Ευρισκόμενοι ήδη εδώ και δύο μήνες στο δεύτερο μισό του 2014 έχουμε ήδη μία καλή εικόνα της φετινής μουσικής παραγωγής. Η λίστα που ακολουθεί περιλαμβάνει τις σημαντικότερες κυκλοφορίες, που μας απασχόλησαν μέσα στη χρονιά, με το ένα ή με τον άλλο τρόπο (δεν έχουμε δηλαδή άλλο ένα best of…). Συντάσσοντάς την, διαπιστώσαμε ότι συχνά στο soundgaze.gr δεν ακολουθούμε το κύριο ρεύμα στην κριτική μας. Το σκεφτήκαμε λιγάκι (περί τα δύο δευτερόλεπτα) και αποφασίσαμε ότι θέλουμε να συνεχίσουμε ακριβώς έτσι!
A Sunny Day In Glasgow – Sea When Absent (Lefse Records)
Μία ευχάριστη έκπληξη, που μας έρχεται όχι από την Σκωτία, όπως υπονοεί το όνομα του γκρουπ, αλλά από τις Η.Π.Α. με ένα ονειρικό μίγμα shoegaze, ambient και dream pop, έξοχο από κάθε άποψη (διαβάστε την κριτική του soundgaze.gr εδώ).
Beck – Morning Phase (Capitol)
Υπέροχες στην απλότητά τους μελωδίες, ισορροπημένες ενορχηστρώσεις, ακουστικός ήχος και ο Beck στην συνηθισμένη του καλή φόρμα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Behemoth – The Satanist (Metal Blade/Nuclear Blast/ Mystic Production)
Θα είμαι ειλικρινής λέγοντας ότι το Black και το Death Metal συνήθως μου προκαλούν ακατάσχετο γέλιο. Υπ’ αυτή την έννοια είμαι απολύτως ακατάλληλος να γράψω το παραμικρό σχετικά με αυτή την κυκλοφορία. Ό,τι όμως και αν πιστεύω εγώ, το γεγονός είναι ένα: το Satanist, δέκατο άλμπουμ των Πολωνών Behemoth, βρήκε κοινό και κριτικούς να ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε διθυράμβους (στο ίδιο μήκος κύματος και η άποψη του Μιχάλη Κουρή για την φετινή εμφάνισή τους στην χώρα μας). Η τόσο σπάνια ομόθυμη αποδοχή δε μπορεί παρά να σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ σημαντικό δίσκο στο είδος του.
Black Keys – Turn Blue (Νonesuch)
Μερικές φορές οι καλές προθέσεις δεν είναι επαρκείς. Οι Black Keys προσπάθησαν, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να ηχογραφήσουν έναν δίσκο πλαδαρών blues με soul επιρροές και λιγοστές καλές στιγμές. Αυτό βέβαια δεν τους εμπόδισε να πραγματοποιήσουν καλές πωλήσεις. Σίγουρα μπορούν (πολύ) καλύτερα (διαβάστε περισσότερα εδώ)...
The Brian Jonestwon Massacre – Revelations (A Records)
Ο Anton Newcombe που έχει αφήσει πίσω του τους πειραματισμούς για καλά, κάνει στο Revelation αυτό που ξέρει να κάνει όσο λίγοι: όμορφη, εθιστική μουσική, ανακατεύοντας εμπνευσμένα την ψυχεδέλεια με το alternative rock και, αυτή την φορά και το kraut. Εμείς δηλώνουμε για μία ακόμη φορά γοητευμένοι (διαβάστε την κριτική του soundgaze.gr εδώ).
Coldplay – Ghost Stories (Parlophone)
Ο Chris Martin αποφάσισε να μετατρέψει την τελευταία αυτή κυκλοφορία των Coldplay σε μία νερόβραστη σαπουνόπερα, αφιερωμένη στον χωρισμό του με την Gwyneth Paltrow. Εμείς τι φταίμε; (διαβάστε περισσότερα εδώ).
Lana Del Rey – Ultraviolence (Interscope/Polydor)
Ένας δίσκος που ξεπερνά κατά πολύ ποιοτικά ό,τι έχει κάνει στο παρελθόν η Αμερικανίδα τραγουδοποιός. Η Lana Del Rey, εκτός από εμφάνιση μοιραίας γυναίκας, μοιάζει να αποκτά σιγά-σιγά και καλλιτεχνική υπόσταση. Σε θετικά του δίσκου και η παραγωγή του Dan Auerbach που έδωσε στην ηχογράφηση ένα αέρα από 60s.
James – La Petite Mort (BMG Chrysalis)
Η γνωστή ελληνική ιδιομορφία: Στην όμορφη, περήφανη, πτωχή πλην τίμια χώρα μας οι James είναι αστέρες πρώτου μεγέθους, εξ ου και η παρουσία τους σε αυτήν εδώ την λίστα. Αν βρισκόμασταν κάπου αλλού, πιθανότατα αυτό δε θα συνέβαινε. Κατά την γνώμη του γράφοντος οι συμπαθείς, κατά τα λοιπά, James έπρεπε να είχαν διαλυθεί προ εικοσαετίας, τότε δηλαδή ακριβώς που έπαψαν να βγάζουν μουσική της προκοπής. Διαβάστε εδώ το (μετριοπαθέστερο) review του soundgaze.gr.
Kasabian – 48:13 (Sony Music)
Οι Kassabian επανακάμπτουν με μεγαλόστομες δηλώσεις ότι θα σώσουν το rock και έναν δίσκο, που τους τοποθετεί δικαιωματικά στην θέση του πρώτου φαβορί για το βραβείο «τζάμπα μάγκας 2014». Όχι, δεν είναι μουσικό βραβείο, η μουσική του δίσκου σύμφωνα με την σφαγή – συγνώμη, αρνητικότατη κριτική του Γιώργου Χριστόπουλου ήθελα να πω - την οποία προσυπογράφω, ήταν για τα πανηγύρια. Αυτό δεν εμπόδισε φυσικά τις πωλήσεις (ως γνωστόν ο γηπεδικός τσαμπουκάς «πουλάει»). Κρίμα, γιατί στο παρελθόν είχαν δείξει πολύ διαφορετικά δείγματα γραφής.
Mastodon - Once More 'Round the Sun (Reprise)
Το ότι οι metallers από την Ατλάντα περιλαμβάνονται στην παρούσα λίστα δεν αποτελεί κανένα νέο: βαρείς και ασήκωτοι, όπως πάντα, σε ένα δίσκο γεμάτο εξαιρετικές μουσικές ιδέες, που άλλοι θα ξόδευαν μία δισκογραφία και πάλι δεν θα κατόρθωναν να μας δείξουν…
Morrissey – World Peace Is None of Your Business (Capitol)
Ο καλύτερος δίσκος του ιδιόρρυθμου όσο και ταλαντούχου αυτού καλλιτέχνη από το Vauxhaul & I, πλούσιος σε συνθέσεις, ήχους, επιρροές, πνεύμα, χιούμορ και συναίσθημα. Με δύο λόγια, ο παλιός καλός Morrissey, όπως ακριβώς τον μάθαμε και τον αγαπήσαμε είναι πάλι μαζί μας (διαβάστε εδώ την κριτική του εκτασιασμένου Γιώργου Χριστόπουλου).
Bob Mould - Beauty & Ruin (Merge)
O Bob Mould ξαναγυρνά στους Hüsker Dü και τους Sugar, μαγεύοντάς μας για δεύτερη συνεχόμενη φορά (προηγήθηκε το προπέρσινο Silver Age) με την ωριμότητα που έρχεται με τα χρόνια, αλλά και με το νεύρο και την ένταση μίας εφηβείας που δεν λέει να τελειώσει (διαβάστε περισσότερα εδώ).
Off! – Wasted Years (Vice)
O Keith Morris και η παρέα του δεν λένε να το βάλουν κάτω: το Wasted Years είναι ένα θορυβώδες, καυστικό, επιθετικό πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο. Θα ακουστεί ίσως παράξενη η φράση εν έτει 2014, αλλά όταν μιλάμε για τους Off! μιλάμε για το punk στα καλύτερά του! Διαβάστε την κριτική του Soundgaze.gr εδώ.
Pixies – Indie Cindy (Pixiesmusic)
H πολυαναμενόμενη δισκογραφική επιστροφή, μετά από χρόνια, των θρυλικών Pixies, με εξαίρεση κάποιες γραφικές εκδηλώσεις απέχθειας, απέσπασε κατά βάση απλώς χλιαρά έως ελαφρώς αρνητικά σχόλια από τους κριτικούς, κάποιοι από τους οποίους βρήκαν την ευκαιρία την να βγάλουν διάφορα απωθημένα. Από την μεριά μας, ίσως παρασυρμένοι, έως ένα λογικό βαθμό, από την αγάπη μας προς το τεράστιο αυτό γκρουπ, διαφοροποιηθήκαμε. Σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με το καινούριο Doolittle, αλλά όλη αυτή η πολεμική στους Pixies κατέληξε να είναι υπερβολική.
St. Vincent - St. Vincent (Loma Vista)
Η θριαμβευτική υποδοχή από κριτικούς και κοινό τοποθετεί δικαιωματικά το ιδιαίτερο φετινό πόνημα της St Vincent στην παρούσα λίστα. Αντισυμβατικό, ιδιοφυές, πρωτότυπο είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που το συνοδεύουν. Ο γράφων, πάλι, είχε κάπως διαφορετική άποψη…
Swans – To Be Kind (Mute/Young God)
Θα περιοριστώ να πω ότι σύμφωνα με αρκετούς (ο Μιχάλης Κουρής και ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος συγκαταλέγονται σε αυτούς), το To Be Kind είναι ανώτερο του Seer. Ο Michael Gira βρίσκεται σε μεγάλα κέφια (όπως και αν τα κέφια αυτά μετουσιώνονται μουσικά!) και αυτό από μόνο του δείχνει την αξία αυτής της ηχογράφησης.
Triptykon – Melana Chasmata (Prowling Death/Century Media)
Oι ελληνολάτρεις (αλλιώς όλο αυτό δεν εξηγείται!) Triptykon, το συγκρότημα του Thomas Gabriel Fischer, ιδρυτή σχημάτων όπως οι Hellhammer, Celtic Frost και οι Apollyon Sun, κυκλοφόρησε αυτό τον δεύτερο του για να τύχει γενικής αποδοχής, όμως ο Μιχάλης Κουρής μου ομολόγησε ότι ο δίσκος τον κούρασε κάπου στα μισά (δεν ήθελε να το παραδεχτεί παραέξω, αλλά επειδή είμαι κακός άνθρωπος μόλις τον “έδωσα”!).
Jack White - Lazarretto (Third Man Records)
Ο πολύς Jack White κάπου ανάμεσα στην ενασχόλησή του με την Third Man Records και διάφορα ξεκατινιάσματα στον μουσικό Τύπο, αποφάσισε να γράψει και μουσική. Ήταν πολύ καλή ιδέα, αφού το Lazarretto αποτελεί μία πραγματικά αξιόλογη κυκλοφορία, ενώ ο ίδιος έχει αποδείξει ότι τα πάει καλύτερα όταν δεν μιλάει αλλά γράφει μουσική…
Sharon Van Etten - Are We There (Jagjaguwar)
H μουσικός από το New Jersey δίνει άλλο ένα δείγμα των μεγάλων ικανοτήτων της. Συνασθηματικά φορτισμένες μελωδίες που στοιχειώνουν τον ακροατή και η γνωστή εξαιρετική ερμηνεία δεν αφήνουν περιθώρια αντιρρήσεων (ο Μιχάλης Κουρής υπερψηφίζει με φανατισμό!).
Woven Hand - Refractory Obdurate (Glitterhouse / Deathwish)
O ασύλληπτα ταλαντούχος David Eugene Edwards δίνει άλλο ένα σπουδαίο δείγμα των ικανοτήτων του. Οι Woven Hand προσθέτουν ένταση στις κιθάρες και το πείραμα λειτουργεί άψογα: το Refractory Obdurate αποτελεί άλλο ένα αριστουργηματικό επεισόδιο στην σκοτεινή σειρά, που είναι η δισκογραφία των Woven Hand.
