Power pop - Μέρος 6ο
The Boys
Οι Πάνκ Λόρδοι
Δεν το κουνάμε ρούπι από την Αγγλία, για να γνωρίσουμε ίσως τους καλύτερους εκπρόσωπους της Power pop σε τούτο το αφιέρωμα! Με γκρούπ σαν αυτό για άλλη μια φορά οι Αμερικάνοι μπορεί να τα ξεκίνησαν όλα, αλλά στην πορεία κλάταραν και ήρθαν δεύτεροι…
Φτιάχτηκαν στο Λονδίνο το 1976 από τους Matt Dangerfield (φωνή/κιθάρα), Casino Steel (keyboards), Honest John Plain (κιθάρα), Duncan "Kid" Reid (μπάσο) και Jack Black (drums) – ουδεμία σχέση με τον ηθοποιό, έτσι; Για πρώτη φορά έπαιξαν τον Οκτώβριο του 1976 στο Hope and Anchor pub του Λονδίνου και ανάμεσα στο ακροατήριο ήταν οι Mick Jones, Billy Idol και Tony James. Τον Γενάρη του 1977 τους έκλεισε η NEMS και ήταν η μοναδική πάνκ μπάντα που είχε μαζί με τους Damned συμβόλαιο σε μεγάλη εταιρεία (οι Pistols είχαν απορριφθεί από την ΕΜΙ τότε).
(Από αριστερά όρθιοι: Duncan "Kid" Reid, Matt Dangerfield, Honest John Plain, Jack Black. Καθιστός: Casino Steel)
Την ίδια εποχή ο John Peel τους καλεί να παίξουν στην εκπομπή του, ανεβάζοντας κι άλλο την δημοτικότητά τους. Οι τίτλοι και μόνο των τραγουδιών τους δείχνουν το τι περιμένουμε να ακούσουμε: ρεμπελιά, χαμένοι έρωτες, μηδενισμός, κόντρες στην παραλιακή και απέχθεια για το σύστημα. Ήταν ονομαστοί όμως και για το εξαιρετικά γρήγορο παίξιμό τους: και μόνο που ακούς τα κομμάτια τους λαχανιάζεις από την γρηγοράδα και την άψογη εκτέλεσή τους. Σίγουρα οι τύποι ήξεραν τι ήθελαν και το ζητούσαν απεγνωσμένα και λυσσασμένα! Και αυτό το τελευταίο χαρακτηρίζει το παίξιμό τους και δίνει περίσσια αξία στους δίσκους τους:
1) The Boys (1977)
Track listing: Sick On You - I Call Your Name - Tumble With Me – Tonight - I Don't Care - Soda Pressing - No Money - First Time - Box Number - Kiss Like a Nun - Cop Cars - Keep Running - Tenement Kids - Living in the City.
[NEMS NEL 6001]
Παραγωγή: Matt Dangerfield - Casino Steel
Όταν στριμώχνεις 14 κομμάτια μέσα στα 28 λεπτά του άλμπουμ (που έφτασε στο № 50 των Εγγλέζικων τσάρτς), καταλαβαίνετε τι γρηγοράδα προκύπτει και τι νέφτι έχει ξοδευτεί για να παίξουν!! Φοβερός δίσκος και ίσως ο καλύτερος του συνολικού αφιερώματος (κι ας μην είναι αμιγής Power pop). Σφύζει από νεύρο, δύναμη, ζωντάνια καθόσον οι μάγκες έπρεπε εναγωνίως να διώξουν από μέσα τους το δηλητήριο μαζί με την αδρεναλίνη που είχε συσσωρευτεί. Πιο πολύ κλίνει προς το πάνκ, λογικό άλλωστε για την εποχή που βγήκε και οι Ramones (που δεν τους κρύβουν σαν επιρροή τους) θα πρέπει να έμειναν με το στόμα ανοιχτό για το πόσο γρήγορα βρήκαν μαθητές τους στην άλλη μεριά του ωκεανού! Αλλά με τα Sick On You και I Don't Care δεν τους αντιγράφουν, αλλά τολμούν και τους κοιτούν στα ίσια!
