O Anthony Gonzalez εδώ και 15 χρόνια μας ταξιδεύει με τη φωτισμένη από νέον μουσική του κάψουλα σε ηχοδρόμια που παντρεύουν την αισθητική των 80s με σημερινές φόρμες, κυρίως της ηλεκτρονικής μουσικής. Οι δύο τελευταίες απόπειρές του ήταν και οι καλύτερες. Η εκπληκτική, αθώα, κρυστάλλινη ποπ του Saturdays=Youth και το μεγαλειώδες, επικό Hurry Up, We’re Dreaming είναι λαμπρές αποδείξεις ότι η ανακύκλωση συχνά μπορεί να είναι ακόμη και πρωτοποριακή.

Ο Gonzalez είναι λάτρης της 80s κουλτούρας. Πιθανόν να την αντιμετωπίζει ως ένα ονειρικό τοπίο όπου συμπλέκονται οι αναμνήσεις με την καλπάζουσα παιδική φαντασία, ως την ιδεατή χρονική περίοδο, όπου όλα φαίνονται μεγάλα, φωτεινά και εντυπωσιακά. Μέχρι σήμερα, όμως, την χειριζόταν δημιουργικά, βρίσκοντας τρόπο να δημιουργεί ένα υβρίδιο σύγχρονων ήχων με την, κυρίως, synth pop πλευρά των 80s. Στο Junk μεταμφιέζεται σε 80s καλλιτέχνη που ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει δίσκο στα …80s! Η επιλογή του αυτή αποδεικνύεται εξαιρετικά ριψοκίνδυνη, γιατί, αν και σε αρκετές περιπτώσεις το πείραμα λειτουργεί, σε πολλές άλλες τα κομμάτια ακούγονται ως καρικατούρες, ή ακόμη χειρότερα, θα μπορούσαν να καταταγούν σε αυτό που υπαγορεύει ο τίτλος.

Ας ξεκινήσουμε με τη δεύτερη κατηγορία. Όταν ξεκίνησε το ανεκδιήγητο For the Kids, θυμήθηκα μπαλάντες τύπου Glenn Medeiros που περιμέναμε σε γυμνασιακές χοροεσπερίδες, μήπως και θωπεύσουμε κάποια καλλίπυγο συμμαθήτριά μας (το λιγωμένο σαξόφωνο τα σπάει). O Elton John θα σκότωνε για την κυριότητα των πνευματικών δικαιωμάτων του Atlantique Sud, και οι Scorpions θα ζήλευαν γιατί γράφτηκε κομμάτι που μπορεί να προκαλέσει το άναμμα μεγαλύτερου αριθμού αναπτήρων. Την ίδια αίσθηση cheesy κομματιού 80s δίνει και το Tension, ενώ αδυνατώ να κατανοήσω το λόγο ύπαρξης του Moon Crystal, ενός κομματιού που θύμισε τηλεοπτικό soundtrack τύπου The Love Boat, κυρίως γιατί αποτελεί πιστή αντιγραφή-καρικατούρα του συγκεκριμένου ήχου. Στην ίδια κατηγορία τοποθετώ το Road Blaster και κάποιος μπορεί να εξηγήσει στον Gonzalez ότι αυτό που έγραψε το έκαναν πολύ καλύτερα οι Blow Monkeys και οι Swing Out Sister. Δυστυχώς, ούτε η συμμετοχή του Beck μπορεί να γλιτώσει το Time Wind από το υπερβολικό λούστρο φτήνιας που θυμίζει απελπιστικά σοβαρό κομμάτι του Jason Donovan.

Ευτυχώς όμως ο δίσκος περιέχει κι άλλα πράγματα, ειδάλλως θα μιλούσαμε για τη φούσκα της χρονιάς. Το Do it, Try it είναι τυπικό, ονειρικό Μ83 κομμάτι, με τις γνωστές, χορταστικές synth γραμμές. Αποτελεί, θα έλεγε κάποιος, το Midnight City του παρόντος δίσκου, χωρίς όμως τη φιλοδοξία του single από το προηγούμενο άλμπουμ του σχήματος. Αν αφαιρέσει κανείς το αχρείαστο solo του Steve Vai, το Go! είναι μια ακόμη περίπτωση αξιόλογου single που θυμίζει Pet Shop Boys και Beloved, εκεί στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ΄90. Ενδιαφέρουσα και η κομψή, μινιμαλιστική ποπ του Bibi the Dog και η τυπική synth pop του Laser Gun. Για τους παλιούς φίλους του καλλιτέχνη, το Sunday Night 1987 αποτελεί δείγμα ότι δεν έχει χάσει το touch του. 80s χωρίς να είναι 80s, μια μπαλάντα που ρέει αβίαστα προκαλώντας νοσταλγικά συναισθήματα του ανεκπλήρωτου. Του συναισθήματος, δηλαδή, που σου αφήνει γενικά η ακρόαση του Junk. Από έναν μάστορα του επιπέδου του Anthony Gonzalez, είχαμε περισσότερες απαιτήσεις από την απλή, τεμπέλικη αναπαραγωγή (σε πολλά σημεία του δίσκου) της χειρότερης, ίσως, μουσικής που μας προσέφερε η δεκαετία του ’80. Λίαν επεικώς…

5,5/10