Οι Playground Theory ανήκουν στις αξιοπρόσεκτες περιπτώσεις συγκροτημάτων της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής. Ακολουθούν σταθερά το δικό τους pop όραμα, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς να επιζητούν εναγωνίως την δημοσιότητα, αντιθέτως θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε ακριβοθώρητους αφού εμφανίζονται αραιά, με τις δουλειές τους να είναι πάντοτε ιδιαίτερα φροντισμένες. Τέσσερα χρόνια λοιπόν μετά το Connect The Dots (το είχαμε παρουσιάσει εδώ) επανέρχονται με το νέο πόνημα τους, το Tears Go Upwards.

Ακούγοντας το τρίτο studio άλμπουμ του σχήματος, εύκολα διαπιστώνεις ότι το μουσικό τους προφίλ δεν έχει μεταβληθεί σε σχέση με τους προκατόχους του, προστίθενται όμως κάποιες νέες ψηφίδες στο ηχητικό τους παζλ. Oι συνθέσεις κι εδώ βασίζονται στις μελωδίες των synths και στην πλειοψηφία τους είναι mid tempo. Το κυριότερο είναι πως οι ηχογραφήσεις που περιλαμβάνονται στο δίσκο κινούνται όλες σε ψηλό επίπεδο. Για παράδειγμα τα Papers Words, Woman Outside και Escape the Night είναι από τα κομμάτια που δεν περνάνε απαρατήρητα από τον εκάστοτε ακροατή. Μια άλλη πτυχή του άλμπουμ έχει να κάνει με το γεγονός πως μια μεγάλη μερίδα των συνθέσεων χαρακτηρίζεται από μια εσωστρεφή διάθεση, όχι όμως απαραίτητα μελαγχολική (ενδεικτικά παραθέτουμε τα Circle, Sleep and Repeat και Lull). Υπάρχουν επίσης και αυτή τη φορά στιγμές που μπορούμε να αναγνωρίσουμε ελληνικά ηχοχρώματα έστω και υπογείως (Cat Feelings, Belonging). Μάλλον καθόλου τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί η ύπαρξη κι εδώ μιας διασκευής σε παραδοσιακό τραγούδι, το Το Λιμάνι (The Haven), η ρίζα του οποίου εντοπίζεται στη Ζάκυνθο, όπως ακριβώς δηλαδή και του Prison Song (Φυλακίσια) που υπήρχε στην προηγούμενη κυκλοφορία τους.

Το Tears Go Upwards διαθέτει συνοχή και σωστή ροή (θα μπορούσε μόνο να έχει ελαφρώς μικρότερη διάρκεια κατά ένα ή δυο κομμάτια) και παρότι δεν χαρακτηρίζεται από εξάρσεις, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί υποτονικό. Οι ερμηνείες της Μάρσιας Ισραηλίδη είναι πραγματικά αψεγάδιαστες, τόσο φωνητικά όσο και στο κομμάτι της προφοράς, επιβεβαιώνοντας και στην παρούσα περίπτωση πως αποτελεί ένα από τα ατού της μπάντας (παρεμπιπτόντως, θα σας προτείναμε να αναζητήσετε και τις συνεργασίες της με τον παραγωγό ηλεκτρονικής μουσικής Fading Soul). Γενικότερα, παρότι, όπως προαναφέραμε, οι Playground Theory δεν έχουν πυκνή συναυλιακή παρουσία, εμφανίζονται ως ένα δεμένο και λειτουργικό σύνολο, τουλάχιστον στο στούντιο. Τέλος, με χαρά παρατηρήσαμε στα credits το όνομα του Διαμαντή Καζούρη, τον οποίο οι περισσότεροι γνωρίσαμε στα 90s ως κιθαρίστα των σπουδαίων Make Believe.

7/10