Ήμουν ήδη στο έκτο επεισόδιο του Three Pines, όταν -επιτέλους- αποφάσισα να δω ποιος υπέγραφε αυτό το πολύ ταιριασμένο και κατά καιρούς καθηλωτικά όμορφο αυτό σάουντρακ. Ειλικρινά, από το πρώτο κιόλας επεισόδιο είχα διαπιστώσει πόσο σημαντική για το όλο αποτέλεσμα ήταν η μουσική, αλλά το παιχνίδι να βρω τους δολοφόνους μονοπωλούσε το ενδιαφέρον μου. Μέχρι το έκτο επεισόδιο, δηλαδή. Όταν στους τίτλους τέλους άκουσα μια λατρεμένη φωνή, που δε μπορεί με τίποτα να περάσει απαρατήρητη. Τη φωνή του Gavin Clark.
Και τότε, ως συνήθως, σταμάτησαν όλα. Πού χρόνος να σηκωθώ από τον καναπέ; Γρήγορα το τηλέφωνο ανά χείρας, λοιπόν, και Shazam! Όχι ότι περίμενα να το έχει, αλλά δεν είχα χρόνο για χάσιμο. Στο μεταξύ οι τίτλοι τέλους «μου χαμογελούσαν» γράφοντας ότι η μουσική ήταν των Toydrum. Συναγερμός τέλος. Μια απογοήτευση ήρθε στο προσκήνιο, αφού έστω για μια τόση δα στιγμή πίστεψα ότι είχαν βρεθεί κάποιες ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις των Evangelist που έβλεπαν για πρώτη φορά το φως. Πού τέτοια τύχη; Μάλλον πρέπει να πιστέψουμε ότι το My Eye On You (To Reinvision) έκλεισε οριστικά το σχετικό κεφάλαιο. Σχεδόν αμέσως όμως η προσμονή επέστρεψε ακέραια. Ένας δίσκος των Toydrum δε μπορεί παρά να είναι πάντοτε ενδιαφέρων.
Με δεδομένο ότι το Three Pines αποτελεί τη δέκατη τέταρτη μουσική επένδυση των Toydrum σε κινηματογράφο ή τηλεόραση (Detour, Prevenge, This Is England '90, The Banishing, Slow Horses, Future World, Sweetheart), είναι πιθανό αρκετοί να είναι ήδη εξοικειωμένοι με τον ήχο τους. Κι αυτός ο ήχος διαμορφώθηκε στη σημερινή του μορφή ύστερα από μια σειρά προσμείξεων, που μετουσιώθηκαν χάρη στην οξυδέρκεια και το ανοιχτό μουσικό μυαλό του βασικού (και τώρα αποκλειστικού) πυρήνα των σχηματισμένων από το 2011 Toydrum, δηλαδή του ντουέτου των Pablo Clements και James Griffith. Βλέπετε, οι δύο αυτοί παραγωγοί και μουσικοί, μεταφέροντας τις εμπειρίες τους από συγκροτήματα όπως οι Psychonauts, Lake Trout και Big In Japan, δεν είχαν απλά συνυπάρξει τους UNKLE, αλλά και στους απίστευτους Evangelist, δηλαδή στο σχήμα όπου συμμετείχε το -κατά κάποιον τρόπο- folk τρίο των Clayhill, που αποτελούνταν από τους Ali Friend, Ted Barnes και Gavin Clark (Sunhouse). Άλλες «ανασκαφές» στις καταβολές του παρελθόντος δεν απαιτούνται. Γιατί; Διότι απλά η συγκλονιστική περσόνα του πολύ πρόωρα χαμένου Clark υπήρξε αυτή που επηρέασε όσο τίποτα άλλο την ούτως ή άλλως ελιτίστικη δημιουργία τους.
Οι Toydrum εξακολουθούν να ηχογραφούν στο ιδιόκτητο στούντιό τους The Toyrooms, που βρίσκεται στο Brighton, όντας εδώ και κάμποσα χρόνια εστιασμένοι απόλυτα στα συναισθήματα που μπορεί να εκλυθούν μέσω της μουσικής. Ακόμα και πριν αποφασίσουν να ασχοληθούν σχεδόν αποκλειστικά με τη μουσική επένδυση εικόνων, μας κατέκλυζαν με τέτοιες μέσα από τις νότες που παρέθεταν, κινούμενοι πάντα με μια υφέρπουσα διάθεση αμφισβήτησης των δημιουργημένων στεγανών και μια τάση για ετερόκλητες συνυπάρξεις. Είχαν ως έμπνευσή τους την κινηματογραφική διάσταση των πρώιμων Tuxedomoon, διαποτισμένη όμως με σύγχρονα ατμοσφαιρικά ηλεκτρονικά στοιχεία και ταυτόχρονη αγάπη για τις κλασικές φόρμες, που σταδιακά κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος.
Όλα αυτές οι συντεταγμένες και τα χαρακτηριστικά υπάρχουν και στο Three Pines, με τις απαιτούμενες δόσεις μυστηρίου και συγκίνησης που η όντως καλογυρισμένη φερώνυμη τηλεοπτική σειρά απαιτεί. Με δεδομένη τη δυσκολία (αδυναμία) να περιγράψεις με λόγια μουσική που γεννήθηκε για να ντύσει συγκεκριμένες εικόνες και συναισθήματα, χωρίς ταυτόχρονη πρόσβαση σε αυτά, αρκούμαι στο να πω ότι οι συνθέσεις του άλμπουμ αποδεικνύονται τόσο σημαντικές, που καλύπτουν την -αδικαιολόγητη, κατά τη γνώμη μου, αλλά εμφανή- σεναριακή αγωνία να διαψεύσουν το θεατή που στο μεταξύ έχει μορφώσει άποψη για το πρόσωπο του δολοφόνου. Στιγμές όπως το Julia's Song είναι σίγουρο πως δε θα σε αφήσουν εύκολα ήσυχο, ενώ άλλες όπως το Darkness Shades Me και το Manoir Bellechasse, που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στο μεγαλειώδες Never Let Me Go της Rachel Portman, δεν είναι απλά επιβλητικές, αλλά συγκλονιστικές.
Και αν με ρωτάτε αν η μουσική του Three Pines «αντέχει» να ακουστεί χωρίς να συνοδεύει την τηλεοπτική σειρά, δε θα διστάσω καθόλου να απαντήσω καταφατικά, αφού έχει κατεξοχήν χτιστεί πάνω σε εικόνες τόσο εύπλαστες, που μπορούν να πάρουν ό,τι σχήμα τους δώσει η φαντασία κάθε ακροατή.
