Η πορεία των μουσικών ρευμάτων, τουλάχιστον από τα 60s μέχρι σήμερα, ακολουθεί την πορεία των επιστημών. Πριν από έναν αιώνα, πχ, είχαμε την επιστήμη της Κοινωνιολογίας. Σήμερα έχουμε την Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης, την κοινωνική ανθρωπολογία, την εθνογραφία κ.λπ. κ.λπ.
Για τον ταπεινό ακροατή μουσικής στις μέρες μας η υπερεξειδίκευση και ο συγχρωτισμός πολλών ειδών δημιουργεί πονοκεφάλους, καθώς η περιγραφή της μουσικής ταυτότητας καλλιτεχνών πλέον θυμίζει όνομα Ισπανού πρίγκιπα, όταν κάποτε με ένα απλό pop, rock, punk, heavy metal, indie ξεμπέρδευες. Αυτό κάποιες φορές είναι αναγκαίο, διότι πολλά συγκροτήματα ανακατεύουν ένα μεγάλο αριθμό μουσικών συστατικών. Σε κάποιες, όμως, περιπτώσεις η ονοματολογία βολεύει για να δημιουργηθεί ένα hype.
Αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό με τους xx, ένα τρίο από το Λονδίνο που έκανε επιτυχία από το πουθενά με την ιδιόμορφη, minimal noir pop που ακουμπούσε με το ένα πόδι σε mainstream r’n’b μονοπάτια και με το άλλο σε κλασικές μανιέρες της indie/electropop. Πού έγκειται το hype; Κατά την ταπεινή μου άποψη, ελλείψει σοβαρών εναλλακτικών καλλιτεχνών τα τελευταία 15 χρόνια, ιδίως στο Ηνωμένο Βασίλειο, καλλιτέχνες που επιχείρησαν να παντρέψουν το alternative με το mainstream αποθεώθηκαν, γιατί ικανοποιούσαν σε μεγάλο βαθμό και τους δύο κόσμους. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι, ας πούμε, οι Coldplay.
Οι xx σαφώς και δεν είναι κακοί. Ίσα ίσα, είναι αρκετά ενδιαφέροντες και σίγουρα προτιμώ να ακούνε οι νεότεροι xx και όχι Rihanna. Από την άλλη μεριά, οφείλω να ομολογήσω ότι, αφενός μεν οι διαφορές τους με καλοφτιαγμένες παραγωγές mainstream καλλιτεχνών είναι μικρές, αφετέρου δε έχουν μεγάλη απόσταση ποιότητας από τους σοβαρούς εκπροσώπους της indie pop/electropop (όπως πολλοί τους χαρακτηρίζουν, περιέργως κατ’ εμέ ως προς το πρώτο είδος).
Σε τι είναι καλοί οι xx; Κατ΄εμέ είναι εξαιρετικοί στην προώθηση του «προϊόντος» τους. Οι γραφιστικές απεικονίσεις, τα εξώφυλλα, τα video clips βοηθούν να δημιουργηθεί ο μύθος της μυστηριώδους, πειραματικής και ελαφρώς σκοτεινής μουσικής πρότασης, η οποία ταυτόχρονα είναι sleek και μοντέρνα. Ακόμη, η μουσική τους σε αρκετά σημεία ακούγεται πολύ ευχάριστα, δεν σε προσβάλλει και κάποιες φορές φτάνει σε αξιοπρεπή επίπεδα. Μέχρι εκεί όμως. Η θεοποίηση των xx είναι υπερβολική και ακραία και νομίζω πως ούτε οι ίδιοι (που όπως είχαν δηλώσει, ποτέ δεν πίστευαν ότι θα έκαναν τόσο ντόρο) θεωρούν εαυτούς μουσικούς Μεσσίες.
Το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ των xx δεν διαφέρει δραματικά από τα δύο προηγούμενα, απλώς κάνει πιο μεγάλα ανοίγματα προς το mainstream. Το r’n’b άρωμα είναι έντονο, κυρίως στις φωνητικές γραμμές, και οι ενορχηστρώσεις θυμίζουν καλές, ποιοτικές δουλειές της mainstream εκδοχής του είδους. Το πρώτο single On Hold, με το λιτό του ύφος και την πιασάρικη μελωδία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του εξαιρετικού τρόπου με τον οποίο οι xx δένουν τις εναλλακτικές καταβολές τους με τη mainstream pop που «πουλάνε». Στιγμές που προσωπικά μου έκαναν εντύπωση ήταν το εναρκτήριο Dangerous που θυμίζει smooth dance anthem από τα 90s, το εξαιρετικό nocturnal και ηλεκτρονικό A Violent Noise, το Brave for You με τα ουράνια αρμόνια που δένουν αρμονικά με τα r’n’b φωνητικά και η απόκοσμη έξοδος Test Me.
Το I See You είναι ένας άρτιος σε παραγωγή δίσκος που σου δίνει την εντύπωση ενός πολύ μελετημένου και προσεγμένου σε κάθε λεπτομέρεια έργου. Ακούγεται ευχάριστα, ιδιαίτερα συγκεκριμένες ώρες του 24ωρου, και αποτελεί ιδανικό soundtrack για parties/βραδιές ανθρώπων που θέλουν να ακούσουν κάτι εύληπτο που να μην ακούγεται ταυτόχρονα πολύ φθηνό. Το πρόβλημα, βέβαια, με αυτού του τύπου τις μουσικές δημιουργίες είναι ότι σπάνια σου αφήνουν κάτι μετά το άκουσμα. Αλλά αυτό είναι ένα γενικότερο πρόβλημα της μουσικής σήμερα. Το ότι οι xx θεωρούνται από το μουσικό τύπο ως η αφρόκρεμα της παγκόσμιας εναλλακτικής σκηνής (ας θυμηθούμε λίγο τι ήταν εναλλακτικό στα 80s ή στα 90s…) αποτελεί απλώς σύμπτωμα της νόσου.
6,5/10
