Στη μεγαλύτερη μέχρι στιγμής συναυλία τους σε ανοιχτό χώρο, οι 1000mods έδειξαν ότι ο τόπος μικρή σημασία έχει, η απόδοση τους, οπουδήποτε κι αν παίζουν πια, φτάνει δυσθεώρητα ύψη. Σηματοδότησε επίσης το κλείσιμο ενός κύκλου που είχε ξεκινήσει πριν 2 χρόνια με την κυκλοφορία του τρίτου τους άλμπουμ που τους καθιέρωσε ως ένα από τα πλέον ποιοτικά σχήματα της ευρωπαϊκής heavy rock σκηνής.
Στις 8:30 ακριβώς οι θεσσαλονικείς Million Hollers πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή του θεάτρου Βράχων κι ενώ η προσέλευση συνεχιζόταν με γοργούς ρυθμούς. Το trio (2 κιθάρες και τύμπανα, καθόλου μπάσο) έχει ως “μπροστάρισα” τη Λαμπρινή Γρηγοριάδου, την οποία οι περισσότεροι γνωρίζουμε ως κιθαρίστρια στους 100C, του σχήματος δηλαδή που συνοδεύει (συναυλιακά και δισκογραφικά) τον Γιάννη Αγγελάκα τα τελευταία χρόνια. Μέχρι στιγμής το γκρουπ έχει στο ενεργητικό του το ομώνυμο επτάιντσο του 2013 και το EP Once Upon A Whiskey (επίσης, σε βινύλιο) του 2015. Μπορεί το όνομα τους να μην έχει ακουστεί αρκετά μέχρι σήμερα τουλάχιστον, ωστόσο η συγκεκριμένη εμφάνιση σίγουρα θα λειτουργήσει ο κίνητρο για να αναζητήσει τη μουσική τους περισσότερος κόσμος.
Ηχητικά αυτό που παρουσίασαν οι Million Hollers θα μπορούσε να περιγραφεί ως heavy rock (με την ευρύτερη φυσικά έννοια) με σαφείς αναφορές στα μπλουζ. Οι συνθέσεις τους, mid tempo κατά βάση, χαρακτηρίζονταν από το μπλουζ ηχόχρωμα των δυο κιθάρων, με μια προσέγγιση μοντέρνα προφανώς, σε συνδυασμό με τα πληθωρικά τύμπανα του ασταμάτητου drummer (μέλος επίσης των B-Movies που συντροφεύουν τον Παύλο Παυλίδη). Το υλικό που χώρεσαν στα 45 λεπτά του live τους, προσωπικά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Ναι μεν, χρειάζονται βελτίωση σε αρκετούς τομείς (νομίζω ο χρόνος δρα ευεργετικά σε αυτές τις περιπτώσεις), ωστόσο εμφάνισαν στοιχεία και ικανότητες που μπορούν να τους οδηγήσουν μακριά. Το πρώτο τους άλμπουμ (όποτε έρθει) θα μας επιτρέψει να σχηματίσουμε σαφέστερη άποψη.
Οι Κορίνθιοι 1000mods δεν βρέθηκαν από το πουθενά να παίζουν στο Θέατρο Βράχων (κάτι όχι ιδιαίτερα σύνηθες, έτσι κι αλλιώς, για αγγλόφωνο rock συγκρότημα- αν μιλάμε για χιπ-χοπ ή ελληνόφωνο, τότε φαντάζει σαφώς πιο εφικτό...). Την τελευταία δεκαετία ακολούθησαν τη δύσκολη αλλά απαραίτητη διαδρομή από το An, στο Gagarin, στο Academy (εις τριπλούν), στο Rockwave, στις αλλεπάλληλες ευρωπαϊκές περιοδείες αλλά και την φετινή πρώτη αμερικάνικη περιοδεία. Κάπως έτσι έφτασαν να παίζουν σε ένα από τα μεγάλα ανοιχτά θέατρα της Αττικής (αν λειτουργούσε ακόμα το θέατρο του Λυκαβηττού, θα ποντάραμε σε αυτό ως το επόμενο μεγάλο βήμα). Ειδικά μετά τα τρία εκκωφαντικά sold-out στο Academy (το μεγαλύτερο σε χωρητικότητα κλειστό venue της Αθήνας), ήταν ζήτημα να δοκιμάσουν κάτι ακόμα πιο μεγαλεπήβολο (κάτι ανάλογο συνέβη με λίγες μέρες διαφορά τόσο από τους Nightstalker που εμφανίστηκαν στην Τεχνόπολη, όσο και τους Planet of Zeus που έπαιξαν στο ευρύχωρο Ξέφωτο του Ιδρύματος Νιάρχου). Η αλήθεια είναι ότι ό,τι έχουν πετύχει μέχρι στιγμής το έχουν καταφέρει με πολλή προσπάθεια, αφοσίωση και κόπο και αυτό πρέπει να τους πιστωθεί.
