Δευτέρα, 18 Οκτωβρίου 2021 10:24

Power Pop (Μέρος 10ο) - Rachel Sweet: Sweets for my Sweet? Μάλλον όχι…

Written by 

Power pop - Μέρος 10ο

Rachel Sweet

Sweets for my Sweet? Μάλλον όχι

 

Η Rachel Sweet από μικρή «μπήκε στα βάσανα» του πάλκου, καθόσον από τριών ετών τραγουδούσε και εμφανιζόταν στα σόου του Mickey Rooney και του Bill Cosby. Γεννημένη στο Akron του Ohio υπήρξε πατριωτάκι της Chrissie Hynde των Pretenders, αλλά και των Raspberries, καθόσον από το Ohio και αυτοί. Τούτο όμως δεν φαίνεται να την επηρέασε και πολύ, όπως θα δούμε. Άν και ξεκίνησε από την κάντρυ, την κέρδισε το ροκ εντ ρολ, υπέγραψε στην Stiff όταν ακόμα πήγαινε σχολείο και αρχικά πασαρίστηκε ως μια Lolita του ροκ. Σε τούτο συντέλεσε η χαρακτηριστική ένρινη φωνή της που ώρες - ώρες θυμίζει γατούλα που στριγγλίζει, σαν την Kate Bush ή την Dolly Parton σε γρήγορες στροφές, και αυτό είναι που την έθαψε και της στέρησε την επιτυχία, όπως και οι παραγωγοί που άλλαζε συνεχώς και ότι ποτέ δεν καταστάλαξε μόνιμα σε ένα στυλ. Τι σχέση έχει λοιπόν με την power pop; Ελάχιστη.

Την συμπεριλαμβάνω εδώ για τρεις λόγους:

 

1) Fool Around (1978)


Track listing: Just My Style – B-A-B-Y - Who Does Lisa Like? - Wildwood Saloon – Stay Awhile – Suspended Animation – It's So Different Here – Cuckoo Clock – Pin a Medal on Mary – Girl with a Synthesizer – Stranger in the House.

[Stiff SEEZ 12]

 Παραγωγή: Liam Sternberg

 

Ο 1ος λόγος είναι ότι εδώ έχει για μπάντα τους Records (βλ. προηγούμενο μέρος) που έπαιξαν και μαζί της σε περιοδεία, αλλά είναι φοβερό το πώς τους εκμηδενίζει: Η στριγκή φωνή της καρφώνεται αμέσως στο μυαλό σου και έτσι και κάνει πως φαλτσάρει καλύπτει τα πάντα! Ηχεί όπως όλοι οι συνάδελφοί της στην Stiff εκείνη την εποχή, δηλαδή χάλια, και όταν είσαι Αμερικάνα είναι δύσκολο να ακούγεσαι σαν Εγγλέζα, εκτός κι αν λέγεσαι Chrissie… Όχι, εδώ δεν έχουμε power pop, αλλά μόνο ποπ και αυτή ατάλαντη, άχρωμη και βιαστική, ήθελαν δούλεμα ακόμα τα τραγούδια και οι ενορχηστρώσεις. Προσπαθεί βέβαια αλλά είναι ανώφελο όταν οι συνθέσεις είναι της πλάκας και δεν κάνουν ούτε για κλαμπ στην εθνική οδό…

Η Stiff βέβαια στην προσπάθειά της να προωθήσει την νέα της μεταγραφή, έβαλε από το «δυναμικό» της τον Brinsley Schwarz να προσθέσει ένα ωραίο σόλο στην κιθάρα στο B-A-B-Y και την pedal steel του στο Stranger in the House (του Elvis Costello) αλλά δεν αναίρεσε τον σαχλούτσικο χαρακτήρα του πρώτου και την σωσία της Dolly Parton στο δεύτερο, όπως και στο γραμμένο από τους Records κάντρυ ροκ Pin a Medal on Mary. Ανακάτεψε και την Lene Lovich να χειροτερέψει περισσότερο τα φωνητικά στο Just My Style, στο Cuckoo Clock όμως τα πήγε θαυμάσια ακόμα κι όταν ουρλιάζει! Το μόνο που αξίζει εδώ αν και θυμίζει πολύ Blondie.

