Smiths λοιπόν… Το κοκκόρι του Morrissey και οι γλαδιόλες στην κωλότσεπη του ξεχειλωμένου levis 501 του, τα μαύρα γυαλιά και το arrogant style του Johnny Marr, οι προκλητικοί στίχοι και οι μεγαλόστομες δηλώσεις, μα πάνω απ' όλα η εκρηκτική δημιουργική ένωση των δύο αυτών τεράστιων ταλέντων από το Manchester οδήγησαν στο σχηματισμό και τη λαμπρή πορεία ενός εκ των κορυφαίων βρετανικών συγκροτημάτων στην ιστορία της μουσικής και σίγουρα του πιο επιδραστικού στη δεκαετία του '80.
Η πρώτη live εμφάνιση των Smiths χρονολογείται στις 4 Νοεμβρίου του 1982 στο ημιυπόγειο Ritz του Manchester ως support στους φανκίζοντες (!!) Blue Rondo A La Turk. H πρώτη επίσημη κυκλοφορία τους, κάτω από τα φτερά της Rough Trade, ήταν το single Hand In Glove το Μάιο του 1984 κι ενώ ήδη η μπάντα έχει αποκτήσει ένα φανατικό κοινό. Ακολουθεί η κυκλοφορία του εμβληματικού This Charming Man που τους καθιέρωσε σε εθνικό επίπεδο και του What Difference Does It Make, του πρώτου τους Top 20 κι έτσι το Φεβρουάριο του 1984 κυκλοφορεί το…
Τhe Smiths (Rough Trade, 2/1984)
Το ντεμπούτο των Smiths είχε βαπτισθεί από το βρετανικό Tύπο ως το πιο αναμενόμενο από το αντίστοιχο των Sex Pistols και οι πολυάριθμοι πλέον οπαδοί τους περίμεναν ένα αριστούργημα, βασίζοντας την πεποίθησή τους στις ηλεκτρικές ζωντανές εμφανίσεις τους και στην αδιαμφισβήτητη προσωπικότητα του χαρισματικού Steven Patrick Morrissey. Υπό αυτή την έννοια, το πρώτο τους άλμπουμ δε δικαίωσε τις προσδοκίες. Η flat παραγωγή του John Porter που έθαψε τα φωνητικά του Moz και ισοπέδωσε με ανούσιο λούστρο τις κιθαριστικές ελεγείες του Marr αποδυνάμωσε την ιδιαίτερα ισχυρή στις συναυλίες εικόνα της μπάντας. Παρ'όλ'αυτά όμως η ύπαρξη κομματιών, όπως του υπνωτιστικού Reel Around The Fountain, του απεγνωσμένου Still Ill και, βέβαια, των singles Hand In Glove, What Difference Does It Make και This Charming Man (στην αμερικάνικη έκδοση μόνο) δικαίωναν την άποψη όλων όσων πίστευαν ότι μια μεγάλη μπάντα είχε γεννηθεί. Επιπλέον, οι Smiths προκάλεσαν μ'αυτό το δίσκο εξώφυλλα από το σκανδαλοθηρικό Tύπο που τους κατηγόρησε για παιδοφιλία (The Hand That Rocks The Cradle) και εκμετάλλευση μιας ανθρώπινης τραγωδίας - τις μαζικές δολοφονίες παιδιών στη δεκαετία του ‘60 από το διαβόητο ζευγάρι Ian Brady και Myra Hindley στην περιοχή του Manchester-με σκοπό την εμπορική επιτυχία (Suffer Little Children). Aυτός ο θόρυβος, βέβαια, μόνο καλό έκανε μακροπρόθεσμα στους Smiths, οι οποίοι με αυτό το LP δεν έκαναν ένα dream start, καθιερώθηκαν ωστόσο ως το πιο σημαντικό ανερχόμενο βρετανικό group.