Όλος ο δίσκος δεν είναι παρά ένα αδιάκοπο σπηντ ιδανικό για χορό και για κοπάνημα!! Κιθάρες που αφηνιάζουν, ριφφς που πετσοκόβουν, γρέζι και τσαντίλα στα όπως νά 'ναι φωνητικά (φανταστείτε να είχαν και στούντιο) όπως ακριβώς αρμόζει σε μια πανκ και όχι ποπ εδώ μπάντα!! Δεν υπάρχει άσχημο κομμάτι εδώ μέσα κυρίες και κύριοι, καθένα είναι ικανό και μόνο του να σε ξεσηκώσει από την καρέκλα χωρίς να το καταλάβεις! Το ξεσηκωτικό Tumble With Me για παράδειγμα σίγουρα θα έκανε τους Green Day να ξυπνούσαν και να κοιμόντουσταν μ' αυτό, στο Tonight μόλις για ενάμιση λεπτό δείχνουν και τις χαρντ ροκ ικανότητές τους και τα πάνε μια χαρά, στο Soda Pressing βγάζουν επιδέξια τις γκαράζ επιρροές τους σε ένα πανέμορφο λυσσασμένο κομμάτι που πάει στην κατηφόρα με σπασμένα τα φρένα, ενώ στο No Money μόλις για δύο λεπτά δείχνουν την λατρεία τους για τον Iggy σε ένα ατόφιο πανκ κοτρώνι!
Αλλά παρότι δυσκολεύονται να αποκολληθούν από τον πανκ χαρακτήρα των κομματιών τους, δεν διστάζουν να προβάλλουν και την Power pop πλευρά τους στα I Call Your Name (των Beatles), στο First Time με μια ανείπωτη λύσσα στις κιθάρες να τσιτώνουν στο τέρμα, ενώ στα Cop Cars και Keep Running βγάζουν τη δική τους Power pop προκήρυξη για την αστυνομική βία ζυγώνοντας λίγο στους Clash αλλά δεν πειράζει. Τα ίδια πρέσβευαν και αυτοί!!
Με το ριφ του Box Number τιμούν τους Thin Lizzy, αλλά στη γρηγοράδα τους ξεπερνούν. Άλλωστε οι Lizzy ήταν πιο πάνκ από πολλούς και γι΄ αυτό έγδερναν εκείνη την εποχή… Στα μόλις δύο λεπτά που διαρκεί το Kiss Like a Nun (τι τίτλος!) δεν ξέρεις αν ακούς πάνκ ή ποπ και μένεις με την απορία όταν ξελαχανιάσεις από την βολίδα αυτή, όπως και με το Tenement Kids που οδηγείται από την βαλβολίνη του μπάσου ενώ στο Living in the City ο Chuck Berry έβαλε σοβαρά το χεράκι του στο ριφ της κιθάρας και δικαίως θα πέταγε τη σκούφια του με τούτους εδώ!
Ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ δείγμα εγγλέζικου πάνκ (η Power pop θα έρθει λίγο αργότερα) καβάλα σε έναν πύραυλο που εκτοξεύτηκε χωρίς γυρισμό…
(****)
2) Alternative Chartbusters (1978)
Track listing: Brickfield Nights - U.S.I. - Taking On The World - Sway (Quién Será) - Do The Contract – Heroine - Not Ready - Classified Susie - T.C.P. - Neighbourhood Brats - Stop Stop Stop - Backstage Pass – Talking - Cast of Thousands.
[NEMS NEL 6015]
Παραγωγή: Matt Dangerfield - Casino Steel
Συνεχίζουν ακούραστοι την γρηγοράδα του πρώτου τους δίσκου (14 κομμάτια σε 33 λεπτά), οι κιθάρες συνεχίζουν να είναι θεϊκές, οι ταχύτητες του κινητήρα που ανεβάζει στροφές σε χρόνο μηδέν είναι ασύλληπτες, μόνο που εδώ οι Ramones δείχνουν να τους επηρεάζουν όλο και περισσότερο (και λογικό γιατί την ίδια χρονιά έπαιξαν σαπόρτ μαζί τους!) αλλά η Power pop κυριαρχεί του πάνκ προσφέροντας ένα άψογο δείγμα της ιδανικό για χορό, μόνο που εδώ βάζουν και παράταιρα πράγματα που μας ξενίζουν: Η Ισπανόφωνη επιτυχία σε πάνκ εκτέλεση με τρομπέτες Sway (Quién Será) για παράδειγμα δεν έχει θέση εδώ μέσα… μάλλον ήθελαν να κάνουν την πλάκα τους. Η δε α λα Beach Boys ιστορία ενός πρεζάκια με ένα τζαζ πιανάκι στην εισαγωγή του πρώτου σλόου με πνευστά στην δισκογραφία τους Heroine είναι η μύγα μεσ' το γάλα του δίσκου ενώ η διασκευή στο λίγο πιο γρήγορο του Stop Stop Stop των Hollies δεν προσφέρει απολύτως τίποτα…
Ευτυχώς όμως είναι τα μόνα μελανά σημεία του δίσκου. Γιατί σίγουρα τους είχε απομείνει μπόλικη βενζίνη από τον προηγούμενο και είπαν να μην την αφήσουν να πάει χαμένη και πολύ καλά έκαναν!! Το Brickfield Nights με χείμαρρους κιθάρων γράφει τ΄ όνομά τους με χρυσά γράμματα στο λήμμα της Power pop, όπως και το μονοθέσιο Taking On The World που ξεχύνεται αφηνιασμένα για δύο λεπτά λαχανιασμένο κι άπιαστο και αντίστοιχα το Not Ready για ένα μόλις λεπτό με όλη του τη δύναμη!! Στο δε καλύτερο του δίσκου Do The Contract υπαγορεύουν ένα οργισμένο λιβελλογράφημα για τις συμβατικές υποχρεώσεις της εταιρείας που φτύνουν άφοβα, ενώ το γεμάτο συρματοπλέγματα Neighbourhood Brats κολλάει άσχημα στους Stiff Little Fingers. Κι αν κόβουν λίγο ταχύτητα προς τιμήν του Spector και διηγούνται συμβάντα από τις συναυλίες τους στο Backstage Pass τους συγχωρούμε γιατί στο Talking ξύνουν βαθιά τα όρια του ατόφιου πανκ μόλις σε ενάμιση λεπτό ενώ με το Cast of Thousands γεμάτο ποδοσφαιρικές ιαχές (ε τι στο διάολο Εγγλέζοι και δεν θα πήγαιναν στο γήπεδο;) να κραυγάζουν στην κερκίδα «..είμαστε οι πρωταθλητές…» μας δίνουν άλλη μία καλή Power pop στιγμή.
Και οι Ramones τι απέγιναν; Μην ανησυχείτε. Ζούν και βασιλεύουν στο δίλεπτο U.S.I., στο Classified Susie και στο T.C.P. που μάλιστα τους αναφέρει με τα μικρά τους ονόματα! Αφού υπάρχουν οι Ramones όμως, τι τα χρειαζόμαστε;
Πολύ καλή συνέχεια με τούτο τον δίσκο που ήταν ο τελευταίος τους για την NEMS γιατί μετά υπέγραψαν στην Safari. Σίγουρα θα τίναζαν στον αέρα τα τσαρτς όπως και ο τίτλος…
(***½)
3) To Hell with the Boys (1979)
Tracklist: Sabre Dance - Rue Morgue - Terminal Love - See Ya Later - You Can't Hurt A Memory – Kamikaze - Lonely Cowboy - Waiting For The Lady - Bad Day - Independent Girl.
[Safari SAFARI 1-2-BOYS]
Παραγωγή: Bjorn Nessjoe
Η πρόσληψη τρίτου στην θέση του παραγωγού αλλάζει τα πράγματα. Γιατί ο Nessjoe μπορεί μεν να τους έκλεισε καλύτερο στούντιο, αλλά τους κατέβασε την ταχύτητα από την τετάρτη στη δευτέρα επέτρεψε στα κήμπορντς και τα πνευστά να υπερίπτανται των κιθάρων και τους απέβαλλε τελείως την πανκ ποπ ρεμπελιά τους στην προσπάθειά του να να τους κάνει μια απλή ποπ \ ροκ μπάντα. Τα κομμάτια γίνονται τρίλεπτα – τετράλεπτα (δέκα όλα κι όλα) αλλά οι Knack την ίδια χρονιά πήραν τα πάντα, τι ψάχνουμε; Δεν βρίσκουν τα πατήματά τους και δοκιμάζουν πεδία που δεν τα ξέρουν και μουσικά στυλ που δεν τους πάνε. Τρανή απόδειξη γι' αυτό είναι η ινστρουμενταλ διασκευή του Sabre Dance (του Χασατουριάν) με βαριά σχεδόν εκκλησιαστικά αρμόνια και ανατολίτικες κιθάρες που μας εκπλήσσει με το καλημέρα του δίσκου! Γιατί ναι μεν σπάνια απαντούμε σε πανκ μουσικούς τέτοιες απόπειρες, αλλά αν το άκουγε ο Joey Ramone θα τους έφτυνε κατάμουτρα! Στα δε επτάλεπτο You Can't Hurt A Memory και πεντάλεπτο Independent Girl αντίστοιχα κινούνται με νεκρά ταχύτητα σε γκλαμ ποπ πεδία που μπητλίζουν επικίνδυνα χωρίς να τους ταιριάζουν ούτε τους τιμούν και καλύτερα να μην τα είχαν βγάλει καθόλου! Τώρα τους έπιασε η εξομολόγηση; Δεν είναι κακό να θυμούνται τους Beatles, αλλά μια φορά βγήκε το Hey Jude και το Come Together!
Ο παραγωγός τους δεν ξεχνά το Power pop παρελθόν τους, δεν το επιμελείται όμως καλά στο Terminal Love έχοντας κατακλέψει το Knocking on Heaven’s Door του Dylan, το οποίο μάλιστα το τραγουδούν και στο τέλος (!), στο See Ya Later που πρέπει να έμεινε (ορθώς) έξω από τους προηγούμενους δίσκους τους, στο Kamikaze βάζοντας άκομψα πνευστά και τις κακές σειρήνες στο τέλος του και στο Bad Day που παραλλάσσει το ριφ του My Generation σε μια άχρωμη προσπάθεια.
Οι μόνες φορές που ξαναπιάνουν τα παλιά τους πολυβόλα είναι το Rue Morgue, το Lonely Cowboy με όμορφη φυσαρμόνικα και στριφογυριστό σόλο και το χτυπητό στο σέϊκερ Waiting For The Lady που κακώς δεν μπήκε στα προηγούμενα!
Ο τίτλος τους δίσκου («να πάνε στο διάολο οι Boys») μάλλον αρχίζει και επαληθεύεται παρά την φωτογραφία του θρύλου Gered Mankowitz στο εξώφυλλο. Ξεπατώθηκαν και λαχάνιασαν σε δύο δίσκους και τα έδωσαν όλα, λογικό να έχει ανάψει ο κινητήρας και να θέλει ρεκτιφιέ… Για λίγο όμως ευτυχώς, γιατί την επόμενη χρονιά βγήκαν από τα pits σφαιράτοι, καλολαδωμένοι με καινούργια λάστιχα και έτοιμοι για έναν ακόμα γύρο…
(**½)
4) Boys Only (1980)
Tracklist: Weekend - Wrong Arm Of The Law - Poor Little Rich Girl – Monotony - Nothing Ventured - Wonderful World - The Scrubber - Satisfaction Guaranteed – Gabrielle - Miss You - Little White Lifeline - Let It Rain.
[SafariBOYS 4]
Παραγωγή : Nick Tauber
«ΜΟΝΟ ΟΙ BOYS» διαβάζουμε στο ευρηματικό εξώφυλλο του John Gordon. Αλλά εδώ πρόκειται και για έναν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΔΙΣΚΟ και ταυτόχρονα ένα απίθανο αντίο!!
Ο παραγωγός Nick Tauber (σίγουρα φαν των πρώτων τους δίσκων) τα ξανάπιασε από την αρχή στέλνοντας τα κήμπορντς του To Hell with the Boys από κει πού 'ρθαν, ξαναβάζοντας τις κιθάρες στο θρόνο τους (αφού πρώτα τις ακόνισε για να κόβουν σαν λεπίδια) καθοδηγώντας τα πάντα και το αποτέλεσμα είναι φανταστικό!!
Έχουν πλέον ωριμάσει σαν ροκ ατόφια μπάντα και οι πινελιές που προσθέτουν σε πάνκ και Power pop είναι καλά μετρημένες και ζυγισμένες όσο χρειάζεται για να ομορφύνουν κάθε τραγούδι τους αφού ούτε μια μέτρια στιγμή δεν συναντάμε σε τούτο τον υπέροχο δίσκο!! Εδώ θα βρείτε ποπ, πανκ, γκαράζ όλα ανακατεμένα και όλα τίποτα από αυτά!! 12 κομμάτια μέσα σε 40 λεπτά δίνουν έναυσμα για υψηλές ταχύτητες, αν και όχι όσο των δύο πρώτων δίσκων…
Δεν πειράζει όμως! Δεν βαριέσαι ούτε για μια στιγμή και σίγουρα θα προστρέξεις να ξανακούσεις το Weekend για τις ταχύτητές του, τα Wrong Arm Of The Law και Little White Lifeline όπου και πάλι εδώ κλέβουν τους Ramones αλλά με ωραίες κιθάρες και την ωδή σε ένα πλουσιοκόριτσο Poor Little Rich Girl με το υπέροχο σόλο!
«…Όταν σ' είδα να περπατάς στο δρόμο \ έμοιαζες με το κορίτσι που θά 'θελα να βρώ \ ο τρόπος που φοράς το φόρεμά σου \ Πού να ξέρω πως το μυαλό σου ήταν κουλουβάχατα \ Μονοτονία, αυτό είσαι \ Μονοτονία το τραβάς πολύ μακριά \ Με κάνεις να βαριέμαι, να βαριέμαι μέχρι να με πιάσουν τα κλάματα \ Μια μέρα μαζί σου μοιάζει με χρόνια \ Για όλους τους λόγους που είσαι έτσι \ από τότε που γεννήθηκες \ Συγνώμη κορίτσι μου, αλλά κοντεύω να χασμουρηθώ…» τραγουδούν στο Monotony με τα ακόρντα να οδηγούν περήφανα, ενώ το ριφ του Louie Louie (πάλι αυτό;) που παραλλάσσουν έξυπνα στο Nothing Ventured θα μπορούσε άνετα να μπει στα Pebbles!
Αποτίνουν για μια ακόμη φορά τιμές στον Spector με το Power pop διαμάντι Satisfaction Guaranteed που απορώ πως δεν διασκευάστηκε από τους επίγονους και αντίστοιχα στον ήρωα της παιδικής τους ηλικίας John Wayne με το Miss You.
