Οι Ουκρανοί Somali Yacht Club κατάφεραν σταδιακά και αθόρυβα να προσελκύσουν το ενδιαφέρον αρκετών εντός των κύκλων του stoner ακροατηρίου και δικαίως να θεωρούνται από τις ανερχόμενες δυνάμεις του ευρωπαϊκού heavy rock. Αυτό που είδαμε στη σκηνή του Death Disco ήταν ένα γκρουπ έτοιμο να κάνει το μεγάλο άλμα, με την προϋπόθεση πως το τρίτο του άλμπουμ θα αγγίξει (ή και θα ξεπεράσει) σε ποιότητα τα δυο πρώτα του.

Για τους Ουκρανούς Straytones, που άνοιγαν τη βραδιά, δεν γνώριζα το παραμικρό μέχρι την εμφάνιση τους στο Death Disco. Για να είμαστε ειλικρινείς, πέραν των Stoned Jesus και  Somali Yacht Club ελάχιστα ξέρουμε για την ουκρανική rock σκηνή. Η λογική έλεγε πως θα είναι ένα ακόμα stoner σχήμα, μπαίνοντας ωστόσο στο χώρο τη στιγμή που έπαιζαν τις πρώτες νότες, τα γκαραζιάρικα riff που ξεπηδούσαν από τα ηχεία μας έπιασαν εξ απήνης. Όπως διαπιστώσαμε στην πράξη η μουσική τους έχει έντονες αναφορές στο garage (ακόμα κι ο σύντροφος Γαβρίλης – ειδικός επί του θέματος- θα  επικροτούσε κομμάτια τους όπως το Gotta Go!). Ακούγοντας εκ των υστέρων τις δυο μέχρι σήμερα κυκλοφορίες τους (Blossom – 2012 και Staytones – 2017) ανακαλύψαμε ότι όντως το συγκεκριμένο μουσικό ύφος διαπερνά το υλικό τους. Βεβαίως όσο το set προχωρούσε ο ήχος γινόταν πιο βαρύς, πλησιάζοντας τα αναμενόμενα, δηλαδή heavy rock καταρχάς και grunge κατά δεύτερον. Παρ’ όλα αυτά, κατάφεραν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια της σύντομης εμφάνισης τους. Όπως ενδιαφέρον είχε, επίσης, και οπτικά το trio, ο τραγουδιστής -κιθαρίστας φορούσε ένα παλιομοδίτικο φόρεμα (προφανώς κάποιος θείας του…) και έδειχνε λίγο σαν Kurt Cobain των φτωχών (Ουκρανών). Η drummer Marina (ελαφρώς «ξυλοκόπος» μεν, αρκετά εμφανίσιμη δε) έδωσε το δικό της show ακόμα και μετά το τέλος του live τους, αφού ανέβηκε στη σκηνή ενόσω έπαιζαν οι Somali Yacht Club εμφανώς ευδιάθετη (ή απλώς μεθυσμένη, όπως είπε ο κιθαρίστας των τελευταίων). Αντίθετα ο μπασίστας παρέμεινε βλοσυρός και μετρημένος, όπως αρμόζει σε κάθε μπασίστα… Όπως και να έχει, τελικά δεν πλήξαμε καθόλου στη διάρκεια του live τους!

Μπορεί να μην έπαιξαν τυπικό stoner οι Straytones, το έκαναν όμως οι Πατρινοί Fuel Eater, δεύτερο όνομα στη σειρά. Το γκρουπ κυκλοφόρησε φέτος το άλμπουμ Soberian Kinship (είχε προηγηθεί το ντεμπούτο τους Centralia, το 2015) και έκανε ακόμα πιο γνωστό το όνομα του. Προσωπικά δεν τους είχα ξαναδεί ζωντανά, παρότι είχα ακούσει τους δίσκους τους, και ανέμενα με ενδιαφέρον την εμφάνιση τους.

Μουσικά δεν ακούσαμε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα και ό,τι αναμέναμε, δηλαδή ζόρικο heavy rock (που κάποιες στιγμές άγγιζε το metal) και την ένταση στο κόκκινο. Ωστόσο είδαμε πράγματα που μας άρεσαν, μια μπάντα δεμένη και μουσικά επαρκή, έναν τραγουδιστή με ευχέρεια στην επικοινωνία με το κοινό, ο οποίος δικαίως αξίζει το credit για το eye contact με τον κόσμο (έχουμε βαρεθεί ελαφρώς τους frontmen που ατενίζουν το υπερπέραν αποφεύγοντας να κοιτάξουν τους από κάτω…), και γενικώς μουσικούς με φανερή αυτοπεποίθηση και κέφι. Αρκούν τα παραπάνω; Αν μιλάμε για μια support εμφάνιση, ναι. Σε ένα δικό τους live σαφώς και οι απαιτήσεις θα είναι περισσότερες. Πάντως κομμάτια από το Soberian Kinship όπως τα Who Am I? και Cosmic Rifle, δεν μας «χαλάει» να τα ακούμε ζωντανά σε καμία περίπτωση.

