The Fuzztones – Lysergic Emanations (ABC Records, ABC LP 4, 1985)
Το γκρουπ του ταλαντούχου, χαρισματικού, αν και ενίοτε εκνευριστικά εγωπαθούς Rudi Protrudi γνώρισε μεγάλη επιτυχία, εξαιτίας της εκρηκτικής σκηνικής του παρουσίας αλλά και της μουσικής του, ενός μίγματος εξαιρετικών διασκευών, επιλεγμένων από ίδιο τον Protrudi και δικών τους αντίστοιχα πρωτοτύπων συνθέσεων. Το Lysergic Emanations που πρωτοκυκλοφόρησε το 1985 με δέκα κομμάτια και ένα χρόνο αργότερα με δώδεκα, είναι απλώς ένας από τους καλύτερους garage δίσκους όλων των εποχών. Περιέχει πασίγνωστες δικές τους συνθέσεις όπως τα She’ s wicked, Ward 81 (ένα psych garage αριστούργημα), αλλά και φοβερές διασκευές όπως τα 1-2-5 (The Haunted), Strychnine και Cinderella (αμφότερα των Sonics), το ασύλληπτο Journey To Tyme (Kenny & The Casuals) και όχι μόνο. Στην πραγματικότητα, αν κάτι πρέπει να πιστωθεί στους Fuzztones (στον Protrudi ειδικότερα, που είναι και το μόνο στην πραγματικότητα σταθερό μέλος διαχρονικά) είναι ακριβώς η ικανότητα να επιλέγουν φοβερά κομμάτια για να διασκευάσουν, κάνοντάς τα δικά τους. Η ποιότητα των διασκευών αυτών σε συνδυασμό με την δημοφιλία του γκρουπ βοήθησε στο να γίνουν γνωστά πολλά χαμένα διαμάντια του garage. Η αλήθεια είναι όμως ότι αυτό είναι ένα μόνο από τα πολλά για τα οποία οι Fuzztones έχουν να περηφανεύονται. Απλούστατα, δύσκολα μπορεί να μιλήσει κανείς για garage rock χωρίς να μιλήσει για αυτούς. Πολύ καλό και το mini LP τους Leave Your Mind At Home (Midnight Records MIRLP 105, 1984), αλλά και το πιο ψυχεδελικών κατευθύνσεων LP Braindrops (Music Maniac Records MMLP 044, 1991).
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
The Gravedigger V – All Black And Hairy (Voxx Records VXS 200.025,1984)
Βασισμένοι στα απάνθρωπα ουρλιαχτά του (κάτι σαν) τραγουδιστή Leighton και τον ξερό ήχο του fuzz, οι Gravedigger V, αφού έφτιαξαν τον τρομερό αυτό δίσκο, επέστρεψαν στη σπηλιά τους για να μην εμφανιστούν ποτέ ξανά. Λίγη σημασία έχει ότι οι πλέον σημαντικές στιγμές είναι διασκευές όπως το All Black Αnd Ηairy (Screaming Lord Sutch – τι ασύλληπτο ανθρωποειδές!), Searchin’ (Omen), Don’t Τread Οn Μe (Kit & The Outlaws). Τα τραγούδια αυτά στα χέρια των Gravedigger V ηχούν ακόμη πιο ωμά από τα ούτως ή άλλως πρωτόγονα πρωτότυπα. Δυστυχώς οι Gravedigger V διαλύθηκαν πριν την κυκλοφορία του δίσκου. Ο Leighton αμέσως μετά την διάλυσή τους σχημάτισε μαζί με τον κιθαρίστα του γκρουπ Ted Friedman τους Morlocks, oι οποίοι, απίστευτο και όμως αληθινό, όταν ξεκίνησαν ακόμη πιο πρωτόγονοι (δηλαδή για πραγματικά γερά νεύρα).
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
The Lyres –On Fyre (Ace Of Hearts Records AHS 10005, 1984)
Το συγκρότημα του οργανίστα και τραγουδιστή Jeff Conolly, γνωστού και ως Monoman, ενός από τους πρωτοπόρους της αναβίωσης με το προηγούμενο σχήμα του, τους DMZ, αλλά και μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες φιγούρες της όλης σκηνής, με τον δίσκο αυτό μας δίνει ένα εξαιρετικό δείγμα του ήχου του: punk ενέργεια ανακατεμένη με groove, χαρακτηρίζουν αυτή την διασκεδαστική ηχογράφηση, η οποία «πατάει» γερά στα 60s (ακούμε για παράδειγμα διασκευές των Love Me Till The Sun Shines και Tired Of Waiting των Kinks), κατορθώνει όμως να ακούγεται και σύγχρονη, μακριά από στείρες απομιμήσεις. Οι πρωτότυπες συνθέσεις όμως του συγκροτήματος είναι αυτές που κλέβουν την παράσταση. Aκούστε το απολύτως κλασικό, ανεβαστικό μέχρι εκεί που δεν παίρνει Help You Ann, αλλά και τα Don’t Give It Up Now και I Really Want You Right Now και θα καταλάβετε τι εννοώ. Να σημειώσουμε για την ιστορία ότι αρκετά από τα κομμάτια του δίσκου είχαν κυκλοφορήσει προηγούμενα σε singles. Πολύ καλό τέλος, είναι και το επόμενο LP τους Lyres (Ace Of Hearts Records AHS 10015, 1986).
