«Τοσούτον δ’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας». Το παραπάνω χωρίο αποτελεί ίσως το πιο αμφιλεγόμενο της νεότερης ιστορίας μας. Πρόκειται για απόσπασμα από τον Πανηγυρικό του Ισοκράτη, από όπου προέρχεται (σε ελεύθερη μετάφραση) η περίφημη ρήση «Έλληνες είναι αυτοί που μετέχουν της ελληνικής παιδείας». Ωστόσο εμείς θα μείνουμε στην αρχή του χωρίου, όπου σε νεοελληνική μετάφραση αναφέρεται ότι «τόσο πολύ ξεπέρασε η πόλη μας (η Αθήνα) τους υπόλοιπους ανθρώπους στη σκέψη και στο λόγο, ώστε οι μαθητές της έγιναν δάσκαλοι των άλλων...». Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να περιγράψει κανείς τη θέση και το έργο των Δαιμόνια Νύμφη, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας τους, και παρακάτω θα καταλάβετε το γιατί.
Έχοντας αυτά κατά νου και κουβαλώντας μαζί τις ατελείωτες αναμνήσεις που μου έχει προσφέρει το άκουσμα της μουσικής τους (ιδιαίτερα των δύο πρώτων δίσκων), η παρουσία μου το βράδυ του Σαββάτου στο Gagarin 205 καθίστατο επιβεβλημένη. Διότι δέκα χρόνια απουσίας από τα συναυλιακά δρώμενα της χώρας μας είναι πολλά. Τόσα, που να βλέπεις μια ολόκληρη νέα γενιά ακροατών να γεμίζει ασφυκτικά το venue. Η ανυπομονησία όπως είναι λογικό είχε κατακλύσει τον χώρο, όπως και η ασφυκτική ζέστη που σε συνδυασμό με τον καπνό δοκίμασε αρκετά τις αντοχές των παρευρισκόμενων.
Το συγκρότημα δεν άργησε να ανέβει στη σκηνή και, ύστερα από μια μικρή εισαγωγή, βούτηξε στα άδυτα της ιστορίας του με τα Krataia Asterope, Hymn to Bacchus και Daemonos. Δεν θα μπορούσε να ζητήσει κανείς πιο, συναισθηματικά, φορτισμένο ξεκίνημα από μια μπάντα που έχει χαρίσει μεγάλες στιγμές στη neo folk μουσική κοινότητα (όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο), καθώς και την επιρροή που άσκησε μετέπειτα στην ελληνική black metal σκηνή, όπου τα συγκροτήματα το ένα μετά το άλλο άρχισε να παντρεύει παραδοσιακούς ήχους με την ακραία μουσική. Αλλά να γυρίσουμε στο πιο πρόσφατο παρελθόν, όπως έκανε και το συγκρότημα με το Nature’s Metamorphosis. Αν και το μεγαλύτερο μέρος του setlist καλύφθηκε από τους πρώτους δύο δίσκους, η μπάντα δεν θα μπορούσε να αγνοήσει τον δίσκο που την έκανε γνωστή σε ένα ευρύτερο και νεότερο κοινό, το Psychostasia, ενώ αναφορές υπήρχαν και στον θεατρικό δίσκο “Macbeth”.
Στο Selene’s Awakening Horos έγινε πράξη αυτό που υπαινίχθηκε πιο πάνω. Οι Δαιμόνια Νύμφη δεν είναι από τα συγκροτήματα που προσεγγίζουν την μουσική μονόπλευρα. Όπως και στην αρχαιότητα δεν νοείτο μουσική χωρίς χορό (σίγουρα όχι όπως την εννοούμε σήμερα), έτσι κι εδώ, το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας πλαισιώθηκε από δύο χορεύτριες που είτε με τα σώματα, είτε με την βοήθεια πυρσών, πρόσφεραν μια ολοκληρωμένη εμπειρία στη μουσική που ευαγγελίζεται το συγκρότημα. Μετά τα κομμάτια Divined by Trophonios, Enchanting Oneiro, The Battle in Bernham Forest, Politeia of the Unnamed και Divine Goddess of Fertility, ήρθε άλλη μια σημαντική στιγμή στην εμφάνιση της μπάντας. Ο λόγος γίνεται για τον περίφημο Επιτάφιο του Σείκιλου, όπου σύμφωνα με τους ειδικούς, αποτελεί το αρχαιότερο τραγούδι του οποίου σώζονται πλήρως τόσο οι στίχοι όσο και η μουσική, όπως και το πρώτο στάσιμο από τον Ορέστη του Ευριπίδη. Έτσι λοιπόν σε μια λιτή, αλλά δεόντως μυσταγωγική εκτέλεση από την Εύη Στεργίου, η μπάντα κατάφερε να μας πάει δεκάδες αιώνες πίσω.
Όσο προχωρούσε η μουσική πορεία της συναυλίας, τόσο οι θεατές παρατηρούσαν έκθαμβοι τα δρώμενα πάνω στη σκηνή. Πρόκειται ίσως για μία από τις πιο εντυπωσιακές συναυλίες, ελληνικής παραγωγής, που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία πολλά χρόνια. Έτσι λοιπόν, με αμείωτο ρυθμό και μια λυτρωτική κορύφωση που διήρκησε τουλάχιστον μισή ώρα, η μπάντα με κομμάτια όπως Psychostasia, Nemesis Rhamnousia, Dios Astrapaiou, Dance of the Satyrs, Thracian Gaia, Tyrvasia έφεραν το κοινό σε μια τέτοια εκστατική κατάσταση όπου στο κλείσιμο της συναυλίας με τον χορό των Αναστενάρηδων, μερικοί δεν δίστασαν να ξεσπάσουν σε διονυσιακούς αλαλαγμούς.
Παίρνοντας μερικές ανάσες και χωρίς ίσως να περιμένουν μια τόσο ένθερμη υποδοχή από το αθηναϊκό κοινό, η μπάντα βγήκε πάλι στην σκηνή παίζοντας ξανά το “Thracian Gaia”, χαράζοντας έτσι για πάντα στις μνήμες μας αυτή τους την εμφάνιση.
Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι πολλά από τα κομμάτια είχαν διαφορετική ενορχήστρωση, πολλές φορές εμπλουτισμένα με περισσότερες φωνές και όργανα, γεγονός που δηλώνει το ασίγαστο πάθος αυτής της μπάντας για την μουσική τους.
Αναρωτιέμαι ωστόσο, τι θα γινόταν αν η εμφάνιση των Νορβηγών Wardruna (που αναμένεται σε έναν μήνα), συνέπιπτε με αυτή των Δαιμόνια Νύμφη σε έναν ανοιχτό, και ανάλογης ιστορικής σημασίας, χώρο. Τροφή για σκέψη.
Κείμενο: Νίκος Ζ.
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
