Κυριακή, 19 Σεπτεμβρίου 2021 14:52

Power Pop (Μέρος 2ο) - Holly and the Italians: Η αλανιάρα χαμένη ξαδέλφη της Siouxsie

Written by 

Powerpop - Μέρος 2ο

Holly and the Italians

Η αλανιάρα χαμένη ξαδέλφη της Siouxsie…

Μην φανταστείτε ότι η Power pop ήταν καθαρά αντρική υπόθεση. Η πρώτη γυναίκα που θα γνωρίσουμε στο παρόν αφιέρωμα, η Holly Beth Vincent (lead vocals, guitars), γεννήθηκε το 1956 στο Chicago και το 1978 έφτιαξε στο Los Angeles τους Holly and the Italians με τους Mark Sidgwick (bass, additional guitars, backing vocals), Steve Young (drums, backing vocals) και Mike Osborn (drums, Africanclan drums, percussion, backing vocals). Παρά την Αμερικάνικη καταγωγή τους τα μέλη του συγκροτήματος που είχαν ανακατευτεί σε πανκ σχήματα της πατρίδας τους, αισθάνονταν περισσότερη έλξη για τη μουσική σκηνή του Λονδίνου. Και κάτι τέτοιο ήταν φυσικό ειδικά για την Vincent που το κακάσχημο παρουσιαστικό της (βλ. φωτογραφία) έφερνε σε μια Siouxsie χωρίς μακιγιάζ!

Έτσι στο τέλος του 1978 εγκατέλειψαν το Λος Άντζελες για την Αγγλία. Εκεί συναντήθηκαν με τον διάσημο dj και ιστορικό του ροκ Charlie Gillett, που τους βοήθησε να ηχογραφήσουν ένα σινγκλ και το κυκλοφόρησε στη δική του εταιρεία Oval Records. Το σινγκλ δεν ήταν άλλο από το (γραμμένο από την Holly) Tell That Girl to Shut Up με flip - side το κλασσικό των Dixie Cups Chappel of Love, οι καλές πωλήσεις του οποίου και το πρωτοφανές airplay τους άνοιξαν τις πόρτες των παμπ και κλαμπ του Λονδίνου για να αποδείξουν και την φανταστική σκηνική τους παρουσία τόσο έντονα, ώστε να παίζουν σαπόρτ στους Clash και στους Selecter. Θα μπορούσαν όμως και οι ίδιοι να σταθούν μόνοι τους σε πανκ φεστιβάλ, όχι όμως με τους Exploited, αλλά με τους Buzzcocks, καθόσον δανείστηκαν πολλά από τη γλύκα των τελευταίων και παράτησαν στην μπάντα τον μηδενισμό των Pistols και των Clash, αφήνοντας την ελπίδα και το χαμόγελο να λάμψουν!!

Η εμφάνισή τους ως σαπόρτ στους Blondie σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση στο Hammersmith Odeon του Λονδίνου στις 22 Ιανουαρίου 1980 (αναρωτιέμαι ποιος ήταν καλύτερος εκείνη την βραδιά…) τράβηξαν την προσοχή και του Τύπου πάνω τους. Μετά από αυτό όλες οι πόρτες ήταν ανοιχτές για την Vincent και την μπάντα της, έτσι κι εκείνη δεν δίστασε να υπογράψει στην πανίσχυρη τότε Virgin που ήταν «το πρώτο όνομα» στην προώθηση των νέων γκρούπς.