7/10
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hatful Of Hollow (Rough Trade, 11/1984)
Θέλοντας να γιορτάσουν την επιτυχημένη χρονιά τους οι Smiths έκαναν ένα δώρο στους οπαδούς τους, κυκλοφορώντας λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1984 μια συλλογή σε low price από εμφανίσεις τους στις εκπομπές του John Peel και του David Jensen στο BBC, singles που δεν περιλήφθηκαν στο πρώτο άλμπουμ και κάποια b-sides της περιόδου. To παράδοξο είναι ότι αυτή η συλλογή θεωρείται ευρέως (ακόμη κι από το ίδιο το συγκρότημα) ανώτερη ποιοτικά από το ντεμπούτο τους και οι συγκρίσεις των ίδιων κομματιών που υπάρχουν στο The Smiths και στο Hatful... (βλ. Still Ill, What Difference Does It Make κλπ) απέδειξαν στο δύσκολο αγγλικό κοινό ότι, με καλύτερη παραγωγή, το ντεμπούτο των Smiths θα μπορούσε να είναι αριστούργημα. Bέβαια εδώ υπάρχει και ο κιθαριστικός ύμνος How Soon Is Now, το kitsch'n'sink drama του Heaven Knows I'm Miserable Now και το jangle pop αριστούργημα William It Was Really Nothing. Όλα αυτά κατέστησαν το Hatful Of Hollow κάτι παραπάνω από μια απλή συλλογή κι ανανέωσαν τις ελπίδες των φίλων τους για το μεγάλο μπαμ που θα αργούσε λίγο ακόμη.
8/10
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μeat Is Murder (Rough Trade, 2/1985)
Το εξώφυλλο του δίσκου με το πρόσωπο του νεαρού στρατιώτη στο Βιετνάμ, ο προκλητικός τίτλος για την παραδοσιακά κρεατοφαγική Βόρεια Αγγλία και οι σκληρές δηλώσεις του Morrissey εναντίον του Θατσερικού καθεστώτος αντικατόπτριζαν και το εσωτερικό του δεύτερου δίσκου του συγκροτήματος. Αυτή τη φορά την παραγωγή αναλαμβάνουν οι Morrissey και Marr αυτοπροσώπως με τη βοήθεια του νεαρού τότε τεχνικου Stephen Street. O δίσκος έβρισκε τους Smiths να φεύγουν από το στερεότυπο post punk/indie ήχο τους και να φλερτάρουν με το rockabilly (Rusholme Ruffians), ακόμη και με πτυχές του funk (Barbarism Begins At Home). Ο μουσικός πλούτος του Marr δένει αρμονικά με τα αιθέρια φωνητικά του Morrissey, ενώ διακρίνεται το εξαιρετικό παίξιμο του μπασίστα Andy Rourke κι ο δυναμισμός του drummer Mike Joyce. To ηχηρό μήνυμα εναντίον του εκπαιδευτικού αυταρχισμού (The Headmaster Ritual), η βασανιστική αίσθηση του απραγματοποίητου (I Want The One I Can't Have), το πανέμορφα εύθραυστο Well I Wonder ήταν κι αυτά ψηφίδες ενός εξαίσιου μωσαϊκού, του πρώτου μεγάλου άλμπουμ των Smiths, το οποίο κατόρθωσε το απίστευτο για εκείνη την εποχή (για indie συγκρότημα), επίτευγμα-να εκτοξευθεί στο νούμερο 1 των βρετανικών charts.