Από κει και πέρα το ένα τραγούδι είναι εντελώς διαφορετικό από το άλλο: κάντρυ, σόουλ, ροκ αλλά και πρόζα θεατρική βρίσκουμε εδώ, που σπάνια τα βρίσκεις σε Αμερικανάκι, αλλά τα πνευστά είναι διακριτικά πανταχού παρόντα. Αυτά τα τελευταία κάνουν το Stay Awhile ξεχωριστό, πλην όμως δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να θυμίζει διαβολεμένα τον Phil Spector (θα τον τιμήσει δεόντως στο μέλλον) και η διαφορά είναι ότι νιαουρίζει με φουλ νάζι…

Τα υπόλοιπα είναι της πλάκας και έκαναν τον δίσκο να πάει άπατος. Απορώ πως της έδωσαν συμβόλαιο και για επόμενο…

(*½)

2) Protect the Innocent (1980)

Track listing: Tonight – Jealous – I've Got a Reason – New Age - Baby, Let's Play House – New Rose – Fool's Gold – Take Good Care of Me - Spellbound – Lovers' Lane – Foul Play – Tonight Ricky.

 [Stiff \ Columbia JCT 36337]

Παραγωγή: Martin Rushent, Alan Winstanley

Ο ερχομός των νέων παραγωγών έφερε και την μεγάλη αλλαγή: Η φωνή της είναι πιο μεστή, πιο ώριμη και οι κορώνες της πετάγονται μόνο όπου είναι απαραίτητο, με κιθάρες όνειρο που παρελαύνουν αγέρωχα αφήνοντας τα πνευστά και τα κήμπορντς στην αφάνεια!!

Οι δε συνθέσεις χρωστούν πολλά στην Pat Benatar (αλλά και η ίδια ανταπέδωσε όπως θα δούμε πιο κάτω), μεταλλάσσοντάς την σε μια αλανιάρα θείτσα του ροκ, όπως φαίνεται ολοκάθαρα στο I've Got a Reason (του Moon Martin – θυμίζει πολύ το Bad News), στο Take Good Care of Me, στο Foul Play και στο Tonight. Αυτά τα τέσσερα κομμάτια (και καλύτερα του δίσκου) είναι και ο 2ος λόγος που διαβάζουμε γι΄ αυτήν, καθώς εδώ άθελά της για πρώτη και τελευταία φορά λαξεύει το βράχο της power pop με επιτυχία, φτιάχνοντας στάνταρντς ιδανικά και για χορό!

Αλλά και οι Blondie στοιχειώνουν το ροκ ξόρκι Spellbound, που θα μπορούσε να γίνει επιτυχία στα τσαρτς, και το ξερό ριφφ με… ούμπαλα(!) του Jealous. Το κακό είναι ότι δεν πηγαίνει λίγο παραπέρα προς την Joan Jett…

Από κει και πέρα, η απόπειρά της να πιάσει στα χέρια της το New Age του Lou Reed είναι ατάλαντη και βαρετή, στο Baby, Let's Play House οι Cramps δεν ξεπερνιούνται παρά τα κοφτερά ριφφς, το New Rose των Damned αντιγράφει κατά γράμμα το πρωτότυπο (βγάλτε την φωνή του Vanian και βάλτε την δική της και ακούτε ακριβώς το ίδιο κομμάτι), το Fool's Gold του Graham Parker είναι απλά καλό και δεν ξεχνάει την κάντρυ σαν καλή Αμερικάνα στο Lovers' Lane.

Πολύ καλύτερα τα πήγε εδώ. Ωρίμασε όμως απότομα και πρέπει να προσέξει μην σαπίσει…

(***) 

3) ...And Then He Kissed Me (1981)

Tracklist: Shadows Of The Night - Then He Kissed Me / Be My Baby - Billy And The Gun - Party Girl - Two Hearts Full Of Love - Little Darlin' - Fool's Story - Everlasting Love – Streetheart.

[Columbia ‎– ARC 37077]

Παραγωγή: Pete Solley, Rick Chertoff

Σε μεγάλη εταιρεία πλέον (και με πολύ «μπλαζέ» ύφος στο εξώφυλλο) και με πλήθος σέσσιον (ξεχωρίσαμε τον «Blue Lou» Marini από τους Blues Brothers, τον «μαλλιά» με το μουστακάκι, στο πολύ καλό σαξόφωνο), αλλάζει και πάλι παραγωγούς και στυλ βγάζοντας ένα δίσκο - φόρο τιμής στον Spector. Η αρχή γίνεται με το πασίγνωστο Then He Kissed Me / Be My Baby, που δεν προσφέρει τίποτε παραπάνω από το πρωτότυπο του μάγου, και με το Party Girl που είναι λες και φοβάται να τραγουδήσει μια οκτάβα παραπάνω ενώ το έχει και από τις λίγες φορές που σολάρουν κιθάρες.

Ναι, οι κιθάρες θάβονται και αναλαμβάνουν οι πομπώδεις ενορχηστρώσεις και οι ηχητικοί τοίχοι, που δένουν όμως απόλυτα με την φωνή της για να εδραιωθεί το ατόφιο Αμερικάνικο ροκ με καταβολές κυρίως από Eagles, Springsteen, Billy Joel κλπ., όπως στην πάουερ μπαλάντα Billy and the Gun, στο Little Darlin' και στο σλόου Fool's Story που δεν τα πάει καθόλου άσχημα με τη φωνή της, αλλά αν το έλεγε μια μαύρη από «τα δεύτερα» θα το απογείωνε!! Η δε στείρα επανάληψη της γνωστής επιτυχίας Everlasting Love ντουέτο με τον Rex Smith (αγνώστων λοιπών στοιχείων) δεν προσφέρει απολύτως τίποτα…

Ο D.L. Byron (βλ. 7ο μέρος του αφιερώματος) ήθελε να συμπεριλάβει στο άλμπουμ του και το δημιούργημά του Shadows Of The Night, πλην όμως η Arista το «έκοψε» θεωρώντας το αντιεμπορικό και ήταν και η αιτία που την εγκατέλειψε. Δεν είχε πρόθεση όμως να πετάξει το τραγούδι στα σκουπίδια, αλλά το έδωσε στη φίλη μας κι εκείνη του επιφύλαξε την καλύτερη ερμηνεία όλης της καριέρας της ενσωματώνοντας έξυπνα αλατοπίπερο από Springsteen, ενώ και στο ρεφρέν ο χείμαρρος των ντραμς θυμίζει πολύ Spector. Αυτός είναι και ο 3ος λόγος που διαβάζουμε γι' αυτήν, καθόσον σε τούτο το κομμάτι η Sweet με την στεντόρεια φωνή της υπερέβαλλε εαυτόν και δημιούργησε έναν ύμνο του Αμερικάνικού ροκ! Οι παλιότεροι θα θυμούνται τον Άκη Έβενη στο «Στούντιο 3-44» του Β' Προγράμματος να το έχει κυριολεκτικά «λιώσει» από το παίξιμο την εποχή που βγήκε και φυσικά ήταν επακόλουθο να το λατρέψω και εγώ με τη σειρά μου.

 

Το είπε όμως και η Pat Benatar στο Get Nervous του 1982 (με ένα πολύ ωραίο βίντεο κλιπ, όπου αυτή και το πλήρωμά της πάνε με τα αεροπλάνα και κάνουν σαμποτάζ στους Γερμανούς στον Πόλεμο), πούλησε δύο εκατομμύρια σίνγκλς (№ 14 των τσάρτς της Αμερικής) και πήρε Grammy, κάνοντας τους ιθύνοντες της Arista να πηδούν απ' τα παράθυρα! Βέβαια η εκτέλεσή της είναι πολύ πιο «λαμέ» από την ροκιά της Sweet αλλά δεν πειράζει. Το κομμάτι παραμένει άπαιχτο!

Όσο για Power Pop ούτε λόγος να γίνεται σε αυτό το άλμπουμ…

(***)

4) Blame It on Love (1982)

Tracklist: Voo Doo – Paralyzed - Sticks And Stones - American Girl - The Heart Is A Lonely Hunter - Blame It On Love - Hearts On The Line - Cruisin' Love - Cool Heart - Baby Blue.

[Columbia ‎– FC-38342]

Παραγωγή: Rachel Sweet, Larry Gottlieb, Marc Blatte

 

Στον προηγούμενο δίσκο το Streetheart αντιγράφει την Stevie Nicks. Ήταν ένα σημάδι για το τι θα επακολουθούσε, γιατί τούτο το στερνό άλμπουμ της ηχεί στο σύνολό της σαν ένα πιστό αντίγραφο της Stevie Nicks, αλλά ποιος την χρειάζεται όταν υπήρχε η ίδια που εκείνον τον καιρό μάλιστα μεσουρανούσε; Γι' αυτό και μετά από αυτήν την αποτυχία τελείωσε οριστικά μαζί της και μαζί μας, παράτησε οριστικά τη μουσική, σπούδασε Αγγλική και Γαλλική φιλολογία (!) και το έριξε στην τηλεόραση με το σόου The Sweet Life και με άλλες παραγωγές ως ηθοποιός, βγάζοντας πολύ περισσότερα χρήματα που την οδήγησαν το 2010 να αγοράσει την βίλα της… Madonna σκάζοντας τέσσερα μύρια!!

