. Ο εμβληματικός Justin Sullivan (με σαφώς βελτιωμένη οδοντοστοιχία σε σχέση με το παρελθόν) μας καλωσόρισε λέγοντας «it feels like coming home», λόγια ειλικρινή (αυτό τουλάχιστον πιστεύουμε) μιας και δεν είχε λόγο να κολακέψει οποιονδήποτε, πόσω μάλλον να κοροϊδέψει. Άλλωστε ήταν ξεκάθαρο ότι απέναντι του είχε ένα κοινό από πιστούς ακροατές και όχι κάποιους που είδαν φως και μπήκαν.
Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα σφυροκόπημα διαρκείας που έμελλε να διατηρηθεί για το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας με μικρές μόνος στιγμές ανάπαυλας. Δυο είναι κατά τη γνώμη μου τα βασικά συστατικά στοιχεία που διαμόρφωσαν τη φυσιογνωμία του live. Πρώτον, το γεγονός πως οι τρεις κυκλοφορίες των NMA την τρέχουσα δεκαετία (δυόμισι αν μιλήσουμε κυριολεκτικά, μιας και το Between Wine and Blood του 2014 περιείχε κατά το ήμισυ μόνο νέο υλικό) χαρακτηρίζονται από τον ρωμαλέο post-punk ήχο της μπάντας που αποτέλεσε το σήμα – κατατεθέν της. Το ύφος και η δυναμική των συνθέσεων αυτών επιβάλλουν να παίζονται με την ένταση στο κόκκινο, όπως ακριβώς έπραξε σοφά το γκρουπ. Κατά δεύτερον, οι τέσσερις μουσικοί που συνοδεύουν τώρα τον Sullivan δημιουργούν ένα απολύτως λειτουργικό σύνολο, που «σπρώχνει» το σχήμα σε εκρηκτικές εκτελέσεις των νέων αλλά και των παλαιών κομματιών (μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως ο Sullivan σε πρόσφατη συνέντευξη σε ελληνικό μέσο χαρακτήρισε την παρούσα σύνθεση ως την αγαπημένη του).
Κάπως έτσι το πρόσφατο υλικό τους τιμήθηκε δεόντως στο ξεκίνημα της συναυλίας, αρχής γενομένης με το Stormclouds και περνώντας σε κομμάτια όπως τα March in September, Winter, Devil’s Bargain και Angry Planet. Η κορυφαία στιγμή αυτού του πρώτου μέρους ήταν χωρίς αμφιβολία το εκπληκτικό Born Feral από το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους (Winter, 2016), η ζωντανή απόδοση του οποίου πραγματικά το απογείωσε. Αμέσως μετά ήρθε η σειρά του κλασικού No Rest για να κάνει τα πράγματα ακόμα καλύτερα. Ακολούθησε μια από τις λίγες «χαλαρές» στιγμές της βραδιάς με το μελωδικό Summer Moors από το Between Dog and Wolf (2013).
Η χώρας μας είχε την τιμητική της προς το τέλος του κανονικού set μιας και εκεί ακούστηκε το Strogoula, που βρίσκεται στο Winter και όπως μπορείτε να φανταστείτε είναι εμπνευσμένο από τη χώρα μας (από το Ηπειρώτικο τοπίο, πιο συγκεκριμένα). Το διαδέχτηκε το αξεπέραστο Purity (η μελωδία της κιθάρας παραμένει «στοιχειωτική» μετά από τόσα χρόνια…), το οποίο αφιερώθηκε στη χώρα μας, αφού πρώτα ο Sullivan με ένα εύστοχο και έξυπνο λογύδριο μας ανέφερε ότι όλες οι απαντήσεις υπάρχουν ήδη εδώ. Το Wonderful Way to Go μας ταξίδεψε 20 χρόνια πίσω, ενώ με τα Poison Street και I Love the World το συγκρότημα αποχώρησε προσωρινά από τη σκηνή.
Το encore ξεκίνησε με το πλέον αναγνωρίσιμο κομμάτι τους, 51st State, το οποίο μοιάζει να μην έπαψε ποτέ να είναι επίκαιρο. Με το επίσης κλασικό Green and Grey το σχήμα μας αποχαιρέτισε, δίνοντας ραντεβού για το επόμενο live του. Η επιμονή του κόσμου που ζητούσε με θέρμη ένα ακόμα κομμάτι απέδωσε τελικά μιας και το γκρουπ επέστρεψε για ένα δεύτερο encore, για το οποίο επέλεξε το Get Me Out (με χαρακτηριστικό καταιγιστικό drumming στη εισαγωγή). Κάπως έτσι η συναυλία ξεπέρασε την 1,5 ώρα και το συγκρότημα μας καληνύχτισε οριστικά με τον Sullivan να δείχνει παραστατικά με μια κίνηση του πως αυτό ήταν το φινάλε.
Κάνοντας τον απολογισμό της εμφάνισης των New Model Army μπορούμε να πούμε πως υπήρξε άκρως ικανοποιητική και χωρίς υπερβολή θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πως ξεπέρασε της προσδοκίες πολλών. Υπήρχαν στιγμές που η απόδοση της μπάντας ήταν πραγματικά εκθαμβωτική. Συνομιλώντας μάλιστα με τον πλέον αρμόδιο για τα θέματα των NMA ανάμεσα στους παρευρισκόμενους, μας επιβεβαίωσε πως η συγκεκριμένη ανήκει στις πιο εντυπωσιακές εν Ελλάδι εμφανίσεις τους. Το πιστοποιεί εξάλλου η ατμόσφαιρα πάρτι που δημιουργήθηκε στην πλατεία του Gagarin. Αξίζει να αναφέρουμε πως διακρίναμε αρκετούς fan που ήρθαν από το εξωτερικό και έστησαν το δικό τους γλέντι, με αποκορύφωμα έναν φανατικό που στο encore ανέβηκε στις πλάτες των φίλων του και στάθηκε όρθιος παρακολουθώντας το συγκρότημα να παίζει και παράλληλα εμψυχώνοντας το με χαρακτηριστικές κινήσεις του.
Έχοντας πίσω τους μια πορεία τεσσάρων δεκαετιών, θα μπορούσαν να είναι ένα ακόμα γκρουπ βετεράνων που περιφέρει το ένδοξο παρελθόν του. Ωστόσο ο Sullivan στα 62 του δείχνει ακόμα γεμάτος ενέργεια, πάθος (θαρρείς στο πρόσωπο του καθρεφτιζόταν η ουσία του rock 'n' roll) και δημιουργικότητα. Αυτό αποδεικνύουν οι πρόσφατες δουλειές τους αλλά και η ατάκα του στη συνέντευξη που μας παραχώρησε πως κοιτάει ήδη το μέλλον και την επερχόμενη (σε δυο χρόνια από τώρα) επέτειο 40 χρόνων ύπαρξης των New Model Army. Εις το επανιδείν, λοιπόν.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