Όταν έφτασε η ώρα των Somali Yacht Club το ρολόι έδειχνε ένα τέταρτο πριν τις 11 και το club ήταν πλέον γεμάτο (σε σημείο να έχουν καταφύγει πολλοί στον εξώστη για περισσότερη άνεση). Με μια πρόχειρη ματιά ήταν φανερό πως το κοινό αποτελούταν βασικά από νεαρόκοσμο, και σε μικρότερο βαθμό από τις γνωστές φάτσες που συναντάμε στα ανάλογα live (stoner, post κτλ). Φαίνεται ότι στην περίπτωση του Ουκρανικού σχήματος τα ηλεκτρονικά μέσα (κυρίως YouTube, Facebook groups και Bandcamp και λιγότερο οι μουσικές ιστοσελίδες) τους έκαναν γνωστούς σε πιο νεανικό ακροατήριο.

Η συγκεκριμένη συναυλία ανήκε σε αυτές που δεν ξέραμε τι να αναμένουμε από το γκρουπ, αν θα έπρεπε να είχαμε υψηλές προσδοκίες ή όχι. Ναι μεν, οι δίσκοι τους μας είχαν αφήσει άριστη εντύπωση (υποθέτω στη συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκόμενων) αλλά δεν είχαμε εικόνα για τις δυνατότητες τους όσον αφορά τα live. Όπως και να το κάνουμε όταν ένα συγκρότημα προέρχεται από μια όχι και τόσο «δημοφιλή» χώρα στον μουσικό τομέα, πάντα το ακολουθεί μια όχι πάντοτε δίκαιη αμφιβολία. Από την άλλη το να πηγαίνεις σε μια συναυλία χωρίς εκ των προτέρων απαιτήσεις πολλές φορές λειτουργεί υπέρ όταν γίνεται ο τελικός απολογισμός. Νομίζω κάτι τέτοιο συνέβη και στην παρούσα περίπτωση μιας και οι Somali Yacht Club δεν απογοήτευσαν κανένα, ανεξάρτητα από τη προδιάθεση με την οποία πήγε στο live.

Οι Ουκρανοί διαθέτουν πολύ αξιόλογο υλικό (βασικό συστατικό για ένα καλό live) και κατά τη διάρκεια της συναυλίας απέδειξαν ότι διαθέτουν επίσης και αρκετές αρετές ως ομάδα. Θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω στις συνθέσεις τους μιας και πολλές από αυτές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν συναρπαστικές. Διαθέτουν ποικιλία, εναλλαγές, καθάριες μελωδίες, που διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή (ενδεικτικά παραδείγματα τα Loom και Vero). Επίσης, το γεγονός πως χρησιμοποιούν heavy rock υλικά με post νοοτροπία, κάνει το όλο εγχείρημα ακόμα πιο ενδιαφέρον, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι το μεγαλύτερο μειονέκτημα της σκηνής στην οποία εντάσσονται είναι η τυποποίηση.

Με δεδομένο πως αυτή ήταν η πρώτη επίσκεψη του γκρουπ στη χώρα μας (για μία μίνι περιοδεία σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Αθήνα) εξηγεί και το όποιο τρακ. Όπως δικαιολογεί και την υπερβολή του frontman τους, ο οποίος δήλωσε ενθουσιασμένος που έπαιζαν μπροστά σε ένα τεράστιο κοινό (εντάξει, το Death Disco δεν είναι τεράστιος χώρος, αλλά όταν είναι γεμάτος μοιάζει πειστικός). Γενικά η ατμόσφαιρα ήταν η αρμόζουσα, ενώ δεν έλειψαν και οι διασκεδαστικές στιγμές, όπως εκείνη με τον εκστασιασμένο θεατή που ξεχείλισε από ενθουσιασμό όταν ο τραγουδιστής – κιθαρίστας των Somali ανήγγειλε το επόμενο κομμάτι, το οποίο ήταν το θαυμάσιο Hydrophobia, ενημερώνοντας τον (στα ελληνικά) πως αυτό από μόνο του αρκούσε για να έρθει στη συναυλία τους (ευτυχώς κάποιος βρέθηκε να μεταφράσει στα αγγλικά για να γίνει η συνεννόηση…). Στο ίδιο (ευχάριστο) κλίμα και η απόφαση της μπάντας να μην χαλάσει το χατίρι των παρευρισκόμενων και να παίξει ένα ακόμα κομμάτι ως encore (Blood Leaves a Trail), έστω κι αν δεν το είχε προγραμματίσει. Και μάλλον, αυτό ήταν αλήθεια, μιας και η συγκεκριμένη εκτέλεση ήταν η λιγότερο άρτια από όσες ακούσαμε, ενώ ένα τεχνικό πρόβλημα στο μπάσο δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο το έργο τους.

Κάπως έτσι, με το μη προβλεπόμενο encore, η συναυλία ξεπέρασε το (ψυχολογικό) όριο της μιας ώρας (κάτω από 60 λεπτά επιτρέπεται μόνο σε punk gig…) και μας άφησε με μια γλυκιά γεύση, δίχως ενστάσεις και αστερίσκους. Οι Somali Yacht Club μπορεί να μην είναι η κορυφαία heavy/post rock μπάντα που έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια, είναι όμως μια από αυτές που μπορούμε να ποντάρουμε χωρίς ρίσκο πως θα μας απασχολήσουν για αρκετά χρόνια ακόμα. Οι δυο μέχρι στιγμής δίσκοι τους έχουν θέσει γερές βάσεις πάνω στις οποίες μπορούν να χτίζουν μεστά live και έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν (και να πιστεύουμε) πως η δημοφιλία τους θα αυξηθεί εντυπωσιακά στο άμεσο μέλλον.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής