Βράδυ της Κυριακής, περπατώ στον Βοτανικό, κατευθυνόμενος προς το χώρο του Baumstrasse με κάτι παραπάνω από ανοιξιάτικη διάθεση. Η αποψινή συναυλία έμελλε να συμπληρώσει το «παζλ στον αέρα»: έχοντας ακούσει πολύ τον Κ. Βήτα στο παρελθόν, τώρα είχα πλέον την ευκαιρία να δω και μια συναυλία του Μιχάλη Δέλτα.
Όταν βρέθηκα στον χώρο αναμονής, αμέσως αντιλήφθηκα ότι η ανταπόκριση του κόσμου ήταν θερμή. Χάζευα λίγο το merch όταν μας ανακοίνωσαν ότι μπορούμε να ανέβουμε στον πάνω όροφο, όπου και θα γινόταν η συναυλία, ένα χώρο που είναι φτιαγμένος μάλλον για θεατρικές παραστάσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει κάτι που λειτουργεί ανασταλτικά στη επιτυχημένη διεξαγωγή μιας συναυλίας.
Ο κόσμος πήρε αμέσως την θέση του περιμετρικά της σκηνής περιμένοντας τον Μιχάλη Δέλτα να πάρει την δική του θέση στο κέντρο. Όπως φάνηκε ο Μιχάλης Δέλτα δεν θα ήταν μόνος του σε αυτή την συναυλία,. Η είσοδος έγινε και αντί για ένα άτομο στο χώρο μπήκανε επτά: εκτός από τον Μιχάλη Δέλτα, θέση στη σκηνή πήραν θεση οι Άγγελος Πολυχρόνου στα τύμπανα/κρουστά, ο Δημήτρης Κουζής στο βιολί, η Ράνια Ζέττα στη βιόλα, ο Σταύρος Παργινός στο τσέλο, ο Γιώργος Κονής στο πιάνο και ο Hior Chronik ως Video Artist, που είχε επιμεληθεί το οπτικό υλικό που θα συνόδευε την μουσική. Η ομάδα των μουσικών εντυπωσιακή, όπως και το δέσιμο και η ενορχήστρωσή τους, που μας επιφύλασσαν πολλές ευχάριστες εκπλήξεις, φανερώνοντας όχι μόνο την ποιότητα της παραγωγής αλλά και την όρεξη, την ανάγκη των συντελεστών της συναυλίας να αποδώσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τη μουσική του Μιχάλη Δέλτα.
Η συναυλία ξεκίνησε με τον Μιχάλη Δέλτα και το συγκρότημά του να παίζουν το ορχηστρικό Einstein’s Dream από το Forbidden Poetry του 2006 για να περάσουν χωρίς καμία καθυστέρηση στο πρώτο κομμάτι από τον δίσκο Life is Now (για τον οποίο σας ήδη έχουμε γράψει), το Turned into Light . Μετά το τέλος του κομματιού ο Μιχάλης Δέλτα πήρε το μικρόφωνο, μας καλωσόρισε, χαιρέτησε και την ιδιαίτερη καλεσμένη του Τάνια Τσανακλίδου και άρχισε να μας εξηγεί την αφορμή με την οποία άρχισε να γράφει αυτό τον δίσκο, ο οποίος ολοκληρώθηκε μετά από τρία ολόκληρα χρόνια δουλειάς. Ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο να βλέπεις ένα τόσο άμεσο και προσιτό καλλιτέχνη που μπορεί τόσο με τη μουσική του αλλά και με τον λόγο του να σου περάσει αυτά που νιώθει.
Την σκυτάλη πήρε το Rising Cities και το How Εasy Ιs Τo Fly στο οποίο είδαμε τον Μιχάλη και στο ρόλο του τραγουδιστή, όπου ουσιαστικά προσθέτει με τα φωνητικά αυτό που λείπει από την πολύ μελαγχολική και νοσταλγική μελωδία του κομματιού .
Τα κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο με μικρές ανάπαυλες κατά τις οποίες ο Μιχάλης διάβαζε κείμενα από την συλλογή του «Το Φως των Λέξεων» που κυκλοφόρησε στις 24/03 από τις Εκδόσεις ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ.
Αν και η πορεία της συναυλίας έδωσε αρχικά την εντύπωση ότι τα κομμάτια παίζονται με αυστηρή σειρά, όπως είναι στον δίσκο (τα έχω μάθει απ’ έξω μετά από τόσα ακούσματα!), ο Μιχάλης μας επιφύλασσε πολύ ευχάριστες εκπλήξεις αφού επέλεξε να παίξει ακόμα δύο κομμάτια από το Forbidden Poetry, το Start from Scratch και το The Light Οf the Day, που πραγματικά ήταν άψογο.
Κάπου σε αυτό το σημείο και αφού έχουν ήδη περάσει τα Ubha Line, Late Νight Ρeople, Walking Αround Spree και το ομώνυμο Life is Now, έφτασε η ώρα για τα δύο πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου, το συγκλονιστικό With My Whole Being με την υπέροχη κλιμάκωση και το The Strongest Light. Εκεί νόμισα ότι μπορεί και να τελείωνε η συναυλία, μιας και είχε μείνει μόνο το Snow in Berlin, είχα όμως κάνει ευτυχώς λάθος. Ο Μιχάλης επέλεξε να παρουσιάσει δύο κομμάτια από την εξίσου καινούργια, διαφορετικού όμως ύφους κυκλοφορία του, το Inner City Lights.
Η συναυλία συνεχιζόταν, το χειροκρότημα μετά από κάθε κομμάτι ήταν όλο και πιο έντονο και δυνάμωσε ακόμη περισσότερο όταν ο Μιχάλης κάλεσε στη σκηνή την Τάνια Τσανακλίδου, δίνοντας της το μικρόφωνο για να τραγουδήσει. Παρ’όλο που η ίδια έκανε κάποια νάζια προβάλοντας μια μικρή αντίσταση, τελικά μας χάρισε μια πολύ καλή εκτέλεση του κομματιού στο οποίο έχουν συνεργαστεί οι δύο τους, Μια Αγάπη Μικρή από τον δίσκο To Χρώμα της Ημέρας του 2001, με το κοινό να τραγουδά και να χειροκροτά ρυθμικά, όσο η Τάνια και ο Μιχάλης χόρευαν σαν μικρά παιδιά.
Το κομμάτι τελείωσε αλλά όχι και οι εκπλήξεις. Με αφορμή τα γενέθλια της Τάνιας έκανε την είσοδο της στη σκηνή μια τούρτα και όλοι μαζί, κοινό και καλλιτέχνες τραγουδήσαμε το γνωστό τραγούδι. Η συναυλία πλέον φαινόταν να φτάνει στο τέλος με το κοινό να ζητάει encore. Ο Μιχάλης Δέλτα μας χάρισε ακόμη μια εκτέλεση του With My Whole Being που με διαφορά είναι το καλύτερο του δίσκου και ένα από τα πιο έντονα κομμάτια μαζί με το Freedom που έχω ακούσει ποτέ από τον ίδιο στο σύνολο της δισκογραφίας του.
Η βραδιά τελείωσε και με βρήκε λίγο πιο αισιόδοξο απ’ ότι ήμουν νωρίτερα. Είναι αυτές οι συναυλίες και αυτοί οι μουσικοί που μας δίνουν ώθηση και δύναμη για να αντιμετωπίσουμε την επόμενη μέρα.
Η ζωή είναι τώρα, το ίδιο και ο Μιχάλης Δέλτα.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής
