Power pop - Μέρος 9ο
The Records
Pop will eat itself…
Άλλη μια εκδίκηση της Βρετανίας στην πρωτοκαθεδρία των Αμερικάνων. Συναντάμε την 3η και τελευταία Εγγλέζικη μπάντα που μύησε τη νεολαία στα μονοπάτια της Power pop και που και αυτή τα πήγε θαυμάσια. Γιατί όπως παρατηρήσαμε έως τώρα οι Αμερικάνοι έβγαλαν και «φούσκες», όμως οι Άγγλοι δεν στάθηκαν πιο κάτω από αξιοπρεπείς…
Φτιάχτηκαν το 1977 στην Αγγλία από τους John Wicks (rhythm guitar, vocals), Huw Gower (lead guitar, vocals), Phil Brown (bass guitar, vocals) και Will Birch (drums, vocals) με μεγάλες επιρροές από τους Beatles, τους Κinks αλλά και τους πρωτεργάτες της Power pop Raspberries και υπέγραψαν στην Virgin το 1978
(Aπό αριστερά: Huw Gower, John Wicks, Phil Brown, Will Birch)
Οι Records από τον πρώτο τους κιόλας δίσκο έδειξαν ότι ξέρουν πολύ καλά και τα όργανά τους και τι γράφουν και τι ζητάνε. Και η συνταγή τους ήταν απλούστατη: Πήραν μέλι, ζαχαρωτά, γλειφιτζούρια και μαλλί της γριάς και τα άπλωσαν σε ροκ συγχορδίες με εκπληκτικό ταλέντο χωρίς ούτε μια μέτρια στιγμή! Και μπορεί μεν να μην είχαν την αγριάδα των Boys ας πούμε αλλά τα κατάφεραν επίσης επάξια:
1.) Shades in Bed (1979)
Track listing: Girl – Teenarama – Girls That Don't Exist – Starry Eyes – Up All Night – All Messed Up and Ready to Go – Insomnia – Affection Rejected – The Phone – Another Star.
[Virgin V2122]
Παραγωγή: Robert John "Mutt" Lange, Tim Friese-Greene
Ένας καταπληκτικός δίσκος γεμάτος γλυκές αρμονίες, κιθάρες που ηχούν καταπληκτικά χωρίς άσκοπα ριφ και ξερές πανκ χειροβομβίδες για ένα ροκ γκρουπ που παίζει ποπ (να εξηγούμαστε). Ένα γκρουπ που πραγματικά έφερε την αρμονία των σίξτυς σήμερα και βασίζεται πλήρως σε αυτά! Προτιμούν βέβαια τα διπλά φωνητικά αλλά δεν πειράζει γιατί «δένουν» ταιριαστά στο κάθε τραγούδι.
Ο παραγωγός Robert John "Mutt" Lange εκείνη την εποχή μεγαλουργούσε με τους AC\DC. Φυσικό είναι λοιπόν να τους συναντάμε στο Teenarama με το πιο γλυκό fuzz της Power pop που έχετε ακούσει ποτέ και που θα δάνεισε πολλά στους Jesus and Mary Chain να και στο All Messed Up and Ready to Go. Προσθέτουν πανέξυπνα δισολιές στο Girl και στο The Phone που αργοκυλάει σαν σχεδία στο υπέροχο ποτάμι που δημιουργεί το μπάσο, ενώ στο Up All Night χαλαρώνουν λίγο τους ρυθμούς τους χωρίς να χάνουν την αρμονία τους θυμίζοντας έντονα Byrds και στο Another Star με κιθάρες που μπουρδουκλώνονται και μας ξαφνιάζουν και μια αινιγματική coda στο πιάνο φαίνεται πόσο έχει επηρεάσει την ποπ ο McCartney από τότε που έπιασε μπάσο στα χέρια του…
Σειρά έχουν οι κορυφώσεις του δίσκου:
Το Girls That Don't Exist άνετα θα έμπαινε στα Nuggets με τον υπέροχο γκαράζ ήχο του, το Insomnia που νομίζεις ότι ακούς Αμερικάνικη μπάντα είναι σίγουρα ένα αδικοχαμένο χιτ σινγκλ και ένα ακόμα Power pop στάνταρντ και το Affection Rejected αποτελεί άλλο ένα τρανό παράδειγμα πως συνδυάζονται ένας τοίχος ροκ ριφ και φωνητικές αρμονίες και όλο μαζί είναι μια σπονδή στον Spector (για άλλη μια φορά).
«…Κρύψου πίσω από τα αστερένια μάτια σου κι τράβα το δρόμο σου…» τραγουδούν με σνομπισμό στο Starry Eyes, αλλά το κομμάτι καθεαυτό είναι που τους καθιέρωσε κι έκανε το Allmusic να το χαρακτηρίσει ως «…a near-perfect song that defined British power pop in the '70s» και να φτάσει στο № 56 των Αμερικάνικων τσαρτς. Τι να γράψουμε παραπάνω εδώ; Πρόκειται απλά για την κορύφωση της αρμονίας στην ροκ μουσική, ένα αριστούργημα που θα έκανε τους Beach Boys να σκάσουν από την ζήλια τους!! Στην Ελλάδα βέβαια το μάθαμε από μια συλλογή της Rough Trade (βλ. σχετικό αφιέρωμα).
Ένα φανταστικό ντεμπούτο, ένας δίσκος ορισμός για το τι σημαίνει (ή μάλλον τι σήμαινε κάποτε) power pop, που πήγε № 41 στα Αμερικάνικα τσαρτς και δικαίως ορίστηκε από το Allmusic ως «…a pure pop masterpiece».
(****)
2.) Crashes (1980)
Track listing: Rumour Sets the Woods Alight – Hearts in Her Eyes – I Don't Remember Your Name – Man with a Girlproof Heart - The Same Mistakes – Girl in Golden Disc – Spent a Week with You Last Night – Hearts Will Be Broken – The Worriers – Guitars in the Sky.
[Virgin V 2155]
Παραγωγή: Craig Leon, Mick Glossop
Ο Gower έφυγε για να δουλέψει στην μπάντα του… David Johansen(!) και ήρθε στην θέση του ο 19χρονος Jude Cole από την μπάντα του… Moon Martin (!) διατηρώντας πάντα τη φρεσκάδα της μπάντας, αλλά εδώ ο Wicks παίρνει τα φωνητικά μόνος του και δεν πράττει σωστά γιατί στον προηγούμενο δίσκο κάλυπτε τις ελλείψεις του στα διπλά φωνητικά, τώρα είναι σαν να ακούς ψάρι να τραγουδάει. Και πάλι όμως οι έμπειροι παραγωγοί Mick Glossop (Waterboys, Magazine, PIL, Ruts, Skids, Wonder Stuff, Frank Zappa) και Craig Leon (Ramones, Suicide, Talking Heads, Blondie) ναι μεν φρενάρουν λίγο τα γκάζια εδώ, αλλά ούτε για ένα λεπτό δεν λείπουν οι αρμονίες και τα μέλια, κρύβοντας επιμελώς τα όποια ξεθωριάσματα και διατηρούν τον power pop χαρακτήρα της μπάντας, αγριεύοντας περισσότερο τα σόλα από τον πρώτο τους δίσκο.
Αυτά τα τελευταία μεγαλουργούν στο The Worriers σίγουρα ένα από τα highlights των λαιβ τους που ίσως αν το έλεγε ο Rod Stewart (με τους Faces) θα το απογείωνε γιατί έχουν mod ατμόσφαιρα όσο τίποτε άλλο και στο Hearts in Her Eyes που δεν είναι παρά το Needles and Pins των Searchers παιγμένο ανάποδα και με μια πρέζα από το …Αnd then he kissed me των Crystals.
Εδώ όμως αρχίζουν και κάνουν τις πρώτες «κοιλιές»: στο αδύναμο και άχαρο Girl in Golden Discο νεοφερμένος πιτσιρικάς δεν έχει και τη φοβερή φωνή για να τολμήσει ακαπέλλα παρά τις ωραίες κιθάρες και στο άχρωμο Spent a Week with You Last Night προσπαθούν να μοιάσουν στους Byrds αλλά αυτό απαιτεί και κάποιο ταλέντο, πράγμα που δεν συμβαίνει στο καλό Hearts Will Be Broken.
Ο διάδοχος του Starry Eyes υπάρχει και λέγεται The Same Mistakes με τις ίδιες όμορφες αρμονίες, το Rumour Sets the Woods Alight είναι άλλο ένα υπέροχο power pop κομμάτι που θες να το ξανακούσεις πολλές φορές, ο πολύ ευρηματικός τίτλος Man with a Girlproof Heart κρύβει ένα δυναμικό πανκ με πινελιές από Jam και για το τέλος οι κιθάρες μπορεί να μην πηγαίνουν στον ουρανό στο Guitars in the Sky αλλά είναι ένας υπέροχος επίλογος που δίνει και το κλίμα του δίσκου, τον οποίον ο τύπος χαρακτήρισε ως ένα «…passable, but hardly a great follow-up to Shades in Bed». Δεν συμφωνώ, τα πήγαν και εδώ περίφημα.
Η τελευταία Εγγλέζικη μεραρχία της power pop υποχωρεί και χάνεται; Ίσως αλλά όχι με σταυρωμένα χέρια…
(***)
3.) Music Οn Both Sides (1982)
Tracklist: Imitation Jewellery - Heather And Hell - Selfish Love - Clown Around Town - Not So Much The Time - Keeping Up With Jones - Third Hand Information - Real-Life - King Of Kings - Cheap Detective Music - Everyday Nightmare
[VirginV 2206]
Παραγωγή: Will Birch
Έμειναν μόνοι τους οι Birch (που κάνει την παραγωγή και τα θαλασσώνει), Wicks και Brown με την προσθήκη του κιθαρίστα Dave Whelan και του πολύ καλού τραγουδιστή Chris Gent (έχει και δυο οκτάβες παραπάνω από τον Wicks), αλλά όταν οι συνθέσεις χωλαίνουν τι να το κάνεις; Πολύ καλή παραγωγή και ηχογράφηση αλλά εδώ ξαναγυρίζουν στο Εγγλέζικο νιου γουειβ, παρατούν την power pop και δίνουν χώρο στα κήμπορντς να αναπτυχθούν. Έχουν εξαφανιστεί τα μελένια φωνητικά και οι αρμονίες και πλέον ακούμε μια ροκ μπάντα των 80’s. Ακόμα και η αθώα θεματολογία έχει εξαφανιστεί (ρίξτε μια ματιά στους τίτλους) σοβάρεψαν οι πιτσιρικάδες που ξέραμε, αλλά παρ΄ όλα αυτά καταφέρνουν και στριμώχνουν 11 τραγούδια μέσα στα 34 λεπτά του δίσκου!!
Όχι όμως κάτι αξιόλογο. Οι…ψαλμωδίες(;) του Imitation Jewellery και τα παράξενα εφφέ στα κήμπορντς του Heather And Hell δεν αρκούν για να διώξουν τη βαρεμάρα, πράγμα που συμβαίνει και στο σαχλούτσικο Not So Much The Time στο μέτριο Third Hand Information και στο νερόπλυμα Real-Life με μπόλικο σαξόφωνο. Στο δε Keeping Up With Jones παίζουν με τους παραμορφωτές των κιθάρων τους χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο.
Τα μόνα που κάτι λένε είναι το Selfish Love με ντράμς που καλπάζουν και με κιθάρες που θυμίζουν πολύ Big Country, το Clown Around Town με σωστή παρουσία των κήμπορντς να οδηγούν και το King Of Kings (όντως «ο βασιλεύς των βασιλέων» σε τούτη την μετριότητα), ένα power pop κομψοτέχνημα που θυμίζει τους παλιούς καλούς Records…
Στο ινστρουμενταλ Cheap Detective Music προσπαθούν με κιθάρες και σαξόφωνα να βγάλουν ένα James Bond Theme και στον ροκ επίλογο Everyday Nightmare ο Gent δείχνει τις ικανότητές του αλλά δεν καταφέρνει τίποτε άλλο από το να μιμείται τους Police….
«Η μουσική έχει δύο πλευρές» καταμαρτυρεί ο τίτλος του δίσκου και οι Records φαίνεται να το πήραν τοις μετρητοίς. Δεν κατάφεραν όμως τίποτα ούτε και με αυτή την μετάλλαξή τους και εξαφανίστηκαν για πάντα μαζί της…
(**½)
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
Ανατρέξτε στα προηγούμενα μέρη του αφιερώματος:
Power Pop (Μέρος 1ο) - Raspberries: Οι «σταθμάρχες» της Power pop
Power Pop (Μέρος 2ο) - Holly and the Italians: Η αλανιάρα χαμένη ξαδέλφη της Siouxsie
Power Pop (Μέρος 3ο) - The Rubinoos: Γλειφιτζούρια σε ριγέ μπαστούνια
Power Pop (Μέρος 4ο) - The Shoes: Οι «σαλεμένοι» πάνκηδες
Power Pop (Μέρος 5ο) - The Jags: Πανκ ή Ποπ τελικά;
Power Pop (Μέρος 6ο) - Τhe Boys: Οι Πάνκ Λόρδοι
Power Pop (Μέρος 7ο) - D. L. Byron: Ήταν ένας φτωχός και μόνος cowboy…
Power pop (Μέρος 8ο) - 20/20: Η πολλή ζάχαρη βλάπτει…
Power Pop (Μέρος 10ο) - Rachel Sweet: Sweets for my Sweet? Μάλλον όχι…