Power pop - Μέρος 5ο
The Jags
Πάνκ ή Ποπ τελικά;
Καιρός είναι να συναντήσουμε την πρώτη Power pop απάντηση της Γηραιάς Αλβιόνας στην παντοδυναμία των Αμερικάνων. Οι Jags σχηματίστηκαν στα τέλη του 1978 στο Scarborough του North Yorkshire της Αγγλίας από τον πυρήνα των Nick Watkinson (φωνή) και John Alder (κιθάρα, keyboards), που γνωρίζονταν από τα χρόνια του σχολείου. Μετά την φοίτηση του Watkinson για κάποιο χρόνο στο Bournemouth College of Art και την θητεία του Alder στα μεταλλουργεία του Scarborough, οι δύο τους ξανάσμιξαν στις αρχές του 1977 και άρχισαν να συνθέτουν κομμάτια μαζί, μια συνεργασία που τους οδήγησε στην ίδρυση του συγκροτήματος. Ο Steve Prudence (μπάσο) από το Guilford (την πατρίδα των Stranglers) ενώθηκε μαζί τους και οι Jags ξεκίνησαν για περιοδεία λίγο καιρό μετά αφού υπέγραψαν συμβόλαιο με την Island. Οι μεγάλες δυσκολίες τους για να βρουν έναν ντράμερ λύθηκαν με την προσθήκη του Alex Baird από τη Γλασκώβη.
(Aπό αριστερά: Nick Watkinson, John Alder, Steve Prudence, Alex Baird)
Μια πολύ καλή Εγγλέζικη μπάντα που και σαν πανκ και σαν ποπ θα μεσουρανούσε!! Κρίμα που χάθηκαν, αλλά και πάλι ίσως να είναι καλύτερα, γιατί έφυγαν στο peak της νεότητας και της δόξας τους χωρίς να ξεπέσουν και να μεταλλαχτούν σε κάτι άλλο, τιμώντας μέχρι τέλους κατά γράμμα το Power pop καταστατικό ίδρυσής τους:
1) Εvening Standards (1980)
Tracklist: Evening Standards - Party Games - Tune Into Heaven - Last Picture Show - The Tourist - Desert Island Discs - Woman's World - Back Of My Hand - She's So Considerate - Little Boy Lost - Single Vision / BWM.
[Island ILPS 9603]
Παραγωγή: John Alder, Nick Watkinson
Πιο πολύ εκπρόσωποι της mod αισθητικής (σίγουρα οι Who και οι Jam αποτελούν τις κύριες επιρροές τους), οι τέσσερεις πιτσιρικάδες μας πετάνε κατάμουτρα ένα τραχύ ντεμπούτο και δεν περιορίζονται μόνο στο αγόρι–συναντά-κορίτσι των Αμερικάνων, αλλά γράφουν για τους δαίμονές τους (κοιτάξτε τους τίτλους) και ενώ η ποπ εμμονή τους μοιάζει αταίριαστη με το πάνκ παίξιμό τους, εκεί είναι η μαστοριά τους γιατί καταφέρνουν να την συνταιριάζουν τέλεια, ξεφουρνίζοντας μια πεντανόστιμη Power pop πουτίγκα! Ούτε ένα αργό κομμάτι, ούτε μια μπαλάντα δεν θα ακούσουμε εδώ παρά μόνο νεύρο, γρηγοράδα, ζωντάνια και με μια λέξη: ΝΙΟΤΗ!!
Οι κριτικοί της εποχής το θεώρησαν σαν μια μίμηση του Elvis Costello και δεν είχαν καθόλου άδικο. Αλλά και ποιος Εγγλέζος δεν τον μιμήθηκε τότε; Το ζήτημα είναι ότι, αντίθετα με τον Costello, οι Jags παρέμειναν σε ηλιόλουστα ποπ μονοπάτια κρατώντας άψογα την mod αισθητική και χρωματίζοντάς την ανεξίτηλα και όχι τρίβοντάς την στα αγκαθωτά ποπ συρματοπλέγματα, όπως έπραττε κατά κόρον ο αξιολάτρευτος διοπτροφόρος...
Αυτά συμπεραίνουμε από την ακρόαση των πολύ καλών Party Games με την ολόγλυκη κιθάρα και την ωραία προσθήκη σαξοφώνου και φωνητικών και του Desert Island Discs με τους ήχους γλάρων και κυμάτων στην αμμουδιά και με την εισαγωγή του ξερού αλά Who ριφ (που εξελίσσεται στο πιο περιεκτικό σόλο όλου του δίσκου!). Κι αν τους κατηγορούν ότι εδώ έχουν κλέψει το Oliver’s Army, το έχουν κάνει τόσο τέλεια που είναι αδύνατο να το διακρίνεις!! Η άλλη καλύτερη στιγμή του δίσκου είναι το μιξαρισμένο από τους Buggles Back Of My Hand, που σκαρφάλωσε στο № 17 των Εγγλέζικων τσάρτς και από το 1990 και έκτοτε ήταν απαραίτητο σε πολλές συλλογές της Power pop.
Οπότε αν ο Costello προσπαθούσε να γράψει σαν Αμερικάνος έτσι θα ακουγόταν, αλλά δεν ξέρουμε αν αυτό θα ήταν καλό ή κακό για κείνον… Βέβαια δεν πετυχαίνουν πάντα να ενσωματώνουν σωστά τις διδαχές του, πράγμα που δυστυχώς συμβαίνει στο Last Picture Show, στο Little Boy Lost και στο Woman's World, χωρίς όμως το τελευταίο να εμποδιστεί να πάει στο № 79 των Εγγλέζικων τσαρτς.
Ο Βρετανικός τύπος τους κριτίκαρε για τον ελαφρύ ποπ ήχο τους, ενώ ο Αμερικάνικος τους επαινούσε και λογικό γιατί (το έχουμε ξαναπεί) θέλει προσπάθεια Εγγλέζος να ηχεί σαν Αμερικάνος. Το αντίθετο είναι που είναι πανεύκολο! Γιατί όταν οι φίλοι μας που ως Άγγλοι και με την ληξιαρχική πράξη γέννησης της ποπ στην τσέπη τους, ανακάτεψαν με επιτηδειότητα το νεύρο και την μελωδία των Buzzcocks και τις συγχορδίες των Who, μόνο έτσι προκύπτουν κομμάτια σαν το Evening Standards, το The Tourist ή το Tune Into Heaven. Στο She's So Considerate με την ωραία προσθήκη του σαξοφώνου φέρνουν πιο πολύ στον Graham Parker, χωρίς να είναι καθόλου βαρετοί, ενώ το γεμάτο νεύρο και ξεσηκωτικό με τα κοφτά ριφ και τα τσαχπίνικα φωνητικά Single Vision / BWM αφήνει και έναν αέρα ρέγκε.
Η Power pop στα ντουζένια της…
(***½)
2) No Tie Like A Present (1981)
Tracklist: Here Comes My Baby - I Never Was A Beachboy - Another Town, Another Place - The Train And The Plane - Silver Birds - The Sound Of G-O-O-D-B-Y-E - Small Change - Mind Reader - Little Lloyd Wright - Fearing A Tornado.
[Island ILPS 9655]
Παραγωγή: Alex Sadkin
Ο Michael Cotton έρχεται στη θέση του Prudence και προστίθεται ο Patrick O'Toole στα Keyboards και το ότι περνά απαρατήρητος είναι δείγμα του πόσο ωραία ενσωματώθηκε με την μπάντα. Τούτο όμως δεν έχει καμμία απολύτως σημασία γιατί εδώ τους βγαίνει μαζεμένο το πανκ attitude που αδυνατεί πλέον να σκεπάσει ο ποπ μανδύας τους και το αποτέλεσμα είναι ένα εξαίσιο δείγμα του Εγγλέζικου πανκ!! Γιατί παρά την καλύτερη παραγωγή του Sadkin, δεν αγκιστρώνονται στην Power pop παραμένοντας Εγγλέζοι και μάλιστα πολύ οργισμένοι, αφήνοντας τις κιθάρες να σολάρουν περισσότερο!
Την εποχή αυτή μεσουρανούσαν οι Stiff Little Fingers, από τους οποίους και ειδικά από το γρέζι του Jake Burns δείχνουν να έχουν δανειστεί πάρα πολλά στο πεντάλεπτο Another Town, Another Place ξεφεύγοντας από τα Power pop δεδομένα και να λυσσάνε με κοφτερά ριφ, σόλο, νεύρο, γρέζι και αγκάθια μυτερά στα The Sound Of G-O-O-D-B-Y-E και Little Lloyd Wright. Αλλά ποιος να τους προσέξει όταν υπήρχαν οι Fingers;
Κρίμα που πήγαν χαμένοι, γιατί το δέσιμό τους ως μπάντα είναι ασύλληπτο εδώ, ώστε να διασκευάσουν μοναδικά το Here Comes My Baby του Cat Stevens, δείγμα του πόσους πανκς έχει επηρεάσει ο τύπος. Η Power pop δεν απαιτείται να έχει γλυκανάλατα φωνητικά και να είναι τόσο ζαχαρωμένη, αλλά μερικά λιτά ριφς μπορούν από το τίποτα να βγάλουν παπάδες όπως εδώ!! Ενώ όμως δεν είναι Καλιφορνέζοι, κοιτούν στα ίσια τους Beach Boys με το I Never Was A Beach boy (είδατε ειρωνεία;) χωρίς να έχουν να ζηλέψουν τίποτε και με όπλο το κοφτό ριφ του Alder και το πάνκ γρέζι της φωνής του Watkinson φτιάχνουν και πάλι ένα Power pop διαμάντι, αν και πιο πολύ σε πάνκ ποπ φέρνουν με τόσο νεύρο! Σίγουρα το ινστρουμένταλ Silver Birds θα ταίριαζε για σήμα ροκ εκπομπής με σεβασμό στους Shadows και στους Ventures και με την κιθάρα να κυριαρχεί, ενώ η Ska που κυριαρχούσε κείνα τα χρόνια στην Αγγλία δεν τους άφησε αδιάφορους στο The Train And The Plane.
Πού είναι ο Costello του πρώτου δίσκου όμως; Τούτον μόνο στο ροκ εν ρολ closing track Fearing A Tornado τον ξανασυναντάμε, αλλά αφομοιωμένο τόσο τέλεια που με την ποπ παράνοιά τους για τους ανεμοστρόβιλους και με τα ωραία φωνητικά μας παραξενεύουν που δεν θα τους ξανακούσουμε και φεύγουν αξιοπρεπώς με τον ιδρώτα τους να στάζει μόλις σβήσουν οι μικροφωνικές…
Διαλύθηκαν το 1982 αφού το τελευταίο τους άλμπουμ πήγε άπατο, αλλά κρίμα γιατί και εδώ υπάρχει μπόλικος ιδρώτας που ξόδεψαν. Μπορεί να μην παρέμειναν στην Power pop, αλλά και σαν πανκ μπάντα θα μεσουρανούσαν για λίγο δυστυχώς ακόμα…
(***½)
Το πάνκ δεν ήταν μόνο μηδενιστικό, αλλά ηλιόλουστο και λαμπερό και οι Jags είναι η τέλεια απόδειξη γι΄ αυτό!!
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
Ανατρέξτε στα άλλα μέρη του αφιερώματος:
Power Pop (Μέρος 1ο) - Raspberries: Οι «σταθμάρχες» της Power pop
Power Pop (Μέρος 2ο) - Holly and the Italians: Η αλανιάρα χαμένη ξαδέλφη της Siouxsie
Power Pop (Μέρος 3ο) - The Rubinoos: Γλειφιτζούρια σε ριγέ μπαστούνια
Power Pop (Μέρος 4ο) - The Shoes: Οι «σαλεμένοι» πάνκηδες
Power Pop (Μέρος 6ο) - Τhe Boys: Οι Πάνκ Λόρδοι
Power Pop (Μέρος 7ο) - D. L. Byron: Ήταν ένας φτωχός και μόνος cowboy…
Power pop (Μέρος 8ο) - 20/20: Η πολλή ζάχαρη βλάπτει…
Power Pop (Μέρος 9ο) - The Records - Pop will eat itself…
Power Pop (Μέρος 10ο) - Rachel Sweet: Sweets for my Sweet? Μάλλον όχι…
