Στις 4 Μαϊου πρόκειται να κυκλοφορήσει το τρίτο άλμπουμ των Αμερικανών neo-progressive rockers The Aaron Clift Experiment. Μετά τα Lonely Hills και Outer Light, Inner Darkness, τη διάκριση “one of best unsigned artists of 2013”, καθώς και τις υποψηφιότητες του 2016 για τα Progressive Music Awards 2016 του Prog Magazine στην κατηγορία Limelight και του Indie Prog Award από το Friday Night Progressive, η μπάντα από το Austin του Texas επανέρχεται στο προσκήνιο με ένα δίσκο που σέβεται το παρελθόν, σαφώς όμως λοξοκοιτάζοντας προς το σήμερα.
Ο Aaron Clift παίζει keyboards και τραγουδά, ο Devin North κιθάρα και μπάσο και ο Tim Smith ντραμς και άλλα κρουστά. Στο If All Goes Wrong συμμετέχουν άλλοι δώδεκα συνολικά μουσικοί, οι περισσότεροι από τους οποίους παίζουν ηλεκτρική και κλασική κιθάρα, ενώ οι λοιποί mellotron, πιάνο, βιολί, βιόλα και τσέλο. Όσοι γνωρίζατε ήδη το συγκρότημα, θα αντιληφθήκατε, εκτός της αντικατάστασης του Joe Resnick από τον Tim Smith, την αποχώρηση του κιθαρίστα Eric Guierrez, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη συμμετοχή όλων αυτών των κιθαριστών, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται οι Van Wilks, Arielle και Dave North (The Cuckoos). Μη νομίστε όμως ότι οι αλλαγές αυτές «λοξοδρόμησαν» τη μπάντα από τον καθιερωμένο ως τώρα prog ήχο της. Βέβαια, υπάρχουν λίγο πιο σαφείς αναφορές στο hard rock, αλλά αυτές, κατά βάση, επιβεβαιώνουν τον παραπάνω κανόνα.
Τα τραγούδια του δίσκου είναι συνολικά δέκα, αν προσμετρήσουμε και το bonus track της ψηφιακής έκδοσης του άλμπουμ. Μάλιστα, το συγκεκριμένο, που έχει τίτλο Back to the Water, ανήκει σε εκείνα που «διαφοροπούνται» από τον σαφή progressive προσανατολισμό,κινούμενο σε ήπιους τόνους με έκδηλη συμπάθεια στον Elton John. Στη φερώνυμη του δίσκου σύνθεση διακρίνει κανείς ψήγματα των ατμοσφαιρικών στιγμών των Procol Harum, ενώ από το εισαγωγικό Faith γίνεται κιόλας αντιληπτή η ευχάριστη «διαμάχη» μεταξύ hard rock και progressive rock. Στο δίσκο υπάρχουν δύο μεγάλης διάρκειας συνθέσεις, που αγγίζουν ή ξεπερνούν τα οκτώ λεπτά, οι οποίες έχουν ως επιπλέον κοινό σημείο αναφοράς τις αντιληπτές επιρροές από τη μουσική του Steven Wilson. Μάλιστα, η πρώτη, το πολύ καλό Dream Within a Dream θυμίζει και τους κορυφαίους Camel (και όχι μόνο για τους συνειρμούς του τίτλου με το Song Within a Song), ενώ η δεύτερη, το αρχικά ήπιο που κορυφώνεται αργότερα Absent Lovers, αποδεικνύει ότι η μπάντα εκτιμά τους Genesis. Αυτή η εκτίμηση γίνεται επίσης αντιληπτή και στο Better off Before, με επίκεντρο το A Trick of the Tail. Οι Camel και ιδιαίτερα η κιθάρα του Andy Latimer της εποχής του Single Factor φαίνεται και στο Castle in the Sky, τη στιγμή που μπορεί κανείς να δει επιροές από τους Jethro Tull στα Savage in a Fancy Suit και Last Crash. Κι αν το τελευταίο φλερτάρει και με το A.O.R., μη νομίσετε πως νιώθει μοναξιά, αφού υπάρχει το Wild Hunters, που θυμίζει τους Journey.