Οι φίλοι μας λάτρευαν τις ξεπέτες! Γι΄ αυτό και ο Dangerfield πιο πολύ φτύνει παρά τραγουδάει τους στίχους «…Νομίζεις πως είσαι όμορφη, νομίζεις πως είσαι έξυπνη \ Σ' αυτά τα δυο είσαι λάθος κι είναι μόνο η αρχή \ Από πού έχεις την ιδέα ότι ελέγχεις την καρδιά μου \ Μικρή ανόητη ξεγραμμένη, μικρό ανόητο τσουλί \ Δεν είσαι τίποτα για μένα, απλά παίζω μαζί σου \ Σε χαρτζιλικώνω και σου παίρνω πράγματα \ σατέν φορέματα και χρυσά δαχτυλίδια \ Ξέρεις τι θέλω για αντάλλαγμα \ Άντε λοιπόν στο πάνω πάτωμα όταν χτυπήσει το κουδούνι \ Έρχομαι γι΄ αυτό που μου ανήκει \ Και για το καλό σου κάνε με να περάσω καλά…» στο συγκλονιστικό σκα The Scrubber με το μεταλλικό ριφ της κιθάρας να θυμίζει διαολεμένα τους AC\DC.
Απομένει το Gabrielle ένα όμορφο ποπ γλυπτό γεμάτο πτυχές από τα κιθαριστικά ριφφ και ο επίλογος Let It Rain που κλέβει και λίγο τους Electric Prunes..
Οι φίλοι μας σπηντάρουν ξανά για τελευταία δυστυχώς φορά, φροντίζοντας το κύκνειό τους άσμα να είναι αντάξιο της φήμης τους και τούτη η παρακαταθήκη που άφησαν υποχρέωσε από τότε εσαεί τις συλλογές της Power pop να περιλαμβάνουν κομμάτια τους μέσα!!
(****)
Διαλύθηκαν το καλοκαίρι του 1981 και ξαναφτιάχτηκαν το 1999, ηχογραφώντας το 2014 ένα δίσκο με τίτλο Punk Rock Menopause (=εμμηνόπαυση) σηματοδοτώντας και τον «παροπλισμό» τους!! Ακόμα και σήμερα όμως έχουν πολύ μεγάλη επιτυχία σε Κίνα (!) και Ιαπωνία (!) με τα κονσέρτα τους να γίνονται ανάρπαστα!!
Αν δεν πειστήκατε από τα παραπάνω και αναρωτιέστε ακόμα να μάθετε τι επιρροή άσκησαν, για ρίξτε μια ματιά στο εξώφυλλο του All Mod Cons των Jam: γιατί αν κοιτάξετε καλά, επάνω στην Rickenbacker 330 του Paul Weller είναι κολλημένο ένα αυτοκόλλητο των The Boys….
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
Ανατρέξτε στα άλλα μέρη του αφιερώματος:
Power Pop (Μέρος 1ο) - Raspberries: Οι «σταθμάρχες» της Power pop
Power Pop (Μέρος 2ο) - Holly and the Italians: Η αλανιάρα χαμένη ξαδέλφη της Siouxsie
Power Pop (Μέρος 3ο) - The Rubinoos: Γλειφιτζούρια σε ριγέ μπαστούνια
Power Pop (Μέρος 4ο) - The Shoes: Οι «σαλεμένοι» πάνκηδες
Power Pop (Μέρος 5ο) - The Jags: Πανκ ή Ποπ τελικά;
Power Pop (Μέρος 7ο) - D. L. Byron: Ήταν ένας φτωχός και μόνος cowboy…
Power pop (Μέρος 8ο) - 20/20: Η πολλή ζάχαρη βλάπτει…
Power Pop (Μέρος 9ο) - The Records - Pop will eat itself…
Power Pop (Μέρος 10ο) - Rachel Sweet: Sweets for my Sweet? Μάλλον όχι…