9/10
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
The Queen Is Dead (Rough Trade, 6/1986)
Τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Smiths με την εταιρεία τους, τη Rough Trade, κυρίως λόγω της απογοήτευσης του Morrissey για τον τρόπο που προωθούνταν εμπορικά η δουλειά του group, οδήγησε σε νομικές αντιδικίες που εμπόδισαν την κυκλοφορία του τρίτου «επίσημου» LP τους για αρκετούς μήνες. Η αναμονή αυτή άξιζε τον κόπο - οι Smiths έφτιαξαν επιτέλους το αριστούργημα το οποίο όλοι πίστευαν ότι ήταν σε θέση να δημιουργήσουν. Ακόμη και σήμερα το The Queen Is Dead είναι σε όλες τις πιο έγκυρες λίστες με τα σημαντικότερα άλμπουμς όλων των εποχών, είτε στην πρώτη θέση, είτε στην πρώτη δεκάδα. Κι όχι άδικα. Δέκα διαμάντια της βρετανικής κιθαριστικής pop με τη μουσική του Johnny Marr και τους στίχους και τη φωνή του Morrissey να μπορούν πλέον να μπουν στο πάνθεον των μεγάλων δημιουργών της Βρετανίας, δίπλα στους Lennon και McCartney, τους Jagger και Richards και σε όλα τα υπόλοιπα ιερά τέρατα της Γηραιάς Αλβιώνας. There Is A Light That Never Goes Out, Bigmouth strikes Again, I Know It's Over, Some Girls are Bigger than Others... χωρίς σχολιασμό, κάποιες από τις μεγαλειώδεις στιγμές ενός απλά τέλειου pop δίσκου.
10/10
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Τhe World Won't Listen (Rough Trade, 2/1987)
Στο απώγειο της φήμης τους πλέον οι Smiths αποφάσισαν, όπως είχαν κάνει και με το Hatful Of Hollow, να κυκλοφορήσουν μια συλλογή που περιλάμβανε singles και b-sides της περιόδου 85-86. Εδώ μπορεί να βρει κανείς singles που δεν υπήρχαν σε κάποιο δίσκο τους (Panic, Ask, Shoplifters Of The World Unite) καθώς και κάποια b-sides που αποδείχθηκαν ιστορικά ως κάποια από τα αγαπημένα τραγούδια των οπαδών του συγκροτήματος (Half a Person, Asleep, Rubber Ring). Αν κι ο τότε Τύπος κατηγόρησε το group ότι η κυκλοφορία της συλλογής ήταν άνευ νοήματος, το The World Won't Listen «φωτογραφίζει» χαρακτηριστικά την πιο λαμπρή στιγμή της καριέρας των Smiths και κατέχει μια ξεχωριστή θέση στη δισκογραφία τους.
8/10
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Strangeways, Here We Come (Rough Trade, 9/1987)
Οι μαραθώνιοι δικαστικοί αγώνες με τη Rough Trade για το «σπάσιμο» του συμβολαίου τους, οι συμμετοχές του Marr σε projects άλλων καλλιτεχνών (Bryan Ferry, Pretenders, Billy Bragg) που ενοχλούσαν το Morrissey και η, κατά το Marr, αρτηριοσκληρωτική άποψη του Moz για τη μουσική κατεύθυνση του group και η άρνησή του σε πιο πειραματικές οδούς κατάφεραν ισχυρά πλήγματα στη συνοχή του συγκροτήματος. Τελικά, λίγες εβδομάδες πριν την κυκλοφορία του τέταρτου studio άλμπουμ τους Strangeways, Here We Come, η NME αποκάλυψε την επιθυμία του Marr να αποχωρήσει από τη μπάντα, κάτι που τελικά συνέβη. Ο Morrissey επιχείρησε να συνεχίσει το συγκρότημα με τους υπόλοιπους προσλαμβάνοντας κάποιον άλλο κιθαρίστα, συνειδητοποίησε όμως μετά από λίγα sessions ότι ο Marr ήταν αναντικατάστατος και ανακοίνωσε επίσημα το «θάνατο» των Smiths. Έτσι το Strangeways..., που ονομάστηκε έτσι από τη διάσημη ομώνυμη φυλακή που εδρεύει στο Manchester, αποτέλεσε ουσιαστικά το κύκνειο άσμα του συγκροτήματος. Χρησιμοποιώντας αρκετά, για τα δικά τους δεδομένα, synthesizers, αναπαράγοντας έτσι strings, ακόμα και σαξόφωνα, ο τελευταίος δίσκος των Smiths είναι ιδιαίτερα υποβλητικός, σκοτεινός και θλιμμένα ατμοσφαιρικός. Το επικό Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me είναι ένα από τα κορυφαία κομμάτια που οι Smiths ηχογράφησαν ποτέ, ενώ η μεταφυσική γοητεία του A Rush And A Push Αnd The Land Is Ours, η λεπτή, πεσσιμιστική ειρωνεία του Girlfriend In A Coma, η ορμή του Stop Me If You Think You've Heard This One Before, η καυστική επίθεση εναντίον της μουσικής βιομηχανίας Paint A Vulgar Picture και το αποχαιρετιστήριο I Won't Share You είναι στιγμές ενός ακόμη αριστουργήματος που με την εξαίρεση 1-2 μετρίων στιγμών θα μπορούσε άνετα να φιγουράρει δίπλα στο The Queen Is Dead, ως τα κορυφαία άλμπουμ των Smiths.
9/10
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Rank (Rough Trade, 9/1988)
Η τελευταία κυκλοφορία των Smiths από τη Rough Trade, ένα χρόνο μετά τη διάλυσή τους, ήταν αποτέλεσμα της ολοκλήρωσης της συμβατικής υποχρέωσης που είχε το συγκρότημα απέναντι στην εταιρεία για να εκπληρώσει τους όρους του συμβολαίου τους. Έτσι, λοιπόν, ο Morrissey, επέλεξε 14 κομμάτια (από τα συνολικά 21) που έπαιξαν οι Smiths στο National Ballroom του Kilburn στις 23 Οκτωβρίου του 1986, συμπεριλαμβάνοντας αρκετές από τις μεγάλες στιγμές του group, αφήνοντας όμως έξω το How Soon Is Now και το There Is A Light. Στο δίσκο αυτό αντικατοπτρίζεται η δυναμική στα live του συγκροτήματος, αν και η μέτρια παραγωγή και η μάλλον κακή μίξη αφαιρεί από τη μαγεία των Smiths on stage. Ωστόσο η θλίψη του κοινού για τη διάλυση των Smiths όπως και η ανανεωμένη δημοτικότητα του Morrissey που στην αρχή της χρονιάς είχε ξεκινήσει θριαμβευτικά τη solo καριέρα του οδήγησαν το Rank στο νούμερο 2 των βρετανικών charts, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για live δίσκο.
7/10
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΛΟΙΠΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ/ΣΥΛΛΟΓΕΣ
Οι προαναφερόμενοι δίσκοι αποτελούν τον κύριο κορμό της δισκογραφικής πορείας των Smiths που κυκλοφόρησαν από την πρώτη τους εταιρεία, την ανεξάρτητη Rough Trade. Από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες ξεχωρίζει η συλλογή Louder Than Bombs (3/1987) που κυκλοφόρησε αρχικά στην Αμερική από την εκεί εταιρεία τους Sire και ουσιαστικά είναι μια ένωση των δύο συλλογών που κυκλοφόρησαν οι Smiths συν κάποιες προσθήκες. Στα επόμενα χρόνια η εταιρεία WEA που είχε αγοράσει τα δικαιώματα του back catalogue της μπάντας κυκλοφόρησε αρκετές συλλογές (Best 1, Best 2, Singles και The Very Best Of The Smiths) οι οποίες απευθύνονται μόνο σε αυτούς που θέλουν να έχουν απλά μια σφαιρική εικόνα της μπάντας, ή σε πολύ νέους fans. Η πραγματική μαγεία των Smiths κρύβεται κυρίως στα 4 studio LP τους και τις 2 συλλογές που κυκλοφόρησαν στη δεκαετία του 80 (Hatful Of Hollow, The World Won't Listen), παρακαταθήκες ενός πολύ μεγάλου συγκροτήματος που επηρέασε και επηρεάζει αναρίθμητους καλλιτέχνες κι άλλαξε δραστικά τη μορφή της εναλλακτικής μουσικής, φέρνοντάς την στο mainstream προσκήνιο.
