Η επιστροφή πάντα είναι δύσκολη, η προσαρμογή ακόμη δυσκολότερη. Το καλοκαίρι για ακόμη μια φορά τελειώνει και αργοσβήνει σαν ξεχασμένο τσιγάρο. Ο κόσμος βιώνει το σοκ της επανένταξης και υπάρχει μια γενική άρνηση και η θέληση για να ζήσουνε λίγες ακόμα μέρες ξεγνοιασιάς στις γειτονιές της πρωτεύουσας είναι έντονη. Κάπου εδώ τελειώνει ο μελοδραματικός πρόλογος για να πάρει την σκυτάλη η Tεχνόπολη και η συναυλία του Παύλου Παυλίδη με τους B-movies.
Η βραδιά άνοιξε και οι Σωτήρες είναι στη σκηνή. Με ένα κοινό που αδημονεί για το καθιερωμένο του ραντεβού με τον Παύλο που ξεχνιέται, οι Σωτήρες τα καταφέρανε μια χαρά. Η καινούργια μπάντα των Φώτη Σιώτα (τραγούδι-βιολί), Λευτέρη Μουμτζή (μπάσο), Βασίλη Μπαχαρίδη (τύμπανα) και Κώστα Παντέλη (κιθάρες) δώσανε μια εναλλακτική νότα στη βραδιά, με μία setlist που μεταπηδούσε από το παραδοσιακό στο πειραματικό και από εκεί στο progressive με τέτοια ευκολία, που απλά δείχνει την ποιότητα των μουσικών και καθώς και τις μουσικές τους ανησυχίες.
Η ώρα έχει φτάσει, οι πρώτες μπύρες δίνουν και παίρνουν και όλος ο κόσμος περιμένει το ίδιο ραντεβού με την ίδια αγωνία. Υπό κανονικές συνθήκες θα ανέμενε κανείς ένα πολύ καλό αλλά τυπικό και αναμενόμενο live, αφού υπάρχουν ελάχιστοι πρώταρηδες πλέον σε συναυλία του Παύλου Παυλίδη. Η συναυλία ήταν σαν να είχε χωριστεί σε θεατρικές πράξεις. Η πρώτη πράξη περιείχε πολλά κομάτια με χαμηλό tempo και έντονα συναισθήματα, με αποκορύφωμα το «Mια Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο» που, όπως όλοι στη Τεχνόπολη κατάλαβαν πήγαινε στον Θάνο Ανεστόπουλο, που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγο καιρό.
Μετά από αυτό, η σελίδα γυρίζει και το σκηνικό αλλάζει. Ο ρυθμός αρχίζει και μεταμορφώνεται και ο κόσμος να ξεμουδιάζει σιγά-σιγά και τραγουδάει πιο δυνατά, κάνοντας και τον ίδιο τον Παύλο να ανταποκρίνεται με θέρμη.
Σε κάποια στιγμή και αφού είχε παρουσιάσει τους B-Movies, όλοι οι μουσικοί μαζί με τον αυτόν αποσύρθηκαν από την σκηνή “τυπικά” για να επιστρέψουν για το καθιερωμένο encore . Η επιστροφή δεν άργησε, αυτό που άργησε ευτυχώς να ολοκληρωθεί ήταν το ίδιο το encore, το οποίο ίσως είναι από τα μεγαλύτερα που είχα την τύχη να παρακολουθήσω σε συναυλία του Παύλου Παυλίδη. Αυτή δεν ήταν η μοναδική έκπληξη αφού στο τρίτο μέρος της συναυλίας πλημμυρίσαμε από νοσταλγία, μιας και η setlist είχε μόνο κομμάτια από τους πρώτους δίσκους των Ξύλινων Σπαθιών που ειλικρινά οποιοσδήποτε παρακολουθεί χρόνια της συναυλίες του Παύλου θα σου έλεγε εν μέσω σοκ ότι ήταν ανεπανάληπτο. Στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να προβλέψει ούτε ο πιο φανατικός θαυμαστής του.
Συνολικά, μια ακόμη καταπληκτική συναυλία από έναν διαχρονικά υπέροχο καλλιτέχνη που καταφέρνει από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή να μας χαρίζει υπέροχες στιγμές και να μας γεμίζει την ψυχή με τις μελώδίες του και την φωνή του.
Κείμενο - Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής
