Η κυκλοφορία δυο δίσκων μέσα σε μία χρονιά από κάποιον καλλιτέχνη ή συγκρότημα είναι κάτι ασυνήθιστο για την εγχώρια δισκογραφία. Πλέον είναι σπάνιο και στη διεθνή δισκογραφία, αφού η εποχή των Use Your Illusion Ι & II ή έστω των Mezmerize και Hypnotize μοιάζει να έχει περάσει ανεπιστρεπτί (αν και υπάρχει ακόμα ο Neil Young και μουσικοί όπως ο Ty Segall που το έχουν κάνει συνήθεια). Οι Jane Doe, για να επιστρέψουμε στα καθ’ ημάς, το τόλμησαν αφού μετά το Revolution Diaries (διαβάστε εδώ την άποψη μας για αυτό) που κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες επανήλθαν τώρα με το Recipes for Refugees, με τη διαφορά ότι το πρώτο κυκλοφόρησε σε φυσική μορφή ενώ το δεύτερο διατίθεται μόνο ψηφιακά για καθαρά οικονομικούς λόγους όπως είχαν εξηγήσει στη συνέντευξη που είχαν δώσει μέσα στο καλοκαίρι στο Soundgaze. Εξίσου τολμηροί είχαν παρουσιαστεί και πέρσι κυκλοφορώντας ένα δίσκο με 15 κομμάτια εμπνευσμένα από αντίστοιχα λογοτεχνικά βιβλία (The Enormous Head of King Splendid).
Μια ακρόαση αρκεί για να διαπιστώσει κάποιος ότι το βασικό χαρακτηριστικό του Recipes for Refugees είναι ότι τα τραγούδια που το αποτελούν διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους. Για παράδειγμα το εναρκτήριο What Took You So Long? φλερτάρει με την ηλεκτρονική μουσική ενώ το Corto Maltese που το διαδέχεται είναι ένα «στεγνό» garage που ακολουθεί τη μοντέρνα σχολή των Black Angels. Αντίστοιχα, τα χαμηλών τόνων Almost A Love Story και Confession συνυπάρχουν με τις μανιασμένες surf κιθάρες του Ordinary People (στη δεύτερη «γκαραζιάρικη» σύνθεση του άλμπουμ). Το μελωδικό Jenna Jameson Has Left The Building, από την άλλη, διαθέτει τον πιο ευφάνταστο τίτλο που έχουμε δει σε ελληνικό τραγούδι τα τελευταία χρόνια, αντάξιο των τίτλων των κομματιών των Mogwai! Παιχνιδιάρικος και ο τίτλος του I’m A Pussy, I’m A Riot το οποίο χτίζεται πάνω σε country κιθάρες. Οι ακουστικές κιθάρες και ο αμερικάνικος ήχος κυριαρχούν και στα Lonely Days Are Gone και Dogs In A Graveyard, όμως στο Let Me In που παρεμβάλλεται η ατμόσφαιρα θυμίζει ξεκάθαρα dream pop με ταιριαστά βεβαίως τα γυναικεία φωνητικά.
Θα ήταν άδικο να συγκρίνουμε τα δυο άλμπουμ (Revolution Diaries και Recipes for Refugees) καθότι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους και με διαφορετική προσέγγιση από την μπάντα (άλλωστε αυτός ήταν ο λόγος που κυκλοφόρησαν ξεχωριστά). Το Revolution Diaries κουβαλούσε μια ένταση, ένα αίσθημα επείγοντος και μια κοινή αισθητική μεταξύ των τραγουδιών. Από την άλλη στο Recipes for Refugees μπορεί να λείπει η ομοιογένεια ωστόσο διαθέτει μια ποικιλομορφία στις συνθέσεις και μια εσωστρέφεια που το κάνει ιδιαίτερο. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα καλό άλμπουμ οι συνθέσεις του οποίου έχουν λόγο ύπαρξης έστω κι αν είναι τόσο ετερόκλητες μεταξύ τους.
6,5/10