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
The Miracle Workers – Inside Out (Voxx Records VXS 200.031,1985)
Συνεχίζοντας την κληρονομιά των συγκροτημάτων της ευρύτερης περιοχής του Northwest όπως οι Sonics και οι Wailers, οι Miracle Workers ηχογράφησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του ‘80, ο οποίος συνδυάζει πιο μελωδικές στιγμές όπως το γνωστό Love Ηas Νo Τime και το Hey Little Bird (διασκευή του κλασικού τραγουδιού των Barbarians), την επιρροή των Seeds (προφανής στο ομότιτλο τραγούδι), με ορμητικά κομμάτια, όπως το Go Now, που την εποχή που πρωτοκυκλοφόρησε ο δίσκος παίζοταν ακόμη και από punk rock ραδιοσταθμούς, και το Already Gone.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
The Music Machine – Turn On The Music Machine (OSR LPM 5015, 1966)
Με ηγέτη τον χαρισματικό συνθέτη και τραγουδιστή Sean Bonniwell, ντυμένοι πάντοτε στα μαύρα, οι Music Machine ξεπερνούσαν τα στενά όρια του garage rock, εισάγοντας στην μουσική τους πολλά ψυχεδελικά στοιχεία. Το πρώτο τους άλμπουμ Turn On The Music Machine περιλαμβάνει το επιτυχημενο single Talk Talk, αλλά και μία σειρά από πραγματικά πρωτότυπες στην σύλληψη συνθέσεις του Bonniwell, μεταξύ των οποίων τα T.R.O.U.B.L.E., Masculine Intuition και People Ιn Μe, που αργότερα θα επηρεάσουν σημαντικά όλη τη σκηνή της αναβίωσης των 60’s. Το Turn On The Music Machine όμως, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, αποτελεί έναν δίσκο του οποίου η αξία ξεπερνά τα λιγότερο ή περισσότερο στενά όρια του garage.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
The Nomads - Where The Wolf Bane Blooms (1983)
Οι Σουηδοί Nomads, προφανώς λόγω του σκληρού κιθαριστικού τους ήχου, που τους έχει κάνει αγαπητούς σε κοινό ευρύτερο του σκληρού πυρήνα του garage, έχουν κατηγορηθεί από κάποιους έως και ότι ηχούν σαν heavy metal. Πρόκειται περί τεράστιας ανοησίας προφανώς, ιδιαίτερα όταν το ντεμπούτο τους το mini LP Where The Wolf Bane Blooms, περιέχει μεταξύ άλλων το αληθινό garage αριστούργημα Lowdown Shakin' Chills και εξαιρετικές διασκευές, όπως το I'm 5 Years Ahead Of My Time των Third Bardo σε μία από τις καλύτερες εκτελέσεις του. Φυσικά πολλές (οι περισσότερες, στην πραγματικότητα) ηχογραφήσεις τους είναι άξιες προσοχής, με πρώτες το αμέσως επόμενο mini LP τους Temptation Pays Double (Amigo AMMP 304,1984) και το LP Hardware (Amigo AMLP 2010, 1987), ενώ επί σκηνής “σκοτώνουν”.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
The Outsiders – The Outsiders (Relax 30.007, 1967)
Τι μπορεί να πρωτοπεί κανείς για τους Outsiders; To Oλλανδικό γκρουπ των Wally Tax (φωνητικά/ρυθμική κιθάρα) και Ronnie Splinters (lead κιθάρα) ήταν μέλος της πολύ ενδιαφέρουσας τοπικής σκηνής της εποχής για την οποία μάλιστα χρησιμοποιείται ο όρος Nederbeat. Η μουσική τους ορθώς χαρακτηρίζεται garage, ίσως όμως ο όρος να είναι περιοριστικός για αυτό το ιδιαίτερο μίγμα blues, pop, folk αλλά και ψυχεδέλειας, που οδήγησε στο να χαρακτηριστούν ως το καλύτερο rock συγκρότημα από μη αγγλόγωνη χώρα, με την φήμη ενός εξαιρετικού όσο και εκρηκτικού live act να τους ακολουθεί. Υπήρξαν δημοφιλέστατοι στην χώρα τους, αλλά και αργότερα, μεταξύ των μουσικών της αναβίωσης (μάλιστα είχε κυκλοφορήσει το 1994 ένα πολύ ενδιαφέρον tribute σε αυτούς με τίτλο Misfit – A Tribute To The Outsiders, όπου συμμετέχουν συγκροτήματα όπως οι Morlocks, οι Tell-Tale Hearts, οι Monomen, οι Ultra 5 και οι Thanes), αλλά και νεώτερων καλλιτεχνών όπως οι Mr Airplane Man. Οι Outsiders έχουν ηχογραφήσει, ξεκινώντας από το 1965, εξαιρετικά singles από κάθε άποψη. Στην λίστα μας φιλοξενούμε το θαυμάσιο ντεμπούτο τους, η πρώτη πλευρά του οποίου είναι ζωντανά ηχογραφημένη. Ο δίσκος αυτός, που συνδυάζει τον ωμό ήχο με τις εξαιρετικές μελωδικές συλλήψεις, είναι πολύ καλός στο σύνολό του, αξίζει να ακούσετε όμως τα Filthy Rich, If You Don’t Treat Me Right και Won’t You Listen. Eξαιρετικό και το ψυχεδελικό έως και αβανγκαρντίστικο C.Q. (Polydor 236 803,1968) που όμως περιέχει και τον πρώιμο punk δυναμίτη Misfit.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
The Pandoras – It’ s About Time (Voxx Records VXS 200.021, 1984)
Ίσως το πρώτο γυναικείο σχήμα της αναβίωσης και σίγουρα το καλύτερο (μαζί με τις Brood), οι Pandoras, πυρήνας των οποίων ήταν η πρόωρα χαμένη (1991) τραγουδίστρια, κιθαρίστρια και συνθέτης Paula Pierce, πρόλαβαν να ηχογραφήσουν μόλις δύο LPs, το It’ s About Time και το σχεδόν ισάξιο αν και παραγνωρισμένο Stop Pretending (Rhino Records RNLP 70857, 1986). To It’ s About Time που προκρίθηκε για την παρούσα λίστα είναι από κάθε άποψη ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, βασισμένο στις πολύ καλές πρωτότυπες συνθέσεις της Pierce, όπως το Ιt’s About Time και το Haunted Beach Party (σχεδόν κανένα κομμάτι πάντως υστερεί) , ενώ εντύπωση προκαλεί το πρωτόγονο ηχητικό αποτέλεσμα κάποιων από τις ηχογραφήσεις (π.χ. η φοβερή διασκευή, μόνη του δίσκου, στο High On A Cloud των Traits). Δεν θα ήταν επομένως υπερβολή να πούμε ότι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι από τους πλέον αξιόλογους της αναβίωσης του ήχου των ‘60s.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Paul Revere & The Raiders – Just Like Us (Columbia CS 9251, 1966)
Το συγκεκριμένο συγκρότημα γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60, αρχής γενομένης από το hit single αυτού του δίσκου, το Just Like Me. Τι δουλειά έχουν, θα αναρωτηθείτε σε αυτό τον κατάλογο; Δεν έχετε παρά να ακούσετε το προαναφερόμενο κομμάτι και το Steppin’ Out, τυπικά δείγματα και τα δύο του πρώιμου punk ήχου των 60’s, για να λάβετε επαρκή απάντηση. Εμπορικοί σίγουρα, αλλά συγχρόνως επιδραστικότατοι, οι Paul Revere & The Raiders είναι ένα συγκρότημα που απλώς δεν μπορεί να αγνοηθεί.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Plan 9 – Dealing With The Dead (Midinight Records MIRLP 103, 1984)
Οι Plan 9 από το Rhode Island κατόρθωσαν το ακατόρθωτο, δηλαδή να παίξουν garage rock με οκταμελή σύνθεση (τέσερις και συχνά πέντε κιθάρες), κάτι που βεβαίως αποδοκίμαζαν τότε οι γνωστοί πιουρίστες, παρομοιάζοντάς τους με τους Grateful Dead. Σίγουρα οι Plan 9 δώσανε μία πιο νεωτεριστική (heavy την χαρακτηρίζει ο Timothy Gassen στο Knights Of Fuzz) προσέγγιση στο είδος, αλλά καμμία σχέση δεν είχαν με hippies ή οτιδήποτε συναφές. Αντίθετα σφραγισμένο με μία ιδιότυπη, σκοτεινή ατμόσφαιρα το psych garage που παίζουν σε αυτό τον τρίτο δίσκο τους «σκοτώνει», αρκεί και μόνο να ακούσετε το αριστουργηματικό White Women. Κρίμα που οι μετέπειτα κυκλοφορίες τους ήταν άνισες έως κακές. Πολύ καλό είναι και το πρώτο mini LP τους Frustration, (Voxx Records VXS 200.007, 1982).
...συνεχίζεται!!
Παναγιώτης Γαβρίλης
