Powerpop - Μέρος 3ο
The Rubinoos
Γλειφιτζούρια σε ριγέ μπαστούνια
Φτιάχτηκαν το 1970 στο Berkeley της California από τους αρχηγούς Tommy Dunbar και Jon Rubin (κιθάρες, φωνητικά), Royse Ader (μπάσο, φωνητικά) και Donn "Donno" Spindt (ντράμς).
Το διαφορετικό που είχαν τούτοι οι τέσσερεις πιτσιρικάδες είναι ότι καταφέρνουν να ηχούν σαν…σαραντάρηδες ρετρό ρόκερς τηρώντας την παράδοση γι΄ αυτά ακριβώς που τους ένοιαζαν: τα Αμερικάνικα ιδανικά, τα κορίτσια και νεανικές περιπέτειες έξω από το λουνα παρκ. Δεν δείχνουν να το πολυτονίζουν ότι είναι ένα ροκ σχήμα γιατί ακριβώς τιμούν την ποπ του τόπου τους και δεν θέλουν να γίνουν Led Zeppelin ας πούμε…
(από αριστερά: Jon Rubin, Tommy Dunbar, Royse Ader, Donn "Donno" Spindt)
Παρότι όμως δεν ταυτίστηκαν πλήρως με το ρεύμα της Power pop, η λατρεία τους κυρίως στους Beach Boys (λογικό εκ της καταγωγής τους) και στους Raspberries και το ότι τόλμησαν οι μπαγάσες μέσα στο πανκ που έγδερνε την Αμερική εκείνη την εποχή να μιλήσουν για αγάπες κι έρωτες και σαν γνήσιοι Καλιφορνέζοι να το τηρήσουν και με το παραπάνω παραιτούμενοι των δυνατοτήτων που είχαν να προχωρήσουν παραπέρα, τους δίνει βήμα ν΄ ακουστούν στο παρόν αφιέρωμα, έστω και με μια πενιχρή δισκογραφία:
1.) The Rubinoos (1977)
Track listing: I Think We're Alone Now - Leave My Heart Alone - Hard to Get - Peek-A-Boo - Rock and Roll is Dead – Memories - Nothing a Little Love Won't Cure - Wouldn't It Be Nice - Make It Easy - I Never Thought It Would Happen.
[Beserkley JBZ-0051]
Παραγωγή: Gary Phillips, Glen Kolotkin, Matthew King Kaufman
Είπαμε στην αρχή ότι τιμούν με το παραπάνω τους Raspberries και τα αμερικάνικα υπαίθρια πάρτυ των σεβεντις. Αυτό δείχνουν τα I Never Thought It Would Happen, το Hard to Get και το Leave My Heart Alone όταν με πολύ ωραία φωνητικά τραγουδούν «Γιατί να πιστέψω τα ψέματά σου, δεν ξέρεις πόσο πολύ σε θέλω», αλλά μένουν εκεί χωρίς να προχωρήσουν παραπέρα! Γιατί το ροκ εντ ρολλ των φιφτυς Peek-A-Boo δεν έχει καμμιά δουλειά το 1977, το σλόου του δίσκου (πώς αλλιώς θα πάρουμε αγκαλιά τη γκόμενα;) Memories με τους γελοίους στίχους «…ξένε δεν με θυμάσαι, είμαι αυτός που μ΄ αγαπούσες στις μέρες που ήταν ήρθε η ώρα να αλλάξουν τώρα τα αισθήματά μου μακάρι να’ βρισκα ένα τρόπο να χάσω τις μνήμες που έχω…» και παρά τις ωραίες κιθάρες του Dunbar, δεν είναι παρά... ένα σλόου, με το σαχλό Make It Easy άδικα προσπαθούν να αναβιώσουν το 1967 καθόσον τους πρόλαβαν οι Mamas and Papas δέκα χρόνια πριν και φυσικά οι Beach Boys αντιγράφονται ξενέρωτα στο Nothing a Little Love Won't Cure, ενώ στο Wouldn't It Be Nice ιδιοποιούνται θρασύτατα τον τίτλο του αριστουργήματος των τελευταίων στρεβλώνοντας το ριφ του Louie Louie για ένα σαχλό μελό χορευτικό.
Ο δίσκος μόλις που ξεπερνά τη μισή ώρα σε διάρκεια και είναι γεμάτος γλυκά ακόρντα χωρίς ίχνος σόλο και για Power pop φυσικά ούτε λόγος! Δύο πραγματάκια μόνο είναι που μετράνε: Η πολύ καλή διασκευή τους στην παλιά επιτυχία των Tommy James & the Shondells I Think We're Alone Now σε πολύ πιο άγρια εκτέλεση από την ντίσκο της Τιφανυ στα 80΄s που πήγε № 45 στο Αμερικάνικο τσαρτ και ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία τους και το προφητικό Rock and Roll is Dead με ξερό ριφ αλά AC\DC και φωνητικά αλα Jumping Jack Flash να τραγουδούν «…το ροκ εν ρολ είναι νεκρό κι εμείς δεν δίνουμε δεκάρα…» με οργισμένες κιθάρες, ένα πρωτόλειο γκαράζ πάνκ δείγμα της μπάντας που δειλά - δειλά δείχνει τα δόντια της και μας κάνει να αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να παίζει η ίδια στον υπόλοιπο δίσκο…
Το περιοδικό New Yorker έχρισε τον δίσκο ως «The Best Pop Album of the Decade». Κακώς, διότι δεν είναι παρά ένα αθόρυβο και ξενέρωτο ντεμπούτο γεμάτο ζάχαρη και το μόνο που καταφέρνει είναι να… καταστρέψει τα δόντια μας.
Κρίμα που περιβάλλεται από ένα ανυπέρβλητης έμπνευσης και ομορφιάς εξώφυλλο όπου σε μια καταπληκτική ζωγραφιά οι τέσσερεις τους ντυμένοι με μεσαιωνικά κουστούμια κάθονται πάνω σε ένα πελώριο… χέρι!
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλοι τους τρώνε ζαχαρωτά…
(**)
2.) Back to the Drawing Board! (1979)
Track listing: Fallin' in Love - I Wanna Be Your Boyfriend - Promise Me - Hold Me – Ronnie - Drivin' Music – Operator – Jennifer - Arcade Queen - Lightning Love Affair - 1, 2, 3 Forever.
[Beserkley BZ-10061]
Παραγωγή: Gary Phillips, Matthew King Kaufman
Ο δίσκος εδώ διαρκεί μόλις 27 λεπτά σε σχέση με τον προηγούμενο. Και μην νομίζετε ότι πήγαν να πάρουν την δόξα από τους Ramones ας πούμε χώνοντας μέσα 15 κομμάτια και σπηντάροντας αλύπητα, αλλά… μια από τα ίδια (και ίσως χειρότερα). Ροκάρουν και πάλι ανέμελα γράφοντας για τα ίδια: κορίτσια, χορός, μουσική και παρά τα καλά φωνητικά δεν αποφεύγουν να πέσουν στην μανιέρα των κλώνων των Beach Boys. Η αλλαγή των παραγωγών δεν φαίνεται να έφερε κάτι καλύτερο από το ότι εδώ αφήνουν λίγο να φανεί η Power pop στόφα τους, όμως τούτο συμβαίνει μόλις τέσσερεις φορές:
Στο I Wanna Be Your Boyfriend χτίζουν μια τσιμεντένια μάντρα ήχου μιμούμενοι ωραία τον Spector με καλά ριφς και φωνητικά που θυμίζει μια νότα από Pebbles των σίξτυς (αδιανόητο γι΄ αυτούς σε σχέση με αυτά που μας έχουν σερβίρει έως τώρα…). Μάλιστα γι΄ αυτό το κομμάτι (που πήρε και καλό airplay) έκαναν αργότερα μήνυση στην Avril Lavigne καθόσον θεώρησαν ότι τους αντέγραψε στο δικό της Girlfriend. Το βούτυρο σκληραίνει λίγο με το Ronnie, στο Arcade Queen προσθέτουν πάνκ ακκόρντα στα γλειφιτζούρια τους και η κορύφωση του δίσκου 1, 2, 3 Forever με τις ασύλληπτες κιθάρες του είναι ένας ύμνος στο ροκ της νεολαίας και ο καλύτερος επίλογος του δίσκου ένα σήμα κατατεθέν της κάθε νεανικής Αμερικάνικης μπάντας (που θα ήθελε να τους πάρουν στα σοβαρά εννοείται…).
Αποκλείεται όμως να παίζει το ίδιο γκρούπ όταν με τα αηδιαστικά μελωμένα Fallin' in Love και Jennifer το μόνο που αποσκοπούσαν είναι περισσότερα κορίτσια στην ατζέντα των ραντεβού τους, με το Operator αντιγράφουν τους ELO γιατί το αντίθετο δεν ήταν δυνατό, η κάκιστη μελό αηδία Hold Me είναι λες κι ακούω τους Beatles του 62 και με το Drivin' Music μπαίνουν στα χωράφια του Springsteen αλλά εφόσον ο Boss εκείνη την εποχή γάζωνε, τι να το κάνουμε; Ωραία φωνητικά πάντως και καλή κιθάρα από τον Rubin, όπως και στο Lightning Love Affair όπου και πάλι θυμούνται τους Raspberries.
Εκεί που έδειχναν να προσπαθούν λίγο τα καταρράκωσαν πάλι στο βωμό της νεανικής τρέλας, όχι αυτής για τα πανκ υπόγεια, αλλά για τα πολύχρωμα πάρτυ του Σαββάτου στην αυλή με το γκαζόν. Αλλά πιτσιρικάδες καψουρεμένοι ήταν τι να περίμενε κανείς;
Ο δίσκος παρά τα ωραία σκίτσα τους στο εξώφυλλο πάτωσε και επόμενο ήταν να επιφέρει και την διάλυσή τους.
(**½)
3.) Party of Two (EP 1983)
Track listing: If I Had You Back - Faded Dream - The Girl - Crash Landing - The Magic's Back.
[Warner Bros 9 23940-1]
Παραγωγή: Todd Rundgren
Εκτός από τον Todd Rundgren που τους έκανε την παραγωγή και τους έκλεισε σε μεγαλύτερη εταιρεία απέμειναν μόνο οι Rubin και Dunbar (αυτούς βλέπουμε στο εξώφυλλο) για τη στερνή τους προσπάθεια (διαλύθηκαν οριστικά την επόμενη χρονιά) κάτω από το όνομα Rubinoos και τους Utopia του Rundgren Roger Powell, Kasim Sulton και Willie Wilc ox να συμμετέχουν εδώ.
Todd Rundgren όμως σημαίνει αυτόματα πολύ καλύτερη παραγωγή, προσεγμένα φωνητικά εισβολή των κημπορντς σε λαμέ ποπ και πλέον η επιτυχία των Journey και REO Speedwagon τους στρέφει στο FM ροκ, ήταν και εποχή κατάλληλη τότε. Το αξιοσημείωτο είναι ότι εδώ απελευθερώνονται πλήρως οι κιθάρες όπως στο If I Had You Back που ήταν και η μεγαλύτερη επιτυχία του δίσκου καθώς παίχτηκε και στην ταινία «Revenge of the Nerds» το 1984.
Δυο μόνο φορές ακούμε τους παλιούς Rubinoos να ηχούν και πάλι παιδικοί και ζαχαρένιοι: στο The Girl και στο The Magic's Back όπου οι δύο παλιόφιλοι αφήνουν τον Power pop επιθανάτιο ρόγχο τους.
Είναι να απορείς πώς ο Rundgren δέχτηκε τέτοια κομμάτια σε τούτο τον τεχνοροκάδικο λαβύρινθο που τους επέβαλλε και η διαφορά φαίνεται ολοκάθαρα στο Faded Dream με τα «παχιά» κημπορντς που θυμίζει τους… Kajagoogoo (!) της ίδιας εποχής. Στο ίδιο κλίμα συνθι ποπ κινείται και ο υπόλοιπος δίσκος μην έχοντας πλέον καμμιά σχέση με την παλιά τους μπάντα. Ο Rundgren τους μεταμόρφωσε τελείως αποβάλλοντας για τα καλά την όποια Power pop φορεσιά τους (και να σκεφτείτε ότι τον θεωρούν πρωτεργάτη της!!).
Καλά έκανε όμως. Γιατί η Power pop είχε πεθάνει από το 1980 μετά την επιτυχία των Knack που ήταν και η ταφόπλακά της…
(**)
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
Ανατρέξτε στα άλλα μέρη του αφιερώματος:
Power Pop (Μέρος 1ο) - Raspberries: Οι «σταθμάρχες» της Power pop
Power Pop (Μέρος 2ο) - Holly and the Italians: Η αλανιάρα χαμένη ξαδέλφη της Siouxsie
Power Pop (Μέρος 4ο) - The Shoes: Οι «σαλεμένοι» πάνκηδες
Power Pop (Μέρος 5ο) - The Jags: Πανκ ή Ποπ τελικά;
Power Pop (Μέρος 6ο) - Τhe Boys: Οι Πάνκ Λόρδοι
Power Pop (Μέρος 7ο) - D. L. Byron: Ήταν ένας φτωχός και μόνος cowboy…
Power pop (Μέρος 8ο) - 20/20: Η πολλή ζάχαρη βλάπτει…
Power Pop (Μέρος 9ο) - The Records - Pop will eat itself…
Power Pop (Μέρος 10ο) - Rachel Sweet: Sweets for my Sweet? Μάλλον όχι…