Το ρολόι έδειχνε πια 10 όταν ακούστηκαν οι πρώτες μελωδίες από το Above179, του κομματιού με το οποίο ξεκινούσε εξάλλου το Repeated Exposure To... (2016), το πιο πρόσφατο άλμπουμ των 1000mods. Ο συγκεκριμένος δίσκος είχε κυκλοφορήσει πριν δυο χρόνια ακριβώς και τους κράτησε στο δρόμο για δυο ολόκληρες χρονιές, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά κάποια στιγμή από μικροφώνου ο Δάνης. Λογικό και επόμενο ήταν να έχει την τιμητική του, άλλωστε συνθέσεις σαν τα Electric Carve, Loose, The Son, On A Stone και φυσικά Into The Spell αποδείχτηκε στην πράξη ότι έχουν την ποιότητα για να καθιερωθούν στα live τους και δικαίως βρέθηκαν στο set list της παρούσας συναυλίας, η οποία ήταν ιδιαίτερα σημαντική για τους ίδιους.
Γενικότερα, ήταν εμφανές ότι προσπάθησαν να καταρτίσουν μια set list στην οποία να αντιπροσωπεύονται επαρκώς όλες οι μέχρι στιγμής κυκλοφορίες τους. Το “ανακάτεμα” των πιο πρόσφατων συνθέσεων με τις παλιότερες νομίζω υπήρξε επιτυχές και αυτό έδειξε και η ανταπόκριση του κοινού. Από το ντεμπούτο τους, το έπος Road to Burn και τα El Rollito και 7 Flies αποδείχτηκαν όπως πάντα live “δυναμίτες”, ενώ το Low από το δεύτερο άλμπουμ τους Vultures (2014) προκάλεσε το μεγαλύτερο χαμό (πολλοί θεατές φάνηκαν αρκετά “διαβασμένοι” καθώς κάθισαν κάτω χωρίς να το ζητήσει καν ο Δάνης, για να σηκωθούν μαζικά τη στιγμή που επιτάχυνε το κομμάτι). Το σημαντικότερο στοιχείο του live τους ήταν πως είχε άψογη ροή, απόρροια του γεγονότος ότι παίζουν ασταμάτητα τα τελευταία χρόνια.
Από εκεί και πέρα, κάποια κομμάτια απλά δεν μπορούν να απουσιάζουν από τις συναυλίες τους. Κάπως έτσι, όταν κάποια στιγμή κατέβηκαν προσωρινά από τη σκηνή του θεάτρου, οι περισσότεροι ήταν βέβαιοι ότι θα επανέλθουν για δυο συγκεκριμένα κομμάτια: Vidage και Super Van Vacation. Φυσικά αυτό συνέβη και στην πράξη. Πρώτα με το Vidage, τον αδιαφιλονίκητο ύμνο τους, και κατόπιν το Super Van Vacation, το ιδανικότερο κομμάτι για να κλείνουν τα live τους, τώρα και πάντα στο μέλλον.
Η καλολαδωμένη μηχανή των 1000mods δούλεψε άριστα και αυτή τη φορά και δεν άφησε καθόλου χώρο για ενστάσεις ή παράπονα. Για 1 ώρα και 45 λεπτά η τετράδα απέδωσε θαυμάσια, ο κάθε μουσικός ξεχωριστά αλλά και όλοι μαζί ως σύνολό. Τους ευνόησε και ο καθαρός ήχος του Θεάτρου Βράχων (για τα φτωχά μάλλον φώτα του θεάτρου δεν χρειάζεται να γίνει ιδιαίτερος λόγος, θα περιοριστούμε στο ότι δεν είχαν την παραμικρή σχέση με το υπερθέαμα του Academy την περασμένη Άνοιξη). Όλα τα όργανα ακούγονταν πεντακάθαρα, ενώ ακόμα και φωνητικά του Δάνη ακούγονται -πλέον- όσο ψηλά πρέπει. Από την άλλη, η προσέλευση ήταν άκρως ικανοποιητική (δεν είναι εύκολο να γεμίσεις ένα ανοιχτό θέατρο, μην το ξεχνάμε), ενώ ο ενθουσιασμός και η ενέργεια ξεχείλιζε.
Πιστεύω ότι ούτε οι ίδιοι είχαν φανταστεί καλύτερο τρόπο για το κλείσιμο του διετούς κύκλου που ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 2016 με την κυκλοφορία του Repeated Exposure To... Το “εξομολογήθηκε” και ο ίδιος ο Δάνης προς το τέλος της συναυλίας και δεν έχουμε τον παραμικρό λόγο να αμφισβητήσουμε τα λεγόμενα του. Η ολοκλήρωση αυτής της διαδρομής τους βρίσκει ακόμα καλύτερους ως μπάντα και με εμπειρίες και εφόδια πολύτιμα. Αναμένουμε με ενδιαφέρον το επόμενο κεφάλαιο της τρελής διαδρομής που ξεκίνησε με ένα βαν από το Χιλιομόδι Κορινθίας πριν από χρόνια.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