 

(Από αριστερά: Holly Beth Vincent, Mark Sidgwick, Steve Young)

Στην Αγγλία η εμφάνισή της Holly πήγαινε γάντι με το πανκ (όπως και η όρεξή της για φασαρίες και καβγάδες που της στοίχισε πολλά στην καριέρα της, όπως θα δούμε…) και προωθήθηκε πολύ, με αποτέλεσμα να γίνει εξώφυλλο στο Melody Maker και… ζευγάρι με τον Mark Knopfler - ναι, τον γνωστό!! Μπορείτε να φανταστείτε μαζί τον Σκωτσέζο μισοκαραφλό γαλανομάτη αντι – πανκ κιθαρίστα και την αλανιάρα κουασιμόδαινα; Πώς ταίριαξαν αυτοί οι δύο…

Εν πάσει περιπτώσει, εδώ μας ενδιαφέρει η μουσική προσέγγιση του έργου των Holly and the Italians. Κι αυτό το τελευταίο όσο λίγο ήταν, τόσο διαολεμένα περιεκτικό ηχεί ως τις μέρες μας:

 

1.) The Right to Be Italian (1981)

Track listing : I Wanna Go Home - Baby Gets It All - Youth Coup - Just Young - Miles Away - Tell That Girl to Shut Up - Just for Tonight - Do You Say Love - Means to a Den - Rock Against Romance.

 [Virgin 203434]

Παραγωγός : Richard Gottehrer

Ηχογραφήθηκε το 1980 με πολλά προβλήματα (τα οποία και πήγαν πίσω την κυκλοφορία του για την επόμενη χρονικά) στα Electric Lady Studios και Record Plant Studios της Αμερικής, χωρίς η Holly να μένει ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα. Γιατί όμως; Εδώ ακούμε ένα αριστούργημα της Power pop, όπου ενσωματώνουν με τον δικό τους μαγικό τρόπο την ποπ των σίξτυς στο πάνκ και βγάζουν μικρά διαμαντάκια που σαράντα χρόνια μετά ακούγονται το ίδιο φρέσκα, όλα τρίλεπτα (πλην δύο) τηρώντας την παράδοση των γκαράζ κομματιών. Δεν μπορείς να τους βάλεις στο ίδιο καζάνι με τους Journey γιατί είναι πολύ πιο άγριοι και σκληροί, αλλά όχι όσο οι Van Halen π.χ. Η φωνή της Vincent σπάει και λυγίζει ευχάριστα και έχει σωστές οκτάβες και κορώνες πράγμα σπάνιο για ένα αλήτικο πανκιό σαν ελόγου της. Οι κιθάρες της είναι πολύ προσεγμένες χωρίς περιττό γρέζι αλλά και χωρίς σόλα, αφήνοντας ελεύθερη τη φωνή της να δράσει.

Και έτσι την ακούμε στο opening track I Wanna Go Home, όπου μετά τη γλυκούτσικη φωνούλα της να μας λέει στην αρχή ότι «…κάποιοι άνθρωποι πετυχαίνουν μεγαλεία, άλλοι εμπνέουν εμπιστοσύνη και οι άλλοι γεννιούνται Ιταλοί…», οδηγούμαστε σε έναν βασισμένο στο γκαράζ των σίξτυς Power pop ύμνο ιδανικό και για χορό!! Και μπορεί οι φεμινίστριες να γίνονταν τούρμπο με το Tell That Girl to Shut Up, αλλά το κομμάτι αυτό έφερε τέτοιο μπάχαλο στην Αγγλία, ώστε το περιοδικό Mojo να το θεωρεί ως «…one of the Top 20 Killer New Wave Tracks from the US» και οι Transvision Vamp να το διασκευάσουν το 1988. Άλλο ένα Power pop διαμάντι είναι και το Do You Say Love με το οποίο κλείνουν το μάτι στην πρώιμη Siouxsie σε κάτι πολύ πιο γλυκό, γεμάτο κιθάρες που «τα σπάνε» και τα εκκωφαντικά ντραμς του Osborn να αποδίδουν ευλαβικά φόρο τιμής στον Spector…

 (Αφίσα από συναυλία των Holly and the Italians)

Τα δύο πεντάλεπτα όμως κομμάτια του δίσκου μας ξαφνιάζουν. Αφενός ο φάνκυ ρυθμός, τα αφρικάνικα κρουστά και το μπάσο του Just Young θυμίζουν διαβολεμένα Talking Heads (γι' αυτό και ο Jerry Harrison παίζει όλα τα συνθεσάιζερ του δίσκου) και δεν ενθουσιάζει καθόσον δεν πήγαιναν στην Holly τέτοια αργόσυρτα κομματάκια, αφετέρου όμως στο Rock Against Romance τα δίνουν όλα (λες κι ήξεραν ότι θα έπαιζαν μαζί για τελευταία φορά) ενσωματώνοντας πανκ παλμό μέσα σε ένα ποπ κομμάτι και αυτή είναι η μεγάλη συμβολή τους στην Power pop!! Η Holly φωνάζει συνέχεια «Χώρα των θαυμάτων» στο τέλος και δείχνει με πόση προσμονή την αναζητούσε αλλά δεν την βρήκε ποτέ…

«Θα γίνει ένα νεανικό πραξικόπημα» τραγουδούν με γλυκές κιθάρες στο Youth Coup και εκφράζουν το όνειρο κάθε έφηβου της εποχής που δεν χρειάζεται να λέγεσαι Bad Brains π.χ. για να το πεις. Η μοναδική σύνθεση του Sidgwick στο δίσκο (όλες είναι της Vincent) Miles Away βρίθει από κιθάρες θυμίζοντας πρώιμους Blondie, ενώ το μπάσο του ίδιου πετάει στο Baby Gets It All και οι Green Day θα πρέπει να τους ξεπατίκωσαν. Δεν ξεχνούν όμως τους πρωτεργάτες Raspberries και τους αποτίνουν σεβασμό με την επιτυχία των Chiffons Just for Tonight, το μόνο αργό κομμάτι του δίσκου με πολύ καλά φωνητικά και την ορχήστρα The Uptown Horns να τους συνοδεύει. Τέλος, με το Means to a Den βάζουν ακόμα μια σπουδή στην Power pop, θα μπορούσαν όμως να λείπουν να εφφέ του flanging…

Το καλοκαίρι του 1981 διαλύθηκαν μετά την απόρριψή τους από τον τύπο και την εριστική συμπεριφορά της Holly που έμπλεκε συνέχεια σε καυγάδες και τσακωμούς (η ανεξέλεγκτη συμπεριφορά της είχε ως αποτέλεσμα να αρνηθεί η Αγγλία να της δώσει βίζα και να της απαγορέψει την είσοδο!), κάτι που είχε ως συνέπεια και την διακοπή της σχέσης της με τον Knopfler από το…τηλέφωνο(!) όταν οι Dire Straits ήταν σε τουρνέ και ο Μαρκούλης απογοητευμένος έπιασε και έγραψε γι' αυτήν το Romeo and Juliet (Μα είναι δυνατόν; Ένα τέτοιο πανέμορφο κομμάτι γι΄ αυτό το τσακλοκούδουνο;)

Παρά την ασχήμια του εξωφύλλου του άλμπουμ, η Holly έβγαλε το δικό της Power pop σμαράγδι (που κάλλιστα θα μπορούσε να δρέψει δάφνες και ως πάνκ δίσκος) και που μπορεί να μην πήγε καλά στα Αμερικάνικα τσαρτς (№ 177). αλλά αργότερα έγινε ένα καλτ ποπ πανκ αριστούργημα και το New York Magazine το 2013 το κατέταξε στο № 40 της λίστας «60 Great Albums You've Probably Never Heard» και είναι κρίμα που δεν ακολουθήθηκε.

Παρ' όλα αυτά παραμένει θαμμένο ακόμα πολύ βαθιά και περιμένει να ξεθαφτεί…

(***)

 

2.) Holly and the Italians (1982)

 Track listing: Honalu – Dangerously – Uptown – Cool Love (Is Spreading Around) – Just Like Me - For What It's Worth - We Danced – Revenge – Unoriginal Sin – Samurai and Courtesan.

[Virgin V 2234]

Παραγωγός: Mike Thorne

Έμεινε μόνο η Vincent και ο παραγωγός Thorne που της έφερε σέσσιον μουσικούς (και καλύτερο στούντιο) για να ξαναστήσει το γκρούπ μόνο για τούτο το άλμπουμ. Οι μουσικοί παίζουν τέλεια σαν επαγγελματίες και η ηχογράφηση είναι κλάσεις ανώτερη!

Τούτος ο δίσκος όμως σηματοδοτεί την απόλυτη μεταμόρφωσή της σε ποπ ντίβα με πληθώρα πνευστών, εγχόρδων και συνθεσάιζερ και σχεδόν απούσες τις κιθάρες, αλλά παρόλα αυτά μεσουρανεί και σε αυτό το χώρο με την στεντόρεια φωνή της δείχνοντας ότι κατέχει πλήρως τα προσόντα και ας αντιγράφει κατάφωρα την Siouxsie! Δεν το κάνει όμως καλά στο εξάλεπτο Dangerously (γιατί μόνο η ίδια η Siouxsie θα το πετύχει πολλά χρόνια αργότερα στο Peep Show) και στην διασκευή των Buffalo Springfield με μαρίμπες (!) For What It's Worth, ένα κατακρεούργημα άνευ προηγουμένου.

Μάλλον η Siouxsie όμως θα την κοίταζε με ζήλια ακούγοντας το Cool Love (Is Spreading Around) με το ελαφρώς ανατολίτικο πέρασμα των κιθάρων (που εδώ επιτέλους διακρίνονται) και τα Samurai and Courtesan, Revenge και Unoriginal Sin με την φωνή της να ξεχωρίζει σε μεγάλα κέφια τραβώντας μας αμέσως την προσοχή (έστω και μέσα στα τσέλα…).

Είναι γεγονός ότι τα κομμάτια μεγαλώνουν εδώ και γίνονται τόσο έντεχνα που μας ξενίζουν ώρες – ώρες με την επιθυμία της να ξορκίσει τόσο γρήγορα (μόλις ένα χρόνο μετά!!) το ένδοξο πάνκ παρελθόν της. Αλλά βρείτε μου έναν πάνκη που να μην την μιμήθηκε σε αυτό, άλλοι πετυχημένα και άλλοι όχι. Η Power pop εδώ πεθαίνει γι' αυτήν (εκτός από μια σπίθα) και στρέφεται σε άλλα μονοπάτια, αλλά όχι και τόσο άγνωστα γι' αυτήν, που δείχνει ότι ίσως εξαρχής κάτι τέτοιο είχε κατά νου. Αυτό εισπράττουμε από το Honalu που θα μπορούσε να γνωρίσει και επιτυχία στο ΤΟΤΡ, την αργή μπαλάντα Uptown που κουράζει και εκνευρίζει και το πνιγμένο στα τσέλα Just Like Me που εντυπωσιάζει με την φωνή της ξύνοντας και λίγο τα χωράφια του Costello (αλλά οι Berlin τα έχουν πει καλύτερα)…

Οι περιοδείες του παρελθόντος με τους Ramones (λογικό δεν ήταν;) είχαν σαν συνέπεια πολλά «κολλητηλίκια» της Vincent με τον Joey Ramone ώστε να ηχογραφήσουν μαζί τον Δεκέμβρη του 1981 σε σινγκλ την επιτυχία των Sonny & Cher «I Got You Babe» (λίγα χρόνια πριν δοξαστεί από την Chrissie Hyde και τους UB40) με τον παραγωγό των Wham! Steve Brown και με τον Thomas Dolby στα synthesizers. Αλλά είχαν σαν αποτέλεσμα και την συμμετοχή του Joey στα φωνητικά στο We Danced, ένα πολύχρωμο υαλότουβλο της Power pop (ή ποπ – πανκ, ονομάστε το όπως θέλετε, το ίδιο θεϊκό είναι) που μου έχει κολλήσει σε όλη τη διάρκεια του αφιερώματος και δεν σταμάτησα ποτέ να θέλω να το ξανακούσω και κακώς δεν περιλήφθηκε στον προηγούμενο δίσκο της (μόνο γι΄ αυτό θα έπαιρνε ακόμα ένα αστέρι) και είναι φοβερό πως «τραβάει πίσω» και μετά «αμολάει ελεύθερο» το κομμάτι με τις κιθάρες να θερίζουν με περίσσιο νάζι. Εδώ επιστρέφει η παλιά Holly με την πανκ αγριάδα της, ξεχωρίζοντας σαν την μύγα μες το γάλα μοστράροντας ατόφια πάνκ attitude σε τούτο τον συνθετικό κυκεώνα…

Δεν σώζεται όμως έτσι ο δίσκος αυτός, το οποίον ο manager της Gary Kurfirst θεώρησε ως «…suicide music» (!) και έκοψε τη συνεργασία μαζί της, όπως και η Virgin αφού και αυτό το άλμπουμ «πάτωσε» μη βοηθούμενο από άλλο ένα απαίσιο εξώφυλλο.

Αν δεν ήταν η φωνάρα της να μας εντυπωσιάσει για άλλη μια φορά (και το We Danced…), τούτος ο δίσκος θα ήταν για πέταμα…

(**½)

 

Το ασχημόπαπο της Power pop γρήγορα μεταμορφώθηκε σε μαύρο κύκνο, πέταξε και δεν ξαναγύρισε ποτέ…

Σήμερα η Vincent παίζει techno πίσω από το όνομα Yllohas. Και αυτό τα λέει όλα…

 

Γιώργος Δ. Δημόπουλος

 

 

Ανατρέξτε στα άλλα μέρη του αφιερώματος:

 

Power Pop (Μέρος 1ο) - Raspberries: Οι «σταθμάρχες» της Power pop

 

Power Pop (Μέρος 3ο) - The Rubinoos: Γλειφιτζούρια σε ριγέ μπαστούνια

 

Power Pop (Μέρος 4ο) - The Shoes: Οι «σαλεμένοι» πάνκηδες

 

Power Pop (Μέρος 5ο) - The Jags: Πανκ ή Ποπ τελικά;

 

Power Pop (Μέρος 6ο) - Τhe Boys: Οι Πάνκ Λόρδοι

 

Power Pop (Μέρος 7ο) - D. L. Byron: Ήταν ένας φτωχός και μόνος cowboy…

 

Power pop (Μέρος 8ο) - 20/20: Η πολλή ζάχαρη βλάπτει…

 

Power Pop (Μέρος 9ο) - The Records - Pop will eat itself…

 

Power Pop (Μέρος 10ο) - Rachel Sweet: Sweets for my Sweet? Μάλλον όχι…

 

Γιώργος Δ. Δημόπουλος

Ο Γιώργος Δ. Δημόπουλος μετά από 35 χρόνια οπτικοακουστικής και έντυπης ενασχόλησης με την μουσική, στούμπωσε και εξερράγη ο ροκ γραφιάς (=θάψιμο με το καντάρι) που έκρυβε μέσα του, από τότε που άκουσε Birthday Party για πρώτη φορά του κόπηκ΄ η αναπνοή και έκτοτε υποστηρίζεται μηχανικά (σαν τον Darth Vader), λατρεύει και επαινεί την Θήβα όπου ζει και εργάζεται(..) και ταυτόχρονα την μισεί και την χλευάζει ανά την γη (τέτοια μαζόχα!!), πιστεύει στον Βάζελο και στα πιτόγυρα και αρνείται να δεχτεί ότι υπάρχει μουσική από το 1993 και δώθε (ΜΗ ΒΑΡΑΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙΙΙΙΙ!!!!).

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα