Υπάρχουν πάρα πολλοί διαφορετικοί λόγοι, για τους οποίους κάποιος δίσκος αξίζει να ακουστεί: μπορεί να είναι η ποιότητά του, η ιστορική του σημασία, η επιδραστικότητά του κλπ. Το ντεμπούτο των Eagulls αξίζει να ακουστεί σαν παράδειγμα προς αποφυγή. Και για να μην κουράζω περισσότερο τους αναγνώστες, προσπάθησα να κωδικοποιήσω παρακάτω τους λόγους.Έχουμε και λέμε λοιπόν:
- Όταν έχεις πολλά κομμάτια πανομοιότυπα, δεν τα βάζεις το ένα μετά το άλλο, εκτός αν το συγκρότημά σου ονομάζεται Ramones, οπότε δεν έχει σημασία! Οι Eagulls πέφτουν συχνά-πυκνά στην παγίδα π.χ. ξεκινούν τον δίσκο με το Nerve Endings, το οποίο ακολουθεί το παρόμοιο Hollow Visions. Αλλά το πρόβλημα είναι στην πραγματικότητα ευρύτερο: άλλο πράγμα είναι η ομοιομορφία στο μουσικό ύφος και άλλο να παίζεις το ίδιο κομμάτι σε παραλλαγή. Οι Eagulls επιδίδονται στο δεύτερο!
- Η συνεχής επανάληψη του τίτλου ενός τραγουδιού με μονότονη φωνή δεν ονομάζεται ρεφραίν.
- Η φιλία είναι σημαντικό πράγμα, όμως υπάρχουν και όρια σε όσα θα κάνεις για τους φίλους σου. Εδώ, ένας φίλος των Eagulls επιχειρεί να παίξει ντραμς. Αν οι υπόλοιποι τον αγαπούσαν πραγματικά, θα έπρεπε να του υποδείξουν κάποια εναλλακτική καριέρα (π.χ. τυμπανιστής σε γαλέρα μοιάζει να του ταιριάζει αρκετά).
- Οι Eagulls είναι σαφώς επηρεασμένοι από το Βρετανικο punk και post punk (κυρίως) π.χ. από τους Wire στο Pink Flag, τους Joy Division, όταν ακόμη τους έλεγαν Warsaw και διάφορα άλλα εξαιρετικά σχήματα, για την μουσική των οποίων χρησιμοποιείτο κατά καιρούς ο χαρακτηρισμός “One Chord Wonders”. Δυστυχώς οι Eagulls έδωσαν βάση στο “One Chord”, ενώ έπρεπε να δώσουν βάση στο “Wonders”.
- Θες να δώσεις στους στίχους σου έναν προβληματισμό κοινωνικό, πολιτικό κλπ: δεν επαρκεί η εκφορά τους με δραματικό τόνο ούτε η ελεγχόμενη απογοήτευση/ελαφρά γκρίνια. Θέλεις κάτι δυνατότερο: πολλά από τα συγκροτήματα που επηρέασαν του Eagulls θα ήταν ένας άριστος οδηγός. Θα μπορούσε βέβαια να μου αντιτείνει κάποιος ότι εν έτει 2014 δεν μπορείς να αναμένεις από τους όποιους Eagulls να ηχούν όπως τα συγκροτήματα που τους επηρέασαν. Οι συνθήκες έχουν αλλάξει από τότε. Και θα είχε δίκιο: σήμερα δεν έχουμε ούτε οικονομική κρίση, ούτε πολέμους, ούτε ανεργία, ούτε ένα παντελώς κατεστραμένο περιβάλλον ούτε τους ναζί στους δρόμους και στα κοινοβούλια. Σήμερα όλα πάνε υπέροχά, οπότε, τι να βρει να τραγουδήσει και ο καημένος ο νεαρός punk;
Με δύο λόγια: οι Eagulls φαίνονται να έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Αυτό που δεν έχουν (ή δεν δείχνουν να έχουν) είναι νεύρο, ταλέντο και χαρακτήρα. Φυσικά αυτό που ακούμε εμείς είναι πιθανότατα το αποτέλεσμα απανωτών καταστροφών που μπορεί να προκάλεσε η παραγωγή, το management και οι γνωστοί ανόητοι του Βρετανικού Μουσικού Τύπου. Δυστυχώς όμως, αυτό έχουμε στα χέρια μας και με βάση αυτό κρίνουμε. Για να κάνω μια ποδοσφαιρική παραβολή: Αν οι Eagulls ήταν ποδοσφαιρική ομάδα, δεν θα ήταν η Leeds United (η ομάδα της πολης τους). Θα ήταν κάποια ομάδα Γ’ Εθνικής Σκωτίας: συμπαθείς ξυλοκόποι που παίζουν ποδόσφαιρο σαν ράγκμπυ. Αν είσαι fan του ποδοσφαίρου, δεν μπορείς να τους παρακολουθήσεις ούτε για τρία λεπτά!
3,5/10
Παναγιώτης Γαβρίλης
