Άλλη μία φοβερή συναυλία με προσέλευση δυσανάλογα μικρή σε σχέση με την αξία και την ιστορία του συγκροτήματος που εμφανιζόταν, ήταν αυτή που είδαμε στο An την Πέμπτη που μας πέρασε και, ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να αναλύσω πλήρως τους λόγους, πιθανόν δεν είναι καν του παρόντος άλλωστε, αλλά δεν μπορώ και να το παραβλέψω. Όταν ένα τόσο καλό live διεξάγεται μπροστά σε τόσο μικρό κοινό, έχεις αναπόφευκτα μία αίσθηση ανεκπλήρωτου. Πως θα ήταν άραγε η ατμόσφαιρα αν είχαν εμφανιστεί έστω 100 άτομα ακόμα;
Όμως, για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Οι Holy Monitor, όταν ανέβηκαν στην σκηνή ήταν γνωστοί σε ελάχιστους από τους παρισταμένους. Όταν το set τους τελείωσε, πιθανόν να είχαν ήδη αποκτήσει fan base. Κιθαρίστας και τραγουδιστής τους είναι ο Γιώργος Νίκας, ντράμερ και τραγουδιστής των Noise Figures, στους οποίους ο γράφων έχει μία αδυναμία. Τόσο αυτός, όσο και τα υπόλοιπα μέλη, μας προσέφεραν ένα set αξιώσεων (με τον ντράμερ του σχήματος να είναι εξαιρετικός). Αν θα έπρεπε κάτι να τους προσάψω, είναι ότι πολλά κομμάτια τους θυμίζουν υπερβολικά τους Black Angels. Από την άλλη, το psych rock των φοβερών Τεξανών το συνδυάζουν με motoric beats και κιθάρες που συχνά παραπέμπουν στους Stooges, ενώ έχουν την ικανότητα να γράφουν πραγματικά κομμάτια, με ενδιαφέροντα θέματα με αλλαγές και ροή, που σε συνεπαίρνουν. Με δυσκολία θα ξεχώριζα τα Glass Pillars, Νέμεσις, Bend The Trees και Cacti (το τελευταίο είναι απλώς απίστευτο). Υπάρχουν από το 2015, όμως κάπου στα μισά ο Νίκας μας ενημέρωσε ότι αυτή ήταν η πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση «Δηλαδή στις επόμενες πως θα είναι;» αναρωτήθηκε φίλος που τους παρακολουθούσε δίπλα μου ενθουσιασμένος και, προφανώς είχε δίκιο να αναρωτιέται. Σφιχτοδεμένοι, γνώστες των οργάνων τους, με ένταση και ρυθμό, οι Holy Monitor θα μπορούσαν πιθανότατα να είχαν ρίξει στο καναβάτσο οποιουσδήποτε headliners, πλην των Warlocks, όπως αποδείχθηκε.
