Δεν ξέρω πού ακριβώς θα μπορούσε να είχε φτάσει ο Pete Doherty ως καλλιτέχνης, αν δεν είχε παραδοθεί στη σαγήνη της ηρωίνης για το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του. Τραγουδιστής, ποιητής, ζωγράφος από τη μία και από την άλλη νεαρός εκδιδόμενος και βαποράκι για να αγοράσει τη δόση του κι έχοντας στο ενεργητικό του πάνω από 21 εγκληματικές παραβάσεις και δύο φυλακίσεις, ο Doherty είναι ένας σύγχρονος Ιανός.
Οι Libertines ήταν σίγουρα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες που έβγαλε η κιθαριστική Αγγλία μετά τους Smiths, αλλά λόγω κυρίως των ειδικών συνθηκών ζωής του Doherty ποτέ δεν μπόρεσαν να φτάσουν στο επίπεδο που οι ικανότητες των δύο ηγετικών τους μορφών (Doherty/Barat) υπόσχονταν (αντίστοιχη είναι και η περίπτωση των Babyshambles, του γκρουπ που έφτιαξε ο Pete μετά το hiatus των Libertines, όπου μέσα από τα μισοτελειωμένα κομμάτια και την προβληματική ερμηνεία του «λιωμένου» Doherty εμφανίζονταν ψήγματα ενός σπάνιου – και ξοδεμένου – ταλέντου.
Το Hamburg Demonstrations τον βρίσκει σε μια εξαιρετική φάση της ζωής του. Θεωρητικά έχει «καθαρίσει» από τον Ιανουάριο του 2015, όταν και τελείωσε ένα εντατικό πρόγραμμα απεξάρτησης στην Ταϋλάνδη. Λίγους μήνες μετά ήρθε το αναπάντεχο: το τρίτο άλμπουμ των Libertines “Anthems for a Doomed Youth” που κανείς δεν περίμενε ότι θα κυκλοφορούσε ποτέ και ήταν καλύτερο του αναμενόμενου. Και τώρα έχουμε τη δεύτερη δισκογραφική δουλειά του Doherty που μοιάζει με την πρώτη (το Grace/Wastelands του 2009) ως προς το ύφος. Και τα δύο άλμπουμ είναι σχεδόν «ακουστικά», χαμηλότονα.
Αυτό που παρατηρεί ο ακροατής του άλμπουμ είναι πως ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Doherty μοιάζει σχεδόν «κανονικός» ως συνθέτης και τραγουδιστής. Ναι, οι φωνητικές του μανιέρες παραμένουν όπως και η παιδιάστικη αφέλεια που χαρακτηρίζει κάποιες συνθέσεις, όμως τα τραγούδια ακούγονται ολοκληρωμένα και συμπαγή.
Ποιητικός λυρισμός και εύληπτες κιθαριστικές μελωδίες που εμένα μου φέρνουν αισθητικά στο μυαλό τα πρώτα άλμπουμ του Billy Bragg και τις πρώιμες μελωδίες του Marr, αποτελούν τη φυσιογνωμία του δίσκου. Ο Doherty επισκέπτεται το περίφημο Brighton Rock του Graham Greene (όπως είχε κάνει και ο ήρωάς του Morrissey 22 χρόνια πριν με το Now My Heart is Full) στο opening track Kolly Kibber και η «βρετανικότητα» κάνει την εμφάνισή της στο εξαίρετο, απολογητικό Down For The Outing. Το καλύτερο ίσως κομμάτι του δίσκου είναι το «ζωηρό» Birdcage, ένα ντουέτο με την Suzi Martin, στο οποίο ο καλλιτέχνης επικαλείται την αγάπη ως τη μόνη θεραπεία από τα δεινά της φήμης. Αίσθηση προκαλούν ακόμη ο φόρος τιμής που αποτίει στη φίλη του Amy Winehouse μέσω της αισθαντικής μπαλάντας Flags for the Old Regime και η «διλογία» I Don’t Love Anyone (But You’re not Anyone). Περιέχει, επίσης, ένα δώρο για τους οπαδούς του Doherty, το She is Far κομμάτι που είχε γράψει στην εφηβική του ηλικία και το οποίο κλείνει το δίσκο.
Δεν λείπουν από το Hamburg Demonstrations στιγμές ανώνυμης μετριότητας που είναι βέβαια περίπου αναπόφευκτες με ένα άλμπουμ τέτοιου ύφους. Όμως υπάρχουν αρκετά σημεία που ο ακροατής βρίσκει εξαίρετες, εθιστικές μελωδίες με τη σφραγίδα του Doherty να είναι διακριτή. Μετά από πολυετή ταλαιπωρία, φαίνεται ότι μια από τις πιο χαρισματικές φιγούρες που έχει αναδείξει η Βρετανία διαψεύδει τους πάντες και συνεχίζει το ταξίδι της στην αναζήτηση της Arcadia, της ουτοπίας που αναζητά από την αρχή της ύπαρξής της.
7/10
