Δύο χρόνια και κάτι από την πρώτη εμφάνιση τους στην Ελλάδα οι Blues Pills επέστρεψαν στη χώρας μας σαφώς βελτιωμένοι και με μια frontwoman που αποδεικνύει κάθε φορά ότι το rock & roll είναι και γυναικεία υπόθεση.
Μπαίνοντας στην ευρύχωρη αίθουσα του Academy αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η απόλυτη ησυχία που επικρατούσε στο χώρο, ίσως αυτό να οφειλόταν στο ότι ήταν ακόμα νωρίς. Σε αυτή τη χαλαρή ατμόσφαιρα και ακριβώς στην προγραμματισμένη ώρα οι Αθηναίοι Riverbed ανέβηκαν στη σκηνή. Οι πρώτες νότες που ακούστηκαν ήταν αυτές του κλασικού Break On Through των Doors, καθώς το σχήμα επέλεξε να ξεκινήσει με μια διασκευή. Αυτή βέβαια δεν ήταν η μόνη διασκευή που ακούστηκε, καθώς λίγο πριν το φινάλε του set τους οι Riverbed διασκεύασαν το πασίγνωστο You Keep Me Hangin’ On των Supremes στην εκδοχή όμως των Vanilla Fudge που ηχογραφήθηκε το 1967 (την ίδια χρονιά με το κομμάτι των Doors) και χαρακτηρίζεται από την πλούσια χρήση πλήκτρων (καμία σχέση με τη διασκευή που έκανε μετά από μια 20ετία η Kim Wilde…). Από την επιλογή των διασκευών μπορείτε να φανταστείτε το μουσικό υπόβαθρο του γκρουπ. Οι Αθηναίοι παίζουν ένα μοντέρνο hard rock που όμως πατάει γερά στο ήχο του παρελθόντος. Τα δικό τους υλικό που ακούσαμε (έχουν δύο ολοκληρωμένες δουλειές στο ενεργητικό τους) κινείται στο συγκεκριμένο ύφος, ναι μεν είναι μοντέρνα η προσέγγιση τους αλλά έφερνε στο νου άλλοτε τους όψιμους Rainbow άλλοτε τους Whitesnake από την επική δεκαετία του ’80. Μπορεί σε γενικές γραμμές να μην ξέφυγαν από τα τετριμμένα, ωστόσο μας κράτησαν καλή συντροφιά με το δυναμικό τους παίξιμο, τα προσεγμένα φωνητικά και τη δουλευμένη παρουσία τους ως μπάντα.
Με αρκετή περιέργεια αναμέναμε το live των Blues Pills για να διαπιστώσουμε πόσο είχαν προοδεύσει σε σχέση με το προ διετίας live τους και αν θα κατάφερναν να κάνουν το κάτι παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι είχαν στα χέρια τους ένα δεύτερο άλμπουμ που σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανώτερο από το ντεμπούτο τους. Ως συνολικό άκουσμα χαρακτηριζόταν από μια νωθρότητα σε σχέση με την παρθενική τους δουλειά, η οποία διέθετε βεβαίως το πλεονέκτημα της έκπληξης (αν και όσοι τους παρακολουθούσαν από την εποχή των πρώτων EP ήξεραν τι να περιμένουν).
Όπως ήταν αναμενόμενο ξεκίνησαν με κομμάτια από το Lady In Gold, συγκεκριμένα με το ομώνυμο και το Little Preacher Boy που αποδόθηκαν σαφώς πιο «ζωηρά» σε σχέση με τις «στουντιακές» εκτελέσεις, ωστόσο όταν ακούστηκαν το εκπληκτικό Black Smoke και το όμορφο Bliss (αμφότερα από τα προαναφερθέντα EP τους) άρχισε να παίρνει τα πάνω του το live. Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι άλλα δυο από τα highlights της συναυλίας, το τρομερό Astralplane και το υπέροχο Little Sun πρωτοπαρουσιάστηκαν και αυτά στα αρχικά EP και κατόπιν, αναμενόμενα, βρήκαν τη θέση τους στο LP Blues Pills. Γενικότερα, όποιος δεν γνωρίζει τη μουσική των Σουηδών και θέλει να την μάθει τώρα, επιβάλλεται να ξεκινήσει με τα EP της περιόδου 2011 – 2014. Εκεί θα βρει και την κορυφαία τους σύνθεση το αξεπέραστο Devil Man.
Στις καλές στιγμές του live θα τοποθετούσαμε και το High Class Woman (επίσης από το ντεμπούτο τους), το οποίο μάλιστα αφιερώθηκε στις γυναίκες που βρίσκονταν στο χώρο (με αφορμή τη Γιορτή της Γυναίκας στις 8/3). Όσο για το encore αυτό ξεκίνησε με τον ύμνο Somebody To Love των Jefferson Airplane (και αυτό από το 1967!). Το οριστικό φινάλε ήρθε, αναμενόμενα, με μια τρομερή εκτέλεση του Devil Man, με το οποίο μας αποχαιρέτησαν οριστικά μετά από 1,5 ώρα.
Οποιαδήποτε αναφορά σε συναυλία των Blues Pills αναγκαστικά περιστρέφεται γύρω από την κουκλάρα Elin Larsson. Πέραν όμως της χαρισματικής εμφάνισης, διαθέτει μια πραγματικά σπουδαία φωνή και στα live είναι όντως απολαυστική. Ο Zack Anderson (πρώην μέλος των Radio Moscow) ανακάλυψε ένα μικρό διαμάντι στο οποίο βασίστηκε όλη μπάντα. Από την άλλη, η υπόλοιπη μπάντα ναι μεν ήταν άψογη εκτελεστικά ωστόσο για άλλη μια φορά την χαρακτήρισε η στατικότητα επί σκηνής και η απροθυμία των μουσικών να ξεφύγουν από τους ρόλους τους και να κάνουν το κάτι έξτρα. Η σφιγμένη εμφάνιση της μπάντας ωστόσο αντισταθμιζόταν από την εκρηκτική παρουσία της Larsson, η οποία ήταν αεικίνητη και γεμάτη ενέργεια σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Το πρόσημο της δεύτερης εν Ελλάδι εμφάνισης των Blues Pills είναι αναμφίβολα θετικό. Το γκρουπ έδειξε ότι έχει προχωρήσει αρκετά βήματα μπροστά. Σημαντικότατη η προσθήκη πέμπτου μουσικού, ο οποίος έπαιζε τα πλήκτρα (που ταιριάζουν άριστα με τη μουσική τους) και τη δεύτερη κιθάρα, κάνοντας τον ήχο τους ακόμα πιο «γεμάτο» και συμπαγή, γενικά η συνεισφορά του ήταν σημαντικότατη. Κατά τα λοιπά το συγκρότημα παραμένει σαγηνευτικό και διαθέτει μια αύρα από το παρελθόν χωρίς να ακούγεται παλιομοδίτικο. Ενώ, τέλος, η frontwoman τους είναι κάτι που έλειπε ξεκάθαρα από την ανδροκρατούμενη heavy rock σκηνή. Ας ελπίσουμε ότι η πορεία τους θα είναι ανοδική τα επόμενα χρόνια, ευπρόσδεκτοι θα είναι σε κάθε περίπτωση.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