Τελικά η Chrissie Hynde ήταν μια και δεν βγήκε άλλη από κείνα τα μέρη…

(**)

 

Και κάπου εδώ τούτο το «πολυμερές» αφιέρωμά μας φτάνει στο τέλος του. Άλλωστε και η ίδια η Power Pop έφερε ρητή ημερομηνία λήξης, παρά τις Los Angeles Times που ισχυρίζονται ότι συνεχίστηκε αργότερα από μπάντες όπως οι Jellyfish, Posies και Redd Kross, οι οποίες κατ' εμένα δεν είχαν καμμία απολύτως σχέση ούτε κατά διάνοια με τα γκρουπ που περιγράψαμε, πράγμα που δεν συμβαίνει ας πούμε με τους Green Day, που για τουλάχιστον ένα διάστημα κράτησαν επάξια την σκυτάλη. Με αυτούς τους δέκα καλλιτέχνες που αναλύσαμε γεννήθηκε, έζησε και θάφτηκε παντοτινά…

Ο κόσμος δεν ήταν δυνατό να ανεχτεί για πολύ ακόμα τις μελωμένες συγχορδίες της, που όμως μπορεί να καυχιούνται αιώνια ότι βάδισαν παράλληλα με τον οδοστρωτήρα του πανκ και στάθηκαν όρθιες (αυτό νομίζω είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά της). Η είσοδος όμως των 80’s άλλαξε ριζικά και τη μουσική πλέον. Ακόμα και το ίδιο το πάνκ είχε μεταλλαχτεί, αλλά και οι ίδιοι οι συντελεστές των δίσκων που αναλύσαμε πιο πάνω είχαν μεγαλώσει.

Ήταν καιρός λοιπόν για άλλο ένα μαγεμένο μουσικό ρεύμα να μπει για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και έκτοτε να αναμοχλεύεται μόνο σε «ρετρό» συλλογές (όταν αυτές έβγαιναν…) και σε άρθρα – αφιερώματα κάποιων «κολλημένων»…

 

Γιώργος Δ. Δημόπουλος

 

ΠΗΓΕΣ:

(για το σύνολο του αφιερώματος στην Power Pop)

Wikipedia

YouTube

Discogs

Rate your music

Nostalgia Central

AllMusic

ΠΟΠ και ΡΟΚ Τεύχος №: 44 (ΟΚΤ 1981) σελ. 67 – 71

New York Magazine November 18, 2013

 

Ανατρέξτε στα προηγούμενα μέρη του αφιερώματος:

 

Power Pop (Μέρος 1ο) - Raspberries: Οι «σταθμάρχες» της Power pop

Power Pop (Μέρος 2ο) - Holly and the Italians: Η αλανιάρα χαμένη ξαδέλφη της Siouxsie

Power Pop (Μέρος 3ο) - The Rubinoos: Γλειφιτζούρια σε ριγέ μπαστούνια

Power Pop (Μέρος 4ο) - The Shoes: Οι «σαλεμένοι» πάνκηδες

Power Pop (Μέρος 5ο) - The Jags: Πανκ ή Ποπ τελικά;

Power Pop (Μέρος 6ο) - Τhe Boys: Οι Πάνκ Λόρδοι

Power Pop (Μέρος 7ο) - D. L. Byron: Ήταν ένας φτωχός και μόνος cowboy…

Power pop (Μέρος 8ο) - 20/20: Η πολλή ζάχαρη βλάπτει…

Power Pop (Μέρος 9ο) - The Records - Pop will eat itself…

Γιώργος Δ. Δημόπουλος

Ο Γιώργος Δ. Δημόπουλος μετά από 35 χρόνια οπτικοακουστικής και έντυπης ενασχόλησης με την μουσική, στούμπωσε και εξερράγη ο ροκ γραφιάς (=θάψιμο με το καντάρι) που έκρυβε μέσα του, από τότε που άκουσε Birthday Party για πρώτη φορά του κόπηκ΄ η αναπνοή και έκτοτε υποστηρίζεται μηχανικά (σαν τον Darth Vader), λατρεύει και επαινεί την Θήβα όπου ζει και εργάζεται(..) και ταυτόχρονα την μισεί και την χλευάζει ανά την γη (τέτοια μαζόχα!!), πιστεύει στον Βάζελο και στα πιτόγυρα και αρνείται να δεχτεί ότι υπάρχει μουσική από το 1993 και δώθε (ΜΗ ΒΑΡΑΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙΙΙΙΙ!!!!).

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα