Πολλοί θεωρούν ότι το shoegaze είναι μουσικός όρος που αφορά ομοιόμορφα ένα κύμα συγκροτημάτων το οποίο εμφανίστηκε στη Βρετανία στα τέλη των 80s. Η αλήθεια είναι ότι το shoegazing ήταν μια (ακόμη) εφεύρεση των μαστόρων στο κράξιμο Βρετανών δημοσιογράφων, οι οποίοι επεχείρησαν να ειρωνευτούν τους καλλιτέχνες της ανερχόμενης μουσικής τάσης που έστεκαν στη σκηνή χωρίς να κινούνται κοιτώντας τα παπούτσια τους (εξ ου και ο όρος) απολύτως προσηλωμένοι στην παραγωγή του οργανωμένου θορύβου και των dream pop μελωδιών που κρύβονταν πίσω από τον πλούσιο ηχητικό τοίχο.
Οι βασικές επιρροές του είδους είναι η ψυχεδέλεια των 60s, το garage και αμερικανικά εναλλακτικά συγκροτήματα με τεράστια επιρροή στην κιθαριστική σκηνή (Sonic Youth, Dinosaur Jr.). Όμως, όπως ειπώθηκε πιο πάνω, είναι λανθασμένη η εντύπωση πως οι shoegaze μπάντες έχουν έναν πανομοιότυπο ήχο. ‘Άλλες ρέπουν περισσότερο προς τις αμερικάνικες επιρροές, άλλες πάλι προς την κλασική κιθαριστική παράδοση της Βρετανίας, όπως οι Ride. Οι Slowdive, η σπουδαία μπάντα από το Reading, αντλούν έμπνευση κυρίως από την post punk περίοδο, κυρίως δε από την πιο «αιθέρια» πτυχή της (βλέπε Cocteau Twins), ενώ δεν είναι τυχαίο ότι το όνομά τους προέρχεται από ένα κομμάτι των Siouxsie and the Banshees.
Δεν έχει νόημα η παρελθοντολογία για τους Slowdive. Αυτοί που τους ξέρουν καλά, γνωρίζουν κάθε νότα από τους τρεις δίσκους και τα 5 EP που κυκλοφόρησαν στο πρώτο μισό των 90s. Περισσότερο με ενδιαφέρουν προσωπικά οι νέοι ακροατές. Κι αν συνήθως οι επανενώσεις συγκροτημάτων μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα θυμίζουν ξαναζεσταμένη σούπα, οι Slowdive επιστρέφουν θριαμβευτικά, μην έχοντας χάσει τίποτα από τη συνθετική τους δεινότητα και μάλιστα όντες πιο ώριμοι και σίγουροι γι’ αυτό που κάνουν.
Ναι, ο θόρυβος είναι λιγότερος και οι μελωδίες πιο ευκρινείς από ό, τι στο παρελθόν, ίσως ως δείγμα ότι οι μανιέρες της νεότητας, όταν σημασία δεν είχε μόνο η μουσική αλλά και το ύφος, είναι παρελθόν. Ναι, οι purists θα διαμαρτυρηθούν λέγοντας ότι ο δίσκος δεν είναι τόσο “shoegaze” (ομολογώ ότι κι εγώ την πάτησα ελαφρώς προσεγγίζοντας επιδερμικά το δίσκο τις πρώτες 2-3 φορές). Όμως ακούγοντας προσεκτικά διαπιστώνει κανείς το χτίσιμο των κομματιών, τον πλούτο των συνθέσεων, την ποιότητα των μελωδιών. Σε αντίθεση, πχ, με τους απογοητευτικούς φετινούς Jesus and Mary Chain που η έλλειψη θορύβου απογυμνώνει μια άνευρη, τυποποιημένη alt. rock, κατάλληλη για έναν casual ακροατή, όχι όμως για όσους τους λάτρεψαν με το Psychocandy και το Darklands.
Οι πρώτες νότες του Slomo σε μεταφέρουν σε ένα κοσμοπολίτικο, elegant ταξίδι που οι Beach House θα πουλούσαν τη μισή τους δισκογραφική δουλειά για να το γράψουν. Με το Star Roving, όμως, έρχονται στο μυαλό αναμνήσεις από το παρελθόν με το post punk δάγκωμα του μπάσου και τις πλεγμένες κιθάρες να συγκροτούν το γνώριμο Slowdive wall of sound. Η δαιδαλώδης παράνοια του Don’t Know Why που θυμίζει τόσο έντονα Cocteau Twins εντυπωσιάζει, όπως αντίστοιχα γοητεύει η απόκοσμη, καθάρια dream pop του Sugar for the Pill.
Η αλήθεια είναι ότι αν το άλμπουμ συνέχιζε και στο υπόλοιπο μισό, όπως και στα πρώτα 4 κομμάτια, θα μιλούσαμε ενδεχομένως για ένα αριστούργημα. Το Everyone Knows που ακολουθεί όμως, όπως και το Go Get It, ακούγονται περισσότερο ως fillers στο δίσκο. Ευτυχώς οι ευχάριστες εκπλήξεις δεν λείπουν και προς το τέλος του δίσκου. Η μελωδία του No Longer Making Time σε στοιχειώνει με τις εναλλαγές ανάμεσα σε dreamy και σε πιο έντονες, shoegazey στιγμές. Τέλος, το πανέμορφο Falling Ashes που κλείνει το δίσκο με ένα κινηματογραφικό feel αποδεικνύει ότι οι Slowdive έχουν προχωρήσει πέρα από τα τυπικά όρια του είδους τους και τους αξίζει να ακουστούν από ένα ευρύτερο ακροατήριο.
Για τους ένθερμους indie fans της δεκαετίας του ’90 που επέμεναν να επιλέγουν βρετανικά παρά την επέλαση του grunge η επιστροφή των Slowdive έγινε δεκτή με χαρά, νοσταλγία, αλλά και με επιφύλαξη. Τους διαβεβαιώνω, μπορούν να άρουν τις όποιες ενστάσεις τους. Το Slowdive δεν είναι rip-off απελπισμένων μεσήλικων που επέστρεψαν για να τ’ αρπάξουν εκμεταλλευόμενοι ένα κύμα επιστροφών (είχαν προηγηθεί οι My Bloody Valentine και οι Lush) βετεράνων της σκηνής. Τουναντίον, πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά που δεν θα χορταίνετε να την ακούτε και που αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η σύγχρονη εναλλακτική μουσική σκηνή δεν χρειάζεται ανανέωση. «Αναγέρωση» (επιτρέψτε μου το νεολογισμό) χρειάζεται, και γρήγορα….
8,5/10