Το τι έκαναν οι Warlocks λίγο λεπτά αφότου είχαμε αποχαιρετήσει τους Holy Monitor με το χειροκρότημα που δικαιούντο, είναι βασικά απερίγραπτο. Η είσοδος με τα Shake The Dope Out και The Dope Feels Good (άνευ σχολίων...) έδωσε τον τόνο των επόμενων 40 περίπου λεπτών, που, όπως διαπιστώσαμε αποτελούσαν απλώς το πρώτο μέρος του set, ένα πρώτο μέρος που ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μία ηχητική επίθεση, που λίγα είχε να κάνει με το psych rock που όλοι πάνω-κάτω περίμεναν να ακούσουν. Με την εξαίρεση του Lonesome Bulldog, που ήταν και το μόνο κομμάτι του νέου τους δίσκου που ακούσαμε, το set τους ήταν σε γενικές γραμμές αυτό που έπαιζαν προ δεκαπενταετίας, όταν ήταν περισσότερο παρά ποτέ επηρεασμένοι από το «πρωτόγονο rock’n’roll των 60s» για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Bobby Hecksher στη συνέντευξη που μας παραχώρησε πριν από λίγες μέρες. Τα Caveman Rock, Angry Demons και Hurricane Heart Attack ήταν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο κάτι σαν οδηγός του πώς πρέπει να παίζεται το garage rock στις μέρες μας: άγριο, πρωτόγονο, ψυχωσικό, χωρίς να κρύβει τις καταβολές του, αλλά και χωρίς να αποτελεί ξεπατικωτούρα των Pebbles. Αλλά ακόμα και κομμάτια λιγότερο επιθετικά, όπως το Baby Blue, αποδόθηκαν σοβαρά «πειραγμένα», με τρόπο που περισσότερο παρέπεμπε στους Velvet Underground και λιγότερο στους 13th Floor Elevators (για να το περιγράψω κάπως σχηματοποιημένα). Σε αυτά προσθέστε και το επιβλητικό Come Save Us αλλά και το Zombie Like Lovers και έχετε πλήρη εικόνα. Όλη η ομάδα «ίδρωνε την φανέλα», όμως ο Hecksher ήταν μια κατηγορία μόνος του, καθώς έδινε ένα φοβερό, ψυχωμένο, αλλά και γεμάτο fun show, φτάνοντας μάλιστα να κατεβεί δύο φορές από την σκηνή παίζοντας κιθάρα, και υπήρχε κάτι από metal καρικατούρα σε όλο αυτό με ολίγη από Chuck Berry, αν και, μιλώντας για καρικατούρα, ο χαρακτηρισμός μάλλον αξίζει να αποδοθεί σε έναν από τους τρεις κιθαρίστες του γκρουπ, το όνομα του οποίου δυστυχώς αγνοώ (δείτε τις φωτογραφίες και θα καταλάβετε εύκολα ποιος είναι, οποιαδήποτε δική μου περιγραφή θα ήταν φτωχή), (editor's note: JC Rees) ο οποίος εδινε πάντως από την αριστερή πλευρά της σκηνής την δική του παράσταση. Απίθανοι τύποι, απίθανο vibe, που διατηρήθηκε και μετά την διακοπή, για την οποία μας ενημέρωσε ο Hecksher, για να μην την μπερδέψουμε με encore, προφανώς. Στο σημείο αυτό ο ρυθμός έπεσε, όχι όμως η ένταση. Ακούσαμε μεταξύ άλλων το Song For Nico όπως και το Dead Generation, με το ύφος να παραπέμπει ακόμα στους Velvets, αλλά την ψυχεδέλεια να έχει μπει πια στην εικόνα και τη setlist να έχει πάει περίπατο. Το τέλος της απίστευτης αυτής συναυλίας μας βρήκε εξουθενωμένους από τα ντεσιμπέλ, αλλά απόλυτα ικανοποιημένους. Δεν είναι συχνές τέτοιες εμπειρίες, πιστέψτε με, αν και είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν αρκετοί που θα σας πουν ότι δεν είδαν κάτι σπουδαίο, διότι είναι πολύ της μόδας να προσποιούμαστε τους δύσκολα εντυπωσιαζόμενους.
Φυσικά, όλα αυτά δεν συνεπάγονται την εμπορική επιτυχία: όσο ενθουσιώδης και να είναι ένας promoter (και ο συγκεριμένος είναι, όσο είναι και γνώστης), αν δεν υπάρξει υποστήριξη από το κοινό της εναλλακτικής σκηνής, θα καταλήξουμε να βλέπουμε μόνο τύπους σαν τους Muse μία στις τόσες, καταβάλλοντας και το ανάλογο τίμημα (εντάξει, ίσως όχι ο γράφων που είναι αλλεργικός σε αυτούς, αλλά πολλοί, πάρα πολλοί άλλοι σίγουρα). Εκτός φυσικά και αν αυτό είναι που κατά βάθος θέλουμε...
Κείμενο: Παναγιώτης Γαβρίλης / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
